Een eerste echte liefde die dramatisch eindigde. Een nieuwe relatie met veel onzekerheid, die eindigde met een nieuwe verliefdheid. Door die nieuwe verliefdheid werd ik iemands minnares en kreeg ik kei hard de schuld voor andermans fouten.
Uiteindelijk kwam ik mijn lieverd tegen, maar dat duurde even en ging niet zonder slag of stoten. Afgelopen zaterdag vond ik per toeval een oude harde schijf terug, met veel oud beeldmateriaal. Dit bracht mij letterlijk en qua gevoel terug in de tijd. Dit brengt mij, na al die jaren, tot een conclusie. Deze wil ik graag met jullie delen.

Hi vreemde,

Ik dacht altijd dat onze liefde nooit voorbij zou gaan en dat er altijd wel ergens een zwak plekje in onze harten zouden blijven voor elkaar.
Ook was ik altijd overtuigd, vanaf dat we definitief uit elkaar gingen 8 jaar geleden, dat we elkaar wel weer zouden zien. Wellicht was het hoop, wellicht was het omdat ik voelde dat dit niet het laatste was. Dat onze liefde zo sterk was, dat het altijd wel zou overwinnen.

Nu zijn we 8 jaar verder. Ik ben, oprecht, gelukkig met mijn relatie. Jij bent, volgens mij ook oprecht, gelukkig met jouw relatie.

Hi allemaal,

Wat is het alweer lang geleden dat ik hier heb geschreven.
Het begon allemaal met mijn extreem gebroken hart en vooral ziel na mijn beëindigde eerste echte relatie. Dit is inmiddels 8 jaar geleden.

Later nog een aantal blogs over een “relatie” met iemand die meerdere vriendinnen had, daar uiteindelijk gelukkig snel overheen gekomen.

Nu ben ik alweer ruim anderhalf jaar oprecht happy met mijn nieuwe vriend. Het klikt enorm goed, we vormen een goed team, ik zie echt de toekomst samen met hem (kinderen).

Hi allemaal,

Ik kan wel weer mijn verhaal helemaal neerzetten, maar eigenlijk heb ik gewoon een paar gerichte vragen.

Kom je eindelijk iemand tegen waarvan je na een tijdje denkt: dit zou hem wel eens kunnen zijn. Spelen je vorige ervaringen mee....

Hier bedoel ik mee: door voorgaande ervaringen, die deels nog een rol spelen in mijn leven, heb ik alleen maar te maken met toenemende mate van onzekerheid.

We zijn weer een poosje verder en langzaamaan worden de hoge golven minder en het water kabbelt rustig aan verder. Wonder boven wonder begreep hij, zoals nu lijkt, de boodschap dat het hoe dan ook nooit meer iets zou worden. Na veel woede te hebben gevoeld (op ons beide overigens) nam hij na een bewust genomen tijd voorzichtig contact met me op met de boodschap dat hij niet wilde dat we elkaar maar vergaten met zoveel boosheid en ondanks alles vergaten dat we ook goede dingen hadden.

Een kort bericht, waarom weet ik niet. Je hoeft hier niet op te reageren, ik moet het gewoon echt kwijt.

Ik voel me zwaar gefrustreerd. Ik ben zwaar gefrustreerd. Ik ben boos. Nee, frustratie.

Tranen springen in mijn ogen. Alles voelt oneerlijk. Nee, ik voel me dom. Dom? Ik voel me waardeloos dom. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Hoe had ik MAANDENLANG zo stom kunnen zijn? Je kunt je een keer in iets verliezen, maar nee, ik moest weer zonodig in iets uitzichtloos geloven.

Hi allemaal,

Weer wil ik mijn trouwe lezers die reacties geven enorm bedanken voor de laatste reacties en de inzichten die me dat weer heeft gegeven. Ik denk ook altijd veel na over al jullie redacties en probeer daar alle puntjes uit te halen die mij weer een rijker mens kunnen maken.

Ik wilde een korte update geven na een kleine week van radiostilte tussen hem en mij na mijn impulsieve actie.