het is een lang verhaal....

Hallo allemaal na al die tijd. Ik denk laat ik eens een update plaatsten van hoe het nu met mij gaat. Dit ben ik zeker verschuldigd aan degene die mij hier zo goed hebben geholpen nadat ik erg ver was weggezakt.
Om maar even met de deur in huis te vallen, het gaat erg goed met mij……maar ik heb ook een ander besef, ik ben er nog lang niet. Ik probeer hier niemand mee te ontmoedigen, maar slechts aan te geven dat de realiteit nu eenmaal zo is. Het is wel degelijk het gevecht waard om met jezelf aan de slag te gaan voor jezelf en niet met de hoop die ander ooit terug te winnen. Er treden nu heel langzaam kleine veranderingen op in mijn leven die ik dus zelf tot stand heb gebracht.
Ik heb mij verhalen hier geplaatst voor de volgende redenen:
1)-in de hoop mijzelf te redden
2)-andere mensen meer inzicht te geven, ook al voelt het als het einde van jou wereld, het is het niet.
3)-Als ik al 1 persoon hier heb weerhouden van domme dingen doen is mijn taak al volbracht.
Tot zover mijn introductie…
In het kort voor de nieuwkomers:
Begin 2013 had ik eindelijk mijn leven op een rijtje na 4 jaar gescheiden te zijn, en was klaar met het moeten daten en iemand moeten vinden om dingen mee te beleven. Nog geen 3 weken daarna walst een dame mijn leven in en legt haar wereld aan mijn voeten en in nog geen 3 maanden zijn wij volledig bij iedereen in elkaars leven geïntroduceerd. Hierbij heb ik minimaal 2x geprobeerd aan te geven dat het mij beter leek om 1st samen elkaar beter te leren kennen alvorens zulke grote en haastige stappen te zetten. Ik kreeg te horen dat wij voor altijd bij elkaar bleven en dat ze haar leven en dat van haar kinderen makkelijk kon aanpassen voor een op korte termijn verhuizing. Ik was aan de 1ne heel erg blij maar aan de andere kant waren er de alarm bellen dat haastige spoed zelden goed was. Na 3 maanden en de na zomervakantie(ik had nog iets wat ik alleen moest doen met mijn dochtertje en daar was de dame zo ontzettend niet gecharmeerd van en bleek uiteindelijk ook de reden van de break(in die vakantie had zei geconcludeerd dat ik niet zo in de relatie stond als zei)) bezweken mijn muurtjes en nam ik het risico mee te gaan in deze nieuwe toekomst SAMEN. Toen zei op vakantie was, alleen met haar kinderen, kwamen de 1ste signalen binnen dat zei steeds meer afstand begon te nemen, minimaal maar wel merkbaar voor een gevoelsmens zoals ik. Eenmaal terug werd dat langzaam steeds meer voelbaar. Alles wat ze zei de 1ste 3 maanden en aan mij had toegezegd begon ze 1 voor 1 terug te draaien. Dit begon mij te frustreren en mijn onzekerheid nam langzaamaan steeds meer toe. 2 gespreken in de 2 volgende maanden na de zomervakantie wist zei het vlak te praten(de dame is communicatie expert en heeft dit ook als hobby). Ik voelde natuurlijk nattigheid, en wilde weten waar dit heen ging want eerlijk gezegd had ik toen al zoiets dit gaat mis en wilde weten of ik eruit moest stappen. Probleem hierin was dat ik mijn hart na de zomervakantie aan haar had gegeven zonder enige restricties. Dus toen zei de gesprekken vlak praatte die toen in mijn gevoel acceptabel waren omarmde ik dat meteen en wuifde alle alarmbellen weer weg. Na die 2 maanden kwam het bewuste uitje met ons 5en. En op de terugweg escaleerde dit op een vreselijke manier bij mij door alle frustraties die ik had opgebouwd die 2 vorige maanden(altijd maar die onduidelijkheid en steeds afnemende liefdes betuigingen van haar kant en meer neutraliteit)in een boosheid aanval naar haar kinderen(11 en 12) die mijn dochtertje( iets vreselijks noemde. Het gesprek wat erna volgde tussen haar en mij, zorgde in de volgende uitspraak die de rest van onze relatie(nog 5maanden) als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd bleef hangen: Ik ben niet meer zeker van mijn gevoelens voor jou.
Nu was het mijn hopeloze verkochte hart aan haar dat mij ervan weerhield bij haar weg te gaan…..Ik hield/hou van haar.
Vanaf toen was het altijd een dubbele boodschap. Als ik niet bij haar was hoorde ik bijna niks op de app en als ik wat hoorde was het neutraal geen liefde en geen negatief…..ik zat vast en kon(maar eigenlijk was het dat ik niet durfde) geen kant op. Wanneer ik bij haar was, was alles koek en ei en fijn en ik deed mee met Sinterklaas, kerst, oud&nieuw, scholen uitzoeken voor haar kinderen knuffelen en een lichaamstaal van haar waarbij ik altijd dacht wat zeur ik nou.
Tijdens de Kerstvakantie stopte ze met tongzoenen, Ik was toen bijna weggelopen, maar mij hart zat mij weer in de weg…..s’morgens praatte ze het weer vlak, en mij hart gaf maar al te graag toe, maar ik wist dat dit het begin van het einde was. Ze wilde nog zelfs met mij op vakantie in 2014, ik was stom verbaasd en vroeg haar waarom ze dat wilde doen terwijl zij last had van haar gevoelens….ik snapte er weer niks van…ze praatte ook dat weer vlak….en we boekte de vakantie.
Die laatste 5 maanden was het telkens zo als het met kleine stapjes beter voelde, gooide ze mij weer terug door het weekend of de dag erna die zin tegen mij te zeggen: Ik twijfel nog steeds over mijn gevoelens voor jou. Soms zei ze dan het gaat wel iets beter, maar toch, ze heeft mij na de kerst nog 1x getongzoend(3maanden later) maar de week erna gooide ze mij meteen weer terug in de onzekerheid met die zin…..Ik zag het niet meer zitten al die onduidelijkheid en onzekerheid ik raakte steeds meer in paniek door mijn angst….ik werd er helemaal gek van. Was dit mijn toekomst de komende….maanden/jaren totdat zei eruit was met haar gevoelens voor mij en wat werd dan? Een ja of nee….ik werd er niet gelukkiger door en mijn dochtertje en mijn werk begonnen er zwaar onder te leiden. En met mijn geestesgesteldheid ging het sterk bergafwaarts….wat een idiote situatie had ik mijzelf in laten brengen..
Het ergste was dat ik onvoorwaardelijk van haar hield en eigenlijk nog wel van haar hou. En die laatste 5 maanden heeft ze nooit meer gezegd dat ze van mij houd. Ik wist wat ik moest doen of in welke situatie ik was gemaneuvreerd, en alles wat ze mij had toegezegd en ik daar natuurlijk dolgelukkig in meeging, moest ik dat nu los gaan laten. Vanaf toen was het mijn angst en paniek die het overnamen…laat ik daar heel stellig over zijn, dit zijn absoluut de slechtste raadgevers in een gevoels situatie….handel NOOIT en neem dan NOOIT beslissingen wanneer je daar zit. Vertel jezelf dat je moet wachten rust moet vinden en probeer hoe dan ook het 1st voor jezelf op een rijtje te krijgen maar DOE ABSOLUUT NIKS wanneer je in angst en paniek zit!!!!
Ik heb die fout wel gemaakt en zit voor altijd met een onafgerond stukje waar ik nu mee probeer te leven en te laten slijten. Wij namen een time-out van een maand en halverwege trok ik het niet meer en heb het via de telefoon beëindigd. Ik heb het geprobeerd terug te draaien op verschillende manieren maar nooit meer een gesprek met maar kunnen en durven krijgen(afsluiting). Alles wat ik toen deed was niet meer goed en absoluut verkeerd in mijn ogen.

Erna:
Ik zakte zo ver weg in mijn verdriet dat er op een gegeven moment gedachten bij mij opkwamen dat als mij wat overkwam mijn dochtertje goed terecht kwam bij haar moeder………………………………………………….

………………………………..Sjesus………dus dat is nou liefdesverdriet…………………………………………………………………

Mijn vaderhart won het van mijn paniek………en uiteindelijk brachten de reacties hier mij ook langzaamaan weg van de rand. Het besef dat ik alles teveel op mij betrok kwam langzaam aan, ik moest aan mijzelf gaan werken. Niet ik was verkeerd bezig…of iig het minste gedeelte ervan. Ergens gaf ik haar wel gelijk maar het had anders gemoeten…..ze had het lef niet meer om recht in mijn ogen te zeggen dat ze een fout had gemaakt door zo hard van stapel te lopen….ergens wist ze zelf ook niet wat er nou precies gaande was. Ze was erg druk met haar nieuwe baan waar ze zich als top manager moest bewijzen haar kinderen slipte tussen haar vingers weg en ze kreeg steeds minder grip op ze wat vanuit haar kinderen zeer respectloze situaties opleverde tot zelfs dat haar zoontje van school af moest. Ze trok het niet meer om ook nog tijd met mij door te brengen, alhoewel ik haar oase van rust was in nog slechtst die 1ne nacht en dag in de week kon zei mij niet meer geven wat ik nodig had om vooruit te gaan..ze probeerde zo goed en zo kwam als ze kon wel mij mee te nemen in haar zeer drukke leven maar zag ook dat ik meer wilde…ik was aan de andere kant ook niet meer instaat begrip op te brengen voor haar situatie vanuit mijn angst en paniek die ik nog wel onder controle kon houden door de vooruitzichten dat ik haar de zaterdag avond en zondags nog zag, en was die controle volledig weg toen eenmaal dat vooruitzicht weg was. Ik kon niet meer terug schakelen naar een echte LAT van 1 dag in de week…..zei die altijd zij ik zie je te weinig, ik vind alleen de weekenden niet genoeg en wil je meer zien, wilde ze nu zelfs minder dan een weekend. Ik kon dat niet bevatten en relativeren…………..

Ik kreeg te horen van iedereen om mij heen, zei was allang bezig jou los te laten…maar had het lef niet het zelf te beëindigen. Na al haar twitsted daden. Was het voor iedereen duidelijk. En ik probeerde te blijven functioneren voor mijn dochtertje…..steeds maar weer hoorde ik het, zei is jou niet waard, je bent te lief, te goed, laat haar met haar zooi, zorg voor jezelf, wat wil jij, waar word jij blij van, stel jezelf op 1 en niet iemand anders, etc,etc,…..heeeeel langzaam vielen die zinnen steeds meer naar binnen. Het besef kwam, waar was mijn ik gebleven, echter mijn gedachten draaide elke dag alleen maar om haar heen. En dat zat mij in de weg, ik kon het maar niet loslaten. Ik heb overal afleiding gezocht op voor mijn gevoel eerbare manieren, en niks maar dan niks hielp….ik zag geen einde aan die tunnel volledig gevuld met haar.
Totdat een vriendin zei nu is het genoeg je moet gaan daten anders ben je straks je dochtertje en je baan kwijt en je huis. Met tegenzin ging op een dating site en dat ging ook niet. Daarna deed ik het nog eens maar met een leuke twist erin. Ik kreeg erggg veel aandacht ineens en dat was heel erg fijn. Zo lelijk, slecht, suf,…..was ik dus niet…het voelde erg fijn en ik raakte voor het 1st afgeleid, mijn gedachten, hoe raar het ook klinkt, kregen rust van haar. Ik heb een paar dates gehad maar ik werd het al snel zat…ik had wat ik wilde en kon weer helderder denken. Ik was eindelijk instaat in mijzelf te duiken steeds dieper en dieper. En had daar niemand voor nodig. Ik stopte met daten en een enkele dame bleef in de app hangen. Geen date wilde ze maar vond het erg fijn met mij op de app. Ik was allang blij, ik was toch druk met mijzelf en kon af en toe toch met de leuke dame appen.
Ik vond dankzij hier, en met de hulp van mijn broertje en nog een goede vriendin veel antwoorden en erg pijnlijk en erg vervelend te beseffen dat ik emotioneel onvolwassen was. Ik was niet instaat goed te overdenken hoe de andere zich voelde na weer een onnadenkende daad van mij. Het was natuurlijk altijd een gevoelsdaad die ik niet instaat was goed te timen. Mijn inlevingsvermogen liet te wensen over. En ik kwam erachter dan angst, paniek, verwachtingen, invullen voor andere mijn leven beheerste………………………..godsamme………………wat nu?
Ik leerde dat ik instaat was mijn valkuilen te herkennen en steeds eerder. Het gaf mij een euforisch gevoel, echter ik was daar al voor gewaarschuwd, Het gaat niet altijd goed en je krijgt terugvallen….hoe je daarmee omgaat door niet toe te geven en maar weer op te staan en weer verder te gaan. Ik moest bereidt zijn mijn hele leven dubbel zo hard te vechten dan andere mensen om mijn gedrag te veranderen, mijn angst. paniek, verwachtingen, invullen niet mijn leven te laten leiden. Dat was schrikken maar aan de andere kant ook erg verlossend te weten wat nu mijn valkuilen waren.

En dan nu:
Mijn dochtertje heeft een heftig gesprek met mij gehad omdat ze voelde dat ik haar anders kwijt zou raken en dat wilde zei niet. Mijn boosheid zat mij nog steeds in de weg. Ik ben erg extreem als het gaat om beloftes en heb haar beloofd niet meer boos(mijn stem te verheffen) op haar te zijn en dat we samen naar andere manieren gaan zoeken als ze weer eens ongehoorzaam was. Dit gaat nu super goed.
Ik heb op mijn werk een schop onder kont gekregen, van het is nu of nooit want anders……dat was schrikken maar verwachte ik al….inmiddels was ik al een heel eind in mijn gedrags verandering zodat ik instaat was zonder tranen, angst en paniek te reageren van waar mijn teleurstellende gedrag de afgelopen maanden kwam. Gelukkig was er begrip van de ander kant en ik kreeg tijd mij opnieuw te bewijzen….het gaat goed…maar de valkuilen blijven zeker in situaties waarbij ik het in mijn privéleven nog wel eens moeilijk heb. Overigens is dat ook weer mijn eigen “schuld”….mijn gevoel en relativeren blijven vechten om balans….erg vermoeiend….maar ik ga er voor de volle 100% voor!
Ik heb geen contact meer met mijn ex-vriendin en zit daar eerlijk gezegd ook nog niet op te wachten, dat doet nog steeds pijn….overigens een pijn waar ik mee kan leven nu…ik heb het geaccepteerd dat zei soms langskomt in mijn hoofd maar het fijne daarin is dat dat steeds minder voorkomt….dat is dan maar zo. Mis ik haar? Ja natuurlijk, haar lach, haar ogen haar manier van door het leven gaan en haar positieve manier van omgaan met de situaties die op haar pad komen zonder de emoties zijn een inspiratie voor mij om naartoe te streven. Wil ik haar terug wanneer zo voor mij staat en zegt ik hou van jou…….nee…..ik vertrouw haar niet meer, haar gedrag en hoe zij is omgegaan met mijn gevoelens en emoties, nee daar ben ik niet van gediend. Zei is niet de vrouw waar ik mee oud wil worden ondanks dat ik nog steeds van haar hou. Ze is tenslotte mijn liefdesverdriet.
Wat nog meer:
De dame op de app wilde na een maand ofzo ineens wel met mij afspreken,….sindsdien hebben wij een heerlijke fijne liefdevolle relatie(elke minuut zonder haar is een verloren minuut  ), waarbij we de moeilijke gesprekken en vragen niet vermijden maar direct tegemoet treden. De afspraken zijn erg duidelijk, bij de minste geringste onduidelijkheid, angst, paniek spreken wij elkaar daar op aan. We stellen elkaar zeer pijnlijke vragen waarbij we elke keer denken dat we het risico lopen dat het over kan zijn. Hoe raar is het besef dat elk van die vragen ervoor zorgt dat we steeds dichter bij elkaar komen in plaats van dat het ons uit elkaar drijft :-D . Er is verdriet, soms van angst en paniek maar veel meer van geluk en blijdschap. Het gaat zoals ik mij had voorgesteld dat een paarvorming zou moeten gaan zonder dat ik dat stuur of probeer de moeilijke vragen te vermijden om haar maar niet kwijt te raken. Doodeng maar tegelijkertijd het besef dat ik groei…..
Een groei die er laatst zelfs voor zorgde dat ik mijn EX-vrouw(moeder van mijn dochtertje) belde met de wetenschap dat ik wanneer ik dat zou doen en zou vragen om meer mij te overleggen over onze dochter, dat ik zeer pijnlijke confrontaties in mijn gezicht zou krijgen…..
Ik heb al jaren lopen invullen omtrent haar zeer vijandige lichaamstaal naar mij toe en wist natuurlijk dat er moment zou komen dat ik het voor mijn kiezen zou krijgen van haar. Mijn Ex-vrouw is erg goed in staat met haar innerlijke gevoel in contact te komen, iets wat ik natuurlijk al onze jaren samen als heel erg bedreigend voelde en door in volledige onbegrip belande…..ik kon dat niet en was daar niet toe in staat, vandaar de verwijdering over de jaren heen.

Het begin is gemaakt naar mijn gedrags verandering de 1ste kleine positieve stapjes zijn er…maar ik ben er zo nog lang niet, het LOT heeft soms nog flink wat verrassingen in petto voor mij/ons die er voor zorgen dat angst en paniek nog steeds om de hoek staan hun kans af te wachten….ik laat mij niet meer door hun lijden…mijn gevoel zegt soms dingen die ik nog niet direct begrijpend kan lezen…achteraf zie ik dan pas van verdorie daarom dus toen dat gevoel….maar ook daar leer ik van om hopelijk sneller ook dat alarm gevoel sneller te goed te interpreteren. En dan nog zien wat de juiste handeling is…..pfffft…….ik heb gezegd dat ik ervoor vecht maar niemand zei dat het makkelijk zou zijn. De beloningen zijn er wel en dat is wel gezegd.

Het gaat erg goed met mij. 