Af en toe trek ik het echt niet meer....

afbeelding van Patty67

Ik ben 6 jaar gescheiden, was niet mijn keus. Ik vecht nog steeds tegen dit leven als alleenstaande moeder van twee opgroeiende pubers.

Ik ben vanochtend voor het laatst bij de psycholoog geweest. Ze zegt dat ik vooruit gegaan ben, maar ik merk daar weinig van. Kijk, verstandelijk weet ik allemaal wel, maar praktisch? Alles maalt door mijn hoofd. Ik ben zoooooo moe. Soms denk wanneer zal dit veranderen. Zo houd ik het geen 10 jaar meer vol. Ik werk vier dagen. Op mijn vrije dag is het boodschappen doen, het huishouden en dan dat gepieker dat kost me de kop. Het lukt me maar niet om dat te stoppen. Ik ben boos op mijn ex, de situatie, alles. Ook die woede kan ik geen plaatsje geven.

Wie herkent dit? En hoe ga jij daar mee om?

Liefs Patty

afbeelding van Lima

Lieve Patty, Je verhaaltje is

Lieve Patty,

Je verhaaltje is mijn verhaal. Ik ben ook een alleenstaande moeder met twee puber zonen en nu één jaar alleen.
Ook ik werk, maar dan 5 dagen in de week. Ik zal wel moeten om men hoofd boven water te houden. Oh, ik heb het goed hoor, maar ook ik ben het zo ontzettend zat. Moe, het woord moe, daar wordt ik helemaal gek van. Er zijn avonden dan lig ik al eerder in bed dan mijn jongens, omdat ik het anders niet trek.
Ook ik ben boos op mijn ex, maar zijn we dat wel... zijn we niet gewoon boos op de situatie? Dat vraag ik me wel eens af.
Moeite heb ik er mee, omdat mijn ex weer naar zijn ouders is gegaan. Zijn bedje is opgemaakt en zijn bordje met eten staat klaar als hij thuis komt. Walgelijk hij is 43....
En wij lieverd maar werken. Soms is het afschuwelijk, ja.
Toen ik pas alleen was, kwam ik op deze site wel eens kijken, maar de laatste tijd niet meer. Van de week was ik nieuwschierig en las wat verhalen, zit momenteel ziek thuis ( onsteking van de bijholtes) zwaar verkouden. Vanmiddag las ik je verhaal.... en ja ik herken het. heel erg goed!!!
Mag ik uit je naam opmaken dat 67 je geboorte jaar is??... ik ben van 64.

Dikke kus

afbeelding van Patty67

Lieve Lima, Raar eigenlijk

Lieve Lima,

Raar eigenlijk he. IK heb al zo vaak de opmerking gehad dat mijn verhalen herkenbaar zijn of dat het net is of iemand zijn eigen verhaal leest. Eigenlijk ben ik ook boos op mezelf omdat ik het mar niet van me af kan zetten. Ik rouw al 6 jaar. Ik zei gisteren tegen iemand dat is net zo'n lange periode als de geboorte van je kind totdat hij naar groep 3 gaat. Pffffff.

Ik wil gewoon weer gelukkig zijn, is dat teveel gevraagd.

Ik ben inderdaad uit het jaar 67, 44 dus.

Liefs Patty

afbeelding van Lima

Nee het is niet raar

Nee Patty,

Het is niet teveel gevraagd, als je zegt, dat je gewoon weer gelukkig wil zijn. Dat wil jij, dat wil ik, dat wil eigenlijk iedereen. En natuurlijk hebben we daar recht op. Maar ik denk wel dat als je rond de 20 bent ( en zeg het maar als jullie er anders over denken)... je dit allemaal beter kan oppakken weer. Wij zitten in een leeftijd, dat je eigenlijk de boel wel voor elkaar had. Als ik over me zelf praat dan kan ik dat wel zeggen. Vakanties, auto's een mooi huis... en nu, nu moet ( ik en met mij een heleboel meer) dit allemaal nog een keer opnieuw opgepakt worden. En als ik voor me zelf spreek dan kan ik wel eens concluderen, dat ik daar helemaal niet meer op zit te wachten. Af en toe heb ik daar gewoon de energie niet voor. En nee ik zeur niet, en Patty jij ook niet... Ik weet ook niet zo goed het gevoel er bij, maar ik denk dat velen van onze leeftijd dit wel begrijpen. Je had immers alles al....

En natuurlijk ga ik er weer voor en natuurlijk begin ik nog een keer opnieuw, zeker! Ik ben het aan mijn kinderen zelfs verplicht. Die willen een leuke vrolijk moeder zien en die zien ze ook. Ook heb ik wel een hele boel leuke en lieve mensen en wat familie om mee heen, daar ligt het ook allemaal niet aan. Patty, ik weet niet hoelang je samen was en wat er is gebeurd, maar 6 jaar is ook wel een hele lange tijd meid.

Mocht je het leuk vinden om enig contact te hebben ( mss woon je wel in de buurt) dan stuur je me maar een privé berichtje..

Fijn weekend en kom op de schouders er onder... dat zeg ik ook elke dag tegen mezelf haha.
Grtz

afbeelding van Letje

@Patty67

Ik herken het zeker, ben zelf 45 met 2 pubers. Bijna 3 jaar is het nu, dat hij aangaf, niet gelukkig te zijn en weg te willen, mijn wereld is ingestort en het heeft ruim 2 jaar geduurd, voor ik er een beetje overheen was.
24 jaar waren wij samen en wij zouden samen oud worden.. Hij was mijn grote liefde..en tot nu toe ook mijn enige.
Hij kreeg een depressie en een midlife crisis, daar kun je niet tegen vechten, hij heeft mij nog vrij lang aan het lijntje gehouden en heeft mij in die tijd nog hoop gegeven, ben blij dat ik van de hoop af ben.
Ik heb het gered door me in te schrijven op deze site en ik heb gelukkig een paar hele goede vrienden en mijn familie. Het is fijn om te weten dat je mensen om je heen hebt die begrijpen wat er door je heen gaat.
Hoewel ik al ver in het rouwproces ben, herken ik ook de vermoeidheid, ik heb dat ook al heel lang.

Ik moet ook zeggen dat ik het op een gegeven moment heerlijk vond om boos te zijn, woest was ik, hier kon ik wat beter mee omgaan dan met al dat verdriet...
Met vallen en opstaan, komen we er wel, ik geloof dat wij heel veel aankunnen en soms niet.. ook geen probleem, dat hoort er allemaal bij.
Wij zijn in ieder geval niet alleen, en ik wens je veel kracht toe!!
Letje