De Exit

afbeelding van 8ball

Dag allemaal,

Terwijl jullie aan het discussiëren waren op mijn vorige blog Knipoog, heb ik knopen doorgehakt. Aan veel adviezen van jullie heb ik ontzettend veel gehad. Sommige opmerkingen hebben me ontzettend aan het denken gezet. Ik heb gekeken naar wat ik wil en naar mijn rol in deze situatie.
Zo werd er mij de vraag voorgelegd hoe realistisch het is om van hem nog een relatie te vragen. En daar zit het hem in. In principe ben IK de gene die grenzen niet duidelijk genoeg stelt. Ben IK degene die vergeet wat IK eigenlijk wil. Ben IK degene die dingen toelaat waar ik het eigenlijk niet mee eens ben. Ben IK degene die idealiseert. Ben IK degene die een eind kan maken aan deze onrust.

Ik heb er gister een punt achter gezet. Ik las een artikel op een site die waterman me gegeven had. Ik stond daar zo achter. Ook had ik hem vier dagen niet gesproken. Er was verder niets aan de hand, maar ik dacht nee. Dit is niet wat ik wil in een relatie ( of wat het dan ook wel is).
En voor ik het wist had ik hem opgebeld en gezegd dat dit niet is wat ik wil. We hebben er kort over gesproken, no hard feelings. Maar geen contact meer.
Ik ben bang, mis hem nu al. Het moment dat ik de telefoon ophing had ik al spijt, maar ik wist dat ik het goede deed. Voor mezelf.

Ik heb hulp hierbij nodig. Al eerder is het contact verbroken geweest. Ik zocht hulp bij psychologen. Dat heb ik nu drie keer gedaan. Maar op een gegeven moment vertelden zij dat het eigenlijk zo goed met me ging en dat ze niet veel meer voor me konden doen. Ik wist zo goed te relativeren en wist de theorie hierover zo goed en leek ik zo gelukkig. Ik stopte dus.....
MAAR ik heb weldegelijk een probleem. Op de momenten dat het zo goed met me gaat kan het gewoon voorkomen dat ik denk. Goh, wat is hij aan het doen? ik geloof heilig dat ik hem gewoon op kan bellen want ik ben zoveel sterker nu. En dan begint het hele liedje weer opnieuw. Ik geloof ook echt dat het geen kwaad kan hem te zien en tenslotte bij hem te blijven slapen want tja, het gaat zo goed met me.
Totdat alles wat ik ervaren heb en weet er niet meer toe doet en ik al genoegen neem met alleen zijn aanwezigheid.

Ook is het zo dat wanneer ik me rot voel, alles te maken lijkt te hebben met mijn ex en het verdriet wat ik erom heb. Dat is natuurlijk niet zo, iedereen heeft wel eens een rothumeur omdat het bijvoorbeeld de hele dag al regent.
Ik wil echt geholpen worden hiermee, maar tot nu toe heeft alle externe hulp geholpen op de korte termijn, maar op de lange termijn zeker niet.

Ook dat ophemelen van iemand, daar wil ik wat mee doen. Ik vind hem echt geweldig, ookal heeft hij me toch gekwetst met bepaalde dingen. Ik las gister een briefje wat ik terug vond dat ik zelf geschreven had. Er stond iets in dat ik allang had weggestopt. Ooit werd ik getest op een levensbedreigende ziekte. Hij was mee naar het ziekenhuis. Nadat ik het hoorde, moest hij naar huis want hij moest huiswerk maken en bleef ik alleen achter. Het enige wat ik dacht was; Ja het is ook zo zwaar wat verwacht ik nou van zon jonge jongen. Maar het heeft me wel diep gekwetst. Laat ik duidelijk zijn en zeggen dat ik niet slecht over hem denk. Het gaat erom dat IK niet aan mijn eigen gevoelens heb gedacht.
Zo zijn er meer situaties waarin IK eigenlijk gekwetst was, maar ik ZIJN denkwijze begreep en er niets mee heb gedaan. Nog steeds vind ik hem geweldig. Ik geloof ook niet dat er een ander op deze aardbol rondloopt waar ik zo'n klik mee zou kunnen hebben. Zo'n maatjesgevoel. Ik ben bang hem in een volgende relatie te missen.

Om terug te komen op hoe reëel het is om te vragen naar een relatie. Hij heeft me duidelijkheid gegeven. Hij wil dit niet. En dat zegt hij al weet ik veel hoe lang. In dit geval maakt liefde niet blind, maar wel doof. Hij wil wel samenzijn maar niet het naampje hebben. Dat wil IK wel. Zo kan ik dus vier dagen niets van hem horen, want tja he.... En ja wie weet wil hij het allemaal niet meer om het verleden, maar dat doet er niet toe.
IK moet verder.

afbeelding van waterman

Hoi 8ball

Ik denk dat je een ontzettend wijze les aan het leren bent. Een ontzettend harde les, maar ook eentje die je zult moeten onthouden. Bij je dragen. De rest van je leven. Zodat 8ball niet weer zoooooo erg in de problemen komt! Zodat 8ball voor zichzelf blijft zorgen. Altijd.

Heel veel sterkte
Waterman

afbeelding van mrpither

Re:

.....

afbeelding van Hetlevenismooi

@8ball

Echt waar? Huh wat lees ik nou, zat in mijn eigen blog en lees jou!
Wat goed zeg!!!
Blijf dicht bij je eigen mening en ik snap dat je denkt, ik krijg dit nooit meer.
Maar je voelde je er ook ongelukkig onder en dat hoort niet in een mooie relatie. Er kunnen ook nog andere relaties zijn met liefde en maatjesgevoel.

Dat je alleen achter bleef in het ziekenhuis, wat een eenzaam gevoel.
Hoop dat dat goed is.

Ja je moet verder, snap ik hoor, om je 'klacht' aan te pakken.

Heel veel sterkte!

afbeelding van Mariah

8ball

Mooi om te lezen 8 ball dat je uit de vele reacties je eigen conclusie trekt.
Het gaat om jou.
Waar jij je prettig bij voelt.

Liefs Mariah

afbeelding van 8ball

paniekerig

Hoi,

Bedankt. Het moest. Ik ben wel paniekerig. Hoe kan het voor mij dan nu voelen alsof ik een fout heb gemaakt. Alsof ik hem nooit had moeten laten gaan. Ik ben echt moe van het nadenken.

afbeelding van waterman

Hoi 8ball

Citaat:

Het moest. Ik ben wel paniekerig.

Tuurlijk ben je wel paniekerig. Maar het moest. Dat zeg je zelf. Het moest. Hou dat jezelf voor.

De paniek gaat weer weg. Maar het moest, en dat blijft staan.
Zorg er voor dat je je rust weer vindt.

Accepteer dat het moest. Dat weet je zelf ook. Het moest. En het is nu gebeurd.

De paniek gaat weg. Maar dat duurt nog eventjes. Dit is de moeilijke tijd. Sleep jezelf er door. Je kunt het. JIJ kunt het! Je hebt het al gedaan.........

Ga nu niet terug. Niet nu je in paniek bent. Eerst rustig nadenken. Eerst rust in de tent. Nadenken. En voor 8ball opkomen. Voor haar belang.

Citaat:

Hoe kan het voor mij dan nu voelen alsof ik een fout heb gemaakt.

Je hebt geen fout gemaakt. Vertrouw op jezelf. Jij wilde niet meer. Je hebt dat gezegd. Dat is geen fout, dat is voor jezelf opkomen. En dat is spannend. Maar niet fout.

Sterkte!!!!!!!! (Of had ik dat al tegen je gezegd? Knipoog)
Waterman

afbeelding van Hetlevenismooi

paniek

Ja erg die paniek maar ga erdoorheen.
Moeilijk wel maar doorzetten hoor 8ball.
Hebben anderen ook gedaan (misschien een troost ).
Je weet wat je wil en hij weet ook wat jij wil.
Is juist toch mooi dat jij een mooie relatie wil?
Ik vind dat je geen fout hebt gemaakt.

Hou je taai Knipoog

afbeelding van chelle

#'mooie' verwachtingen

Ik hier heb een paar keer de uitspraak ‘mooie relatie’ voorbij zien komen. In de context geplaatst dat ‘je (ergens onder) ongelukkig voelen in een relatie’ niet hoort in ‘een mooie relatie’. Zelf ben ik niet zo van het ‘wat wel en niet hoort’. De definitie van ‘mooie relatie’ is namelijk relatief en nog altijd heel persoonlijk.

Ik neig te denken dat als de verwachting van ‘mooie relatie’ je vertrekpunt is waarmee je een relatie bekijkt en vervolgens aangaat, je jezelf kwetsbaar maakt voor teleurstellingen en desillusies. Het lijkt mij niet heel realistisch om een relatie alleen maar te bekijken als een samen-zijn dat ‘mooi behoort te zijn'. Zijn dat geen héle grote verwachtingen die je dan hebt?

Want, en die vind ik zelf – uit eigen ervaring gesproken - nog veel belangrijker, zijn relaties niet altijd onderhevig aan bewegingen die voortkomen uit de individuele ontwikkeling van beide partners apart? De welbekende Ups & Downs, de Eb & Vloed-bewegingen die - zonder hier een grimmig beeld te willen scheppen van relaties (integendeel!), ervoor zorgen dat relaties niet altijd alleen maar ‘mooi’ kunnen zijn. Sterker nog: relaties zetten je soms die welbekende, o-zo confronterende spiegel voor, waarbij de reflecties van jezelf, maar ook die van je partner, niet altijd prettig zijn om te ervaren. Gedragingen, actie-reactie. Kwetsbaarheden. Conditioneringen. Kan allemaal heel confronterend zijn. Pijnlijk zijn, soms een emotionele afstand veroorzaken en je in verwarring of uit evenwicht kunnen brengen. Als het er dán ineens 'niet meer zo mooi' uitziet, wat dan?

Het lijkt mij dat deze bewegingen nodig zijn om samen, maar ook individueel, te groeien. Om inzichten te vergaren. Over jezelf. Over elkaar.

En als je daardoor dichter bij elkaar komt, je begrip naar en kennis over elkaar (en jezelf) groeit, wow, dát is wel ‘mooi’… Party

*Waarmee ik overigens niet probeer te zeggen dat je geen grote verwachtingen ‘mag’ hebben, hè? Vraag mezelf alleen af of dit wel realistisch is Knipoog

afbeelding van chelle

@8ball: The Journey Begins....

Er zijn een aantal elementen in jouw verhaal die ik herken. Vanuit eigen ervaring, waar het bij mij lang geleden ook een relatie betrof die (vanuit ‘de andere partij’) ook geen duidelijke en begrensde definitie ‘mocht’ of ‘hoefde’ te krijgen. Om te voorkomen dat er een overlap van mijn eigen verhaal op jouw verhaal zou komen (=projectie), heb ik dit niet eerder willen benoemen.

Maar ik begrijp de emotionele complexiteit van ‘het samen zijn met iemand’, maar waarbij er sprake is van ‘een gebied’ in dat samenzijn waar je als het ware dus nooit ‘welkom’ wordt geheten. Ik heb het gevoelsmatig ervaren als een land dat wordt afgegrensd door een watersloot, waardoor het je dus onmogelijk wordt gemaakt om over te steken. Je kunt de rest van het omliggende land wel zien, maar ‘mag’ jezelf er niet op of in bevinden. Niet de bedoeling dat je ‘daar hoort te zijn’, zoiets. En dat staat constant, zij het besproken of in periodes van onbesprokenheid, tussen twee mensen in. Het toe-eigenen van ‘ons’ volledige relatie-‘land’ werd mij niet toegestaan. Althans, voor mij (in tegenstelling tot die ander) voelde dat zo.

In mijn geval was het een ‘samen zijn’ met het type hippie/alto/vrijheid-blijheid/muzikant, die het concept ‘relatie’ voor zichzelf had gedefinieerd als ‘burgerlijk’, ‘niet cool’ en ‘gevangenis’. Het was voor hem teveel beladen met het beeld van ketens. Het erkennen van ons samenzijn, in de zin van ‘een relatie’, stond voor hem gelijk aan ellende, drama en zichzelf vastzetten op een punt in zijn leven, waar hij helemaal niet ‘stil’ wenste te staan. Maar tegelijkertijd verklaarde hij ook dat ‘met iemand anders willen zijn’ voor hem niet aan de orde was. Hè? Wel met mij en niet met een ander, maar niet volledig met mij? Vond ik heel verwarrend.

Hoe hij erin stond, daar zit natuurlijk ook een tegenstelling in. En daar vond ik natuurlijk ook van alles van. Het werd een getrouwtrek. Mijn beleving was namelijk, iedere keer wanneer we toch weer een langere periode gezellig en zorgeloos ‘samen waren’, dat zijn aanwezigheid een teken was van ‘voor mij kiezen’. Toch? En ‘die keuze’ verwachhte ik dan toch weer verzegeld te zien. Alleen, ondanks dat hij mij op veel gebieden heel veel ‘gaf’, waaronder zijn gezelschap en aandacht en interesse, ja - zelfs toekomst(-plannen) waarin ik voorkwam, wilde hij ons samenzijn niet officieel verzegelen.

Je slaapt met iemand, bent met iemand, ervaart een ‘samen zijn’ die toch alle ruimte lijkt te krijgen, je deelt een geschiedenis, maakt steeds weer nieuwe herinneringen, maar wordt niet volledig erkend. Je bestaansrecht lijkt iedere keer weggeschoven te worden. In jouw geval door bijvoorbeeld uitspraken zoals: “Ik ben er niet mee bezig’. Pijnlijk. Want je zou mogen verwachten dat iemand, in het samenzijn mét jou, bezig is met jouw bestaan als onderdeel van zijn leven. Het voelt dubbel. Door jezelf toch steeds weer opnieuw in deze vorm van een samenzijn te positioneren zoals ‘die ander’ dit graag ziet, dat spiegelt zich tóch af op jezelf. Je zelfbeeld. Je eigenwaarde. Vormgeving van je leven. Voortzetting van je leven. Je raakt in conflict met jezelf. Want ook al geef je, door erin te blijven, het signaal af hiermee akkoord te gaan, je weet diep van binnen ‘dat dit niet is wie je bent’. Of wie je wenst te zijn.

Vandaar, dit meegenomen vanuit jouw vorige blog, mijn vraag hoe realistisch het is om na zoveel getouwtrek en inmiddels de jarenlange bewijsvoering maar geen bestaansrecht of erkenning te krijgen, nog steeds het recht aan te hangen om van hem ‘een relatie te vragen’. Ja, dat recht heb jij zeker, alleen is het iets waar je dus de medewerking van die ander voor nodig hebt. Een ‘relatie hebben’ doe je namelijk samen.

In een situatie zoals deze, in jouw geval en ook zoals ik deze lang geleden zelf heb ervaren, lijken er eigenlijk maar twee opties te zijn: de acceptatie toelaten en erkennen dat het samenzijn alleen op deze gronden wordt vormgegeven (en ben je in staat hierin emotioneel te functioneren?) OF de acceptatie toelaten en voorrang geven aan het erkennen van je eigen gevoel hierin dat je voor jezelf toch echt een andere vorm wenst.

En dan maak je dus eindelijk de beslissing.

De Exit.

Ik kreeg vanuit mijn omgeving allereerst de lof- en respect betuigingen. “Goed van je!’. Ja, voor jezelf kiezen, eindelijk! Je zal merken dat het beter is, voor jou! Jij kunt dit, je bent niet de enige die hier doorheen moet. Het wordt beter, echt!
Zeker voelde mijn keuze, allereerst, ook als ‘sterk’. Want ik besloot mijzelf te erkennen door mijn eigen gevoel hoorbaar te laten spreken. Alleen, mijn omgeving benaderde het rationeel. Dat het ‘beter zou worden’, ik dat punt aan de horizon zou gaan bereiken, daar was ik nog lang niet. En heel veel van deze goedbedoelde ‘troost’, dat wist ik nog niet te integreren in mijn gevoel. Mijn ‘reis’, terug naar mijzelf, zonder dat er die ander was waar ik nog steeds op terug kon vallen, was namelijk net begonnen. En ik vond dat heel eng en akelig en verwarrend en eenzaam en verdrietig en, en, en….

Heel herkenbaar, wat je hier bijvoorbeeld beschrijft:

8ball schreef:

“Ik ben bang, mis hem nu al. Het moment dat ik de telefoon ophing had ik al spijt, maar ik wist dat ik het goede deed. Voor mezelf.”
“Het moest. Ik ben wel paniekerig. Hoe kan het voor mij dan nu voelen alsof ik een fout heb gemaakt. Alsof ik hem nooit had moeten laten gaan. Ik ben echt moe van het nadenken.”

Mijn ervaring is dat, het moment dat je voor jezelf kiest en een besluit maakt waar je lang over hebt gedaan om daar te komen, er binnenin jezelf van alles in je gevoelswereld begint te gebeuren. Begint er een innerlijke beweging op gang te komen, waarmee allerlei emoties zich aan je gaan aandienen, voortkomend uit de keuzes die jij nu ten behoeve van je eigen geluk en zelfbehoud hebt gemaakt. Zoveel jaren met deze man, los van het feit of het nu wel of niet als officiele relatie werd benoemd, is mogelijk een diepgewortelde gewenning geworden. Een gewoonte. Vaak de valkuil waar je toch nog in kan tuimelen – en ook dat geeft niet. De comfort van dat wat je gewend bent, blijft lange tijd een verleiding. Het kost tijd, om deze gebieden emotioneel opnieuw te gaan inrichten.

Heel goed mogelijk dat er op de achtergrond nog een tijdlang dat sluimerende verlangen zal bestaan naar ‘hoe het ook tussen jullie kon zijn’. Waar je nu dus automatisch en inclusief ook ‘nee’ tegen hebt gezegd. ‘Nee’ tegen de veilige, ergens altijd in jouw leven aanwezigheid van hem. ‘Nee’ tegen alle momenten die wel fijn en zalig en heerlijk met hem waren. Maar ook ‘nee’ tegen de mogelijke kans dat hij misschien ooit toch wél voor een officiële relatie met jou zou hebben kunnen kiezen.

Het is realistisch om te beseffen dat de keuze die jij nu voor jullie beiden hebt gemaakt, zich de komende tijd mogelijk met gevoelens van twijfel aan je gaat aandienen. Heel aannemelijk en logisch, eigenlijk. De liefde is niet weg. Je verlangens zijn er nog. Het sentiment bestaat. Hij is jaren een onderdeel van je leven en gevoel geweest. Daar mag je de tijd voor nemen om hem een nieuwe plaats in te gaan geven.

Het kan je houvast bieden om, in plaats van je vast te houden aan de reden ‘ik moest’, steeds opnieuw te re-evalueren wat jou ertoe heeft gebracht om deze keuze te maken. Wat zijn ‘al die mooie momenten’ tenslotte waard, als jij je niet erkend voelt? Of als jouw bestaan erin nauwelijks wordt erkend? Om steeds opnieuw te moeten vechten en schreeuwen om je bestaan in een relatie erkend te zien?

Mijn ervaring, schade en schande ‘wijs’ geworden, is dat dat een eenzaamheid van een heel ander kaliber is.

Wens je heel veel sterkte, 8ball. Schrijf, huil, rouw en voel…

afbeelding van mrpither

Re:

Mooi!

Waardoor blijf je bij iemand die je feitelijk niet geeft wat je nodigt hebt?

afbeelding van chelle

@Pither

Pither schreef:

"Waardoor blijf je bij iemand die je feitelijk niet geeft wat je nodigt hebt?"

Hierin kan ik niet voor 8ball spreken, alleen voor mijzelf. Achteraf bezien, zat ik toendertijd vast in een ‘verwachtingsmechanisme’. Ondanks de talloze momenten dat ik ‘niet kreeg wat ik nodig had’, waren het steeds opnieuw die ‘andere momenten’ waarbij ik het wél ervaarde alsof er aan mijn behoeften tegemoet werd gekomen.

En daaruit voortkomend, voedde dat ook weer mijn verwachting ‘dat ons samenzijn wel degelijk potentieel had’. Ik liet me leiden door die momenten die bij mij iedere keer opnieuw dus een bepaalde bevrediging in werking zette. Wanneer ik weer even die glimp kon opvangen van ‘hoe’ het tussen ons ook kon, of ‘zou kunnen zijn’. En daar teerde ik op. Je zou kunnen zeggen: ik ‘ontving’, gemiddeld, nét genoeg om niet weg te gaan.

En wanneer er zich weer een situatie voordeed, waarbij weer eens heel duidelijk werd hoe verschillend onze behoeften en verwachtingen waren, dan richtte ik de focus op ‘Het Potentieel’.

Iets wat zou kunnen zijn.
Wat Kan Gaan Zijn.
---->In die nabije toekomst…

Pas toen ik niet meer in dat mechanisme zat en de relatie achteraf van een afstand kon beschouwen, kon ik mijn eigen gevoel erkennen dat ‘nét genoeg ontvangen’ voor mij gewoonweg ‘niet genoeg’ was. Wat een openbaring: 'nét genoeg' = 'niet genoeg'. En ook dat mijn verwachting ‘Wat Kan Gaan Zijn’, een flinke mindfuck was. Het hield me namelijk altijd, vrijwillig, hopend, afwachtend, in de wachtstand.

Toch, als je er midden in zit en een mechanisme zoals deze inmiddels een jarenlange gewoonte is geworden, ingesleten in de dynamiek tussen twee partners, is dit heel moeilijk in te zien. Pas achteraf, erop terugkijkend, denk ik: 'hoe heb ik daar nou zolang in kunnen zitten?! En dan weer teruggaan ook!'

Zo moeilijk bleek dat toen dus te doorbreken te zijn....toch een soort van 'ontoerekeningsvatbaarheid'? Tong

afbeelding van mrpither

Re:

Dank voor je persoonlijke toelichting.
Weet je eigenlijk hoe je partner deze dynamiek heeft ervaren?

Wel herkenbaar, zelf 20 jaar in de modus "het komt wel", maar het kwam nooit. Me sukkel..... Verdrietig
De uiteindelijk breuk was dan ook een opluchting, een reden voor een feestje.

Ik aanschouw de goudvis in de kom, denkt het "ik zwem in de oceaan"?
Houden we in die zin de illusie in stand dat er zoiets bestaat als een "goede relatie"?

afbeelding van chelle

@MrP: #illusies

Mooie vraag stel je, Pither.

MrP schreef:

“Weet je eigenlijk hoe je partner deze dynamiek heeft ervaren?”

Niet veel anders dan wat je hier op dit forum in blogs beschreven ziet. In het geval van mijn ex-partner van toen, was het voor hem ‘goed zoals het was’. “Niks aan veranderen, gewoon in die ‘vorm’ doorgaan”. Het had, voor hem, op die manier nog járen kunnen doorgaan.

Ik denk dan ook dat voor mij de ‘verlossing’ zat in mijn realisatie dat IK van ons beiden de enige persoon was die het patroon kon doorbreken. Voor mijzelf duidelijk krijgen, wat die relatie mij eigenlijk ‘gaf’- maar vooral: wat het mij allemaal niet gaf en wat ik erin miste. De keuze was dus aan mij om een beslissing te maken: mijzelf uit de ‘afwachtende’ positie te trekken en een pro-actieve houding aan te nemen.

Achteraf bekeken, heeft het mij in mijn verwerkingsproces een voorsprong gegeven dat ik dus zelf de keuze wist te maken en koos voor mijn eigen geluk en zelfbehoud. En dit niet (meer) aan hem over liet. Het zou veel pijnlijker en kwetsender zijn geweest om na zoveel jaren allerlei signalen incasseren en willens en wetens toch maar blijven hopen ‘dat het beter wordt’, hem uiteindelijk de keuze te zien maken ‘dat het ‘m toch niet zou worden tussen ons’.

Nog een mooie:

MrP schreef:

“Ik aanschouw de goudvis in de kom, denkt het "ik zwem in de oceaan"?
Houden we in die zin de illusie in stand dat er zoiets bestaat als een "goede relatie"?”

Ik schreef hier eerder op dit blog al iets over:
http://www.ldvd.nl/de-exit#comment-146661

Is het een illusie om te geloven dat ‘een goede relatie’ bestaat?

Hangt er vanaf wat je onder ‘goede’ verstaat en hoe je dit vervolgens in de praktijk wenst toe te passen. Zelf probeer ik van te voren niet al te veel te gaan zitten in wat een ‘goede relatie’ of ‘mooie relatie’ is of zou zijn, omdat het meteen zoveel inkleurt. Terwijl een relatie nog niet eens in grote lijnen is neergezet. Hoe kun je dan al aan het inkleuren beginnen?

Mijn vertrekpunt probeer ik veel minder gelaagd te houden. Namelijk gewoon allereerst ‘in welke richting ik een relatie graag vorm wens te geven’. ‘Mooi’ of ‘goed’ komt dan vanzelf wel mee, denk ik. En als dat wegblijft, is de teleurstelling ook minder groot, omdat je er van te voren al niet zulke grote geladen woorden aan hebt gehangen.

Zelf denk ik, maar dat is mijn mening, dat er een paar elementen een hele essentiële rol spelen bij het ‘succes’ van een relatie. De mate van zelfkennis (wie je bent, waarden & normen, wat je voor jezelf ‘nodig’ acht), het vermogen om beeldvormingen en verwachtingen te kunnen bijstellen waar dit je eigen ontwikkeling (en die van de ander) ten goede komt en, last but certainly not least, hoe geweldloos je in staat bent je wensen en behoeften te communiceren.

Zo valt het mij vooral hier op dit forum op, dat er vaak hele grote invullingen worden gedaan waar het een man of (potentiele) partner betreft: ‘hij moet moeite voor jou doen’, ‘hij moet voor jou werken’, ‘laat hem maar aan jou zien dat hij het serieus met jou meent’, ‘hij moet dit’, ‘hij moet dat’, etc. Al deze vooropgestelde voorwaarden waar al meteen aan moet worden voldaan. Ik, als vrouw, krijg het er al benauwd van. Laat staan als dit wérkelijk allemaal op je afkomt tijdens die prille ‘Elkaar Leren Kennen & Aftast’-fase.

Grootse verwachtingen die, althans in mijn beleving, een recept zijn voor grootse teleurstellingen, omdat het vertrekpunt al begint vanuit een ongelijkwaardige verwachting.

Waarom is ‘het moeite doen’, alleen weggelegd voor 1 persoon in een beginnend samenzijn? En waarom zie ik een patroon hier op het forum, waarbij het voornamelijk de man is, die aan deze verwachtingen behoort te voldoen? Bijna alsof alle voorgaande teleurstellingen die een vrouw mogelijk heeft ervaren, vervolgens op een nieuwe partner worden geprojecteerd, die zichzelf dan ineens behoort te gaan bewijzen voor alle eerdere partners die tekort zijn geschoten. In mijn ogen onrealistische verwachtingen, waarmee ook de kans wordt vergroot dat deze nieuwe partner al snel denkt ‘no way, hoezee!’. En dan mag ‘de volgende man’ zich weer gaan bewijzen om ook die teleurstelling weer ‘goed te maken’.

Dus, in die zin, vertrekken heel veel mensen inderdaad al vanuit een illusie ‘hoe een (‘goede’ of ‘mooie’) relatie moet en behoort te zijn’...

afbeelding van 8ball

@ Chelle

Hoi Chelle,

Ik had even tijd nodig om goed na te denken over wat jij schreef. Ik kan me totaal vinden in wat jij schrijft. Ht doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zo in deze situatie staat, die er zo over denkt.

Citaat:

Mijn beleving was namelijk, iedere keer wanneer we toch weer een langere periode gezellig en zorgeloos ‘samen waren’, dat zijn aanwezigheid een teken was van ‘voor mij kiezen’. Toch? En ‘die keuze’ verwachhte ik dan toch weer verzegeld te zien.

Vooral dit is voor mij zo herkenbaar.
Nu ik de knoop heb doorgehakt, doet het me pijn dat hij er eerder voor kiest mij te laten gaan dan met mij 'echt' iets te beginnen.
Ik heb het moeilijk, maar wil je bedanken voor de tip om me niet vast te houden aan wat moest, maar waar het door kwam dat ik voor mn gevoel gedwongen werd deze keus te maken.

afbeelding van chelle

@8ball

8ball schreef:

Nu ik de knoop heb doorgehakt, doet het me pijn dat hij er eerder voor kiest mij te laten gaan dan met mij 'echt' iets te beginnen.

Deze begrijp ik. Heel herkenbaar, ook.

Wat ik zo onverteerbaar vond was om gedwongen te worden de aanwijsbare en niet meer te verbloemen harde bevestiging in mijn gezicht geslagen te krijgen. Zo makkelijk kon hij me dus 'laten gaan'. En hoewel dát voorheen vermoedelijk ook voelbaar was ('niet voor mij willen kiezen'), maakte het verschil wel 'dat hij er in ieder geval nog wel was' (ook al was dat toen ook al onder allereerst zijn eigen voorwaarden). Zijn 'aanwezigheid' of 'de toegang tot zijn gezelschap' heeft ook heel lang dit 'niet voor mij kiezen' kunnen verbloemen.

Herken je dit?

En puur uit interesse en begaan zijn met jouw verhaal: op welke punten/gebieden ervaar je momenteel de meeste 'moeite'? Wat vind je momenteel het meest moeilijk om mee om te gaan?

afbeelding van 8ball

Chelle

Ik herken dat zeker. Ik ervaar het echt als het gekregen hebben van mixed signals. Het was toch zo overduidelijk dat wat wij hadden heel speciaal was en dat je dat niet zomaar bij een ander vindt.... en tja, tegelijkertijd... inderdaad, hij kan mij blijkbaar dus zo gemakkelijk laten gaan. Hij zal me wel missen hoor, maar dat is alleen omdat hij er elke dag weer voor kiest om niet MET mij te zijn. Als ik dit tegen hem zou zeggen, zou hij zeggen : "Ja, maar dat is andersom toch ook zo."

Op dit moment vind ik het lastig dat we 'goed' uit elkaar gegaan zijn. Dat geeft me nog meer het gevoel van: Zie je wel we zijn volwassen geworden. Dit vind ik niet meer met iemand. God, wat hou ik toch van je (zo'n soort gevoel).
Ik heb je blog gelezen over anger, weet even niet meer wat de titel is, en ja ook daar kan ik me in vinden en vind ik dat je gelijk hebt met wat je stelt. Maar wat had ik toch graag kunnen zeggen van: Nee, jij bent gewoon een klootzak, ik ben beter af zonder jou. Dit, wetende dat ik hem toch nooit (lang) een klootzak zou kunnen vinden, zou het toch voor nu een stuk makkelijker maken. Ik zou soms echt willen dat hij me iets had geflikt. Dat zou ik namelijk voor mijn gevoel toch wel kunnen verwerken. In ieder geval makkelijker dan waar ik nu mee worstel.

Wat ik ook een zeer moeilijk iets vind, is dat ik mezelf soms wijs maak dat ik helemaal niet Perse een relatie met hem hoef. Op zulke momenten geloof ik echt dat ik tevreden ben met hoe en wie wij zijn. Wat dan uiteindelijk toch weer van korte duur was omdat hij dan weer te dichtbij kwam. Wat resulteerde in gesprekken met hem in gedachte. Wat ik hem zou gaan zeggen en op welke manier. 24/7 was ik hiermee bezig.

Momenteel zie ik ook veel vrouwen die echt het type van m'n ex zijn. Ik voel me dan heel naar en vraag me dan zelfs wel eens af of ze hem zou kennen. Ik denk dan bij mezelf .. Hij zou haar echt leuk vinden. Want ja.. Ik ben het uiteindelijk toch niet...

Ook heb ik last van trauma-sleeping. Ik kan wel in slaap komen, ben inmiddels ook gewend geraakt aan dit soort verdriet, maar schrik s'nachts wel eens wakker of word de volgende dag wakker met een klap in m'n gezicht van de realiteit. Ik ben dan even vergeten wat er allemaal was gebeurd en dan komt het toch weer even hard aan. O ja, ik heb er een punt achter gezet, hij is er niet meer.
Moeilijk vind ik ook dat ik alles idealiseer. Mijn maatje, mijn alles, iemand met PRECIES dezelfde muzieksmaak en humor. Nou, dat vind ik echt niet meer. Dat is wat ik mezelf ook aanpraat. Want ik weet van een tijdje terug, dat ik begon te geloven dat ik een ander ook wel zo leuk zou kunnen gaan vinden en dat deze persoon mij misschien WEL zou kunnen bieden, wat ik zou willen in als ik met iemand zo close ben als met mijn ex. Hoe ik er een tijd terug in zat is echt weg. Ik weet nog dat ik dacht: Zie je wel, er zijn nog zoveel meer leuke mensen op deze aarde. Wat ik moeilijk vind is dat ik mijzelf zie als een weldenkend persoon, ik weet het allemaal wel en ben ook goed in relativeren, maar ik VOEL het niet. Ik zak soms weg in het gevoel dat alles draait om m'n ex en de breuk met hem. Ik ben zelfverzekerd, maar wanneer het op m'n ex aankomt, laat ik van alles toe om hem maar bij me te houden. Dat ben ik niet, maar dat ben ik dus blijkbaar wel. Dat vind ik moeilijk.

Waar ik ook moeite mee heb, is dat hij gewoon nog ergens in deze stad rondloopt. Z'n ding doet, net als ik. Ik heb eerder gelezen dat er een vergelijking werd gemaakt met een rouwproces, dat klopt naar mijn idee deels ook... Maar.. hij is er nog wel. Hij loopt gewoon nog ergens rond is gewoon aan het werk. Mijn maatje, waarvoor ik naar mijn idee zoveel liefde voelde, is weg maar gaat dat alles wat hij met mij deed in de toekomst met een ander doen. En ik waarschijnlijk ook met een ander. Dit is zo'n moeilijke gedachte, want ik moet er niet aan denken met iemand anders te doen wat ik allemaal met hem deed. Ik zag ook ergens de quote: "If you can love the wrong person that much, imagine how much you could love the right one". God, wat hoop ik dat dit voor mij zo zal zijn.

Waar ik mezelf ook op betrap is dat ik nog steeds de gedachte heb: Maar wat als ik hem iets langer de tijd had gegeven? We gingen zo goed... Terwijl ik hem eigenlijk al een aantal jaar de tijd heb gegeven en hij nog steeds geen relatie wil. Wat hij ook constant heeft gezegd. Waarom luisterde ik niet gewoon naar hem? Ja, door die mixed signals...
Ik ben zelf zolang hier mee door gegaan, ik zie het een beetje als mijn eigen schuld dat ik me zo voel. Ik liet het toch toe allemaal. Dat vind ik ook moeilijk, want het is allemaal zo goed bedoeld geweest uit liefde. Maar wat dacht ik nou eigenlijk, dat hij opeens zou zeggen." Nou, ik heb me vergist ik kan niet zonder je, jij bent degene met wie ik wil zijn." Ik hield mezelf voor de gek, want ik wist namelijk dat hij dat echt niet zou zeggen. Ook omdat hij niet een persoon is die dat op zo'n manier duidelijk zou maken. Dat wist ik al en toch bleef ik..genoegen nemend met zijn aanwezigheid, want ja sommige mensen vinden zo'n connectie nooit in hun leven. Het is toch mooi dat je dit met een persoon kunt hebben. En ja dat heb ik wel gevonden, weliswaar niet hoe ik het zou willen, maar die connectie.. is toch wel heel speciaal.. En toen was ik JAREN verder.

Ookal zou hij mij wel willen als vriendin. Zou ik dan oprecht tevreden zijn? Omdat ik dan toch heb wat ik wil? HIJ wil een relatie met me.? Ergens weet ik dat ik me dan altijd af zou vragen of hij wel ECHT voor me gaat en niet met me zou zijn omdat ik anders weg ben of misschien wel door mijn gezeik. Dat is natuurlijk helemaal geen goede basis voor een gezonde relatie. Het moment dat je voelt dat je jezelf of een ander een ultimatum moet stellen zit er al iets niet goed. Dat weet ik, maar ik deed wederom niets. Soms vraag ik me af of ik hier zo ver in ben gegaan gewoon omdat ik het niet kan hebben dat hij zegt dat hij me niet wil, dat ik gewoon m'n zin wil. Misschien heb ik mezelf laten geloven dat ik hem wil.

En zo zijn er nog wel meer dingen waar ik moeite mee heb, vooral alles waarmee ik mezelf moet confronteren Glimlach

afbeelding van chelle

@8ball

Zo ver als ik dat dan als lezer kan beoordelen op basis wat je hier schrijft, wek je de indruk toch in grote lijnen de dingen heel scherp te zien, 8ball. In plaats van je vizier op ‘hem’ of zijn vermeende ‘daderschap’ te richten, weet je heel oprecht toch je focus te blijven richten op jezelf en dát wat jij voelt. Bewonder ik. Vind het tevens ook een inspirerend verslag van herkenning Glimlach

Als je jarenlang in een relatie-dynamiek hebt gezeten die zich kenmerkte door periodes van weer ‘met elkaar’ en dan weer ‘zonder elkaar’, dan zit daar wellicht tijdens de zoveelste ‘relatiebreuk’ die zich dan weer opnieuw aandient, wel een ‘winst’ verborgen: heel veel inzichtelijke informatie over jezelf IN deze relatie en de dynamiek die steeds weer ontstond, draag je vermoedelijk al bij je, 8ball.

Inzichten die je, bewust of onbewust, wellicht vaak toch weer hebt bijgesteld of hebt weggedrukt in een poging om de relatie voort te zetten/te behouden, maar desalniettemin, door de regels door, put je momenteel wél uit die inzichtelijke rijkdom.

Lees bijvoorbeeld nog eens deze oude blog van je terug: http://www.ldvd.nl/het-kan-echt-0
Ook al voel je dat nu wellicht niet zo, het kan een grote troost bieden om te beseffen dat jij in staat bent je zo te voelen, zoals je in dat blog beschreef. Dat jij je ‘goed’ kan voelen. Want: het is er eerder geweest.

Jouw leven, zonder hem ‘around’, is in staat weer haar eigen kleur aan te nemen. Het zal weer bewegen, en je zal weer vooruit willen gaan kijken. Met zelfs het vertrouwen dat er genoeg kansen en mogelijkheden bestaan, waarin je kan genieten van het leven en eventueel uiteindelijk ook weer om met een ander samen te zijn, die jou wél kan bieden wat je zo graag voor jezelf wenst.

Wellicht is de grootste uitdaging dit keer dat je niet meer in die voor jou gevaarlijke valkuil stapt. Die ene specifieke valkuil: ‘denken dat je na een periode ‘zonder hem zijn’, weer sterk genoeg bent om hem weer emotioneel toe te laten zonder verwachtingen’. Misschien kan onderstaande uitspraak van jezelf een vast motto worden om iedere keer weer even op terug te vallen, wanneer je de verleiding voelt opkomen:

8ball schreef:

“Als mijn ex 'around' is, ben ik het kleine meisje dat altijd liefdesverdriet heeft.”

De praktijk heeft inmiddels uitgewezen dat de dynamiek tussen jullie dus is, dat jij je dat kleine meisje gaat voelen. Die altijd ldvd heeft. Hele scheve verhouding in een samenzijn, lijkt me? Ook onwenselijk voor je eigen zelfbeeld en zelfwaardering. Cliché of niet: je mag voor jezelf meer wensen dan dat, ja. Het kan essentieel zijn om jezelf er steeds weer aan te blijven herinneren, dat jij simpelweg een behoefte hebt die hij op zijn beurt niet kan en wil bevredigen.

Zijn startpunt = jouw eindpunt. Waar hij op in zet, is waar het voor jou steeds op stuk loopt.

8ball schreef:

“Ik heb je blog gelezen over anger, weet even niet meer wat de titel is, en ja ook daar kan ik me in vinden en vind ik dat je gelijk hebt met wat je stelt. Maar wat had ik toch graag kunnen zeggen van: Nee, jij bent gewoon een klootzak, ik ben beter af zonder jou.”

Mijn eigen verwerkingsproces heeft in het verleden eigenlijk altijd vanuit een boosheid (anger) gestalte gekregen. Boosheid was mijn survival-modus. Ik deed het puur op wilskracht, met weinig ruimte ‘om te voelen’. Niet iets dat ik aanraad, want je ontkomt uiteindelijk niet aan het verdriet dat zich achter die boosheid ophoudt.
Maar zolang je boosheid voorrang biedt, of wanneer je je laat leiden door boosheid, kom je niet bij het verdriet. Waar ik tijdens dat ‘boos zijn’ dus geen ruimte aan had kunnen geven. Of misschien zelfs nog meer: geen ruimte aan durfde te geven. Moest ik er dus alsnog tóch aan, uiteindelijk.

Maar goed, dit is allemaal heel theoretisch samengevat. Heb je waarschijnlijk voor nu helemaal niets aan. In de praktijk zijn emoties tenslotte onderhevig aan allerlei factoren waar je simpelweg geen controle over hebt...

Wellicht komt er een periode dat je wél tijdelijk een kwaadheid richting hem voelt opwellen. Of kwaadheid op jezelf. Er zal genoeg zijn, waar je ten opzichte van hem verdrietig over of om bent. Of waar je verdriet voelt over dat wat je zelf deed – of niet hebt gedaan.

En ook dat verdient ruimte en aandacht...