Als ik mag reageren omdat de opmerking met name mij betrof, maar natuurlijk ook iedereen hier;

Bij mij is de situatie naar mijn mening iets genuanceerder omdat het Dopamine-systeem in mijn hersenen verstoord heet te zijn, en ik ook medicatie heb die daar nog op inwerkt. Dopamine is een stofje dat geluksgevoel en motivatie veroorzaakt. Ik heb medicatie die dit stofje remt. Dat zou dan moeten helpen tegen andere, naar mening van de hulpverlening ernstigere symptomen (soms denk ik: weten ze wel wat ze mensen zoals ik aandoen).

Mijn motivatie en geluksgevoel wordt dus geremd, en niet zo'n beetje ook omdat ik het dubbele van de maximale dosis medicatie heb. Die hebben ze mij verplicht gegeven tijdens mijn laatste psychose en nooit afgebouwd. Ik ben nu heel voorzichtig aan het minderen en het resultaat is op zijn minst merkbaar.

Ik heb trouwens ook medicatie die de dalen, maar ook de pieken van mijn stemmingen afvlakken.

Dus zodoende dat ik het misschien wat moeilijker vind mijn tikkeltje sombere aard wat om te buigen.

Een visie waar ik me door eigen ervaring wel goed in kan vinden is dat we als mens energie zijn. En dat we vanuit die optie reageren op de energie van anderen. Ik heb inderdaad gemerkt dat als je energie donker is je mensen afstoot, terwijl als hij licht is (ik heb het niet zo op de woorden positief en negatief)je mensen aantrekt. Ik zie dat bij een goede vriendin van mij. Zij legt zo makkelijk contact en maakt vrienden bij de vleet, omdat zij een heel bijzondere energie heeft. Je wil gewoon graag in haar buurt zijn. Ik voel me ook altijd beter als ik haar stem heb gehoord. Heel bijzonder.
Ik heb vanuit mijzelf ook een paar donkere periodes gehad en toen ik na burn-out een jaartje therapie heb gehad en vervolgens ook nog reiki van gaan doen, ging ik een tijd heel anders in mijn vel zitten. Was niet per definitie lichter van energie, als wel opener. Toen kwam ook mijn ex in mijn leven.

Hand in hand met die energetische aantrekkingskracht (of afstoting), hebben we als mens ook de psyche. En (wederom mijn ervaring)vanuit diepgewortelde verlangens of behoeften zoeken we zelf dan bepaalde mensen op. Je ziet dat dan vaak in de relatiesfeer. Ik denk nog vaak aan mijn eerste vriendinnetje, omdat zij puur liefde was en niets gecompliceerds. Later zocht ik (blijkbaar onbewust) vriendinnetjes op die emotioneel beschadigd waren. Mijn rol werd dan om voor hen te zorgen, zoals ik dat als kind deed voor mijn moeder na de scheiding. Ik kon dan zelfs langdurige relaties hebben, terwijl het absoluut niet in balans was en niet gezond voor mij. Maar hoe leer je dat inzien en hoe draai je het om?
Zoals geschreven was dat voor mij de periode na inzichtgevende therapieën en reiki. Ik zie de valkuil nog steeds, maar heb nu de keuze om erin te trappen of niet. Uiteraard heb je niet helemaal in de hand op wie je verliefd wordt, maar ok.
Maar het is op zijn minst frapant dat ik nu emotioneel sterkere mensen aantrek, dan vroeger het geval was. Ik hoef niet steeds iemand meer te redden, maar kan af en toe eens gered worden. So to speak.

Hoe draai je de energetische uitstraling om? Dat is veel lastiger en brengt mij in het gebied dat bezaaid ligt met termen als 'van jezelf houden', 'zelfacceptatie', 'positief in het leven staan' etc. Dingen die mensen vaak tegen je zeggen, als het niet goed met je gaat. Ik krijg daarbij altijd een tegendraadse reactie omdat men dan in een woord het woord 'moeten' erbij gebruiken. Je MOET zelf gelukkig worden, je MOET positief in het leven staan, of je MOET van het leven houden. Waarom? Voor wie? Op dit moment wil ik alleen maar heel erg verdrietig zijn, mijn wonden likken en een begripvol woord.

Nou ja, het zijn zomaar wat gedachten in reactie op Hortensia's blog. 'Wat je uitstraalt trek je aan' i.c.m. eigen zoeken vanuit onbewuste processen, daar kan ik wel wat mee.