Dating adventure gone bad zorgde gelukkig in het geheel niet voor een terugslag. In tegendeel zelfs! Ik heb mijn rust weer terug en kan weer gewoon lekker een boek of film kijken zonder me druk te maken of hij gaan bellen ja/nee...
Het was een kleine 'BLEEP' op de weg en ik wilde dat ik andere zaken zo gemakkelijk kon afsluiten zoals ik hier een kruis doorheen zette. Eigenlijk kwam deze bozo ook nog wel op een gunstig moment.
Ik dreigde namelijk weer in een vage cirkel te geraken met de ex, we zagen elkaar weer af en toe wat altijd weer leidde tot intimiteiten en verwarrende uitspraken.

En daar sta je dan weer, in de dating wereld. En dacht je even een leuk exemplaar ontmoet te hebben.

Heb uiteindelijk 4 dates met deze meneer gehad. Iets in mij hield wat voorzichtigheid in acht, waar hij verschrikkelijk zijn best voor deed om dat te weerleggen. En ik begon m wat te vertrouwen en toe te laten (gelukkig niet voldoende om hem ook de slaapkamer te laten zien ondanks zijn pogingen daartoe, pfewww!!!!).

Mijn laatste ontmoeting met de ex is verrassend genoeg echt goed voor me geweest.
Het 'voelde' die avond anders. Het was weer aftasten, ongemakkelijk en zoals altijd paste ik me weer aan - was ik eigenlijk helemaal niet mezelf. En natuurlijk prikt hij daar doorheen, net zoals ik daar bij hem erdoor heen prik. Maar waar het eigenlijk op neer komt - ik heb er geen zin meer in. Het altijd een rol spelen, de beleefdheden, houding aannemen. Terwijl we daar allebei doorheen kijken, ik begrijp het nut er niet meer van.

Ze willen ons wel of niet meer zien. Wij willen ze wel of niet meer horen. We houden van ze om wat ze waren, we haten ze omdat ze dat niet meer willen zijn.
Continue worden we heen en weer geslingerd en is de ex het ene moment de boeman en het volgende moment een god.
We kunnen ons haast niet meer voorstellen dat ex zich niet meer continue met ons bezig houdt zolang we in onze obsessive gedachtenspiraal rondjes draaien. We realiseren ons niet dat alles plaats vindt in ons hoofd en we vergeten dat onze exen ook maar gewoon mensen zijn. Net als wijzelf.

Een paar jaar geleden toen ik mijn toenmalige lief verloor (aan een ziekte) werd ik lange tijd begeleid door een rouw-therapeute.
Vaak vroeg ze me om middels twee cirkels te tekenen waar mijn lief gevoelsmatig stond en waar ik. Jarenlang waren dat twee overlappende cirkels met een klein stukje ruimte ertussenin.
En na lange, lange tijd, tekende ik twee cirkels die half in elkaar verstrengeld waren en uiteindelijk twee cirkels die elkaar nog net raakten. Toen was ik weer een individu die niet meer beheerst werd door de band en het verdriet om het gemis.

Het valt me mee.

The day after was ik behoorlijk stuk.
Toen ex in de middag een sms-je stuurde dat hij toch wel een beetje een kater had van onze 'ontmoeting' was ik helemaal over de zeik. Heb 'm bij thuiskomst gebeld dat ik het niet relaxed vond dat hij me zoiets sms-te, dat ik hoop dat hij me hoog genoeg acht om dat soort dingen face to face te doen en al helemaal niet tijdens werktijd.

Heb m weer gezien en uiteraard weer in elkaars armen beland.
En de dag erna allebei een kater.

Zucht. Waarom doe ik mezelf dit toch keer op keer aan?

Ik weet dat hij niet meer terug een relatie met me wil.
Ik doe mijzelf gigantisch tekort hierdoor omdat ik me 1) weer vastklink en 2) niet opensta voor iemand anders 3) het gemis daarna flink verhevigd (ik pleng weer wat traantjes) en 4) het gewoon niet goed voor mijn zelfbeeld is om me af en toe geliefd te voelen in zijn omarming terwijl dat een behoorlijke desillusie blijkt zodra ik er weer uit ben.