Omdat het hier toch vaak gaat over hartepijn, wilde ik graag mijn eigen verhaal doen. Ook al zit ik nog in de relatie, maar denk ik er hard aan om uit de relatie te stappen...
Soms zijn verschillen dusdanig groot dat je denkt "is dit nog wel te overbruggen?"

Ruim 1 jaar geleden kwam ik hem tegen, de charmante man met zijn goede manieren en degelijke normen en waarden. Het was op een feestje, net voor kerst en om eerlijk te zijn was ik helemaal niet bezig om uberhaupt contact met iemand te maken. Maar goed, we raakte in gesprek en het klikte goed. Aangezien ik nogal sceptisch ben over het leren kennen van mensen tijdens het uitgaan, was ik niet bereid mijn telefoonnummer te geven, maar ik zei mijn e-mail adres. Er van overtuigt zijnde dat hij dat toch niet zou onthouden

De volgende dag was ik dus nogal verrast toen er toch een mail verscheen. Sindsdien hebben we een aantal weken intensief gemaild, waarna we uiteindelijk afspraken. Let wel... ik was helemaal niet toe aan een relatie, dus het leren kennen van iemand vond ik best, maar ik was er heel stellig in dat ik niet te hard van stapel wilden lopen. Sterker nog, ik hoefde in mijn hart helemaal geen relatie. Hier was ik ook vanaf het begin af aan duidelijk over naar hem.

Maar eerlijk is eerlijk, na steeds meer afspraken werd ik echt tot over mijn oren verliefd. Het was dan ook te mooi om waar te zijn. Hij kon alles. Was attent, liefdevol, charmant, humoristisch, intelligent en verzorgde ook nog eens heerlijke diners etc.etc. De verhalen over zijn ex vond ik eerder grappig, dan storend. Veel mannen vergelijken de nieuwe relatie met de oude, dus ik zag dat niet echt als bedreiging.

Natuurlijk moet je vanaf het begin af aan iemand leren kennen. Maar zoiets duurt langer als je beide uit verschillende culturen komt en verschillende opvoedingen hebt gehad.
Dus vanaf het begin was hij wel erg jaloers, maar ook dat vond ik wel vlijend. Soms begreep ik niet hoe hij het kon verzinnen, maar hij had altijd wel verhalen dat ik me niet goed gedroeg. Want ik keek mensen op straat aan en ik zou flirten met zijn vrienden en mijn zwagers. Nu weet ik dat gedrag nogal subjectief te beoordelen is, maar flirten met iemand op straat die ik totaal niet gezien heb?? Uhhh... hoe doe je dat? :-S
Daarnaast wilde hij mij vanaf het begin vrijwel elke dag zien, wilde hij exact weten wat ik had gedaan op werk en vond hij het niet prettig als ik tijd doorbracht zonder hem.
Je zult begrijpen, dat ging me uiteraard veel te snel maar aangezien we zo verliefd waren kon ik er ook geen weerstand aan bieden (haha verliefdheid doet gekke dingen met je)

Dus na een half jaar is hij al bij mij ingetrokken in de middle of knowhere en heeft hij zijn eigen appartement opgezegd in onze bruisende hoofdstad. Dus best wel een blijkt van opoffering, of in ieder geval een daad van verliefdheid.

Sinds we samenwonen is het echter een drama, echt niet leuk meer. Van de charmante, humoristische, actieve man is niets meer over. Hij is erg dominant geworden, wilt alles op zijn manier en is ontzettend veranderd. Ik wist wel dat hij van traditionele rolverdeling hield, maar ik dacht daar flexibel mee om te gaan. Maar niet dus. Waar hij eerst nog regelmatig kookte in zijn eigen huis, veroerde hij geen vin meer in mijn huis. Niet dat dat erg is hoor mensen, want ik weet wel mijn vrouwtje te staan en kan heel veel dingen tegelijk. Maar als iemand dan alleen kan mopperen en klagen en zijn eisen-lijstje met de dag groeit.... nou dan groeien mijn haren ook ten bergen

Maar om heel eerlijk te zijn is het echte probleem waar ik mee zit, de hoofdvraag 'geeft hij eigenlijk wel om mij?'
Je zou zeggen... een retorische vraag, want op het moment dat ik me dat moet afvragen zegt dat al genoeg haha
Aangezien ik hem het voordeel van de twijfel wilt geven, vraag ik me toch af hoe mensen in andere culturen hun liefde uiten.
Voor mij is het belangrijkste dat je qua gedachten en gevoel op 1 lijn zit als stel. Tevens voel ik me graag betrokken bij dingen in zijn leven, zoals verandering van baan, afschaf van dingen of levens-dilemma's. Hierbij kan ik echter merken dat mijn partner dit totaal niet gewend is.

Als we op vakantie zijn bij zijn familie in het buitenland, laat hij me volledig links liggen. Vertaald weinig en gaat helemaal op in familie en de daar (veelvuldig) aanwezige gasten. Telkens geef ik keurig aan wat mij opvalt en vraag ik hem er naar "waarom betrek je mij er niet bij?", "Waarom bespreek je familie-problemen en financieen even snel met vreemden als met je directe familie?" Maar het gekke is... telkens als ik iets aankaart, wordt er geantwoord "doe niet zo jaloers"
En andersom, als ik iets doe wat blijkbaar niet thuishoort in de cultuur (of eigenlijk wat hijzelf vervelend vind) dan krijg ik daar ruzie van. Zonder dat hij uiteindelijk duidelijk verwoord waar hij mee zit.

Een paar weken geleden moest hij naar buitenland voor zaken en dan kreeg ik dagelijks hooguit 1 sms welke alleen zakelijke inhoud had. Ik was die periode ziek, maar hij vroeg niet 1x naar mij.
Op het moment zit hij weer in buitenland, maar belt alleen als hij zelf ergens mee zit of als hij mij nodig heeft voor geld.

Natuurlijk zou je zeggen... dumpen die gast, maar ik heb al een paar keer gezegd dat het van mij niet meer hoeft. En dan zegt hij elke keer dat hij het zo graag wilt. Ik snap er echt niets van??
Ik denk wel dat er ook qua culturen echt een verschil kan zitten in het zorgdragen voor de ander en het uiten van liefde. Daarnaast denk ik dat hij zich helemaal niet durft te binden, misschien zelfs in die mate dat hij verlatingsangst heeft of iets dergelijks. Hij heeft namelijk vanaf zijn 13e geen contact met zijn vader, komt uit een gescheiden gezin en dat heeft hij nooit kunnen verwerken. Daarnaast is hij vanaf die tijd ook degene die zorg draagt voor het gezin en woonde hij al vroeg op zichzelf in grote steden binnen Europa.

Hoe kan je omgaan met iemand die zegt van je te houden, maar dat niet laat zien of merken??
Kan een trauma echt zo groot zijn, dat iemand juist totaal geen gevoel uit naar degene waar ze om geven?
Of is het gewoon cultuurverschil?