Hoi R12, ik heb hetzelfde gehad als jij, bijna 5 maanden geleden heeft ze voor die ander gekozen, na bijna 17 jaar huwelijk, ik voelde me in het begin zo alleen, maar had me voorgenomen om het leventje op te pakken. Ik had net mijn baan opgezegd om te gaan freelancen, ik moest mijn kinderen verzorgen en het huishouden doen, en mezelf oprapen. Ik deed alles voor de kids, want iemand moest voor hen vechten. Inmiddels gaat het erg goed met me, ik kan met mijn ex door 1 deur, we maken volwassen afspraken over de kids, de scheiding zit eraan te komen. Maar in de tussentijd zat ik wel steeds met een leegte, dat ik iemand mis die mijn kraag goed doet, die mijn hand vastpakt etc. Toch heb ik al die tijd gewoon geprobeerd mijn eigen weg te gaan, geduld met mezelf te hebben, niet geforceerd te gaan daten. Als het komt, dan komt het, anders niet. Ja, het lijkt kort, dat ik nu al voor het grootste gedeelte over mijn ex heen bent, maar dat komt door een aantal zaken: ze ging al vreemd anderhalf jaar geleden, dus de eigenlijke breuk is al veel langer geleden. Daarnaast heb ik haar uiteindelijk kunnen vergeven, wat voor enorm veel rust in mijzelf heeft gezorgd, moet wel eerlijk toegeven, het ging gepaard met heel veel pijn en moeite. En omdat mijn ex mij totaal geen hoop heeft gegeven, waarvoor ik haar achteraf zelfs dankbaar moet zijn, anders had het veel langer doorgesudderd. En ook door de kids, ik moest voor hen vechten, want mijn ex keek in het begin niet naar ons of de kids om, het was echt te triest voor woorden. Nu houdt ze steeds meer aan de afspraken en komt ze thuis voor de kids.
Dus R12, heb geduld met jezelf, alles kost tijd, het verwerken, jouw leventje weer op orde krijgen, dus neem ook eerst die rust voor jezelf, en als het komt, dan komt het, je hebt het zelf vaak toch niet in de hand. En als je zelf toch het gevoel hebt ervoor klaar te zijn, wat let je?

Mr Bean