Als het zomaar 'ineens' over is...

afbeelding van medusa

Wat mij in heel veel LDVD-verhalen opvalt is dat er, door de achterblijver, vaak wordt verklaard dat de partner (inmiddels ex geworden) de relatie zonder aanwijsbare redenen ineens heeft verbroken. Degene die is achtergebleven, kijkt vol verwarring terug op het gedrag van de (ex-)partner de dag, of dagen/weken, voor de verbreking--en kan gewoonweg niet begrijpen dat het geloof en gevoel van de partner in zo'n korte tijd ineens is omgeslagen zonder dit te hebben zien aankomen. Er wordt veel gewicht gegeven aan alles dat de (ex-)partner tot voor kort nog heeft gedaan of heeft gezegd:

-"Hoe kan hij gistermorgen nog tegen me zeggen dat hij van me houdt en voor altijd bij me wilt blijven...en me dan 's avonds verteld dat hij het gewoon niet meer ziet zitten omdat het gevoel weg is?"

-"We wilden gaan samenwonen en hadden het al over kinderen...en van de een op de andere dag wilt hij dat niet meer".

-"We hadden bijna nooit ruzie, ja, heel af en toe over kleine dingen...maar verder hadden we echt een super relatie--hoe kan hij dat ineens niet meer willen of zien?"

-"Hoe kan hij nou met mij een vakantie boeken en het 3 weken later zomaar uitmaken?!"

Ik heb precies hetzelfde meegemaakt; inmiddels alweer 2 jaar geleden. Een relatie van 13 maanden. Na net anderhalve maand samenwonen, vertrok hij na een voor ons beide emotioneel stormachtige week, met een weekendtas uit 'ons' huis om bij zijn moeder 'na te denken'. Zijn keuze om weg te gaan, was voor mij een definitief einde. Op een paar korte emails en 1 telefoontje na (waarin wij zijn verhuizing regelden), nooit meer gezien of gesproken. In de hele relatie maar 1 serieuze crisis gehad, nauwelijks ruzie, en zijn vertrek was dus in mijn ogen toen ook 'plotseling', 'ineens' en 'zonder aanwijsbare reden' gekomen.

Maar was dit echt zo? Was het echt zo plotseling? Zo ineens?

Als ik er nu op terugkijk, 2 jaar verder en inmiddels een huidige stabiele en gelijkwaardige relatie rijker, heb ik geen last meer van bittere verwijten en verdriet en kwaadheid om het verlaten zijn. Ik heb er inmiddels volledig vrede mee; omgeacht hoe het einde is gekomen. Ik kan daardoor objectiever naar het gedrag van die ex kijken, en ineens wel heel veel (stille, onuitgesproken) redenen aanwijzen waarom hij de handdoek in de ring gooide. Voor hem was die beslissing waarschijnlijk toch niet zo heel 'onverwachts'; ik vermoed nu, dat het in zijn (gevoels-)beleving simpelweg een logische stap was die volgde op de verandering in zijn gevoelens ten opzichte van mij waar hij misschien niet zoveel rationeel zicht op had. Hij 'voelde' het gewoon niet meer.

En dat brengt mij meteen bij de kern waar zoveel LDVD' ers mee lijken te worstelen. Wat voor hen zo plotseling, radicaal en ineens gebeurd, gaan er voor de partner die niet meer wilt, waarschijnlijk heel veel meer dingen aan vooraf waar niet of nauwelijks over word gesproken. Het afscheid is eigenlijk door de ex-partner die je verliet of verlaat, al veel eerder onbewust genomen. Twijfels waar niet over gesproken werd of die niet werden gezien als noodzakelijke, intuitieve vragen die een gesprek of antwoord opeisen. Liever niet willen kwetsen en zolang mogelijk die beslissende klap uitstellen. Geloven dat als je blijft en net doet of alles okay is, het vanzelf wel weer okay wordt--of dat je eroverheen groeit. Bang zijn voor de verandering, of wat gaat komen na de breuk. Nier durven vertrouwen op je innerlijke stem die je ingeeft dat het voor jou niet werkt. Zo gewend zijn geraakt aan de comfort-zone van een relatie dat je er niet uit durft te stappen.

Ik denk dat heel veel LDVD' ers zich moeten toestaan te beseffen dat er allerlei redenen en motivaties zijn aan te wijzen die diep van binnen stiekum en sudderend al aanwezig waren voordat een partner eraan toegeeft en het uitmaakt. Het mag dan lijken alsof het plotklap, als bliksem bij heldere hemel, gebeurd...maar ergens, in de verre verte, moeten er toch aanwijsbare donkere wolkjes geweest zijn--hoe klein en nietig zij dan ook leken toen.

Het is heel pijnlijk om een partner te zien vertrekken zonder een duidelijke verklaring wat zijn liefde van gisteren zo anders maakt in vergelijking met de afgenomen liefde van vandaag. Je kan iemand verwijten dat je niet eerder op de hoogte bent gesteld van de verandering in zijn of haar gevoel, maar we hebben niet altijd even helder zicht op onze emoties. Daarom kan een 'ik hou van je, wil altijd bij je blijven' in de ochtend door de partner nog uitgesproken en gemeend worden, maar door de dag heen, door welke gedachte of situatie dan ook opgewekt, komt een realisatie (en daarmee breekpunt) 'ik kan niet meer verder met je' ineens luid en duidelijk door. En waarschijnlijk is die gedachte al vaker onuitgesproken voorbij gekomen, maar gewoonweg geen aandacht aan geschonken. En dan, wederom, IS het er gewoon ineens weer. De realisatie. Soms verwarren we een gevoel van veiligheid met liefde. Soms zien we sentiment en het delen van een geschiedenis met elkaar als het bewijs dat 2 mensen echt bij elkaar horen. Soms zijn we zo aan elkaar gewend geraakt, dat we onze eigen behoeftes op de achtergrond plaatsen, of zelfs afdekken. Soms zorgt je angst voor eenzaamheid ervoor dat je dan maar (langer) bij iemand blijft--en dus wordt 'niet alleen willen/kunnen zijn' verward met 'niet zonder iemand kunnen'. Soms voelt het alsof je nog niet toe bent om het verdriet en verlies aan te gaan, dus je blijft en neemt het zoals het komt.

Mensen zijn veranderlijk omdat hun emoties dat nu eenmaal zijn. Emotie is beweging--en nooit constant. Het leven en ervaringen die wij opdoen, vormt onze emoties. Dus we maken persoonlijke veranderingen en ontwikelingen door die op hun beurt onze behoeftes, wensen, dromen en belevingen beinvloeden. Wat wij 1 jaar geleden nodig hadden en wenste, kan inmiddels het jaar daarop aardig zijn bijgesteld en veranderd. Sommige partners ontwikkelen zich samen en hun behoeftes blijven verenigbaar--andere partners groeien helaas uit elkaar.

Maar een gevoel kan nooit van de 1 op de andere dag gewoon WEG zijn; daar gaat een eb en vloed van situaties, gedachtes en belevingen aan vooraf. Wat WEL kan--en ik vermoed dat heel veel verhalen daarop terug te voeren zijn, is dat iemand zich van de 1 op de andere dag ineens wel kan REALISEREN dat het gevoel voor de ander inmiddels al een tijdje is verminderd of verdwenen. Het is dus niet het GEVOEL dat ineens bij de partner is verdwenen is: het is de REALISATIE 'het gevoel is weg' die ineens tevoorschijn springt en waar je partner gewoonweg niet meer omheen kan draaien.

Misschien iets om over na te denken als je momenteel in een situatie zit waarbij je partner de relatie 'ineens' niet meer ziet zitten.

Sterkte allemaal Glimlach

afbeelding van Tania Wauters

als het zomaar ineens over is

heykes,
ik zit momenteel ook in zo een situatie hij wou na 6 jaar al eens vertrekken na een ruzie dan na 10 jaar nog een keer en nu na 12 jaar is hij wel degelijk van de een op andere dag vertrokken nu zullen jullie misschien zeggen jamaar als hij al 2 keer is willen vertrekken dan had je dit toch moeten zien aankomen na de eerste en de tweede keer ging gewoon alles verder als ervoor ik ben een prater hij kon over zijn gevoelens niet praten maar ik ben van mening als je echt al een tijd voor iemand geen liefde niet meer voelt dat je dan toch nie uw partner het gevoel heeft dat jij haar nog steeds dood graag ziet zelfs tot op de dag van vertrek en als ik dan zei dat ik hem ook nog graag zie hij plots niet meer zegt ik zie u ook nog graag dat zijn dingen die voor mij toch moeilijk te begrijpen zijn want in iedere relatie zijn er ups en downs en ik vind persoonlijk weg lopen zonder praten niet echt een volwassen houding

afbeelding van panic

klopt

Ook ik heb dat gehad, en ook ik heb mijn ex gevraagd hoe hij dan kon: het uitmaken nadat hij in de week ervoor nog lieve dingen had gezegd en gedaan. dat antwoord was 2-ledig:
1. het feit dat er problemen waren, deed niks af aan het feit dat hij me nog steeds lief/aantrekkelijk etc vond
2. hij wilde ook graag dat het weer goed zou komen, dat zijn gevoelens verbeterden ed. Zeggen dat hij "twijfels" had, zou hem insziens de situatie alleen maar verergerd hebben. Daarnaast wilde hij ook in het positieve geloven. Negatief denken zou wellicht het proces versneld hebben.
Dus ja, het kan plotseling overkomen. Maar een ex heeft vaak al langer met gedachtes gespeeld. Eerst vond ik het oneerlijk dat hij dat niet eerder zo direct geuit wordt. Maar zoals ik al vaker zeg: des te verder je van de breuk afstaat, des te meer begrijp je de ander.
Mijn ex had zelf de situatie dat hij in 1 kwartier na 13 jaar aan de kant was gezet. Voor hem compleet plotseling. En ook hij vond dat in het begin volleidg emotieloos. Ook hij is later gaan inzien dat zij al verder was....ergens was zij al eerder afscheid van hem gaan nemen. Maar ondertussen hoeft de ander dat niet te merken.

Het blijft moeilijk. Het enige wat wij kunnen doen is leren omgaan met het feit dat hij/zij ons niet meer wil. En dat dat lukt, dat is toch weer een winstpuntje!

afbeelding van wesley74

O, zo waar... been there...

O, zo waar... been there... en kan het hele verhaal alleen maar beamen...

Wesley

Als je blijft staren naar de plek waar de zon onderging, zal je hem nooit meer op zien gaan...

afbeelding van HenryM

Pijnlijk herkenbaar

In mijn geval was ook een relatie van meer dan 2 jaar voor mijn gevoel in 1 week verbroken. Ook hier bleek dat zij haar gevoelens al twee maanden geleden had aangegeven, we hadden vrijwel geen sex meer, ik was de pispaal voor haar overige problemen, etc, maar ik was te naief en te hoopvol om het niet door te hebben.

nu ben ik weer een week alleen. Ik word enorm gesterkt door vrienden, die het ook niet hadden zien aankomen. Maar concreet gezien, had IK het niet zien aankomen, dus zij ook niet.

Er gaan zoveel gevoelens van machteloosheid door me heen, maar ik denk dat ik het probleem niet meer bij mezelf moet zoeken.

afbeelding van ptm

Sterk verhaal! Ik heb al

Sterk verhaal!
Ik heb al eens eerder in m'n blogs geschreven,
dat ik zelf ook twijfels had over onze relatie.
Ook ik heb wel eens gedacht waar moet dat heen,dit
kan nooit goed gaan!En toch ga je door,terwille van je gezin!
Dat zij uiteindelijk de knoop doorhakte(na 24 jaar)kan en mag ik haar niet kwalijk nemen!Dat dat aan beiden zijden heel veel verdriet heeft losgemaakt,hoeft geen betoog!
We zijn er beiden sterker uitgekomen,al kostte dat heel veel moeite,verdriet en energie!Maar het heeft ons in eigenwaarde gesterkt.Mijn ex heeft maanden(mss wel jaren) geworsteld om tot de uiteindelijke conclusie te komen dat het beter was om onze verbintenis te verbreken!Voor haar en hels moeilijke
beslissing!Voor mij een shock!Temeer daar er een derde in het spel was!Tsja een mens zoekt uitwegen!Maar na een jaar kwam ze terug.Geschrokken van haar beslissing en het gemis van ons gezin.N?ɬ? twee jaar verder gaat ze weer verhuizen(ze had nog steeds haar woning aangehouden na onze breuk en haar terugkeer naar ons gezin).We zijn nu samen haar huisje aan het inrichten.Ik begrijp het ergens wel,ze wil een eigen plekje voor haarzelf en wil toch verbonden blijven met mij en haar (ons gezin)!En ja,we zullen elkaar elke dag zien ivm
de kinderen.We zullen beiden daarmee moeten leren te dealen!
Living apart together!Anders dan toen!!Dat gaat voor mij (en haar)met ups en downs!En ook met heel veel verdriet.Temeer omdat praten over dit onderwerp h?ɬ©?ɬ©l moeilijk voor haar is(
eigenlijk bijna onmogelijk)wat het er voor mij niet makkelijker op maakt.We houden van elkaar,we zijn er voor elkaar,we doen veel leuke dingen met elkaar,maar die communicatie!!Ja,dat geeft veel verdriet(LDVD)!
Hmvrpm78

afbeelding van minnie

wat als het keer op keer misloopt....

Ik ben ook volledig akkoord met het feit dat een breuk nooit 'plots' komt. Maar wat doe je met een ex die telkens op zijn stappen terugkeert, een ex die eerst na een break van 3 dagen, dan na een break van een paar weken,en daarna na een zogezegd definitieve breuk van 2 maanden (en geen contact), toch telkens terugkeert en beweert er volledig voor te willen gaan? Waarom weet hij precies nog altijd niet wat hij wil? En waarom geeft die ander telkens opnieuw toe?
Dit gaat duidelijk over mezelf en mijn ex natuurlijk... We zijn nu opnieuw vier maand uit elkaar en hij weet precies nog altijd niet of hij wel de juiste beslissing heeft genomen... Ik heb alle contact met hem verbroken, maar telkens als ik me beter voel, vraagt hij me om elkaar te zien (het is precies of hij het aanvoelt). Tot nu toe hou ik de boot af... Maar op ?ɬ©?ɬ©n of andere absurde manier wil ik het nog altijd zo graag, maar ik weet dat ik er na een jaar van 'ja's' en 'nee's' volledig aan onderdoor ga. Waarom kan iemand die je zo graag ziet je zoveel pijn aandoen? En hoe komt het in iemand op om telkens terug te keren om dan na een paar maand weer te zeggen 'nee, het werkt toch niet voor mij'? En het is niet zo dat ik het uitlok of hem 'overhaal' om het nog es te proberen... Het rare is dat er niks mis was met onze relatie totdat hij een jaar terug is beginnen twijfelen en dit spelletje dus is begonnen...

afbeelding van medusa

naar de slotenmaker, Minnie ;)

Hey Minnie,

Je schrijft: " Maar wat doe je met een ex die telkens op zijn stappen terugkeert, een ex die eerst na een break van 3 dagen, dan na een break van een paar weken, en daarna na een zogezegd definitieve breuk van 2 maanden (en geen contact), toch telkens terugkeert en beweert er volledig voor te willen gaan?"

Uit je verhaal op te maken heb je hem inmiddels 3 herkansingen gegeven om op zijn beslissing terug te komen en je te bewijzen dat hij wel volledig voor je wilt gaan. Zoveel herkansingen en nog steeds is mijnheer niet in staat om de rekensom te maken?!

Dat je je vriend de eerste keer dat hij het niet meer zag zitten, het voordeel van de twijfel hebt gegeven toen hij weer met trillende onderlip en knikkende knietjes aan je deur vol spijt stond te pleiten om het nog een keer te proberen, okay, daar kan ik nog in meegaan. Situaties en emoties zijn niet zwart-wit, dus er zijn zeer zeker allerlei redenen te bedenken waarom iemand een tweede kans verdient. Soms kan een break of relatie-pauze verheldering bieden en daardoor zelfs een sterker geloof en besef doen groeien om de relatie of het samenzijn voort te zetten. Je beseft pas wat je had als je het kwijt bent, zoiets.

Maar dat hij voor een tweede keer opnieuw bij je wegging onder het mom van 'ik weet het even niet meer', daar had je eigenlijk al de hanen moeten horen kraaien. Laat ik er voor het gemak even van uitgaan dat dat ook is gebeurd en dat je hem niet 1-2-3 weer terug hebt genomen. Misschien zijn er nogal wat gesprekken aan vooraf gegaan, voordat je in al je terughoudend-en voorzichtigheid besloot om hem toch opnieuw weer binnen te laten. Waarschijnlijk kan hij het allemaal ook heel mooi vertellen en uitleggen als hij je, na een periode met alleen zichzelf geconfronteerd te zijn geweest, weer overlaadt met serenades en poezie en prachtige beloftes voor jullie toekomst. Je wilt zo graag geloven dat het dit keer allemaal beter wordt, natuurlijk. Dat hij eindelijk de knopen uit zijn twijfel heeft kunnen krijgen en dit keer dus de handen vrij heeft om je vast te houden.

En toen ging hij voor de 3e keer weg. In alle luxe die je hem boodt, de herkansingen, de hoop, het geloof, het (al dan niet gescheurde) vertrouwen in hem--wist mijnheer het opnieuw NOG niet (zeker)!

Wat doe je ermee, was je vraag toch? Ik wil je erop wijzen dat je (waarschijnlijk door schade & schande) het antwoord al enigzins hebt blootgelegd: Hier: "Ik heb alle contact met hem verbroken..." en ook hier: "tot nu toe hou ik de boot af...". En DAT is precies wat je ermee moet doen. De school is uit, de hekken naar het speelplein zijn gesloten. Hoeveel herkansingen denkt hij wel niet te kunnen krijgen voor een proefwerk waar hij voor weigert te leren? En hoeveel herkansingen ben jij bereid nog zomaar aan te bieden alsof het niets is, terwijl niet 1, maar wel 3 keer het bewijs is geleverd dat mijnheer deze kansen niet echt serieus neemt.

Met een Twijfelaar valt maar bar weinig iets op te bouwen. De hernieuwde beloftes waarmee zij terug proberen te komen en de o-zo wijselijke 'realisaties' die zij in de periode zonder jou op hun pad hebben gekregen, zijn op drijfzand geboren. Dat vindt nauwelijks vaste grond op het moment dat ze weer het gevoel krijgen dat ze je 'terug hebben'--en dus is de uitdaging eraf. En met dat, is de twijfel 'is dit het nu?' terug. En met wat voor mooie woorden en beloftes hij dan ook de 1e keer zijn voet tussen de kier van je deur heeft kunnen persen in een poging om bij je terug te komen, na die 3e keer zou ik nu die voet er gewoon tussenuit rammen.

"En hoe komt het in iemand op om telkens terug te keren om dan na een paar maand weer te zeggen 'nee, het werkt toch niet voor mij'?".

--ik denk dat jij hier een grotere rol in speelt dan je denkt. Met alle respect voor de reden waarom, maar je hebt het iets te vaak laten gebeuren, en daarmee de deur geopent om het tot een patroon te laten uitgroeien. Indirect heb je hem het signaal gegeven "ook al weet je het niet, kan je niet volledig voor me gaan en ren je van me weg, mijn deur en hart staan altijd voor je open". Ik vermoed dat DAT ook de onderliggende reden is waarom hij het toch steeds weer opnieuw probeert, namelijk: dat hij je vroeg-of-laat, toch weer 'krijgt', hoevaak hij dan ook bij je weggaat. De praktijk heeft bewezen dat het zo werkt. En door hem iedere keer weer binnen te laten, hou je dit patroon mede in stand. Sterker nog, je 'helpt' hem ook nog eens om de gevolgen van zijn keuzes niet te hoeven aangaan. Immers, het moment dat hij zich begint te realiseren dat hij je 'kwijt' is, het leven zonder jou er eigenlijk wel dor en grijs uitziet en de connecties die hij eventueel met andere meiden probeert aan te gaan ook niet zo lekker verlopen, DAT moment waarop hij eindelijk de consequentie van zijn eeuwige 'ik weet het niet meer' zal gaan voelen, dan ben jij er weer om hem binnen te laten. Tot nu toe lijkt het erop dat je hem steeds tijdens zijn eigen emotionele storm, bij je hebt laten schuilen.

En, eerlijk, zijn de periodes dat hij wel met je 'kan zijn' en wel voor je kan gaan, nou zo spectaculair dat je bereid bent daarvoor in constant wantrouwen "wanneer komt zijn breekpunt weer?' te leven? En dan heb ik het niet eens over de LDVD die zich iedere keer weer opnieuw aandient op het moment dat hij het 'even niet meer weet' en bij je weggaat.

Je deur vergrendelen en een paar extra sloten er tegenaan. En haal meteen dat 'Welkom'-matje voor je deur weg Knipoog

Sterkte ermee.

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"

afbeelding van Amelie

Hineininterpretier

Er bestaat helemaal geen "het was echt zo", voor beide partners niet, voor niemand niet. Iedereen bekijkt de werkelijkheid met een eigen gekleurde bril en dat geldt ook voor LDVD.

Bij zoiets ingrijpends als een relatiebreuk is het erg verleidelijk om aan het hineininterpretieren te slaan en om naar de rampzalige afloop toe te redeneren.

Je ziet later de signalen of de voortekenen pas? De meeste mensen hebben de behoefte om te begrijpen/ te rationaliseren hoe iets verschrikkelijks hen kon overkomen. In het geval van een relatiebreuk wordt het gezamenlijke verleden en het gedrag van de ander bekeken met de afloop als uitgangspunt. Het gevaar bestaat dat je allerlei zaken die niet noodzakerlijkerwijs verband met elkaar houden een betekenis geeft alleen maar omdat je weet hoe het afloopt!!

Dat wilde ik graag als kanttekening plaatsen bij de opmerking van Medusa "Het mag dan lijken alsof het plotklap, als bliksem bij heldere hemel, gebeurd...maar ergens, in de verre verte, moeten er toch aanwijsbare donkere wolkjes geweest zijn--hoe klein en nietig zij dan ook leken toen".

afbeelding van medusa

kanttekening

Kanttekeningen zijn altijd welkom, Amelie, en ik heb jouw reaktie in alle eerlijkheid geprobeerd vast te passen aan mijn eigen post/stelling om te kijken of ik ergens misschien iets over het hoofd heb gezien Knipoog

Toch weet ik niet of ik jouw aanvulling/reaktie, zij het dan vanaf een welkom andere kant bekeken, helemaal begrijp--dus mocht ik in mijn antwoord op jouw reaktie de plank mis slaan, hoor ik het graag van je.

Je begint je reaktie met: 'Er bestaat helemaal geen 'het was echt zo', voor beide partners niet, voor niemand niet. Iedereen bekijkt de werkelijkheid met een eigen gekleurde bril en dat geldt ook voor LDVD."--en daardoor klinkt het alsof je suggereert dat ik met mijn post het tegenovergestelde heb geprobeerd te zeggen. Ik ben het met je eens dat iedereen zijn of haar eigen werkelijkheid creeert, maar ik ben wel van mening dat een relatie-einde voor 2 partners toch dezelfde werkelijkheid heeft: uit is uit...dat kun je nagenoeg niet in 2 werkelijkheden beleven. En daar komt dus geen enkele gekleurde bril meer aan te pas. Waar nog wel die funky kleuren-bril voor kan worden opgezet zijn de individuele ervaringen en belevingen van beider partners apart in de relatie zelf, en eventueel de periode erna.

Je schreef daarna: "Bij zoiets ingrijpends als een relatiebreuk is het erg verleidelijk om aan het hineininterpretieren te slaan en om naar de rampzalige afloop toe te redeneren. Je ziet later de signalen of de voortekenen pas? De meeste mensen hebben de behoefte om te begrijpen/ te rationaliseren hoe iets verschrikkelijks hen kon overkomen. In het geval van een relatiebreuk wordt het gezamenlijke verleden en het gedrag van de ander bekeken met de afloop als uitgangspunt. Het gevaar bestaat dat je allerlei zaken die niet noodzakerlijkerwijs verband met elkaar houden een betekenis geeft alleen maar omdat je weet hoe het afloopt!!"

Allereerst: ik zie de afloop niet als uitgansgpunt, maar als EINDPUNT. Misschien maakt dat wel een verschil. Dat iets tot een einde komt, heeft ALTIJD een reden--anders was het er nog. En om de weg naar dat definitieve eindpunt te begrijpen, zal er zeer zeker logischerwijze een behoefte be-/ontstaan om de wegen die daar naartoe zijn gemaakt te analyseren. Al is het maar om in de toekomst niet wederom (met iemand anders?) op een doodlopende weg te belanden.

Ik ben het met je eens dat er altijd een gevaar bestaat om gebeurtenissen te 'overanalyseren' en zodoende voor alles een reden proberen te vinden zodat het einde misschien makkelijker te verteren valt. Niet meer dan menselijk, denk ik. Maar als je te maken hebt met een communicatief zwakke partner, en dus achterblijft met vragen, kun je soms niet anders dan er maar zelf op los te speculeren. Als dat iemand helpt een afscheid en acceptatie te versoepelen, en emotionele rust te vinden, zie ik daar eerlijk gezegd niets kwaads of 'valkuilerigs' in.

Bovendien kan ik niet los komen van het geloof dat JUIST de kennis en wetenschap over een onomkeerbare afloop die is gekomen, en dus speculeren over het bestaan en verloop van die relatie nadat de relatie al beeindigd is, je heel wat wijzer kan maken en inzichten kan geven over mogelijke clues en hints in de relatie die toendertijd jammerlijk genoeg in een blinde hoek zijn verdwenen. Het is een eeuwenoud gegeven dat wij niet altijd in staat zijn om gebeurtenissen vanaf een afstandje, en dus objectief te bekijken, wanneer wij er middenin zitten en er dus onderdeel van zijn.
Daarom, een relatie is actie-reactie, het is 'relateren aan'-- en in mijn ogen is het dan ook iets te makkelijk gedacht dat er allerlei zaken in een relatie 'gewoon' gebeuren zonder dat deze een diepere betekenis hebben en verband houden met elkaar.

Dus nogmaals: ik waardeer je reaktie, maar kan niet opmaken met welk doel je de kanttekening hebt geplaatst. Ik vermoed stiekum dat je op basis van je eigen (niet zo positieve?) ervaringen hiermee waarschijnlijk jouw visie hebt gegeven die daarom toch wat gekleurd is, maar misschien is het niet gepast zo ver te gaan Knipoog

Je hebt absoluut een punt, maar ik weet niet in hoeverre die specifiek op mijn post van toepassing is.

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"

afbeelding van ptm

H?ɬ© Amelie

Ik hoop.dat je mijn posting(een paar naarboven)
hebt gelezen.
D?ɬ°?ɬ°rin wordt je "kanttekening" toch bevestigd?
Echter,het mom?ɬ©nt van die beslissing van je partner,
d?ɬ?e komt volgens mij ?ɬ©cht als donderklap bij heldere hemel!!!
Een nuanceverschil met jouw posting!
Hmvrpm78