Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
Angst voor verandering
Ik 35 jaar met zoon van 10 jaar (in co-ouderschap) leerde vorig jaar een leuke meid kennen van 31 jaar met dochter van 8 maand (constant bij haar) op een datingsite.
We woonden 30 minuten uit elkaar en na enkele afspraakjes ging het best goed.
Het gevoel klopte de klik was er.
Gezien onze leeftijd, hadden we elk wel al wat meegemaakt (een rugzak) en tevens hebben elke ons eigen huis, kind,... wat de situatie er niet makkelijker op maakt, maar dat is ook het leven.
Het leek allemaal goed te zitten en net doordat we beiden al wat hadden doorgemaakt was er een dieper gevoel.
praktisch:
Ikzelf heb een nieuwbouw woning zelf gezet waar ik 2 jaar aan heb gewerkt, men zoon van 10 en zijn sociaal leven (voetbal, school,...) bij mij in de buurt. ik werk op 30km van huis. Het was mede door bouw woning al 3 jaar dat ik geen lange relatie had gehad. Men vorige relaties liepen stuk op situaties en nooit echt op onenigheid,...
Zij zat nog in conflict met haar ex voor (inkoop woning) waar nog heel wat aan gedaan moest worden en al jaren in slop zat.
Ze heeft een heel leuke job op unief en staat vrij hoog aangeschreven in haar vakgebied (de droomjob voor haar). Ze had een relatie van 8 jaar achter de rug, waarvan de helft een slechte relatie was. Uiteindelijk zwanger geraakt en haar ex, wou geen kinderen en heeft haar ook bedrogen. Ze heeft hem toen ze 7 maand zwanger was aan de deur gezet. Dus je zegt dan sterke madam alleen in huis, alleen bevallen,... Maar ze kon het toch een plaats geven dat dit allemaal achter de rug was en ze zich wou geven.
Daar ze nog enkel wat praktische zaken met haar ex moest regelen, heb ik geen druk uitgeoefend om haar dingen te regelen. De eerste maanden, hebben we gepraat over toekomst en hoe we het leven zagen.
Hoe langer hoemeer kwam dit op de achtergrond. We genoten van elkaar en pendelden over en weer afh. van of ik men zoon had of niet. We misten elkaar als we een avond elk alleen zaten,...
Maar haar praktisch gedoe rond huis en sommige spullen van hem die er bleven liggen werden niet opgelost.
Ik dacht komt wel goed geen druk leggen, alles zit goed en we hebben tijd.
Deze zomer 2 weken samen kamperen met ons 4 was heel leuk en de eerste keer 14 dagen non-stop bij elkaar. Het was super.
een week later in september vieren we ons 1ste jaartje samen. De dag erop maakt ze er een eind aan.
Ze is bang ze wil voor haar huis gaan, ze ziet verhuizen niet zitten. Haar eigenwaarde haalt ze uit huis en haar job al de andere dingen (realties) hebben haar ontgoocheld dus. BAM
na 3 maand heb ik haar deze week 2 maal gezien. Een hoopje ellende en ze houd een masker op voor iedereen.
Als ik vertrek barst ze in tranen uit omdat ze weet dat fout is, dan kust ze me vol op de mond en zegt dat goed voelt en valt me in de armen.
Om dan 15 minuten later te zeggen ik wil niet verhuizen! Dit huis is men veilige haven waar ik en men dochter zijn thuisgekomen na haar geboorte, ik heb een band met dit huis.
Wat kan je hiertegen inbrengen van iemand waarvan je houd en zij van jou dat ze niet durft. Vasthoud aan een hoop stenen, doemscenario's moet bedenken om met me te breken,...
Ik mis haar, haar dochter die ik als meneigen kind behandelde,...
Ze weet dat ze met mij een mooi parcours zou afleggen maar ZE VERHUIST NIET.
Vanwaar komt dat vals idee van dat dit haar geluk is, haar huis.
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hey Hoe Kan da
Allereerst, welkom hier........
Ik snap jouw verhaal niet helemaal. Wat geeft die enorme druk op die huizen? Waarom genieten jullie niet gewoon van elkaar, en blijven jullie gewoon in je eigen huis wonen? Gewoon LATten, zeg maar? Waarom zou zij moeten verhuizen, waarom zou jij moeten verhuizen? Waar komt de drang vandaan om in hetzelfde huis te wonen, terwijl eigenlijk jullie niet bereid lijken om de veiligheid van ieder een eigen huis achter je te laten? Voorlopig is er toch geen enorme noodzaak om dat te doen? Of speelt er eigenlijk op de achtergrond andere dingen, en is de huizenkwestie daar alleen maar een symptoon van?
Zeker als je allebei al een geschiedenis hebt, oude exen en kinderen, is er volgens mij veel voor te zeggen om ieder een eigen leven te houden. Een leven samen, maar daarbij een leven apart. En als je dan apart woont, niks aan de hand toch? En als je elkaar op wilt zoeken, 30 minuten reistijd is toch wel overkomelijk? En als je het te druk hebt, je bent te moe of wat dan ook, dan heb je gewoon ieder je eigen huis. En je hebt ieder een eigen leven.... En dan kijken wat je samen hebt.
Ik denk dat je dat soort invullingen misschien maar bespreekbaar moet gaan maken.
In ieder geval heel veel sterkte
Waterman
Huizen
Hey,
Er is nooit druk gezet met de huizen in de relatie.
Ze is dit zelf allemaal beginnen overdenken en heeft zelf die druk bij haar opgebouwd.
Ze heeft zelf alle pistes bekeken (qua verhuis, LAT,...vond ze) en als ze er geen oplossing in zag, waarom moest ze het er dan met mij over hebben?
Dus ze heeft die druk bij zich opgebouwd zonder het hier met mij over te hebben.
Haar huis = eigenwaarde
Haar werk = eigenwaarde
relatie = neerhalen eigenwaarde (in haar ervaring)
dus ze speelt enkel nog op de factoren die eigenwaarde verhogen.
Het enige wat qua lectuur in de buurt komt is dat ze ANGST heeft voor verandering.
Ze zat in een slechte relatie en toch bleef ze erin
Ze kon op een ogenblik werk krijgen in Nieuw-zeeland, waar haar zus woont en haakt af.
Ze komt mij tegen, weet dat alles klopt en kan de stap niet zetten omdat ze wil vasthouden
Hoi Hoe kan da
OK.... dan kan ik het snappen. Is het jouw inschatting dat ze angst heeft voor verandering? Of deelt zij dat? Kunnen jullie daar over praten? Begint zij daar gesprekken over? Want het moeilijke is natuurlijk dat als jij er over begint, zij in haar schulp kruipt.......
Kun je het opbrengen om alles nog niet te definitief duidelijk te willen hebben? Haar even wat tijd te gunnen om dit soort zaakjes uit te zoeken? Zonder dat jij de zekerheid hebt dat ze er uit komt, en jou niet alsnog achterlaat? Want dat risico lijkt wel aanwezig, als ze werkelijk angst heeft voor relaties. Maar mensen zijn hierin moeilijk te veranderen. Zeker als ze het zelf nog niet onder woorden heeft gebracht.
Waterman
g
g
Angst
Ze beschrijft wel dat ze angst heeft (bindingsangst) en we kunnen erover praten.
Ik kwam wel op visie van angst voor verandering.
Maar hoe gaat het praten:
1. als ik aankom heeft ze een pokerface en alles gaat goed als ik het haar vraag (praat over werk, schilderwerken in huis,...)
2. na half uur zeg ik dan (ik ga dan maar eens door) en dan aan de deur breekt ze.
3. Pas dan gaat het masker af en zegt ze dat ze haar slecht voelt en alles moeilijk is (wenen, omhelzen,...)
4. Om dan later te zeggen dat ze huis nooit meer zou afstaan en ze beetje bij beetje er wel komt.
Ik gun haar tijd maar voor haar is het niet fair tegenover mij om me langer in waan te laten.
Als ik voor haar verschijn dan is er het besef van wat ben ik aan het doen!
Gesprekken via facebook zijn: het is wat het is,... de afstand,...
Poeh.......
Kan je haar geruststellen over het huis? Er is echt geen haar op je hoofd die er aan denkt om haar haar huis te laten verlaten, voordat ze er zelf helemaal klaar voor is? Want het lijkt alsof het huis steeds terugkomt als symbool voor alle ellende.
Maar hou ook jezelf in de gaten. Kun jij het opbrengen? Kun jij hiermee omgaan? Kun jij wachten tot zij, misschien, uiteindelijk, eventueel, klaar is om een volgende stapje (muizestapje, heel klein stapje) in de relatie te zetten? Want ze lijkt er erg voor te huiveren, om ietsje meer commitment aan te gaan. De vraag wordt dan hoeveel het jou waard is. Die vraag kan alleen jij beantwoorden.
Probeer haar los te laten. Kijk of ze achter jou aankomt(?) Dan heeft zij de controle misschien wat meer in handen(?)
Lastig hoor
Re:
Dan verhuis jij toch?
@ hoe kan da
Goeie vraag van Mr.Pither, jammer dat je geen antwoord geeft want ik dacht ook meteen: waarom is het kennelijk (zo lees ik het) geen optie om haar tegemoet te komen? Hoe lang moet zij reizen om op haar werk te komen vanaf jouw woonplaats?
Enfin het is maar een losse opmerking van iemand die ook blij is dat ze haar eigen stek heeft en verbaasd is over het feit dat veel mannen 'eisen' dat je je eigen huis, carriere enz opzij zet vanwege een nieuwe partner...
Zou ik ook niet doen maar ik geef toe: ik ben happy single en vind het helemaal niet erg om in een leeg huis thuis te komen. Integendeel zelfs..
Ben benieuwd naar je antwoord!! De vraag is dus eigenlijk waarom moet ZIJ moet inleveren terwijl je zelf ook niet bereidt bent om te verhuizen of voorlopig een LAT relatie te hebben met haar.
Niet om vervelend te doen; just curious...!!
zelf verhuizen
Het is leuk dat je die vraag stelt om zelf te verhuizen.
Dan is het eigenlijk een beetje de feiten op een rijtje plaatsen.
1. Ik heb een zoon van 10 in co-ouderschap met vaste school, sport,... bij haar intrekken wil zeggen dat ik men zoon moet opgeven. We wonen 30 minuten uit elkaar maar met de spits is dit 1u30 rijden naar school,...
Ik zit dus een beetje vast aan men regio (wat niet wil zeggen dat ik niks wil zoeken tussenin)
2. de 2 woningen naast elkaar dan heb ik een nieuwbouw vrijstaand met voldoende slaapkamers en grote tuin.
Haar woning is deels gerenoveerd maar moet nog deel gedaan worden.
3. Ze zegt zelf men huis in een pareltje waar ik 2 jaar aan gezwoegd heb. Ondanks zou ik het opgeven voor haar. Indien ze verhuizen naar hier zou overwogen hebben mocht ze zich zelf inkopen in men woning daar ik haar vraag iets op te geven moet ik dit ook kunnen.
4. Ik heb ook gezegd we verkopen beiden ons huis en zoeken iets tussenin.
5. Ze hoeft nooit of te nimmer haar carriere te laten schieten. ik heb ook wat carriere gemaakt maar kan alleen maar bewondering hebben voor wat ze bereikt heeft. Ze ziet het voordeel niet van een relatie dat door samen haar kind op te voeden ze minder zorgen heeft,...
6. Ze heeft meer flexibiliteit dan ik daar ze haar dochter van nog geen 2 jaar heeft die constant bij haar is. Dit loopt nog geen school en geen co-ouderschap. Dit is geen eis maar wel een logisch gegeven.
Ik heb op dat jaar tijd haar dochter als de mijne gezien, mijn bloed. Daar de dochter de hele tijd bij haar is, is dit voor mij ook grote impact in de zin (ik zie die meer als men eigen zoon) maar dat is nooit een issue geweest.
7. het is simpel wat je van een ander verwacht moet je zelf ook kunnen opgeven! Iets waar ik nog achter sta maar qua locatie van nieuwe woonst ben ik door co-ouderschap meer beperkt dan haar die constant haar dochter heeft en ze nog geen sociaal leven heeft opgebouwd.
Ik kijk uit naar je mening
Re:
Allemaal oplosbare practische dingen die je opsomt, je negeert waarschijnlijk een onderliggend probleem. Ik krijg ook het gevoel dat je niet alles verteld hebt.
Onderliggend
Hey,
Ik wou dat ik meer info had, dan had ik het ook wat beter kunnen plaatsen.
Enkel dat ze te maken gehad heeft met een zeer slechte relatie eerder.
uitspraken zijn: brains before heart,...
@hoe kan da
Het enige wat mij van verhuizen wat remt
Schrijf je hieronder
ik tel hier toch 7 'feiten'. Niet om de smartass uit te hangen; het komt op mij persoonlijk(!!) wat dwingerig over als ik alles achter elkaar lees. Alsof JIJ wilt samenwonen en zij een LATrelatie prima zou vinden en jij dat niet accepteert, is dat aan de orde?
Weer een béétje jammer dat je niet zegt hoelang ZIJ moet reizen naar HAAR werk als ze zou moeten verhuizen maar ook ik denk dat hier meer speelt als ik eerlijk ben.
Dat is een gevoel wat ik erbij krijg omdat het wel lijkt alsof je me ervan wilt overtuigen dat je het 'bij het rechte eind hebt' en DE wijsheid bestaat niet in deze...
Ook dacht ik nee, ho stop toen ik las:
Ze ziet het voordeel niet van een relatie dat door samen haar kind op te voeden ze minder zorgen heeft,...
Kan alleen voor mezelf spreken maar ik zou juist mijn hart vasthouden om de zorg van mijn kind te moeten delen met een man die ik nog niet zo heel lang ken... een samengesteld gezin vormen of worden hoe zeg je dat
is verdomd moeilijk naar mijn idee, niet iets wat per definitie makkelijker is dan alleen je kind opvoeden.
Ook vraag ik me nog steeds af waarom een LAT-relatie geen optie is en of dat voor jullie beiden geldt. Het valt me op dat ze vlak na de gezamenlijke vakantie met z'n vieren en na het vieren van jullie 1-jarig samenzijn ze besloot te stoppen. Ik fantaseer nog even verder: heb je die vakantie wellicht aangegrepen als middel "het was zo leuk dus waarom niet" om aan te dringen op samenwonen?
Niet om je na te trappen, absoluut niet ik snap best dat je echt erg verdrietig bent, heus, maar ik kreeg het gevoel, nogmaals, dat ze het stikbenauwd heeft gekregen ergens onderweg.
Niet in een situatie gemanouvreerd willen worden waar ze moeilijk uit weg kan, haar dochter gaat over een poosje ook naar school; rond de tijd dat jouw zoon naar het middelbare onderwijs gaat (en zelfstandig naar school kan) maar goed ik ga Mr.Pither en torn herhalen.
Ik denk dat ze gewoon nog lang niet toe is aan samenwonen met jou en jij daar wel behoefte aan hebt. Ook omdat je het 'probleem' noemt van 'spullen die blijven liggen' van je zoon: ik lees dat alsof je wilt zeggen: samenwonen is vooral ook praktischer..?
Dat is ook een vorm van 'brains before heart..'
Sterkte!
ps: ik lees nu net pas dat je elders al aangeeft dat zij niet wil pendelen (naar jou toe komen??) en daarom geen LAT-relatie wil, ik bedoel met LAT: jij gaat naar HAAR toe in HAAR huis, naar jou toe komen is voor haar veel te veel gedoe met een ukkie van 22 maanden... dan kunnen jullie elkaar vaak genoeg zien, als je zoon bij zijn moeder is of zie ik toch iets over het hoofd?
pps: ik las net het eerste blog dat je in juni '11 hebt geschreven het volgende:
Mijn enige angst (buiten het feit dat ik soms het ook nog lastig heb met wat ik kwijt ben) is om geen partner meer te vinden. In mijn vriendenkring is iedereen samen. Ook kan ik niet met eenders wie een relatie aangaan, het moet iemand uit buurt zijn of die hierheen wil verhuizen voor men zoon, ik wordt ouder en hij ook,...
Hier ben ik het meeste bang van want ik kan niet alleen zijn, alleen leven
Ik heb je andere 3 blogs uit die tijd nog niet gelezen maar het viel me op en daarom deze aanvulling een paar uur later omdat IK dacht aha... Eigenlijk zou hij nog eens terug moeten lezen hoe het eerder met andere vriendinnen liep, je noemt het zelf een soort handleiding over wat wel en wat niet te doen in een relatie tenslotte
Je zegt ook: ik ben behoorlijk dominant, zou DAT of gewoon jouw karakter en het hare (botsende karakters noemt men dat geloof ik) de reden kunnen zijn dat ze geen relatie meer met je wil, of het feit dat je niet alleen kan zijn...?
Je huis moest in 2011 immers nog gebouwd worden, toch wist je al zeker dat JIJ niet zou verhuizen.. en inderdaad, je zoon wordt ouder: hij wordt per dag zelfstandiger! Geniet ervan en bedenk dat je ex ook een nieuwe man kan vinden en om die reden naar hem verhuist en je zoon ook.
'Life's what happens while you're making other plans' zei John Lennon al en daar had hij gelijk in..
Feiten
Hallo,
Je kan de ene relatie moeilijk vergelijken met andere dus op laatste uit 2011 ga ik niet ingaan. Je moet leren uit fouten.
Dit was anders ik ben anders en zij is anders.
Er is een hele foutcommunicatie geslopen in jouw interpretatie en mijn schrijfwijze.
Jij reageert op feit dat ik druk heb gelegd en ik me niet verplaats,...
De feiten zoals ik ze stel: is gewoon rationeel de situatie (hoe een buitenstaander de dingen zien in ons geval).
Dit is niet iets dat ooit besproken is of waar druk mee gemoeid was. Dit is nooit een onderwerp van gesprek geweest (ter verduidelijking).
In kort:
leerden elkaar kennen en klikte was leuk.
We pendelden heen en weer tussen elkaar zonder storen.
Ik heb men eigen stek en zij was zinnes haar huis in te kopen van haar ex (de inkoop verliep moeilijk vooral door zijn toedoen).
Ik heb bewust geen druk gelegd op samenwonen, op wat ze moest doen met haar huis,...
Ik gaf haar indien ze iets vroeg advies en daar stopte het. (ieder doet dit op zijn manier).
De maanden gaan voorbij we doen weekendje samen, leren elkaars vrienden kennen, dagje thermen,...
Het klikte tussen de kinderen en ons dus geen vuiltje aan de lucht.
Soms viel ze eens terug in de zin dat ze gezever met huis moe was,... (dan zei ze miss best dat ik verkoop en afben van hem) Het sleepte idd aan en dat is niet ideaal.
Het gegeven van haar denken en de opgelegde druk:
Daar ik geen druk had opgelegd is ze zelf beginnen denken, ze heeft zichzelf druk opgelegd.
Ze heeft zelf gezegd daar ik geen druk oplegde (ze is die zelf beginnen opbouwen zonder te polsen naar mijn ideeën)
Ze is zelf gaan bedenken wat de mogelijkheden waren en dit zonder mij erin te betrekken.
Dat is ze dan gaan voeden met alle mogelijke doemscenario's (om vb te geven: Als ik je met men dochter zie omgaan weet ik dat ik met jou nog kindje wil, maar wat als ik verhuis naar jou we nog een kindje krijgen en het loopt stuk dan zit ik hier vast in een regio en kan niet terug).
Zo kwam ze dus tot haar hoofd dat constant liep te denken, doemdenken,...
Na een jaar samen vind ze persoonlijk het ogenblik om beslissingen te nemen:
haar evaluatie:
1. Ik moet verhuizen (zegt ze zelf is nooit een gesprek geweest)
2. Ik zie LAT niet zitten met ouder wordende dochter
3. niet fair jou in de waan te laten daar ik nog issues heb.
Nog enkele quotes van september:
Ik pieker mij gewoon kapot en heb het gevoel dat ik jou aan het lijntje hou. Moet op zoveel vlakken beslissingen nemen en heb het gevoel dat ik gewoon ter plaatse blijf trappelen omdat ik geen beslissingen maak.
[i]Ik weet dat jij me niet onder druk zet. Zet mezelf onder druk omdat ik zelf wil kunnen vooruit kijken. Maar bij jou weet ik dat dat inhoudt dat ik moet verhuizen.
Laat me maar even bezinnen en de rust terugvinden.
Ja, tuurlijk kan ik naar haar gaan 1 week op 2. Het is gezien wat ze doorgemaakt heeft zelf best om eerst LAT relatie aan te gaan. Maar ze is via mail hard en zegt nee en als ik ze zie breekt ze en weent ze en voelt haar ellendig.
Mij lijkt het op perfect match maar foute timing.
Ik hoef geen gelijk maar het zou pak eenvoudiger zijn als er echte redenen tussen ons waren (verschillen) dan kon ik het miss allemaal beter plaatsen.
Re:
Ik begin het een beetje te snappen.
Zij heeft een bijzondere prestatie geleverd om te zijn waar ze nu is.
Het huis maakt dus deel uit van haar eigenwaarde, hoort bij haar en maakt haar tot wie ze is. Je moet van goede huize komen om haar daar weg te krijgen en de onzekerheid tegemoet te gaan.
Ze zal daardoor ook hierin een rationele beslissing in nemen, wat natuurlijk ook pijn zal doen. Ze heeft al ervaren hoe slecht een relatie kan lopen, dus haar reactie verbaast mij niks. En krachtige vrouw.
Je kan misschien nog wel honderd practische feiten bedenken maar dat red het niet tegen haar ervaring met tegenslag. Ik denk ook dat zij verder kijkt dan jij bereid bent te doen.....
@hoe kan da
Allereerst: het is niet mijn bedoeling om je op je woorden te pakken, of anderszins slechte bedoelingen heb maar ik ga uit van wat ik hier lees.
Vat het niet verkeerd op; ik probeer met je mee te denken en echt, ik sta erbij stil dat er aan de andere kant een heel verdrietig mens achter het schermpje zit... Jammer dat je geen intonatie en uitdrukking ziet hier maar geloof me dat ik niet schrijf om je het leven zuur te maken, ik heb wel betere dingen te doen!! 
Natuurlijk hoef je geen verantwoording o.i.d. af te leggen; ik begrijp dat je gewoon hartzeer hebt..!! Inderdaad de taal denk ik: Hollanders zijn botte boeren vergeleken bij onze Belgische buurtjes, ik weet het
Maar om niet te gaan pingpongen met woorden zou ik me willen beperken tot wat ze heeft gezegd, daar valt niet aan te tornen:
Na een jaar samen vind ze persoonlijk het ogenblik om beslissingen te nemen:
haar evaluatie:
1. Ik moet verhuizen (zegt ze zelf is nooit een gesprek geweest)
2. Ik zie LAT niet zitten met ouder wordende dochter
3. niet fair jou in de waan te laten daar ik nog issues heb.
En bedenk.. iedereen die hier meeleest IS een buitenstaander
Ik bekijk het ook heel rationeel.. en ben ook een doemdenker d.w.z. ik vind dat ze wel een punt heeft over het verhuizen en alles achter haar laten. Want idd, WAT ALS het weer overgaat tussen jullie? Dat dat kan gebeuren weet iedereen.
Het is toch gewoon zo dat ze dan niet meer zomaar terug kan?
En toch (ik kan het niet laten) denk ik dat het zeer wel mogelijk is dat jullie domweg te verschillend in het leven staan..
Zij het niet erg vind om alleen te wonen met kind, jij wel.
Haar werk?
De opvoeding van de kinderen; jullie kennen elkaar pas een jaar(!) ik zou dat ook niet doen, echt niet. Samen op vakantie is anders dan samenwonen.
Dat zijn toch wel redenen, verschillen?
Timing is ook niet best daar heb je gelijk in al gaat het niet om gelijk hebben. Feit is: ze wil niet meer en dan houdt alles gewoon op hoe spijtig ook.
Het gaat me niet om gelijk hebben trouwens, ik vind het echt heel sneu voor je maar ik denk dat ze precies weet wat ze wil: voorlopig alleen met haar dochter wonen..
Sterkte en ondanks alles een mooie Kerst samen met je zoon!!
# Veiligheid?
Vanwaar komt dat vals idee van dat dit haar geluk is, haar huis.
Misschien heeft het niet eens zoveel met een geluksgevoel te maken maar meer met 'veiligheid'.
Maar volgens mij geef je dat zelf hiermee al aan:
Om dan 15 minuten later te zeggen ik wil niet verhuizen! Dit huis is men veilige haven waar ik en men dochter zijn thuisgekomen na haar geboorte, ik heb een band met dit huis.
Dat is een vrouw met 'ballen'. 7 maanden zwanger zijn, je shitty ex die je bedriegt de deur uitzetten, thuis alleen bevallen en er naast het alleen-staande moeder zijn nog een goede job naast hebben. Plus een relatie onderhouden die van alles emotioneel in beweging zet.
Logisch dat zij enkele drempels te nemen heeft voordat zij instaat zal zijn die zelf-verworven 'onafhankelijkheid', haar veilige basis, voor een man op te geven
veiligheid
Ik snapte perfect dat het niet eenvoudig is en heb nooit druk gelegd.
Ze hoeft haar huis niet te verkopen, ze hoeft eigenlijk niets te doen en dan komen we er wel uit.
We weten beiden dat we perfect match zijn maar timing zit fout zeker!
Ze weet diep vanbinnen hoeveel ze aan me heeft.
Zo zei ze onlangs als ik jou met men dochter bezig zie dan wist ik dat wij nog kinderen hadden samen gekregen.
Ik was niet zoals haar eerdere relaties het was anders.
Plaats dan maar zo een uitspraak in feit dat ze dan de stekker er zelf uittrekt, maar dan met men verjaardag een sms stuurt 'gelukkige verjaardag knapperd xxx'
Een LAT relatie kan toch
Een LAT relatie kan toch ook??? Het uitmaken voor een hoopje bakstenen lijkt me wel heel drastisch.
Voor velen is een LAT de perfecte uitkomst. Je kan alleen genieten van je thuis zonder ff rekening te moeten houden met die ander. En de toekomst zal het wel uitmaken hoe het verder moet evolueren.
Sterkte
LAT
Hoi,
ze ziet op tegen het pendelen met een steeds ouder wordende dochter die meer om meer een vaste dagindeling vraagt (dutje,...). Geen optie voor haar!
Waarom verhuis je niet naar
Waarom verhuis je niet naar haar huis? Is dat geen optie.
Ik zou geen druk op jullie leggen door huizen. Misschien haar een beetje ruimte gunnen op dat vlak? Mi sowieso een poging wagen als je gek bent op haar.
verhuizen
Hoi,
Het enige wat mij van verhuizen wat remt is feit dat men zoon van 10 al zijn sociaal leven heeft in de regio en ik in co-ouderschap zit.
Dit zou impliceren dat ik elke ochtend met hem 1u30u in file zit om hem naar school te brengen.
Voor mij gaat het niet om HET HUIS maar zij is door fulltime haar dochter te hebben en ze is nog maar 22 maand nog niet regio gebonden op dat gebied.
Niet dat ik dat als argument beschouw dat zij daarom alles moet opgeven, maar dat zijn praktische zaken (denk ik dan) tov alle voordelen dat samenzijn met zich meebrengt.