Ik heb inmiddels al weer een paar blogs geschreven. Vandaag heeft hij mij weer een berichtje gestuurd omdat hij nog iets tegen kwam van mij in z'n huis en vroeg of ik het terug wilde hebben. Ik zei als het kan dan wel. Ik had namelijk ook nog een sok van hem liggen, per ongeluk mee genomen toen ik mijn vieze was mee nam. Ik wilde het al een langere tijd terug geven maar vergat het steeds.
Hij vroeg wanneer, maar ik heb toen weer aan hem gevraagd wanneer hij kon. Aangezien die normaal gesproken druk bezig is. Nha het kon eind van de middag en ben ik naar hem toe gegaan om het op te halen. Eenmaal daar nog even binnen geweest en wat gedronken. Beetje praatje gehouden, kwam ook het één en ander niet van.

Ik ga even uitgebreid doen. Ik had die dag contact gehad met zijn zus, omdat ik niks te doen had die avond en die avond daarop, dus had ik haar gevraagd of ze iets te doen had. Maar haar man was thuis, die normaal niet zo vaak thuis is, dus wilde ze tijd met hem samen. Okee snap ik. We hadden een gesprekje, ze vroeg me het één en ander. Ze ging in augustus op vakantie en vroeg of ik op haar huis wilde passen en de katten. Ze had namelijk nog niemand kunnen regelen, dus ik was blij dat ze mij vroeg, ben ik ook even van huis. Pfoe..
Daarna vroeg ze of ik op de verjaardag wilde komen van haar kinderen. Ze vroeg of dat niet raar was.. Uhh ja dat is een goeie, opzich wil ik wel komen maar ja...
Ook had ik het erover dat het contact tussen mij en mijn ex nu goed was. Ze wist ervan, hij had het haar verteld.. Hm oke, had ik aan de ene kant niet helemaal verwacht. Ze vertelde dat hij er niks mee bedoelde en dit was om het af te sluiten. Oeff, daar brak ik een beetje. Ik ging er een beetje op in, maar ze zei me dat ik er beter niet op kon rekenen.. en daar brak ik weer een stukje...

Precies daarna whatsappte mijn ex mij. En hadden we het dus over de spullen die hij nog had staan. Okee.. ik daar naar toe gegaan om het op te halen. Ik stond daar maar voor de deur te wachten tot dat hij me binnen vroeg, en okee ik mocht nog wel naar binnen. Mijn grootste aandacht viel gelijk op de kat. Ik heb nog even wat gedronken en hij vertelde me dat zijn zus het aan hem had verteld over dat ik op haar huis ging passen. Ik zei dat dat wel heel snel was dat hij het wist, ik had het nog geen uur geleden met haar besproken. Daarbij hadden we het ook over die verjaardag. Eerst snapte we elkaar niet goed, maar daarna zei hij al snel dat dat geen goed idee was, en dat iedereen opmerkingen zou maken en dat alleen familie kwam. Ik zei nog tegen hem, ik "was" ook familie, snel er achteraan zei hij, ja WAS idd. Pff komt nog lkkr hard aan ook.
Ik was bang dat ze mijn stukje "hoop" aan hem had verteld. Maar hij heeft daar niks over gezegd. Zal die misschien niet doen ook.
Even later zei hij me dat een vriend van hem er zo aan kwam, of met andere woorden, of ik weg wilde gaan. Ik aaide de kat nog een keer en ben daarna opgestaan. Er schoot me nog wat te binnen wat ik kwijt was en vroeg aan hem of hij het nog had. Onder tussen kwam die vriend. Een vriend die mij heeft laten vallen, maar hij komt binnen en doet alsof er niks aan de hand is.
Het gene waar hij mij voor appte, zag ik vorige week toen we hadden afgesproken ook al staan, waarom hij er nu pas naar vraagt dat ik het wil hebben..? Vond ik wel beetje vreemd.
Ik was lopend zodat ik even mijn hoofd kon leeg maken, ook op de heenweg. Eenmaal op de terug weg had ik weer zo'n verdriet.
Denkend aan hoe ik dit nooit meer zal terug krijgen. "Mijn leventje."
Ik mag niet hopen, maar doe het stiekem toch wel een beetje. Ik wil het gewoon goed maken, proberen. Maar waarschijnlijk is het gewoon echt, echt.. echt...... over?
I mean.. For ever?
Iets waar ik op het moment niet mee eens ben.

Drie keer deze week, heeft hij contact gelegd met mij. Als het binnen een paar dagen weer gebeurd, vraag ik of hij afstand wil houden van mij. Hij komt te dichtbij. En doet mij pijn...
Ik ben er nog steeds niet over heen van vorige week, een vrijdag. En ik merk dat mijn verdriet nu weer steeds erger wordt in plaats van minder.

Iedere keer wordt ik weer de deur uit gezet. Ik kan niet blijven. Het is niet meer mijn huis. Niets is meer van mij daarzo, in dat huis. En het doet zo'n pijn om iedere keer binnen te stappen en het weer te verlaten.

Ik heb vanavond iedere persoon die ik kon vragen, gevraagd wat tie ging doen vanavond, maar iedereen had al iets, en ik..? Ik blijf alleen achter.
Ik durf mijn scharrel niet te vragen. Waarom? Ik ben bang dat tie nee zegt, omdat hij ten eerste waarschijnlijk al iets te doen heeft en ten tweede mij daar vast niet bij wil hebben.
Zo werkt ons "spelletje" niet.

Ook komt de frustatie van mijn ex met een vriendin waarmee hij weer contact heeft, wat een heel gedoe was wat ik een keer eerder heb verteld, weer naar boven. Hier een kleine versie. Mijn ex had een paar jaar lang een beste vriendin (iemand waar hij ook mee heeft gehad), zij was weer de beste vriendin van mijn "vijand". Toen ik en mijn ex voor de tweede keer bij elkaar kwamen heeft zij hem laten vallen. Ze kwam na een jaar smekend terug dat ze hem weer te vriend wou hebben. We hebben haar de kans gegeven, maar onze regel was, als je met één van ons bevriend wilt zijn, ben je het met ons alle twee. Met die voorwaarde heeft ze het behoorlijk moeilijk gehad en ik ook, want ze ging alleen maar op mijn ex af en negeerde mij. Dit is een ander half jaar lang door gegaan. Ik had er een paar keer wat van gezegd tegen mijn ex, maar die deed er niks mee. Pas een paar weken voordat het uit ging hadden we alles met haar een beetje "uitgepraat".
En jaa.. toen ging het uit. En zag ik hun twee met elkaar. Iets waar je niet vrolijk van wordt. De frustratie. Die komt nu weer omhoog. Een goeie vriendin van haar heeft mij verteld dat ze niks met mijn ex wilt. Maar gister zag ik een foto voorbij komen, waarbij hun naast elkaar zaten, waarvan ik dan weer denk.... Wat? Moet dat iets betekenen? Nee, dat hoeft niet, maar ik blijf bang en gefrustreerd.
Ik vraag me echt af wat er gaat gebeuren, met hem. Of met mij?
Hoe kan dit nooit meer goedkomen terwel het goed ging? Wat is het "echte" probleem, in plaats van IK en ALLES.
Pff..

Ik zie het even niet meer zitten op de zaterdag avond. Tranen lopen over m'n wangen.
De lol die ik niet kan hebben, ik.. die alleen achter blijft.
Ik, die mijn hart moet vasthouden zodat het niet nog verder in brokkelen breekt...

Niemand die weet hoe ik me werkelijk voel. Niemand die er naar vraagt. Niemand die er door heen kijkt als ik zeg het gaat goed. Er wordt niet om gekeken...

Dit heeft nog een langere tijd rust nodig op het moment, en ik ook.
Maar ik kan bij niemand mijn verdriet kwijt.