Afscheide nemen van de ware ?

afbeelding van vorlon

Eenzame ziel,

Het moet ongeveer een jaar geleden zijn toen een relatie van drie jaar samen wonen abrupt gestopt werd. Plots bleek mijn vriendin zwanger. Een enorme ommekeer. En een schok. Die avond nog was mijn reactie "laten we er voor gaan". Ze slaakte een zucht van opluchting en die avond was gevuld met warmte en rust.

Hoewel ik een ongeplande zwangerschap verdacht bleef vinden bij een haast ziekelijk consequente pilgebruikster (+7 jaar non-stop), stelde ik er me geen vragen bij.

Tot ze me vertelde dat het een bewuste keuze van haar was geweest. En toen werd alles donker en stil...

Ik hou zielsveel van kinderen maar wil mij daar 100% op engageren. Dat houdt in tijd maken en "stoppen" met mijn extreme outdoor hobbies. Als ondernemer met bedrijven in binnen- en buitenland vergt dit ook een ommekeer in mijn werksituatie.

Allemaal aanpassingen die ik met de grootste glimlach op mijn mond wil maken. Maar nu niet. En dat had ik haar al jaren op een rij netjes ook gezegd.

Maar het vertrouwen die verdwenen is, is fundamenteel. Ik had liever gehad dat ze verliefd was op een andere man dan dit. Het blijft een enorm egoistische daad. En samen blijven was geen optie meer. Het was immers "haar keuze, en haar kind en kon dat perfect alleen opvoeden", in een vrij citaat. Vervolgens bracht ze mijn beste maatje, "onze" Labrador hond, (op haar naam) naar het asiel en we kwamen een schikking overeen.

En toen viel me op hoe zwaar haar leegte me viel. Mijn twee maatjes waren weg. En daarbij een heel stuk van mijn leven. Mijn rustpunt in mijn drukke leven was er niet meer. Samen koken en de dag overlopen zat er niet meer in.

Elke mogelijke nieuwe vrouw moet het afleggen tegen de herinneringen van m'n maatje. En elke nacht ga ik slapen met haar op mijn netvlies. Het was verre van ideaal, maar ik neig meer en meer te denken dat zij wel eens mijn vrouw uit het leven kon zijn en dat ik er nu aan voorbij wandel.

Aan de andere kant krijg ik te horen dat ik te emotioneel reageer en dat ik de impact van haar zeflstandig genomen beslissing - en gevolg - niet mag vergeten.

Is m'n verdriet een verdriet van bedrog en confrontatie met mijn naiviteit, of is het een verdriet omdat ik een belangrijke (de belangrijkste?) Liefde van mijn leven achter me laat ? Ben ik barmhartig en vergeef ik, of zet ik mijn pad verder...

Allemaal vragen waar jullie me geen antwoord op kunnen geven, maar... Ik wou dit gewoon even kwijt.

Alle commentaren zijn welkom. Misschien zie ik de dingen eens van uit een andere invalshoek ?

Groetjes,

F.

afbeelding van Lauren

Beste F.Inderdaad, raad

Beste F.

Inderdaad, raad geven in deze situatie is moeilijk. Wel wil ik je iets vragen? Vraag jij je wel eens af waarvoor jouw ex-vriendin samen met je was? Hield ze van je, om wie je was? Of was jij voor haar een goede en leuke kandidaat om als donor te functioneren, en kon zij door jou haar verlangen naar een kind waarmaken? Is dat de vrouw waar jij van houdt? je voor de gek houden, en expres de pil niet slikken, en dan nog zeggen dat ze het kindje uitstekend zelf kan opvoeden? Weet je, en ik denk dat wat ik nu ga zeggen, zeker niet alleen mijn mening is, maar de vader van mijn kindje, is de man waar ik met heel mijn hart van houdt, je wil toch niets liever dan met de man van jouw dromen jullie kindje opvoeden? Is dit wat ze nu gedaan heeft, een blijk van liefde?

Overigens begrijp ik je verdriet goed, je voelt de onmacht, en niet wetend of je goed gehandelt hebt, je voelt je alleen en verlaten, maar ik denk, dat deze liefde niet jouw echte is...

Liefs en sterkte! L

afbeelding van Amy

F., Ik sluit me bij Lauren

F.,

Ik sluit me bij Lauren aan. Dit zijn te grote daden om 'zomaar' te doen in mijn ogen. Ze beslist in haar eentje om te proberen zwanger te worden wat dan ook nog lukt en daarna brengt ze ook nog even jouw hond naar het asiel. Sorry, maar ik zie hier geen enkele liefde in. Ik zeg niet dat ze niet van jou gehouden heeft, dat weet ik natuurlijk niet, maar als je echt van iemand houdt wil je dit soort dingen toch samen? Desnoods met een compromis ofzo. Dan word je niet 'per ongeluk' zwanger en gedraag je je daarna op die manier.
Heeft ze eigenlijk gezegd waarom ze het gedaan heeft, en meer, waarom ze het in haar eentje beslist heeft? Wat verlangt ze nog van jou?
Ik geloof nog steeds in de ware, en ik denk dat zij het voor jou niet was. Al maakt dat het natuurlijk niet minder makkelijk.

Sterkte!
liefs, Amy

afbeelding van Freespirit

Hallo Vorlon, Zo!..das geen

Hallo Vorlon,

Zo!..das geen kattenpis joh!

Het verdiend wel respect om te zeggen dat je, je 'mannetje' heb gestaan.
Ondanks de grote shock, was toch na enige bezinning het voornemen 'om er voor te gaan'.Je hebt je verandwoording met ere gedragen op het moment dat het van je gevergd werdt. Er zijn tenslotte twee menssen voor nodig, om er ?ɬ®?ɬ®n op deze wereld te zetten. Dat geeft al enigzins aan uit wat voor hout je gesneden bent:-)

Maar nu kom je op een punt, waar de werkelijke werkelijkheid om de hoek komt kijken.
Al die tijd, een jaar geloof ik dat je zei?, ben je in de staat van 'ongeloof' geweest over wat je is overkomen.Je kop staat n?ɬ?g niet stil van het spinnen...
Diep,diep diep in je hart wist je, dat het al niet 'zo ideaal' was, allemaal..( wat je zelf al eigenlijk zegt!) Maar de 'invulling' die zij gaf aan je leven, was geen 'aanvulling'...en voor haar ook niet...en, oow men!...nu moet je ZELF invulling aan je leven geven....

Je staat nu eigenlijk op het punt je 'eigen invulling' te geven aan je leven.
De angst die je bij je draagd, die zegt, dat je het z?ɬ®ker te weten het allemaal niet gaat redden in je eentje!...Die zegt dat er maar EEN is op de hele wereld waarvan je ooit op deze manier van hebt gehouden...Dat zelfs Ademen zonder die persoon pijn hoort te doen...Die fluistert dat alles zonder die persoon 'zinloos' is... Dat alles zijn geur en kleur heeft verloren zonder haar...En die Angst heeft een 'gewillig oor'...

Zij denkt er goed aan te doen om een kindje te 'nemen' van een 'geschikte' kandidaat, waarvan zij 'alles' weet en in 'geinvesteerd' heeft. Dat maakt het voor haar mogelijk om te doen, wat zij misschien al van kinds af aan, wilde doen, ooit...Of misschien zijn er 'ervaringen' in haar leven geslopen, die haar doen hebben besluiten dat dit DE weg was voor haar....Zij had en heeft daar voor haar een Ideaalbeeld van gecreeerd...
Dat jij 'along the way' in het 'ongeluk'zou storten, was voor haar 'acceptabel'..ze zal daar ook wel de nodige worsteling met zichzelf voor gehad hebben...no doubt.
Ze heeft VOOR HAAR gehoor gegeven aan 'wat ze op dat moment werkelijk wil'
Ze heeft 'haar Bungie-jump' gedaan....

Dat dat verschrikkelijk hard is voor jou, valt niet te ontkennen...En omdat dat angst-stemmetje je maar in je oor blijft fluisteren en alles 'voed', je eigen onzekerheid, kwantiteit,je faalangst, kortom ALLE angsten worden als een virus door elkaar aangestoken en maken elkaar gek. Angst is een metgezel van wantrouwen, leugen en bedrog...tesamen willen ze je doen geloven dat je niks 'voorstelt' zonder die ander.
En je gelooft ze nog ook....gezien je 'toestand' hebben ze allemaal gelijk....

Als je werkelijk luistert naar je innerlijke stem, zal je horen dat je JOUW hond zou moeten ophalen uit het asiel, of een andere hond blij maken met jou als baasje...
Als je werkelijk luistert naar je innerlijke stem, zal je horen dat je jezelf voor de gek houd, dat het 'leven' ophoud met en bij haar...
Als je werkelijk luistert, zal je horen dat je best een vader voor je kind wil/kan zijn, en hem alles geven wat in je macht ligt te geven...Als je werkelijk luistert naar je innerlijke stem, zal je horen dat het inderdaad 'niet fair' is geweest, die stoot onder de gordel...
Als je werkelijk luistert naar je innerlijke stem, zal je horen dat je dondersgoed weet dat je 'verder' kunt...Je WEET het allemaal...Alleen de nodige pijn en ellende en toestanden die het met zich mee brengt al, en oproepen, zijn shit...Maar wil je verder...?
Dan zal je het heft in eigen hand moeten nemen en ophouden met 'die onzin'.
Als er een mogelijkheid is om een toekomstige vader te zijn voor je zoon of dochter, grijp die dan aan...ook al voldoet het 'ouderschap' niet aan de maatschappij-gestelde regels...onderzoek dat voor jezelf in hoeverre je daar een deel van wil uitmaken.
Is het 'haar' kind in jouw ogen, maak er voor jezelf dan een 'einde' aan. En daarmee bedoel ik niet dat je je moet verhangen,verdrinken,kogel door je kop jagen etc, you get the point!
Altijd is het zo dat als je iets niet in je 'bezit' heb, dan wil je het hebben...En heb je het eenmaal, dan kan het altijd zo zijn, dat het je niet opleverd wat je eigenlijk gewild had.
Dan is de wens ernaar, mooier geweest, dan dat de werkelijkheid is...

Vraag je af (en dat weet je wel) Als jullie nu werkelijk 'a match made in heaven' waren, (wat dus in jou hersens zit!) , zou dit dan gebeurt zijn?...Misschien dan ooit, that match?
Tot die tijd zul je moeten roeien met de aangeprate LDVD-riemen die je hebt...

Het is in het begin een taaie klus om 'invulling' te geven aan je leven...Sta er voor open, doe en geef toe aan dingen die je 'normaal'gesproken nooit zou doen. Geef gehoor aan je gevoel. of dat nou janken is of in je blote kont over het strand rennen...go fot it...
Denk aan hoe je alles hebt bereik wat je nu hebt bereikt(zonder haar, je zaken bv)
Nu heb je de kans om JIJ te zijn...neem die aan..al bezorg je jezelf nog zoveel pijn...

Eens zal ook jij je 'aanvulling' tegenkomen...pas wanneer jij in staat bent een 'aanvulling' te zijn.
Je zet je eerste schreden op je oorsprokelijke 'pad', ...pijnlijk..
Zet jezelf nu nummer 1, heb vertrouwen in jezelf, 'ervaar' jezelf zoals je bent.

Go with the flow...

Dit is mijn persoonlijke boodschap aan jou, alleen bedoeld voor jou ogen die ze kan lezen, wat ze moeten lezen. In een ander zijn ogen misschien aan oordeel onderhevig, maar ik weet dat dit je tot nadenken zal brengen, op een 'andere'gedachte, en dat is ook de 'bedoeling' Glimlach

Een warme groet,Free Spirit

Ik ben jou, slecht in een andere vorm..

afbeelding van zonnestraaltje

Wow!

Jee wat een heftig verhaal. Ik vind jouw ex wel heel erg egoistisch klinken, kan me voorstellen dat je je ongelooflijk beetgenomen voelt. Hoe durft ze dat ook haar toekomstige kind aan te doen zeg! Je blijft toch de vader en dat zal wel enorm moeizaam worden na dit. Ongelooflijk, heb er geen woorden voor. Wat ik me wel afvraag, is of zij nog met je verder had gewild? Misschien is ze bang dat jij haar niet meer wilt na deze manipulatie van haar en heeft zelf de beslissing genomen om weg te gaan? Al begrijp ik uit jouw woorden dat deze vertrouwensbreuk waarschijnlijk definitief is. En toch hoor ik nog wel liefde voor haar... Als je eea wel zelf nog zou willen redden, zou ik jullie aanraden om ergens te gaan praten samen. Jullie hebben straks toch een kind samen. En er zijn gevoelens in het spel. Misschien voelde zij zich klem zitten omdat ze zo graag een kind wilde? (niet dat ik t goedpraat, maar probeer t even van meerdere kanten te bekijken). Zou als ik jou was ook wille weten wat zij nou precies wil met de relatie en wat haar gevoelens zijn; zonder te vervallen in boosheid maar met open vizier. Ik wens je heel veel sterkte!

afbeelding van Debora

Sorry

Sorry maar ik vind het ook erg zielig voor de hond. Wie stopt er nou zomaar z'n hond in het asiel??? Sneu

afbeelding van Amy

Dat vind ik eigenlijk ook,

Dat vind ik eigenlijk ook, kun je die niet weer uit het asiel halen? Als het eigenlijk als jouw hond voelde, kun je die toch niet daar laten zitten...?