Antwoord op blog: Alles heeft een reden.

afbeelding van BlueEyes

Ik had dit eerst als een reply, maar tis zo'n boterham geworden dat ik er maar een aparte blog van heb gemaakt.

Een tijdje geleden, toen het slechts enkele dagen gedaan was heb ik dit boek gelezen:
Mira Kirshenbaum: "Alles heeft een reden":
http://www.cosmox.be/boeken/alles-heeft-een-reden-mira-kirshenbaum-97890...
en toen dacht ik dat ook. Het is een zeer goed geschreven boek, heb het bijna in één keer uitgelezen. Een aanrader, echt!

Maar, en vergeef me als ik nogal hard overkom nu, ik geloof daar niet meer in. Maar ik gun het wel iedereen die het er wel mee eens is, echt waar.

Laat me mezelf verklaren.

Heeft alles een reden, de dingen die gebeuren, of gebeuren er dingen en geven wij er een reden aan om verder te kunnen, om het gevoel te kunnen hebben dat er een reden is, iets wat op je pad gelegd is om uit te groeien? Iets wat je moest leren/ervaren om een beter, vollediger mens te kunnen worden?

Die vraag zit nu in m'n hoofd, en op één moment wint de ene kant, op een ander moment de andere.

Het toeval wil dat je net vandaag deze blog maakte, terwijl ik in m'n eigen al dagen met die vraag worstel.

Ik ben altijd iemand geweest met een afkeer voor de kerk. Daarmee bedoel ik, de instelling, paters, nonnekes, paus en al hun regels. Mede mischien omdat ik een zeer wetenschappelijke opleiding en achtergrond heb genoten? De principes achter het geloof, het goed doen, de levensvisie, daar kon ik me wel altijd in vinden, en of dat nu komt uit het christelijk geloof, protestants, hindoeisme, islam, ... maakt me niet zoveel uit. Waar ik in geloof is eerder het humanisne, de mens zelf, het goede in de mens. Ergens kan/kon ik ook niet geloven dat er daar ergens iemand is, een god of wat je het ook noemt, die alles aanstuurt. Ik denk eerder dat dat niet is, dat de dingen gebeuren door omstandigheden, toeval, pech, geluk, ingesteldheid, toeval,...

M'n ex geloofde wel. Nu, ze had haar geloof enkele jaren geleden kwijtgespeeld door dingen die ze heeft meegemaakt. Maar we babbelden erover en we kwamen overeen in de achterliggende gedachte, de principes. We konden er goede gesprekken over voeren, ik deed haar nadenken en de dingen anders bekijken en zij mij ook. Op dat gebied, net zoals op zo vele andere gebieden, groeiden we naar elkaar toe. Dat vond ik ook fijn, we konden er open over praten, respecteerden elkaars visie, leerden eruit en groeiden erdoor.

En stilletjes aan, de laatste maanden, vond ze haar geloof terug. Het geloof in God of Jesus, niet in de instelling 'de kerk'. Dat is trouwens ook één van de redenen dat ze 't uitmaakte, haar geloof, innerlijke stem, gaf aan dat ze dat moest doen en gaf haar de kracht om het te doen. Je kan je inbeelden hoe stom ik me voelde toen ze dat zei, ik, een eerder ongelovige, die ze hielp om haar geloof terug te vinden en dan baf, dat geloof die haar zei dit te doen... Ik voelde me echt alsof ik daar stond, zoals in een tekenfilm, met een groot teken boven m'n hoofd met de tekst in grote blikende letters: "Ezel!" Glimlach

Desondanks heb ik er geen spijt van, en is dat niet de reden waarom ik nu deze reply schrijf hoor Glimlach Sorry voor de korte zijstap.

En net nu, sinds ik alleen ben, betrap ik mezelf op een schietgebedje af en toe. Dat heb ik al lang niet meer gedaan, maar het helpt me wel om kracht te vinden, raar hé. Ik die altijd ongelovig ben geweest die nu kracht haal uit gebedjes :s

In m'n schietgebedjes van de laatste dagen vraag ik soms, is er een reden waarom ik dit doormaak? Kon het niet anders? Kon ik dezelfde les niet leren door toch bij elkaar te blijven en samen gelukkig te zijn? En ik geloof van wel. Het had mischien langer geduurt om die les te leren, maar ik geloof dat indien me er nu niets ergs was overkomen, ik uiteindelijk wel op hetzelfde punt zou geraken in die les of reden die er zou zijn. Begrijp je m'n redenering een beetje?

Vroeger dacht ik ook van, er past maar één deksel op m'n potje, er is maar één grote liefde. Maar dat geloof ik niet. Je komt iemand tegen, het klikt of het klikt niet. En je kan die klik hebben met vele anderen ook denk ik. Is de reden dat deze relatie nu gedaan is het feit dat er nog een betere relatie voor me is weggelegd? Denk het niet. Indien dit nooit meer goed komt, ben ik ervan overtuigd dat ik ooit nog wel een relatie zal hebben, en de kans bestaat dat die mischien veel beter is, maar is dat een reden? Sommige mensen beëindigen ook een relatie omdat ze denken dat er iets beter voor ze is weggelegd. Denk dat m'n ex dat ergens ook heeft, alhoewel ze ook zei dat ik alles had wat ze zocht in iemand.

Elke relatie is een ervaring, waar je als mens uit leert. Maar of het de bedoeling was dat je er die les uit zou moeten leren? Waarom zijn er dan, en ik ken er veel, mensen die wel lang bij elkaar blijven, met minder levenservaring en die gelukkig zijn? Hebben die dan geen lessen te leren?

Begrijp je een beetje m'n tweestrijd?

Ben weeral een uitgebreide blog aan het schrijven, maar momenteel lopen m'n gedachten over...

Sorry indien ik iemand hiermee bededig of als er iemand aanstoot aan neemt. Dat is helemaal niet mijn bedoeling. Ik aanvaard éénieders standpunt en gun éénieder zijn eigen mening. Indien ik met deze blog iemand zou kwetsen, aanvaard dan mijn oprechte excuses. Ik vind deze site en de mensen hier fantastisch en heb al veel steun gekregen en ik respecteer iedereen hier, echt waar. Jullie zijn allen fantastische mensen Glimlach

afbeelding van Zaza

Oeh, diep Blue... Ik las deze

Oeh, diep Blue...

Ik las deze tekst vandaag:

Mensen denken dat bevrijding of verlichting iets is dat ze kunnen toevoegen aan zichzelf, maar zo werkt het niet. Dit kan nooit gebeuren door er iets bij te krijgen, alleen door te verliezen. Als er iets wegvalt, komt er een opening en de waarheid schijnt er doorheen. Wie je bent komt tevoorschijn.
Eckhart Tolle

afbeelding van B2D

Amen!! Hèhè een metgezel, ik

Amen!! Hèhè een metgezel, ik geniet een wetenschappelijke opleiding en deel de afkeer.. Ik kan me geheel in jou reactie vinden!

afbeelding van Moerbei

Oei...de grote hamvragen van

Oei...de grote hamvragen van het leven. Is er meer? Waarom zijn we hier? Waarom gaan we dood? Wat is de zin van dit alles en gebeuren dingen met een reden...

Tja, ik ben enerzijds een believer en anderzijds sceptisch, maar het blijft een individuele ervaring. Er is geloven, er is weten en er is nog zoiets vaags als 'voelend weten'. Sommige dingen waar ik in geloof zijn voor anderen vage begrippen maar voor mij tastbaar en visa versa.
Ik denk dat ik mijn leven door zal worstelen met dit thema en dat ik vervolgens hoop dat ik er aan het einde achter zal komen. Maar ik sluit ook niet uit dat er dan gewoon niets is en ik dat pad en die worsteling puur voor zingeving nodig had.
Wat mij tot een 'believer' maakt zijn toevalligheden die te toevallig waren. En wanneer die in bepaalde fases als dominosteentjes in een rij vallen kan je nog wel eens wakker geschud worden en denken, huh? Dat is wel heel veel synchroniciteit ineens.

En ja, ik geloof ook dat sommige mensen elkaar voor een reden tegenkomen. Wat de reden mag zijn, al sla je me dood. Dingen zoals 'het was klaar' en 'de les was geleerd'...te vage begrippen naar mijn idee.
Andere geloven grijpen terug naar reïncarnatie & karma - je had nog iets 'af' te maken met elkaar. Al zou dat soms wel het diepgewortelde gevoel van herkenning kunnen verklaren in de ontmoeting met sommigen vind ik het ook vergezocht.

Waarom sommigen een leven lang samen & zonder zware levenslessen mogen leven is een vraag die ik me ook geregeld stel. Ik weet het niet.

Misschien zijn sommige mensen toch wat meer dolend en zoekend dan anderen.

Blijft een leuk thema om over te filosoferen!

afbeelding van BlueEyes

het zijn inderdaad

het zijn inderdaad onderwerpen die aanzetten tot reflectie hé...
al die vragen waarmee we some mee worstelen, vind het wel leuk om daarover van gedachten te wisselen, andere meningen te zien Glimlach

afbeelding van justme overhere

Ander licht

Die tweestrijd snap ik helemaal... en heb er daarom mijn eigen visie op:
Je kan pas iemand tegen komen als je ervoor open staat. Zo heb ik jaren gedate en gedacht dat het aan mij lag dat ik niemand tegenkwam. Tot een keer... Ik stond ervoor open (onbewust). Nu na 2 jaar kan ik de ervaringen die ik opgedaan heb aan de kant leggen of ik kan ernaar kijken wat ik eruit wil leren.

Mijn idee is dat je iemand tegenkomt als je ervoor open staat en ervan leert als jij daartoe bereid bent.

afbeelding van jason_m

geloof en relatie

Hoi BlueEyes,

een mooi stuk wat je geschreven hebt. Het is voor mij wel een herkenning, maar niet alle vragen kun je hier beantwoorden. Weet wel dat die kerk, paus etc. ook niet van belang zijn. Het geloof is zoals je het mooi verwoord, het humanisme van een mens. Maar dat terzijde...
Je vraagt je af of je niet samen had kunnen blijven? Je ziet nu nog niet in dat die breuk noodzakelijk was. Het leren doen wij pas als we weer alleen zijn. Na de ervaring komt de wijsheid!! Niet tijdens... dan worden we alleen maar wijzer.
Waarom andere stellen wel bij elkaar blijven en GELUKKIG ZIJN? Juist de keuze van je woorden vertellen je waarom je de breuk ervaart. Blijkbaar ben je niet gelukkig! En vind God dat je gelukkig moet zijn.
Niet alle lessen die wij moeten leren zijn aan relaties gebonden. Er zijn zoveel zaken in het leven waar we van kunnen leren buiten relaties om. En veel mensen denken daar niet eens over na, ze leven hun leven met de ups en downs, maar zullen uiteindelijk de hemel betreden. De eenvoudige mens zal niet veel leren, waardoor hij of zij ook weinig keuzes hoeft te maken. Dus de kans op foute keuzes ook minder is.
Kijk goed om je heen wat er gebeurt en ook jij zal zien dat deze breuk noodzakelijk was.
En voor een 'niet' gelovige ben je toch een evangelist. Dankzij jou heeft zij haar geloof terug gevonden. Blijkbaar was deze taak voor je weggelegd. Wees God daarom dankbaar, hij gaf je deze belangrijke taak, want door jou zal zij de hemel zien.
Het mooie is dat dit ook in de Bijbel beschreven wordt. Er bestaat een passage, weet zo even niet meer waar, die beschrijft dat een verbintenis tussen een vrouw en een man alleen verbroken kan en mag worden, wanneer beide zich meer tot het geloof moeten richten. Dus die gebeden die je nu doet verklaren daarmee ook de juiste keuze.

afbeelding van HugoBos

@BlueEyes

Grappig is dat je werkelijk alle kanten uit kan schieten met eigen gedachten in een onderwerp als dit. Ik merk dat althans bij mijzelf.
Ik denk dat de mens een soort ingebakken behoefte heeft om de Angst het hoofd te bieden. Angst voor het leven en de onafwendbare dood. We proberen onszelf onsterfelijk te maken in geloofsovertuigingen. We proberen verlies ook in ons voordeel te verklaren ('alles heeft een reden').
Verklaringen om de zinloosheid zinvoller te maken?
En verklaringen komen altijd achteraf en vaak alleen maar om dingen voor onszelf draaglijker te maken. Het is heel makkelijk om tegen iemand te zeggen dat 'er wel een reden voor zal zijn'. Want zo voelt het toch niet als iemand plotseling van je weg gaat? Pas later kan je een passende verklaring gaan verzinnen, waardoor je het verlies beter een plek kan geven.

Persoonlijk kan ik heel slecht tegen bumper-sticker filosofieën als 'je moest er iets van leren' of 'je krijgt nooit meer dan je aankan'. Die laatste vooral vind ik prachtig. Als iemand die je nastaat plotseling en veel te jong overlijdt. Gaat die vlieger dan ook nog op, of zegt God (of het universum, of het grote konijn) dan:'oeps!....my bad!'

Ik kom steeds meer tot (mij eigen) de conclusie dat het leven random is en chaos en dat wij als mens heel krampachtig trachten daar orde in te scheppen. Om dat vervolgens toe te dichten aan een hogere macht of doel.

Tot slot iets meer to the point (of niet:-) :
als een relatie ongewild overgaat, waarom zeggen zoveel mensen dan dat ze er iets van moesten leren? Dat het de bedoeling was dat twee mensen tijdelijk in elkaars leven moesten zijn, zodat ze kunnen leren uit de ervaring?
Mijns inziens leer je altijd uit ervaring, maar oke. Daarbij, waarom gaan we er zo pathetisch vanuit dat de les ligt in het verlies? Dat het niet de 'bedoeling' was dat ze bij elkaar bleven? Wat als de les ligt in het bij elkaar blijven? Je komt toch niet zonder reden (gaan we weer) bij elkaar? Wat als de les is dat je moet leren lief te hebben, door dik en dun, dat liefde ook zorgen voor elkaar is? Dat zou toch ook de les kunnen zijn?

Hoe meer je gaat nadenken over dingen, hoe meer onduidelijkheid er komt:-)
Voor elk argument voor, kan je er een tegen bedenken. Vrijwel elke gedachte laat zich onderuit halen. En ondertussen dobberen we rond.....

Alles heeft een reden? De mens is slim genoeg om die er zelf bij te verzinnen, denk ik. Ongeacht of die reden er ook is.

afbeelding van Moerbei

Heerlijk verfrissend en

Heerlijk verfrissend en prachtig geformuleerd antwoord!
Ik schipper ook heen en weer tussen jouw gedachten gang en de gedachten dat er wel 'meer' is.
Desondanks blijf ik mezelf Agnost noemen, teruggrijpend naar de quote van Dawkins:
"There may be fairies at the bottom of the garden. There is no evidence for it, but you can't prove that there aren't any, so shouldn't we be agnostic with respect to fairies?"

afbeelding van HugoBos

@Moerbei

Grappig, want in elfjes geloof ik dan weer wel Glimlach Bier
Grappig is ook dat mijn moeder me gepobeerd heeft katholiek op te voeden, maar tot haar frustratie ben ik mijn eigen weg gegaan. Nu zal ik uit principe geen religie meer aanhangen, maar geloof.....tja..
Ergens geloof ik namelijk wel dat er een soort bron is, een scheppende energie dat alles en iedereen verbindt. Maar inderdaad, je kan niet bewijzen dat er iets is, noch dat t niet zo is. Zo hoeven Darwin en de bijbel helemaal niet in tegenspraak te zijn met elkaar. Misschien had God wel zoiets van; leer eerst maar eens lopen, dan praten we misschien wel verder Party
Nja, goed materiaal voor eindeloze discussies.

Op persoonlijke noot en meer gerelateerd aan waarom ik hier nog steeds kom, ik denk dat ik vooral in t begin erg gefrustreerd kon zijn over dat 'er een reden' voor zou zijn. Zij was en is mijn grootste liefde. Bijna 4 jaar later mis ik haar en vooral dat 'Grote Gevoel' nog steeds. En ik vertikte het om te denken dat daar een (positieve) reden voor zou zijn. Ik had heel mijn leven op deze liefde gewacht en nu moet er een reden zijn dat ik weer zonder moet? Me weer alleen moet voelen temidden van een overvolle wereld? Wat moet ik hier uit leren? Dat ik zo'n liefde niet waard ben misschien? Dát ik gedoemd ben me zo te voelen?.......Nou ja, zulke gedachten. Dus steeds als mensen zeiden of schreven over redenen of lessen, schoot ik extra in verdriet.