het lijkt bijna een gtst verhaallijn...vorig jaar besloten we te gaan samenwonen. Het was mijn huisje en werd verbouwd...dus hebben we 9 maanden samengwoond bij mn ouders, waar we alle vrijheid hadden.
De 1e week van januari ging hij vast het huisje in, ik bleef 'thuis' ivm tentamens die eraan kwamen.
Maar ja...opeens wilde hij niet meer samenwonen...na 2.5jaar De twijfel heeft nog 6 weken geduurd en nu is hij 2 weken in een ander huisje.
In de twijfel weken was hij gewoon echt een ander persoon, praten denken niks was mogelijk. Het enige wat hij deed was mij afstoten en zoveel mogelijk kwetsen.
hij weet het allemaal ff niet en moet alleen zijn.
Ik snap niet dat iemand zo harteloos kan zijn, want zo was hij helemaal niet..en ik dacht dat als er iets zou zijn je daar aan werkt in een relatie, maar nee alles werd weggegooid

Wel verteld hij nu blij over zn huisje, alsof ik daar op zit te wachten.
en gister was opnieuw een dieptepunt, we hadden een gesprek..en later ging hij smsen..dat ie ook niet wist of dit wel de goede beslissing was, en dat hij mij ook mist...en zelfs dat hij nu even alleen moet zijn maar niet uitsluit dat het weer goed kan komen

Sinds half januari leef ik in een roes, en ik dacht dat het beter ging, maar dat is schijn. Ik ben zelf gaan geloven wat ik andere wilde laten geloven.
En ik ben druk bezig, stage, werk, sporten...maar ik heb er geen zin meer in, ik ben gewoon moe, zo moe..

Ik mis hem en hou nog zoveel van hem
maar ik weet dat dit nooit meer goed komt...en ik wil het achter me laten en verder gaan, net zoals hij dat kan...maar hoe doe je dat