Daar lig ik dan..

afbeelding van IComeFromHolland

Daar lig ik dan, plafond dienst aan het houden. Kom gewoon niet in slaap hoe moe ik ook ben. Bang om me ogen dicht te doen, bang dat ik wakker word met de zoveelste nachtmerrie, bang om na te denken. Ik laat der los, hebben geen contact, het doet zeer maar ik merk gewoon geen vooruitgang. Ik doe het me zelf aan om haar in de gaten te houden en tot de conclusie komen dat zij wel verder gaat, loopt te ouwehoeren met andere jongens. Een verschrikkelijk idee dat 'mijn meisje' het bed deelt met een andere. Tuurlijk ze is vrij, ik ben vrij, het is niet meer ons, wij, mijn meisje. Dus ze mag, ik mag maar het doet wel enorm veel pijn.

5 jaar heeft ze naast me gestaan en moeten nu onze eigen wegen volgen. Het doet pijn omdat ik haar wil. Ik vergelijk haar zo erg met andere dames waardoor ik altijd terug kom bij haar. Het is een fout en mag dat niet doen. Elke relatie is uniek en zal dat nooit meer krijgen met een ander zoals wij waren. Ze geeft me nog zoveel onbewuste hoop door haar berichten in de tijd dat we nog contact hielden. Ik wacht af, maar ik krijg niks. Ze ouwehoert met andere, soms afleiding? Seksueel gefrustreerd? Word gek van me eigen gedachtes. En niemand zal het weten.

Nu ik geen contact heb, haar niet kan controleren kan ik me voor 100% op mezelf focussen. Heb doelen gesteld, vecht ervoor maar word gehinderd door die gedachten die afdwalen. Ik weet wat ik moet doen om erover heen te komen. Ik weet dat het een loodzware proces is en ik weet dat het met vallen en opstaan zal zijn. Dit is gewoon mijn breekpunt en ik wens jullie een fijne nacht!

afbeelding van T16

@ Icomefromholland

Ja jonge, het is hard ik weet er alles van..
Je hebt een prachtig stuk geschreven en ik merk hoeveel verdriet/paniek/angst/wanhoop je hebt. Maar weetje.. Ik was daar ook, op precies die plek, 3 maanden lang. Het is nu weg. Ik heb geen hoop meer.. en dat heeft de knop doen draaien. Ik heb wel enorm veel verdriet en huil eigenlijk enorm veel op de meest rare momenten. Maar dat checken, dat invullen dat wordt echt minder. Soms schiet het nog door je hoofd maar niet meer op de manier dat was. Ik heb dat punt bereikt door elke keer geen contact te hebben, dat een aantal keer te breken en steeds opnieuw die teleurstelling te krijgen. Op een gegeven moment ben je zo vaak tegen die muur opgelopen dat je het wel begrijpt.. Dan begint de verwerking pas echt.
Ik kan je alleen maar als tip meegeven dat je het geen contact moet volhouden, je de gevoelens die je hebt moet aanvaarden. Het heeft geen zin om te zeggen ik moet andere vrouwen niet vergelijken etc. Je bent gewoon niet klaar voor iets nieuws nu. Dat vind ik absoluut niet gek na 5 jaar tijd. Eerst moet je emotioneel loskomen van je ex en daarna zie je het allemaal wel weer.
Het is alsof je het diepe wordt in gegooid en nu nog wat wankel op je benen staat. Ik ervaar precies hetzelfde. Geen huis meer wat we samen hadden opgebouwd, mijn man kwijt etc.. maarja.. ik zal het er mee moeten doen.
Ik heb nu nog maar 1 lifeline over voor mijn gevoel - mijn baan. Als ik dat verlies hang ik erin. Ik denk dat jij ook iets hebt in je leven wat ook ZO belangrijk voor je is. Hou je daar aan vast.