Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Daar ben ik dan.
Ja, de titel zegt het al. Daar ben ik dan. Hoe ben ik hier gekomen en waarom heb ik het zo ver kunnen laten komen. Is of was dat liefde?
Gisteren avond was het zo ver. Het einde. Ik heb voor de zoveelste keer afscheid genomen, maar deze keer voor het "echie" .
Ik ben op. Ik ben het strijden voor niets helemaal zat. Liefde hoort in mijn ogen vanzelf te gaan en als je dan zo veel moeite moet doen om een ietsiepietsie beetje gelukzaligheid te voelen klopt er iets niet. Het klopt niet punt.
Daar probeer ik mij ook aan vast te houden, want hoe moeilijk het ook is op het moment, mijn leven gaan gewoon door. De wereld staat niet even voor mij stil zodat ik even adem kan halen. Met het kleine beetje zuurstof wat ik iedere keer kan in ademen moet ik weer vechten, maar dan voor mijn dieren en mijzelf. Vechten, waar ik eigenlijk geen puf meer voor heb.
De kluizenaar die ik kan zijn komt nu heel erg sterk naar boven. Ik heb wel iet wat 'vrienden' maar behoefte om hun te bellen heb ik niet. Dit is fijn, gewoon van mij afschrijven alsof ik tegen mij zelf in mijn hoofd praat.
Het is wel ontzettend tegenstrijdig, ergens zou ik gewoon graag willen dat ik gelijk krijg, maar dat is een eindeloze weg, dus ik neem mijn verlies. Hoe moeilijk is dat, voor mij -als Ram (sterrenbeeld) -pff echt heel erg moeilijk.
Het liefst vecht ik door tot de dood ons scheid, maar of die weg mij gelukkig maakt? Op die vraag heb ik al antwoord, dat is gewoon een dikke vette NEE. Gaandeweg word ik toch door een bloedzuiger leeg gezogen en van mij verwacht dat ik werk als een elastiekje van de PTT! Die gaan immers jaaaaren mee zonder überhaupt kapot te gaan, hoe vaak ze ook 'gebruikt' worden.
Ik ben geen elastiek, ik ben een mens van vlees en bloed. Dus ik heb nu pijn. Vandaag ben ik door mijn hart gestoken alsof het gebeurde met 3 vlijmscherpe nagelvijltjes. Ik voel ze nog zitten! (auw!) Ik vergeet dit ook niet, iedere 5 minuten word ik aan de pijn herinnert. De pijn van liefdesverdriet, ondanks dat ik het zelf beëindigd heb.
Ook zo'n keuze doet pijn.
- Rammert's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Je hebt het wel zelf
Je hebt het wel zelf beëindigd, maar omdat de ander je geen andere keus liet.
Zoals je zegt wil je graag gelijk krijgen, maar je ziet dat dat niet gaat komen. Er is dus geen andere keus.
Ik herken het heel erg. Hoop ook nog steeds dat ik gelijk krijg, dat de ander inziet dat het niet klopt zoals diegene het aanpakt. Maar waarschijnlijk tegen beter weten in. Het gaat niet veranderen.
En dan moet je voor jezelf kiezen.
Heel veel sterkte!!!
Daar heb je gelijk in
+Nog geen 3 minuten geleden belde hij mij op vanuit zijn werk op of ik niet even dit of dat kon doen. Ik hielp hem wel eens met bepaalde zaken van zijn werk vanuit huis en nu bombardeerd hij mij er er weer mee alsof zijn neus bloed. Weer kwamen die vijltjes door mijn hart. Bah, ik word dan echt inderdaad weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat dit niet is wat ik wil en dat ik dan voor mijzelf moet kiezen.
Het is zo'n eindeloos gevecht. Terwijl ik het helemaal niet wil. Want de liefde is er echt nog wel. Kunnen we niet gewoon die mannen op een stoel binden en net zo lang op hun inpraten totdat we gelijk hebben? Grr.
Ik ben wel lief hoor.
xx
@ rammert
Mag ik meedoen met die ex op die stoel binden???
Hahaha. ...maar hij is een ram...dus heb weinig tot geen hoop me er dat het ook maar enigszins wat uithaalt. ..
als iemand jou deze gevoelens
als iemand jou deze gevoelens geeft, moet je er zeker niet mee doorgaan. Dat is geen liefde. Je zegt het zelf al, en goed dat je het hier van je afschrijft! Welkom!
Je zou zo graag willen dat het beter gaat, maar soms zijn de feiten nou eenmaal zoals ze zijn. Liefde is geen vechten, liefde is geen zuurstoftekort, het gevoel hebben dat je kapot gaat. Liefde hoort geven en nemen te zijn. Misschien ben jij net als ik iemand die altijd veel geeft, die altijd wil zorgen dat het goed komt, maar met sommige mensen komt het niet goed, dat is een wijze les die ik heb geleerd. Daar kun je blijven geven tot je een ons weegt en uiteindelijk blijf jij leeg achter.
Een volgende stap is je gaan afvragen waarom je steeds blijft geven aan iemand die jou niet goed behandelt. Wat is het in jou dat steeds wil blijven geven, ook al zie je dat je het niet terugkrijgt? Waar komt dat vandaan? Dat inzicht in mijzelf en mijn eigen patroon van helper / altijd willen goedmaken / altijd empathie voor een ander en liever voor anderen dan voor mezelf.... mijn eigen grenzen niet aangeven, sterker nog, niet eens kennen. Dat was een NOG wijzere les die ik heb geleerd.
Probeer vooral toch het contact met vrienden te onderhouden, hoe weinig zin je daar ook in hebt. Ga jezelf niet isoleren want in deze moeilijke tijd heb je juist de fijne momenten nodig!
Wat eng, elke zin die je
Wat eng, elke zin die je schrijft herken ik mij in. Doorgaan heeft geen zin, maar ik wil zo graag dat het werkt, zo ontzettend graag. Het moet gewoon kunnen volgens mij ook al weet ik donders goed dat het me kapot maakt, zo tegenstrijdig...
Hopelijk kunnen we op een dag accepteren dat dit het leven is, wanneer dat punt is bereikt zijn we goed op weg.
Veel sterkte xxx
Mooi
Je hebt er misschien niets aan maar vond het zo mooi geschreven O.O ondanks het verdriet!
X Arya *hugs*