Goedemorgen allen,

Ik geloof dat ik vandaag zo'n dag heb dat ik ?¢‚ǨÀúm het liefst zou willen bellen en mailen. Ik zou hem zoveel willen vragen en eigenlijk zoveel ook weer niet willen weten. Ik zou zoveel met hem willen delen en tegelijkertijd helemaal niets. Ik zou willen weten of hij nou echt zo hard aan het rebounden is, wellicht een nieuw vriendinnetje heeft. Verder ben ik gewoon benieuwd hoe het met ?¢‚ǨÀúm gaat, op zijn werk, privé, met zijn vrienden. Zou hij mij ook missen en verdrietig zijn op sommige momenten? Het zijn allemaal vragen die ik aan de ene kant graag zou willen weten, maar aan de andere kant helemaal niet, want waarschijnlijk zal hij toch de antwoorden geven die ik niet wil horen. Verder zou ik graag mijn gevoelens met hem willen delen, maar ook de dagelijkse belsommeringen, gewoon alles. En tot slot zou ik gewoon graag willen weten waarom hij het eigenlijk heeft uitgemaakt, want hij heeft dat nooit echt duidelijk kunnen verwoorden, en waarom hij mij niet de kans heeft gegeven om voor mijn relatie te vechten? Waarom heeft hij zomaar de deur in mijn gezicht dicht gesmeten na 5 jaar relatie? Mensen praten toch met elkaar zou ik zeggen, maar blijkbaar niet genoeg. Ik merk dat ik daar gewoon nog steeds een beetje boos om ben. Ik probeer het niet te zijn en te relativeren en te bedenken dat het misschien "wel beter is zo", maar vandaag kan ik dat niet zo goed.

Ik wil gewoon zo graag bij hem zijn, arrgghh, wanneer gaat dat gevoel eens over? Tja, het heeft tijd nodig, dat weet ik rationeel gezien, maar het verdriet en de pijn in mijn hart duurt me nu al lang genoeg (2 11/2 maand), ik wil verder, zoals hij blijkbaar ook verder gaat.

Het zijn zulke tegenstrijdige gevoelens allemaal. Om nog een voorbeeld te geven, ik heb volgende week een belangrijke gebeurtenis waar ik hier even niet over ga uitwijden en dat is nou net iets wat ik met hem zou willen delen en samen met hem op de bank zou willen voorbereiden en doorspreken met een goed glas wijn erbij. Het besef dat dat dus niet / nooit meer zal gebeuren, doet me verdriet. Het zijn juist dat soort momenten waar ik nog even extra met de realiteit geconfronteerd word en dat vind ik moeilijk. Ik ben niet alleen mijn geliefde kwijt, maar ook mijn huisgenoot en mijn maatje. Nu ik weer alleen ben, besef ik des te meer hoe diep hij in mijn leven, in mijn gewoontes, in mijn gedachtes en in mijn hart verwikkelt zit.

Het liefste zou ik hem nu dus willen bellen en mailen en vragen of hij even langskomt en ?¢‚ǨÀúm dan een knuffel geven om hem nooit meer los te laten. Ik doe dat niet, ik hou me in, maar met moeite vandaag. Ik merk nu al dat het ook geen goede dag op werk wordt, ik ben niet geconcentreerd en ga dat ook niet meer worden. Ik kan wel janken!

Ik sluit af met twee korte gedichtjes (niet van eigen makelij, maar wel toepasselijk op mijn gevoel):

***

"Jij, die me zoveel afnam,
mijn gebied, mijn zone,
maar ook mijn dromen.
En de wolk waarop ik leefde...

Waarom, zeg me toch...
waarom?"

*

"Nooit zal ik je vergeten,
nooit van mijn leven.
Ook al zijn mijn gevoelens zo verward,
nooit zal ik je vergeten.

Wat jij me hebt gegeven,
de herinneringen aan jou,
krijgen een plaatsje in mijn hart."

***

Sterkte allemaal.

Groetjes, Liezzie