dit gaat nooit meer over

afbeelding van Aaltje

Zo verschrikkelijk, zo verschrikkelijk mis ik hem. Het is nu 4 weken uit en ik doe niks anders dan janken, janken en nog eens janken. Ik wist niet eens dat je lichaam zoveel traanvocht kon produceren, maar het is er.

Na maandenlang goede vrienden te zijn geweest kregen M. en ik iets met elkaar. Er zaten al eerder gevoelens, maar zowel hij als ik wilde geen relatie meer: omdat we in het verleden al te vaak met ons hoofd tegen de muur waren gelopen in de liefde.

Toch bleek er niet tegen te vechten en de twee meest zalige weken van mijn leven volgden. Nooit geweten dat je zo gelukkig kon zijn, en dan nog wel met iemand die precies hetzelfde voelde. Op een avond gingen we naar de film, The Italian Job, en bij het zinnetje "find the girl you wanna spend the rest of your life with, and hold her forever" kneep hij heel zachtjes in mijn hand. God, wat waren we verliefd.

Een week later zei hij dat hij het allemaal niet meer wist en ging het uit. Hij kon het gewoon niet, zei hij, en het lag niet aan mij. Liters tranen heb ik om hem vergoten. Een paar dagen later was hij bij me, en tijdens een heel intiem gesprek kuste hij me, waarna hij zijn hoofd bijna meteen weer weg trok en zei "nee dit moet ik niet doen".

Tijdens ons laatste gesprek erover, nu 2 weken geleden, gaf hij toe nog steeds verliefd op me te zijn. Maar hij kon het echt niet, zei hij, hij dacht zelf dat hij een blokkade heeft of zo. Ik heb alles, alles geprobeerd om hem ervan te overtuigen dat ik hem nooit van mijn leven pijn zou doen, maar het hielp niet. Zijn angst is té groot.

En nu...nu zijn we 4 weken verder en ik ben helemaal kapot. Hier kom ik nooit meer overheen, dit gaat echt nooit meer over. Alles voelt nog steeds hetzelfde als de eerste dag, de eerste seconde dat ik me realiseerde dat hij weg ging bij me. Ik doe de hele dag niets anders dan huilen en er komt niks meer uit mijn handen. Uitgaan vind ik niks meer aan, ik verwaarloos mijn werk (ben free-lancer). We zien elkaar nog steeds, omdat we afgesproken hebben goeie vrienden te blijven, net zoals we waren voordat we een relatie kregen. Maar het werkt niet; het is niet meer zoals het was. We weten allebei niet goed hoe we ons moeten gedragen en vaak doe ik kortaf tegen hem terwijl ik dat helemaal niet wil, wat hem ook weer gefrustreerd maakt, waardoor het helemaal niet loopt.

Sommige mensen zeggen dat ik hem niet meer moet zien, maar ik kan het niet. Ik kan hem niet loslaten, omdat ik diep van binnen stiekem hoop dat we toch nog bij elkaar terug zullen komen, omdat we nog gevoelens voor elkaar hebben. Als ik hem nu loslaat en besluit om hem niet meer te zien, dan is het voor eeuwig te laat.

Echt, ik heb zo'n pijn...het voelt alsof dit nooit meer over gaat. Nooit geloofde ik in liefde, totdat hij kwam. Alles zou ik voor hem doen, ik wil zo graag voor ons vechten omdat ik echt geloof dat we een kans hebben en omdat het zo mooi was die tijd dat we samen waren...maar hij is zo verschrikkelijk bang en hij kan gewoon niet erop vertrouwen dat het goed gaat.

Het klinkt maf, om na 2 weken ergens al zo kapot van te zijn, maar als je hart jarenlang op slot heeft gezeten en er komt opeens iemand die dat totaal openbreekt, dan sta je van jezelf te kijken. Bovendien ken ik hem al maanden en we waren al die tijd al mega-close (en stiekem verliefd, maar dat gaven we niet toe). Dit doet zoveel pijn...! Ik wou helemaal niet verliefd worden, en hij ook niet, maar alles in mij wat al die jaren geslapen heeft, dat maakte hij wakker. En nu...nu mag ik zien hoe ik daarmee omga en hoe ik de hele kolerezooi weer op z'n plek krijg.

De hele dag gaat er maar één ding door mijn hoofd "kom terug, kom terug, kom asjeblieft terug". Elke keer als ik hem zie, dan hoop ik dat hij zegt dat hij mij net zo mist als ik hem. Maar hij zwijgt in alle talen, en ik ga er langzaam aan onderdoor. Damn, ik mis hem zo erg!!!

afbeelding van Hobje

Ik wens je heel veel sterkte

Ik leef echt heel erg met je mee. Ik weet precies hoe je je voelt. Ik voel me lusteloos en kan niets meer opbrengen. Ik huil de hele dag door. Ik zie alleen maar hem hem hem en wil weten wat ie aan het doen is en hoop op een wonder. Wonderen bestaan maar ik ben altijd al een pechvogel geweest. Ik denk ook dat dit gevoel nooit meer weg gaat. Ik wil niemand anders dan hem.
Ik wens je heel veel sterkte....

Noucha

afbeelding van Aaltje

Ja, dat pechvogel zijn dat ke

Ja, dat pechvogel zijn dat ken ik. Bij iedereen komt een relatiecrisis altijd weer goed, behalve bij mij lijkt het wel.

Vandaag is het precies 5 weken uit. En in mijn stemming is er niks veranderd. Volgens mij gaat het nooit meer over. Ik heb zoveel verdriet dat ik de afgelopen weken vier kilo ben afgevallen en alleen nog maar kan huilen.

Hij wil dat het uit is, ik wil hem terug. De hele week heb ik niets van hem gehoord. Hij wou graag vrienden blijven, maar ik heb hem de laatste maand zo 'gestalkt' (om het zo maar te noemen) dat ik de indruk heb dat hij stapelgek van me wordt. Kon ik maar bij hem vandaan blijven! Het is me nu gelukt om vanaf woensdag al niet meer te smssen, en ik moet dit volhouden. Een meisje dat ik ken zegt dat die taktiek van niks laten horen wel eens kan werken: hij gaat zich dan realiseren wat ie mist en komt terug.

Ik hoop dat het werkt. Ik heb hem nog niet echt de gelegenheid gegeven om mij te gaan missen, omdat ik de afgelopen 5 weken bijna continu 'around' ben geweest. Hij weet dat hij me met een vingerknip kan terugkrijgen en dat is natuurlijk niet echt een onafhankelijke opstelling van mij.

Maar toch twijfel ik of niets van me laten horen wel een goeie oplossing is...want als hij me niet hoort of ziet, dan kan hij me in alle rust gaan vergeten en d?ɬ°t is juist wat hij wil. Hij wil niet meer verliefd op me zijn, dat is te eng en het komt te dichtbij, en daarom is het ook uit. Als ik me terugtrek, dan is er binnen een paar weken niets meer over van zijn gevoel, dan heeft hij het helemaal weggestopt en dan kan ik sowieso vergeten dat ik hem ooit nog terugkrijg.

Wat is wijsheid...?

TRUST ALL PEOPLE...JUST DON'T TRUST THE DEVIL INSIDE THEM

afbeelding van meissie

ik ken je verhaal helemaal

He meid ik weet wat je meemaakt je verteld precies de zelfde omschrijving als mij alles komt overeen met mijn verhaal ik kan hem ook niet los laten en stalk hem ook maar door het houdt niet op ik weet ook niet meer wat ik moet doen en zoek elke keer weer contakt met hem kan hem niet loslaten en hem uit mn hoofd zetten zo gek ben ik op hem ondertussen weeg ik nog maar 47 kilo zo erg is het al ik wens je echt alle sterkte toe ik weet hoe het is meissie

afbeelding van titientje

begrijp helemaal hoe je je voelt

Ook al is de situatie anders, de gevoelens zijn dezelfde, en ik weet het doet VERDOMD veel pijn! Ik zit er volledig door. Wil alles weten wat hij doet of zegt, maar hij is verboden terrein. Voelt aan alsof ik doodga, denk voortdurend aan hem, hoor of zie niets anders meer ... Ik zie hem elke dag op het werk en word constant met hem geconfronteerd, onze collega's houden "ons" in de gaten ...
Ik wens je veel moed toe dit te overleven, ondertussen moet ik ook mezelf maar weten bij elkaar te rapen, ...