In totaal ben ik sinds februari vorig jaar tot aan afgelopen zondag, samen geweest met mijn ex. Hij is, schrik niet, 19 jaar ouder dan ik. Ik ben inmiddels 21 en hij dus 40. In het begin leverde dit grote problemen op. Zo heb ik een aantal keren een punt gezet achter de onofficieele relatie die we in het begin hadden. Vanaf juli vorig jaar is het serieuzer geworden en heb ik mijn ouders verteld over de relatie. We hadden het leuk samen, natuurlijk wel ruzies af en toe.. Maar in oktober vorig jaar besloot hij het uit te maken, hij kon zich niet over het leeftijdsverschil heen zetten. In december vorig jaar zijn we weer terug bij elkaar gekomen en in januari dit jaar heeft hij het weer uitgemaakt, voor de 2e keer dus. Eindelijk dacht ik: ik kan zonder hem. Heb gedate met andere mannen, maar bleef aan hem denken. Vanaf april (dus pas 3 maanden na het uit was) hadden we eigenlijk weer contact zoals vanouds. Hij had echter al een nieuwe vriendin. Eind april heeft hij het met haar uitgemaakt en sinds mei hebben we weer wat.

Dit keer ging het zoals een relatie hoort. Mijn ouders mochten hem, zijn ouders mochten mij en beiden accepteerden het. In augustus ging ik met een vriendin op vakantie naar Turkije. Daar een hele leuke jongen ontmoet en werd verliefd op hem. Ik ben trouw gebleven aan mijn, inmiddels, ex. Ik wilde hem niet kwijt, hoewel ik er op vakantie af en toe aan twijfelde. Toen ik weer terug was was ik zo blij hem weer te zien, het voelde wel raar omdat die andere ook een beetje in mijn hoofd zat. Echter kwam ik snel over heen en wilde niets anders meer dan mijn ex. Onze relatie ging vanaf dat moment wel bergafwaarts en we hadden vaker ruzie. Nu heeft hij het dus zondag uitgemaakt, met als reden: op deze manier worden we niet gelukkig samen, en ik irriteer me aan jouw felheid af en toe. Pats, boem.. dat was het dan.. Hij heeft absoluut geen moeite genomen om er voor te vechten. Als ik tegen hem zeg: dat hij bindingsangst heeft. Ontkent hij dit. Hij zegt dat hij van me houdt. MAar ik hou zo ontzettend mega veel van hem. KAn gewoon niet geloven dat hij dit zomaar opgeeft, na alles? twee weekjes gaat het wat slechter en hij maakt het uit. WAarom doet hij dit?

Ik hoop ook steeds dat hij weer naar me terug komt. Hou mezelf voor dat hij een break moet hebben om weer een stap verder te kunnen. Klinkt dit als bindingsangst of niet? Moet ik hopen dat hij weer terug komt? En wat moet ik doen om dit onverdraaglijke verdriet te boven te komen? HEb al sinds zondag niet meer dan 4 uur per nacht geslapen.. Leef eigenlijk beetje als een zombie, probeer me zoveel mogelijk af te leiden door leuke dingen te doen en veel te werken en aan mijn studie te besteden. maar blijft zo moeilijk... please help me...

Liefs,

M