Ik verbaas mezelf erover dat hij nog steeds in mijn hoofd en hart ronddwaalt. Heb 'm sinds 15 mei niet meer gezien, dat is toch wel een behoorlijke tijd.
Die laatste dagen in mei waren we weer heel even 'samen', in every sense of the word en daarna verdween hij tot nooit meer ziens.
Ik houd het hoofd boven water hoor, meer dan dat zelfs. Werk aan mijn carrière, onderneem dingen, geef mezelf schoppen onder mijn kont.
Afgelopen maandag is mijn lieve kat van 15 jaar oud overleden en even behoorlijk hard gegriend, maar mezelf de dag daarna weer herpakt.

Kreeg dit weekend het trieste nieuws dat mijn lieve kat heel erg ziek is.
Toen ik nog in Griekenland woonde vond ik haar als hele kleine kitten op straat. Ik heb haar toen geadopteerd en jaren lang heen en weer gesleurd tussen Griekenland en Nederland. Uiteindelijk werd ze steeds onvoorzichtiger met het verkeer en aangezien in Griekenland een kattenleven weinig betekenis heeft heb ik haar uiteindelijk bij mijn ouders achter gelaten waar ze nog een lange tijd gelukkig & geliefd is geweest.

De laatste dagen pas op de plaats hebben me goed gedaan. Ik heb wat door de stad heen geslenterd en met opzet 3 dagen geen bekende mensen opgezocht. Wel vond ik spontaan aansluiting bij vreemden. Zondagmiddag liep ik midden in Amsterdam een viswinkel binnen voor een broodje haring waar een paar oude mannen aan een tafel zaten. Ik werd uitgenodigd om erbij te komen zitten en ik had toch alle tijd dus ik dacht, why not.

Even een paar dagen pas op de plaats, een beetje cocoonen. Had dat heel erg nodig.

De laatste twee maanden ben ik een beetje vervallen in neerslachtigheid. Overdag gaat het prima, ik doe mijn werk goed en loop daar vrolijk rond. Maar zodra ik in de auto richting huis zit komen de waterlanders omhoog en zit ik 's avonds met een bal van verdriet in mijn buik op de bank.

Ik heb mijn blog van gisteren verwijderd. Vond het net iets te veel zelfmedelijden, ach en wee kijk nu toch hoe zielig en alleen ik wel niet ben. En door dat soort tirades kom ik werkelijk geen stap verder. Dit was geen blog waar ik trots op was.
Natuurlijk mag het best, even hopeloos de weg kwijt zijn en jezelf retezielig voelen, maar uiteindelijk moet ik het toch zelf doen. Even zwelgen en daarna schop onder mijn kont en door!

Bah bah bah! Ik wil niet meer mijn energie aan hem verkwisten. Ik ga morgen op vakantie! Ik wil inpakken en blij zijn!
Maar nee hoor. Mijn hoofd zit mij ex. En ik word steeds bozer op hem!
Dik een half jaar ben ik al aan het vechten, buigen, draaien, hem zijn rust gunnen, relativeren, proberen om mijn gevoelens weg te cijferen 'in het belang van de vriendschap'.
Hij zei op een gegeven moment...we moeten niet meer samen slapen, het verwart de vriendschap te veel.