Ik heb twee jaar lang een relatie gehad met een jongen, die 6 jaar ouder is dan ik ben. Ik heb hem versierd. Ik was helemaal smoor op hem toen ik hem leerde kennen en werd hoe langer hoe gekker van hem....Mijn ware grote liefde. Omdat ik ziek ben (suiker) was het niet altijd even eenvoudig. Maar hij leerde ermee omgaan en verdiepte zich er echt in, iets wat voor mij echt heel super was. Een veilige haven. Eindelijk, na al die jaren...Ik ben namelijk een pechvogel in de liefde, ik ben nu 29 en dit was mijn eerste "vaste relatie". Maar goed, na 1,5 jaar kregen we een ernstig auto-ongeluk. En ik was er behoorlijk slecht aan toe. En hij voelde zich schuldig omdat hij het had veroorzaakt in zijn ogen (de auto raakte in de slip). Omdat ik na het ongeluk een jaar lang bezig ben geweest met herstel, ging het in de relatie ook niet super. Uiteindelijk strandde onze relatie op zijn initiatief. Ik vroeg of we samen gingen wonen, en hij maakte het uit.
Maar ik kan niet zonder hem, ik heb hem nodig...
Ik raakte in een depressie en daar ben ik nog steeds niet uit. We zijn nu 1,5 jaar verder en ik loop nog altijd als een hondje achter hem aan. Hij komt bij me op bezoek, want hij is kind aan huis bij me, we ondernemen dingen samen, maar de liefde van hem uit is over...
Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik woon bij hem in de buurt en heb weinig vriendinnen bij wie ik terecht kan. Ik heb twee zussen maar de ene is pas getrouwd en verhuisd en de ander heeft net een kindje. Iedereen op de roze wolk. Ik voel me zo vreselijk alleen en daar ligt voor mij ook de angst. Blijf ik dan altijd alleen, kom ik nooit meer goed terecht? Ik heb professionele hulp, maar die geven ook geen advies. Ze stoppen je liever meteen in een groep, terwijl ik dat veel te erg vind klinken. Ik heb gewoon verdriet en kan het niet afsluiten. Maar waar pak ik de draad weer op???