alleen op de wereld

afbeelding van ladybug81

Mijn relatie heb ik nu al zo'n vier maanden geleden verbroken. We zijn 6 jaar bij elkaar geweest en woonden ook al een aantal jaar samen. Ook al heb ik het zelf uitgemaakt; het is niet makkelijk. Ik mis hem nog bijna elke dag.

In het begin was het vooral verschrikkelijk. Maar ik volgde alle tips: familie opzoeken, afleiding zoeken, nieuwe dingen ondernemen etc. De enigste tip die ik niet op kon volgen, was: zoek je vrienden op. Die heb ik nl. niet. Stom genoeg heb ik mezelf de afgelopen jaren totaal afgezonderd. Ik was altijd al erg verlegen en toen ik wat met mijn vriend kreeg, deed ik al helemaal niet meer zo mijn best om contacten te leggen. Het was wel zo veilig om alleen met z'n tweetjes te zijn.
Nu heb ik wel familie en daar heb ik op zich wel redelijk contact mee. Maar ik kan niet met ze praten. Nu ben ik ook niet zo'n prater. Maar het lijkt me toch fijn om mijn ei eens kwijt te kunnen.
Maar goed, in de afgelopen maanden dacht ik steeds: komt wel goed. Op zich ben ik ook wel een redelijk positief ingesteld mens.

Ik heb dus de eerste stap gezet met het uit elkaar gaan, maar uiteindelijk hebben we wel samen besloten om er echt mee te stoppen. Dat heb ik ook nodig, omdat ik op mijn slechte momenten alleen nog maar denk dat ik hem toch weer terug wil.
Rationeel gezien weet ik wel dat het een slechte relatie was (er was zelfs sprake van fysiek geweld) en dat 't ook nooit goed gaat komen. Maar door mijn emoties ben ik niet altijd in staat zo helder te denken. Dan twijfel ik aan mijn keuze, dan denk ik dat hij toch ook heel goed voor me kon zijn.

Ik heb mijn ex deze week gebeld en gevraagd of hij het echt niet meer ziet zitten. Hij denkt idd dat het beter is dat het over is. Maar hij wilde steeds vrienden blijven. We belden elkaar nog wel geregeld en in het begin zagen we elkaar ook nog wel. Maar daar heb ik moeite mee, want steeds als ik contact met hem heb, ga ik hem daarna ontzettend missen.

Daarom heb ik vandaag toch maar echt alle contact verbroken. Ik wil niet meer denken dat het misschien toch nog weer goed komt. En ik vind het verschrikkelijk dat ik mezelf zo aanstel en zo zwak opstel tegenover hem. En het idee dat ik hem gebruik alleen omdat ik eenzaam ben, maakt me ook ziek.

Ik mis hem. Maar ik weet ook dat ik niet zeker weet of het me wel echt om hém gaat. Of dat ik gewoon flink eenzaam ben. Maar wat moet ik nu vredesnaam doen. Ik heb niemand om mee te praten. Ik voel me echt alleen op de wereld.

Hoe zit dat nu eigenlijk met die fases van ldvd? Want het gaat nu (na 4 maanden) eigenlijk veel slechter met me dan bv. 2 maanden geleden. Dat hoort toch andersom te werken? Dat je je eerst k-- voelt en daarna steeds wat beter?

afbeelding van waterlelie

@Ladybug81

Hi ladybug81,

Ik denk dat ik wel een beetje in de zelfde situatie als jou zit.
Ik heb ook net als jij geen vrienden, maar dat ligt niet alleen aan mij. Maar binnen de relatie vond ik het fijn om samen te zijn. Mijn ex was mijn grote liefde en mijn beste vriendin. En nu is er ineens niks meer.
Zit ook vaak bij mijn ouders, maar kan er niet echt met iemand over praten. Dat is echt klote!!
Daarbij laat de hulpverlening het ook heel erg afweten,in totaal wacht ik al bijna 8 weken.
Bij mijn ex was het ook zo dat ze vriendinnen wilde blijven, maar als ze dan belde voelt het toch anders, ik voelde afstand. En door die gesprekken miste ik haar des te meer. Had toen bewust een maandje niks laten horen,maar daarna wel gecontact via smsjes en een kaart. Nu laat ze zaterdag ijskoud weten geen contact meer te willen omdat ik een maand niks laat horen.
Ik mis mijn ex ook heel erg, maar dat is net als jou denk ik omdat ik gewoon eenzaam ben en weinig mensen om mij heen heb.
Misschien zou het je helpen om er met een maatschappelijk werker over te praten.
Heel veel sterkte en liefs
Tsja en toen was alle hoop weg.
Ik ben nu net 3 maanden verder, maar sinds dat smsje weer in een diep gat gevallen.
Met die fases verschilt het bij iedereen, ze kunnen ook door elkaar lopen. Je kunt je een tijdje goed voelen, maar ook zo weer een terugval krijgen. Bij mij is het vechten, vechten en nog eens vechten.... Soms gaat het wat beter, maar val ook zo weer terug.
Ik vind het goed van je dat je alle contact verbroken hebt, dat maakt het verwerken misschien wat makkelijker. Want steeds als je hem ziet of spreekt doet het pijn. Moet je nagaan als hij straks een ander zou krijgen, dat wil en kun je toch niet aanzien????

afbeelding van minousdp

Hey ik herken je verhaal.

Hey ik herken je verhaal. Mijn relatie is net uit. Ik Heb een erge brok in mijn maag als ik eraan denk dat ik toch het leven niet zal delen met mijn ex. Ik was er helemaal vanuit gegaan dat dit wel zou gebeuren.
Opzich heb ik wel contacten en mensen waar ik op de koffie kan etc, alleen de contacten zijn niet zo diepgaand en voelt als niet voldoende. Laatst was ik het zat en ben naar de huisarts gegaan. Ik heb uitgelegd dat ik problemen hen met mijn onzekerheid. Die onzekerheid staat mij namelijk vaak in de weg bij het maken van fijne contacten. De huisarts heeft mij idd ingeschreven bij het maatschappelijk werk. Zij gaan straks kijken welke therapievorm het beste is om van mijn onzekerheid af te komen. Het was een grote stap om daarheen te gaan, maar ik voel mij nu wel opgelucht. Straks kan ik in een veilige omgeving leren om meer assertief te zijn. Ik sta er ook helemaal voor open nu om mezelf eens vlink aan te pakken, dus toch iets positiefs overgehouden aan de relatiebreuk.

Momenteel probeer ik zoveel mogelijk mijn hoofd op de toekomst zonder haar te richten. Dat is erg moeilijk, maar ik probeer er mij een voorstelling van te maken hoe het is zonder haar en sja ik hoop er toch een aardige vriendschap uit te halen. Ik merk ook wel aan mezelf dat ik moeite heb om positief te blijven, maar het moet, het leven gaat door, ookal ziet het er nu zwart uit. Ik ga gewoon als ik eindelijk een eigen flat heb eerst verwerken en zo rustig mogelijk aan doen. Ik zal aan mezelf werken om wat assertiever te worden en dan als dat is verwerkt wil ik wel een keer echt een relatie die ook echt bij mij past.

afbeelding van ladybug81

dank je

Hey minous,

Ja, eerst is 't wel even heel heftig als het nog maar net uit is. Alles valt dan ineens in duigen zeg maar.
Je moet je hele toekomstbeeld weer veranderen. Fijn dat je er toch iets positiefs uit kunt halen en nu best wel wat 'strijdlustig' bent. Ik weet dat ik dat gevoel in het begin ook heel erg had. Ik voelde me ook ineens toch ook wel heel zelfstandig enzo. En ik zou ook van alles veranderen. Helaas zakte dat gevoel bij mij ook weer weg. Maar dat is misschien ook weer zo'n fase. Waarschijnlijk zul jij ook nog wel weer terugvallen, maar dat hoort er gewoon bij. Vallen, weer opkrabbelen en verdergaan etc.
Alleen blijf ik maar vallen. Daarom ben ik wel 'blij' met je reactie. Stoer dat je naar de huisarts gegaan bent hoor. Ik denk er ook al een tijdje over om naar de huisarts te gaan, omdat ik soms wel érg depressief ben. Maar dan denk ik weer dat het ook wel wat meevalt met me. Maar eigenlijk zou 't voor mij toch ook geen kwaad kunnen om eens met een maatschappelijk werker ofzo te praten, want ik heb ook wel probleempjes met onzekerheid/verlegenheid.
Dus ik moest volgende week toch ook maar 's de stoute schoentjes aantrekken. Dank je wel voor je reactie; dat geeft net even dat duwtje om toch ook 's met iemand te gaan praten.

Sterkte met het hele verwerkingsproces enzo! Ladybug.

afbeelding van ladybug81

ook bedankt waterlelie

O ja, sorry waterlelie; jij had ook al gezegd dat ik miss. 's met een maatschappelijk werker moest gaan praten. Dus nu heb ik 't al van twee kanten gehoord; zo gek is 't dus niet als ik daar 's naartoe zou gaan.
Maar heb jij nu inmiddels al 's hulp? Want je schreef toen dat je al acht weken wachtte?

afbeelding van raingirl

ook alleen...maar dan toch weer niet

Hallo,

Ik heb ook een jaar geleden een relatie van 6 jaar stopgezet. Ik was ook wel met hem getrouwd. Dus dat maakt het wel wat ingewikkelder. Maar ik denk dat het gevoel hetzelfde is. Ook ik ha dmijn leven met hem verder gepland en we hadden veel toekomstplannen...totdat ik het niet meer zag zitten en schrik kreeg om te eindigen zoals mijn ouders ( die niet zo een goede relatie hebben)
Ik zou je graag willen tips geven...maar ik kan dat in mijn situatie niet echt. Omdat het met mij ook niet goed gaat, ben ik hier beland.
Nog wel een verschil is, is dat ik nu in een nieuwe relatie zit. Maar ik mis mijn ex enorm. Alles wat ik doe op een dag doet me aan hem denken...dus ik denk niet dat het gevoel komt van gemis van een relatie of affectie...want moest ik dit willen...heb ik dat. Maar ik merk de laatste tijd dat ik daar geen behoefte aan heb. Ik heb nood aan rust...het bekende...gewoon me goed voelen. De nieuwe situatie vraagt zoveel van me en ik kan het allemaal niet meer opbrengen. Alles wat ik doe, doet me terugdenken aan mijn leven met mijn ex. Dat was allemaal zo veel gemakkelijker.
Daarbij komt dat ik met een enorm schuldgevoel zit en mijn levenslust (waarschijnlijk hierdoor) kwijt ben. Ik was vroeger een vrolijke en kon bergen verzetten. Nu wil ik alleen nog maar in de zetel voor tv liggen.
Ik vind het ook erg voor mijn nieuwe vriend. want ook hij heeft veel opgegeven om met me samen te zijn. Maar dat maakt het dan ook weer nog moeilijker. Diep vanbinnen weet ik dat ik beter even afstand zou moeten nemen. Maar ik hou echt wel van hem. Dus ik wil hem ook niet kwijt.
Het is allemaal zo moeilijK...soms wou ik even teruggaan en mijn beslissing nog eens goed overwegen.... Waarschijnlijk kom ik dan in hetzelfde straatje terecht. Och...ik weet het allemaal niet meer. Ik zit er echt een beetje onderdoor. Ik kan elk moment van de dag beginnen wenen...maar daar help ik mezelf ook niet mee hè.
Ik heb geen contact meer met mijn ex. Hij heeft hier achter gevraagd en dat respecteer ik. Ik wil het voor hem al niet moeilijker maken dan het is.
Gisteren heb ik de scheidingspapieren gepost en ben ik in elkaar gezakt. Ik wil zo graag even weg van deze wereld...of even de wereld stoppen met draaien...maar ja...dat gaat niet! Ik woon samen met mijn nieuwe vriend en die is aan het bouwen (ik dus ook) en daarbij komt dat hij een kindje heeft en zijn ouders wonen langs ons...wat kan het leven toch moeilijk zijn. Kon ik er maar even aan ontsnappen.

Misschien had ik je dit niet moeten schrijven...want ja...dit zal je niet echt verder helpen...of toch wel...blijf niet bij de pakken zitten, want het gevoel gaat niet zomaar voorbij!

Veel succes!

afbeelding van ladybug81

Met 'alleen op de wereld'

Met 'alleen op de wereld' bedoel ik natuurlijk niet 'de wereld draait alleen om mij'. Dus je kunt gewoon reageren met je eigen verhaal hoor.
Je hebt dus gelijk alweer een nieuwe vriend. Daar is op zich niks mis mee (alleen maar beter zelfs vind ik), maar misschien ben je wel wat te snel in deze relatie gestapt qua samenwonen enzo. Je had idd beter even rust kunnen nemen. Maar goed, dat wist je zelf ook al.
Ik weet ook niet of je alles vertelt, maar ben je al aan deze nieuwe relatie begonnen toen je nog samen was met je ex? Want in dat geval heb je misschien idd niet de juiste beslissing genomen. Tenzij je er goed over nagedacht hebt en niet alleen je lust/verliefdheids/ik wil een vriend-gevoelens gevolgd hebt.
In het andere geval, als je je vorige relatie eerst al 'netjes' beeindigd had, denk ik dat je toch wel wist wat je deed en dat het de juiste keuze was dan. Zo is 't bij mij gegaan. Maar ik kan het wel zo rationeel bedenken, maar ik snap heel goed wat je bedoeld. Ik twijfel ook steeds nog. Maar ben er inmiddels wel achter dat ik op mijn heldere momenten (wanneer ik goed in mijn vel zit), toch wel weet dat het goed is zo.
Op mijn slechte momenten denk ik steeds: beter een slechte relatie dan alleen zijn. Zo dacht ik er vroeger nooit over; ik zag mezelf altijd als zelfstandig. Maar nu vind ik die happy-single verhalen echt dikke onzin.

Een relatie van 6 jaar is niet niks; je hebt wel even tijd nodig om het te verwerken. In het begin dacht ik ook bij alles wat ik deed aan mijn ex. Op den duur gaat dat wel over. Maar als je niet de tijd hebt genomen om 't te verwerken, zul je ook nog wel meer je ex met je nieuwe vriend gaan vergelijken (denk ik?). Heb je nu niet de mogelijkheid om toch nog een tijdje op jezelf te wonen? Dat je iets minder hard van stapel gaat?

Wat me opvalt, is dat je het niet echt over je nieuwe vriend hebt. Ben je wel echt verliefd op je nieuwe vriend?

afbeelding van raingirl

alleen op de wereld

Hallo,

Wat je aangeeft is volledig correct...en dat is nu net het moeilijke. Je weet wel hoe je het beter had aangepakt...maar dat is dus niet zo gegaan.
Ik heb mijn vorige relatie netjes afgesloten. Ik kende mijn huidige vriend toen wel al, maar daar was nog geen sprake van. Ik heb er 8 maanden over gedaan om deze beslissing te nemen...dus het was niet een verliefdheid die me op een ander spoor heeft gezet... En zoals je zei: als ik realistisch ben dan weet ik dat het sowieso ooit zou eindigen, was het nu niet... dan binnen 5 jaar of eerder. Maar ik denk nog heel veel aan hem. Eens de relatie gedaan was, heb ik hem ook niet meer gezien, ik heb afstand genomen omda tik wist dat het voor hem zo gemakkelijker zou zijn. Niet voor mij...echt een goed afscheid was het niet...Misschien dat het daarom zo moeilijk gaat.
Op het einde van onze relatie begin je oog te hebben voor anderen, waardoor je twijfels nog eens versterkt worden.
Mijn nieuwe vriend en ik, hebben een moeilijke situatie. Ik zie hem heel graag en de gedachte van hem achter te laten doet me heel veel pijn. Dus dat lijkt me niet echt een optie. Doordat ik plots in een bouw verzeild ben geraakt en ook financieel lijkt het me ook onmogelijk om terug even alleen te zijn. Maar in mijn binnenste weet ik dat dat eigenlijk het beste zou zijn...maar dus niet zo makkelijk.
Mijn nieuwe vriend heeft ook een kindje, wat het nog allemaal moeilijk maakt. Ik wil zelf al heel graag kindjes... maar dat kan nu niet meer. Gisteren kregen we te horen dat een vriendin een dochtertje heeft gekregen en toen ik dat hoorde storte ik ineen. Hij kan dat moeilijk begrijpen en zegt: zet je daarover...je kan er toch niks aan doen...Dat maakt het natuurlijk nog zwaarder. Ik ben ook bij hem in zijn dorp gaan wonen...waar ik niemand ken en geen vrienden heb...dat maakt het nog zwaarder...dus een moeilijke situatie.
Lang verhaal en heel complex...waar ik dieper en dieper in verzeild geraak...en ik kan er niet uit! Ik roep om help maar ik krijg geen antwoord...dat gevoel heb ik!
Waarschijnlijk heel veel informatie voor jou... sorry daarvoor

afbeelding van krulie

Raingirl

Complex allemaal. Maar waar ik specifiek op wil reageren is dat je vriend het voor jou extra zwaar maakt, terwijl hij dat waarschijnlijk niet door heeft en jou denkt op te beuren : Het zou goed zijn als hij met je meevoelt, begrijpt hoe zwaar het voor je is als je vriendin een kind krijgt, en dat je het daar heel moeilijk mee hebt. En ook met het feit wellicht dat jouw vriend zelf al een kindje heeft. Hij kan dat beter niet wegwuiven : jouw gemis aan nooit een kindje te hebben gehad en dat wel gewild hebben. Het zou vooralseerst dus schelen als hij met je mee zou voelen en begrip voor jouw verdriet kon tonen. Misschien moet je hem daar meer op wijzen? Dat hij daar beter niet luchtig overheen kan stappen.
En wellicht zowiezo meer je gevoel aan hem duidelijk maken? Het zou uiteindelijk je relatie kunnen verdiepen en je minder alleen laten voelen.
Sterkte,
krulie

afbeelding van principessa

Vertrouwen in jezelf.

Wat je schrijft herken ik wel, ook ik was nooit goed in het aangaan van sociale kontacten, had te maken met de onzekerheid over mezelf. Tijdens mijn relatie, heb ik me ook teveel op mijn ex-vriend gericht en nu ik weer alleen ben word je daar weer ontzettend mee gekonfronteerd. Wel heb ik nu 2 hele goede vriendinnen maar om mijn netwerk uit te bouwen vind ik erg moeilijk.
Mijn ex heeft me als een baksteen laten vallen.
Schrijf me maar als je wilt misschien kunnen we elkaar een beetje helpen. Sterkte

afbeelding van ladybug81

gek verhaal

Wat een gek tegenstrijdig verhaal heb ik eigenlijk gepost. Ik zeg eerst dat ik het uitgemaakt heb... en vervolgens vertel ik dat mijn ex heb gebeld om te vragen of ie toch niet nog 's wil proberen...

Ik ben niet echt duidelijk geweest; zal m'n verhaal maar 's aanpassen. Doordat ik niet alles verteld heb, komt 't allemaal wat vreemd over.

afbeelding van jufnaatje

Dit klinkt ZO herkenbaar. Ik

Dit klinkt ZO herkenbaar.
Ik heb zelf aardig wat vriendinnen (echhte goeie ook, want ze zijn er nog steeds voor me na 2 en een half jaar dat ik in Frankrijk zat en minder van me liet horen). Ook mijn familie is heel lief voor me. Maar het is niet hetzelfde. We zijn toch meer dan 3 jaar samen geweest en hebben een 'samen' pgebouwd. Die grapjes die alleen wij begrepen zijn er net meer. Je gewoontes (ook al waren ze irritant) en de actie - reactie op elkaar is anders. Je kan zo gewend raken aan een situatie. Ook al was die niet goed. Wat bewust weet ik dat wel. Als ik mezelf over hem/ons hoor praten gisteren denk ik: je hebt ZOOOO de juiste keuze gemaakt. Maar ja, als je dan weer een mail van hem krijgt met dat hij ZO graag weer contact wil en daar een glimmertje hoop inligd dat je dat 'gewone' weer terug kan krijgen... en je ligt dan toch 's avonds alleen in je bed... Moeilijk. Want terug ga ik niet. Hij wilde altijd alles naar zijn zin, was heel erg moeilijk... om met de metafoor van 'the emotional bank account' te spreken: ik zette geld op zijn rekening, hij haalde er bij mij alleen maar vanaf. En toch zijn er die momenten dat ik me ZO alleen voel, omdat niemand me begrijpt zoals hij, en dat ik bang ben dat ik nooit meer iemand vind waarmee ik dingen gezamelijk heb en die klik. En dan denk ik: dan maar een slechte relatie... Dom dom dom; Maar zo voelt het wel... De komende week heb ik gelukkig veel afspraken met vriendinnen (waarvan 2 single en net 30 net als ik). hopelijk pept me dat op en brengt me op het juiste pad. Al met al zal het goed zijn als ik 04/01 begin met werken; Ik heb nu veeeeeels teveel tijd om na te denken...

Hmmm, dit is meer een relaas over mezelf geworden dan een reactie... Maar ik hoop dat je je beter voelt wetende dat er anderen zijn die hetzelfde voelen. We gaan er wel uit komen. Echt. We weten alleen nog even niet hoe (zonder hem)