Definitief...

afbeelding van Boreas

Eigenlijk begon het, laat ik zeggen, bijzonder. Kwamen elkaar tegen in een dancing, samen met een vriend begeleiden wij haar en d'r zus (vanwege een vechtpartij) veilig naar hun fietsen. Na wat geplaag en geouwehoer kuste zij me ineens. Ik had dit niet voor ogen gehad, ik was 28 en zij was 18. Toch kon ik haar brutaliteit niet weerstaan. Eigenlijk beviel het me wel. Na een paar keer afgesproken te hebben, werd het een maand later met oud & nieuw toch serieus.
Omdat ik een eigen huis had en zij nog thuiswoonde, kwam ze regelmatig bij mij over de vloer en bleef ze slapen. Halverwege februari is ze er helemaal ingekomen. Het ging allemaal heel snel. Ik heb zelfs wel een paar keer moeten slikken, maar vond het aan de andere kant ook wel fijn dat ze er was. Ze had aparte humor, waar ik ontzettend lol om had en ze was erg zorgzaam en sociaal, maar een pittige tante. Een vechtertje, een doorzetter. Daar had ik wel respect voor en dat kon ik ook wel waarderen. Maar toch hadden wij vooral het eerste jaar veel discussies door verschil van inzicht en ervaring. Ik werkte al 9 jaar en zij ging nog naar school. Verscheidene keren heeft zij of ik op het punt gestaan om er een punt achter te zetten. Toch hebben we beide doorgezet. Het afgelopen jaar ging het mijns inziens beter. Ik liet haar meer vrij met stappen en we zochten een ander huis voor ons tweetjes. Toch heeft er iets bij haar onderhuids geborreld. Ik heb vaak gezeikt over het roken van haar, omdat ik mij zorgen om d'r gezondheid maakte (ze was als baby geopereerd aan het hart en de longen). Dat gaf sowieso al een druk op onze relatie, maar ze miste het stadsleven nog het meest. Vorige maand 2 dagen voor we samen op vakantie wilden gaan naar de Moezel, vertelde ze me dat ze verliefd was op een ander. Notabene de jongen waarmee ze onder andere wel mee ging stappen. Op zo'n moment weet je ff niets meer te zeggen. Wel wist ik dat het niet meer te redden was. Ik heb haar gevraagd of ze nog die week mee ging op vakantie. Voor mij is ze nog meegegaan. Ik had het erg druk gehad op mijn werk en keek er echt naar uit en wilde het daarom perse doorzetten. Beetje de hele vakantie thuiszitten is ook niks. Die week viel ons beide mee. We hebben nog wel leuke dingen gedaan. Toch kon ik het niet laten om zo nu en dan wat steken weg te geven richting haar. Waarschijnlijk zat het me ergens toch niet lekker. Vrijdags kwamen we terug, nu een week geleden, ze heeft paar tassen kleren meegenomen en ik heb d'r afgezet bij haar ouders. Ze gaf me nog een knuffel en een zoen, maar ik kon het bij haar niet meer. Sinds die eerste nacht alleen staat mijn leven even op z'n kop. Zolang ik bezig ben met allerlei dingen dan gaat het nog, maar soms heb ik ook nergens zin in en verveel ik me. Ik heb haar nog een paar keer gesproken, waarvan de laatste keer gisteren was. Ik had post van haar en we hebben ergens op een parkeerplaats afgesproken. We hebben nog een half uur gesproken. Viel best mee eigenlijk. Ik heb haar toen alsnog een knuffel en een kus gegeven. En dan...zodra je bij d'r wegrijdt, doet het toch pijn. Mijn 'kleine' meisje heeft mij een leuke tijd gegeven die ik nooit zal vergeten en ik mis haar behoorlijk, maar één ding weet ik zeker: die geniet weer van haar stadsleventje en het geflitter. Ze heeft dat teveel gemist en was hier nog niet aan toe. Die jongen? Daar heeft ze nooit mee gezoend en dat wordt niets, dat was voor haar een stok achter de deur zoals ze dat zelf zegt. En ik? Ik zal er aan moeten wennen dat ze niet meer naast me ligt, ik haar niet meer hoor lachen etc. etc.

afbeelding van Bert85

Ik vrees dat je de nagel op

Ik vrees dat je de nagel op de kop slaat... Dat ze blijkbaar nog niet serieus genoeg is zoals jij dat bent om een relatie zoals de deze vol te houden. Wrs heeft ze het gevoel dat ze vanalles mist, maar nu zal ze ook jou moeten missen.

Ik kan je maar ?ɬ©?ɬ©n raad geven, en dat is dezelfde die ik aan andere mensen geven die met hezelfde zitten als jij. En dat is dat je jouw tijd moet nemen om dit te verwerken en zo min mogelijk jezelf verwijten en jezelf afbreken. Het was hier duidelijk the wrong moment ook al had je mss gewenst dat de liefde groot genoeg was om dit te overwinnen...

Pas ook op met haar te blijven zien. Ik weet niet of die laatste keer een eenmalige gebeurtenis moet zijn, maar je doet jezelf er alleen nog maar meer pijn mee. Net hetzelfde als mensen die vlak na de breuk meteen vrienden willen blijven. Pak wat afstand zeg ik dan, het is nodig. Je hebt nu vooral tijd voor jezelf nodig, hoe hard je haar ook mist... Het spijt me als dit wat hard in je oren klinkt, maar dat is echt wel het beste om te doen. Als je even tijd voor jezelf neemt, kun je achteraf nog zien hoe de situatie evolueert...

Jij moet ook met jouw leven voort, ook al kan ik me voorstellen dat dit nou echt zinloos klinkt in jouw oren. Maar zij heeft een keuze gemaakt en ik vrees dat je jezelf er bij zal moeten neerleggen.

Ik wens je heel veel sterkte en je kan hier altijd terecht op de site,

Groetjes Bert.

afbeelding van Boreas

Hallo Bert, Het klinkt miss

Hallo Bert,

Het klinkt miss allemaal hard wat je zegt, maar het is wel de waarheid. Gelukkig zie ik dat zelf ook. Echter het doorzetten ervan is vaak het moeilijkst. Je hebt de neiging om haar vaak te bellen, haar te smeken om terug te komen, maar het werkt denk ik vaak averechts. En in mijn geval zal het niets oplossen. Een ruzie kun je nog bespreken, maar dit niet.

En wat je ook zegt over het vrienden blijven; dat zit er voor haar en mij denk ik wel in, maar het lijkt me idd verstandig op dat op een later tijdstip op te pakken. Gisteren zag ik haar weer voor het eerst sinds ze hier niet meer woont. Het was een uitzondering. Op zo'n moment vind ik het fijn om haar te zien en kunnen we zelfs nog wel even lachen, maar de klap komt daarna pas.
Hoe moeilijk het ook is, ik ga proberen die afstand waar jij het over hebt te nemen. Zien we later wel (of niet) weer.

Bedankt voor jouw steun. Je bent niet de enige waarvan ik het krijg, maar in deze tijd kun je er geen genoeg van krijgen geloof ik.

Thnx,
"Boreas"

afbeelding van Bert85

Hey Boreas

Ik had die indruk wel dat je het toch ook al zo'n beetje zag, daar ben ik wel blij om omdat je jezelf zo een heleboel lijden kunt besparen.

Pak je tijd... Ik heb hier ooit een quote gelezen: "Cry yourself a river, build a bridge, and get over it". Schaam jezelf niet en pak echt al de tijd die je nodig hebt.

En de steun is graag gegeven, we zitten/zaten hier allemaal voor een reden... Doe leuke dingen met vrienden en zoek ook wat afleiding zodat je toch niet altijd op je eentje moet zitten

Veel sterkte!!!
Groetjes Bert.

afbeelding van belleke

hoi boreas

ik weet wat je meemaakt!
bij mij zit het nog vers. morgen is het een week dat gedaan is...
nu dat het niets wordt met die jongens staat ze daar wel.
nuja je niet laten doen, ze zal nog van haar leven willen genieten he.
zoals bert zegt neem je tijd, want in het begin zal je wenen zoals een klein kind. heb ik ook gedaan , maar 1 maal da je de feiten voor ogen ziet,zul je er al beter mee kunnen leven, maar de pijn blijft natuurlijk hetzelfde...
belangrijk is dat je toch wat positief nadenkt! want dat helpt ook heel veel, kweet dat het moeilijk is, maar ween ook es h?ɬ©?ɬ©l goed! dat helpt ook imens!
Ik wens je heel veel sterkte toe! en schrijf of typ maar alles neer op die site! helpt ook zelle!!!!!
groetjes
isabelle
xxx

afbeelding van Roberto

Jammer

Het is jammer dat leeftijdsverschil er voor kan zorgen dat zoiets toch misgaat. Je kunt haar ook weinig kwalijk nemen want als je zo jong bent moet je ook gewoon feesten. Bij dat feesten hoort ook zoenen met verschillende jongens enz. Een vaste relatie staat dat in de weg. Stap 1 is afstand nemen en stap 2 is accepteren. Een goeie gedachte voor jou is dat als het afstand nemen gelukt is, de acceptatie in jou geval moet lukken omdat het wel enigsinds logisch is. Je komt er wel weer boven op.
Nu wil je er niet aan denken maar er komt een moment dat er een andere vrouw in je leven komt en dan blijkt het allemaal eigenlijk wel goed te zijn. Veel sterkte de komende tijd en neem afstand.

Roberto

afbeelding van Boreas

Re jammer

Roberto,
Bedankt voor jouw verhaal.
Gezien het leeftijdsverschil heb ik er ook alle begrip voor. Het gaat haar zo zeer ook niet om het proberen met verschillende personen. Ze was er zelf vroeg bij en heeft dat al zeker uitgebuit. Wij woonden samen in een klein dorpje en zij had zelf geen rijbewijs en bussen rijden hier nauwelijks. Dat gold ook als ze wilde stappen met vrienden dat ze altijd afhankelijk van een ander was. Ik weet nog best hoe het ging toen ik 10 jaar jonger was. Ik had echter wel een rijbewijs en een lease-auto. Dan hier heen en dan daar weer heen. Veel ouwehoeren met vrienden. Je weet hoe het gaat. Ik heb daarom ook alle begrip en haar proberen terug te krijgen heeft ook geen zin, omdat het dan met een paar maanden weer zover is. Zij heeft deze tijd gewoon nog nodig en die gun ik haar oprecht van harte. Dat neemt echter niet weg dat het voor jezelf moeilijk is. Dus de acceptatie is er, de afstand zijn we mee bezig, maar dat zorgt er niet voor dat je d'r niet mist. Wie weet dat het ooit goedkomt. Wie zal het zeggen, maar ik denk zelf van niet. Dan zul je sowieso een paar jaar verder zijn en wie weet welke leuke meid ik dan weer ben tegengekomen.
Het is jammer, maar begrijpelijk.
Boreas

afbeelding van Roberto

Hoop

Hoop op een moment dat het goedkomt is gevaarlijk want dat zorgt ervoor dat je onderbewust niet voort gaat. Het is heel logisch en iedereen heeft het in het begin. Dat het voor jouzelf heel pijnlijk is dat kan ik (en bijna iedereen hier) me goed voorstellen. We weten allemaal hoe het voelt. Veel sterkte de komende tijd, vergeet niet om goed voor jezelf te zorgen!

Roberto