Na een relatie van 7 jaar waarvan 3 samenwonend hebben ik en mijn ex besloten uit elkaar te gaan. We bleken te veel van elkaar te verschillen en lagen regelmatig met elkaar in de clinch. Dit werd echter afgewisseld met perioden van geluk en blijdschap, hetgeen het besluit veel moeilijker maakte.Ook het feit dat ik nog niet toe was aan kinderen heeft meegeholpen in het besluit.

Toen dit besluit eenmaal gevallen was was er echter geen weg terug. Mijn lichaam protesteerd en ik vroeg me af wat ik in hemelsnaam had gedaan. Het enige juiste besluit was ook om er mee te stoppen, maar je gevoel is een ongrijpbaar iets. Mijn ex drukte door, ik ging er in mee en we besloten er mee te stoppen.

Vanaf dat moment hebben we nog 2 weken samengewoond, samen maar toch alleen.
Ik had snel een huis in een voor mij vreemde stad om daar een nieuw leven te beginnen.
Ik had vakantie en was al snel klaar om aan dat nieuwe leven te beginnen.

Op de avond van mijn vertrek liep het allemaal net even wat anders.
Mijn ex vertelde me dat de buurman haar aan het koppelen was aan zijn beste vriend en dat zij daar wel open voor stond.

Nu moeten jullie weten dat ik een enorm jaloers kreng was (ben) en dat ik zoiets niet trek.

Het feit dat er al plannen werden opgezet terwijl ik nog naast haar lag beviel mij dus totaal niet. ik heb hierover gesproken met de buurman, die beloofde het wat rustiger aan te zullen doen.

Na een week in mij eigen stekkie was het duidelijk dat mijn ex bezig was met een nieuwe relatie.
Natuurlijk had ik dat al zien aankomen, maar het deed me erg veel pijn.
Je voelt je vervangen,onbetekenend en waardeloos. Het feit dat het goed gaat met haar is natuurlijk belangrijk, en daarbij is ze ook vrij om te doen en te laten wat ze wil, maar toch raakt het je enorm.

Ik vraag me nu af wat ik mis.
Mis ik haar, die persoon, of mis ik een vriendin, een vrouw in mijn leven.
Ik denk het laatste.Wetende dat we geen toekomst hadden zou ik haar niet eens terug willen hebben,maar toch voelt het leeg.Als persoon ben ik niet universeel, niet iedereen kan met mij opschieten, en mensen moeten mij langer kennen om me in waarde te kunnen schatten.
Het type vrouw waar ik op val is schaars en net zo eigenwijs als ik, en dus moeilijk te veroveren.

Ik denk dat ik bang ben om alleen te zijn en te blijven.
Natuurlijk wil ik hier sterker dan ooit uit naar voren komen.Na enkele gesprekken met een therapeut (baat het niet...)weet ik nu dat ik aan mezelf moet werken om in contact te komen met met mijn gevoelsleven. Als jij tevreden bent met jezelf is een ander slechts een aanvulling.
Die kant wil ik op.

Mijn ex zie ik zo nu en dan. Ik heb nog geen zin om met haar te kletsen dus het gesprek houd ik zakelijk en kort. Ondanks al mijn ondertussen verworven inzichten blijft het klote.....