Dat heb ik in ieder geval wel helder

afbeelding van Moerbei

De laatste weken waren vrij heftig, zowel positief als negatief. Twee weken geleden overleed plotseling een directe collega van me aan een hartaanval, hij was nog maar 31 jaar jong. Op vrijdag stonden we nog grapjes te maken, op maandag was hij dood.
Diezelfde maandag, vlak voordat ik het nieuws vernam, was ik zelf op een sollicitatiegesprek geweest. Het was mijn eerste officiële sollicitatie in jaren geweest. Een soort van droombaan, alles wat ik zoek in een baan (mijn vakgebied, 24 uur per week maar met een dusdanig interessant salaris dat ik het me zou kunnen permitteren).
Het was een beetje een long shot, maar ik solliciteerde een paar weken geleden, hoorde niets ervan, was het alweer bijna vergeten en werd toen ineens uitgenodigd.
Ik verlangde al een half jaar er intens naar om het tempo te verlagen, rust in te bouwen en meer tijd voor mezelf te hebben en deze baan leek daar prachtig op aan te sluiten.

Om een lang verhaal kort te maken - in dezelfde week van het overlijden van M. heb ik 2 gesprekken gehad, 2 assessments doorstaan, de baan aangeboden gekregen en geaccepteerd en mijn huidige baan opgezegd. Daarna ben ik naar de uitvaart van M. geweest en heb ik dikke tranen gehuild. Het was de eerste uitvaart waarbij ik aanwezig was na het overlijden van mijn man 5 jaar geleden en dan ook weer zo'n jong iemand.

Het overlijden van M. heeft me er wel toe aangezet om niet lang te twijfelen en de baan met beide handen aan te grijpen. Het leven kan zo kort zijn. I'll be damned als ik het wijd aan enkel werken. Zonder man of kind is mijn leven enkel aan mijzelf, er is zoveel moois wat ik nog wil doen en ervaren!

Temidden van dit alles staat mijn 'ex' die niet echt mijn 'ex' is maar ook niet mijn lief. Ex is in een diepe depressie gezonken en heeft steeds meer moeite om gewoonweg te functioneren. Paniekaanvallen, doembeelden en een continue neerslachtigheid bepalen zijn dagen en hij neigt er steeds meer naar om zichzelf op te sluiten en anderen buiten te sluiten. Hij houdt een lijntje met mij en ik werp mij op als een baken, luister naar zijn mistroostige verhalen, probeer hem moed in te spreken en hem vanaf de zijlijn toe te juichen als hij ook mij af en toe buiten sluit.
Ik probeer vooral praktische hulp te bieden en mijzelf daarin niet te verliezen.
Wij mensen spiegelen en somberheid is besmettelijk.
Toch vraag ik het me regelmatig af - het is mijn blinde vlek. Waarom kies ik toch voor deze man in deze situatie? Vriendinnen zeggen tegen me, kijk je wel uit? En ik zeg dan dat het met mij goed gaat. Ik ben gelukkig. Zo voel ik me ook. Een gelukkig en gezegend mens. En ik zeg dan dat ik het prima erbij kan hebben, het me niet bezwaart, en ook dat meen ik.
Maar aan het eind van de rit verlang ook ik naar een relatie met net zo'n gelukkig en ondernemend mens als ik, ipv iemand die continue zorg nodig heeft en weinig kan geven.

Ik vermoed dat ook de oorsprong hiervan in mijn jeugd ligt. Opgegroeid met een depressieve moeder, al van jongs af aan een verzorgende rol, het zal wel bekend en 'vertrouwd' zijn op een dieper niveau.
Eigenlijk neem ik de rol op me van mijn vader, die zijn hele leven al zorgt en alles draaiende houdt, zichzelf wegcijfert. En mijn vader is nog steeds een positief gestemd, vrolijk mens. Net als ik.
Maar laten we wel zijn. Zijn leven was een heel stuk minder gecompliceerd geweest als hij een geestelijk gezonde vrouw zou hebben getroffen.

Ik weet echter dat ik ook tot andersoortige relaties in staat ben. De man waarmee ik getrouwd ben geweest (die 5 jaar geleden overleed) was een heerlijk ongecompliceerd gelukkig mens die het woord 'Samen zijn' op alle vlakken begreep en vierde. Samen zijn met hem was genieten.

Dat ik de keuze heb durven maken om mijn vaak 50-uur-per week baan op te zeggen en in te ruilen voor een 24-urige werkweek is voor mezelf een signaal dat ik behoorlijk sterk in mijn schoenen sta. Een paar jaar geleden was ik te ongelukkig om dat aan te durven - zoveel vrije tijd, zoveel confrontatie met mijzelf.
Om een 24-urige werkweek aan te gaan moet je in de basis een gelukkig mens zijn die veel tijd met zichzelf kan doorbrengen.

Ik ervaar het leven het laatste jaar als een flow. De dingen lopen zoals ze moeten lopen en ik ben een werkend radartje in het geheel. Het is een fijn gevoel. Emoties komen en gaan, angst verlamt me niet, ik poog het leven aan te gaan. Maar nog steeds met een aantal blinde vlekken...

Over twee weken ga ik een week naar Lissabon met een vriendin. Mijn ervaring is dat een volledige verandering van omgeving en indrukken soms verhelderend kan werken.

De essentie blijft genieten. Dat heb ik in ieder geval wel helder!!! Glimlach

afbeelding van hortensia

@Moerbei

Lieve Moerbei,

Wat een prachtig blog heb je geschreven, vind het heel knap zoals jij je door alles heen hebt geslagen, je bent een hele sterke vrouw .
Heel veel plezier in Lissabon , je verdient het !

Liefs

afbeelding van Willie

Moerbei

Wat ben jij een sterk mens. Ik ben er eigenlijk wel een beetje jaloers op.

Heel veel succes en plezier in je nieuwe baan en in Lissabon.

afbeelding van Moerbei

Dank jullie wel! Denk niet

Dank jullie wel! Denk niet dat ik sterker ben dan de meesten hier, heb zeker mijn valkuilen en ingebakken angsten, ben daarnaast gelukkig gezegend met een optimistische inborst. Door vallen en opstaan leer je gaandeweg.
Las gisteren in een boek het citaat "Als je tenslotte het licht vindt, dan houd je het ook." Denk dat daar een kern van waarheid in zit - tis alleen wel even zoeken Knipoog.

afbeelding van HugoBos

Mooi

Mooi introspectief zeg. Go with that flow, zou ik zeggen.
Als je eens zo happy was in een relatie, zou je inderdaad ongenuanceerd kunnen vragen 'wat je in vredesnaam in deze
niet-relatie' zoekt en waarom. Ik snap wel dat iemand die niet lekker in zijn vel (en hoofd) zit liefde verdient...en zorg.
Ik ben zelf ook niet het zonnetje in huis, zeker niet hoe t nu gaat in het licht van variabele omstandigheden. Gelukkig (of juist niet?) ben ik iemand tegengekomen die qua karakter dicht bij mij in de buurt zit (of andersom Glimlach ). Wat in veel zaken een voordeel is omdat je elkaar kan begrijpen. Keerzijde is dat je elkaar ook niet kan stimuleren anders naar zaken te kijken. Althans, zo lijkt dat te werken in mijn situatie.
Echter, in jouw situatie lijk je twee tegenpolen te beschrijven. En hoe sneu ook voor de ander, het lijkt me dat jij hier niet beter van wordt op lange termijn. En al voel je je nu sterk en loopt je leven op de rails, het lijkt mij juist fijn als je dat fijne gevoel kan delen met een ander en dat met een ander zijn je ook omhoog lift, nog sterker maakt dan je al bent.
Je snapt t wel.
Maar...mooi en eerlijk blog in elk geval.

afbeelding van Moerbei

Jep - klaar als een klontje.

Jep - klaar als een klontje. Tuurlijk zou ik dat graag in een partner zien. En toch kies ik op dit moment voor deze situatie. Dit is nog steeds de ex waarvoor ik oorspronkelijk op deze site terecht kwam dus er speelt waarschijnlijk wel meer (loslaten, etc). Gelukkig staat mijn leven niet stil en evolueert het wel, ondanks dat deze 'niet-relatie' in een bepaalde vorm wel statisch blijft. Het is niet meer het centrum van mijn bestaan, maar desondanks toch nog een wezenlijk onderdeel ervan. Ik vind het interessant om te onderzoeken waarom dit zo is maar heb al een tijdje al het geweld uit mijn leven gebannen (en daarbij behoort ook beslissingen doorzetten die tegen mijn gevoel in gaan, zelfs al zou mijn gevoel het bij het verkeerde eind hebben).
Vertrouw dan maar - de tijd vindt zijn weg hierin vanzelf.

afbeelding van Senzy

Lieverd!

Ach, lief Moerbeitje, ik heb veel te lang je blogs niet gelezen en slecht contact gehouden met je. Hier lees ik hoe het met je gaat. Wat ben je ontzettend goed bezig met jezelf! Fantastisch! Ik ben trots op je!!!!
Weet je nog, hoe we hier gechat hebben? Allebei kapot van verdriet, zwelgend in de pijn die we toen voelden.
We sliepen niet, we aten amper en we wilden ons het liefst in ons bed onder de dekens opsluiten. Deze site was een beetje een baken, hier vonden we gelijkgestemden. En hoe anders is het nu? Het gaat beter, sterker nog: het gaat goed!!!
Toch hoop ik stiekem dat je ooit loskomt van je ex, ik kan je vertellen -uit ervaring- dat het leven daar beter van wordt.
Ook al heb ik nog steeds het gevoel dat ik nog eens een keer met ex moet praten om dingen voor mezelf af te sluiten. Dat dit gaat gebeuren is niet te verwachten en dan overleef ik het ook echt wel en zal ik ook gelukkig zijn zoals nu. Voelt meer als een soort loshangend draadje. Maar ik hoef hem niet meer. Echt niet.
Voel nu hoe een relatie kan zijn en dat referentiekader heb jij ook! Je bent een topmens, sterk, mooi, ondernemend, lief, grappig... je verdient een liefde die dat in jou ziet en die jou ook laat voelen dat je dat bent!!
Een heel dikke knuffel voor jou, daar in het prachtige Lissabon op dit moment. Kus!!