10 jaar trouwen dienst,

10 maanden geleden is het allemaal begonnen. Het moment dat ik mijn baan verloor en daarbij mezelf. 10 maanden later verloor ik de vrouw de hond en het huis. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik verder moet.

De eerste dag ben ik naar Sanadome gegaan om me lichaam te rusten brengen. Ik ben daarna op reis gegaan door Europa. Heb alle plekken bezocht waar wij zijn geweest en dat in drie dagen tijd en 3000 km. Van elke plek heb ik een foto gemaakt met een roos die ik al die tijd bij me had. Die zal ik aan haar geven. Om te laten zien, ook al was ik telaat, dat ik er altijd voor heb willen knokken.

Gisteren hebben elkaar weer voor het eerst gezien na een week. Het was even een bittere pil om doorheen te bijten. Ik mocht gelukkig dichtbij haar komen en haar vasthouden. Dit gaf me uiteindelijk geestelijke rust.

We zijn gelukkig niet haatdragend naar elkaar en gunnen elkaar alles. Alleen voor haar is de koek op. Ik wil graag verder maar kan haar niet veranderen in naar gevoel. Kan het alleen maar accepteren en blij zijn dat ze eerlijk naar me is geweest.

Nu kan ik alleen maar aan mezelf werken en laten zien dat ik het accepteer dat we uit elkaar gaan. Ik zet dan ook stappen om dingetjes af te ronden maar laat het wel weten dat het niet is wat ik wil.

Wat het meeste pijn doet is dat het niet aan mij heeft gelegen. Wij zijn alleen vergeten voor elkaar te vecht doordat er om ons heen negatieve dingen gebeurde die onze aandacht kreeg. Misschien was het voor mij wel naïef om te denken, doordat we nu getrouwd zijn en wij deze tijd konden overbruggen.

Nu probeer ik stappen vooruit te zetten. Stappen zijn alleen zo zwaar want je hart weegt opeens 1000 kilo meer. Ik heb een nieuwe outfit gekocht ik ben naar de zonnebank geweest een hoop stiekem dat ze op een dag weer voor mij gaat vallen. Ik geef dan ook toe dat ik het laatste jaar mezelf verslonst heb. Ik zal me dan ook weer mooi gaan maken. Ik ga me dan ook weer kleden als een gentlemen waarin ik mij het fijnst voel.

Je toekomstbeeld valt opeens weg. Je had ideeën en gedachtes over hoe je het wil gaan aanpakken maar deze vallen nu allemaal in het niet. Ik zal dan ook moeten gaan zoeken naar een nieuw toekomstbeeld. Ik weet alleen niet wat. Ik zit er dan ook aan te denken om te gaan reizen. Nu ik geen leuke baan meer heb geen leuke vrouw geen leuke hond en geen leuk huis kan ik misschien maar beter gaan en doen waar mijn hart mij heen trekt. Ook al trekt hij het meest naar me ex.

De tijd zal het leren. Terwijl de tijd zo snel gaat als je samen bent staat deze bijna stil als je het allemaal kwijt raakt. Het zou eigenlijk andersom moeten zijn. Dat als je gelukkig bent de jaren voor je gevoel twee keer zo lang duren en er van kan genieten en als het dan kapot gaat dat het twee keer zo snel overgaat. Maar zo werkt het helaas niet. Want nu ga je alleen maar zitten malen en denken tot er een wonder gebeurd.

Voor haar is het ook niet makkelijk. En ik zie haar dan ook vechten tegen het verdriet. Hoewel me dat pijn doet vind ik het ook fijn dat ik dan weet dat ik wel wat betekent heb.
Ze zegt dat ik het verschil heb mogen maken in haar leven. Het is alleen zo dubbel dat ze me nu niet meer wil.

Voor haar kan ik alleen maar laten zien dat ik er toe bereid ben om los te komen van elkaar. En het op een mooie manier af te sluiten. We gaan nu verder met ons leven hoewel al onze doen en laten nog in elkaar gevlochten zitten. Tot deze vlecht uit elkaar is zal ik nog steeds geconfronteerd worden met haar liefde en schoonheid.

Ik zal je missen ik zal je nooit vergeten het gras zal nooit groener zijn aan de overkant.

Dank je voor de afgelopen 10 jaar kus!