Er was eens... Lang geleden en op een winterse dag,
een man, en hij was diep ongelukkig.
Het leven zat hem niet mee, hij had wat geldzorgen, hij had geen vrouw om lief en leed mee te delen, hij had het koud en alles wat hij deed... het lukte hem maar half.
Kortom, een man, diep in de put. Uitzichtloos en somber.

In de kroeg zat hij naast zijn vriend, te praten over zijn zorgen en zijn verdriet.
De vriend zei na een lange tijd:
"beste kerel, je gezondheid baart me zorgen, jij moet naar een dokter!"
"Hier verderop in het steegje woont een chirurgijn, ik heb gehoord dat hij goed kan luisteren en dat hij sterke pilletjes kan voorschrijven, misschien dat je dat helpt?"
De volgende dag trok de man naar de dokter, vertelde zijn verhaal snikkend en bevend, in de hoop dat deze dokter hem een beetje zou kunnen helpen... al was het maar een beetje, zodat hij zich weer wat beter zou kunnen voelen...

"Kerel", zei de dokter, "Wat jij nodig hebt is een beetje vrolijkheid in je leven. Een lach, een frats, een verstrooiing!"
"Weet je, het circus is in de stad."
"En ik heb gehoord dat het heel mooi is. Olifanten, leeuwen, paarden, jongleurs, acrobaten,..."
"En... er is ook een clown, Pepito! En wàt voor één, Pepito schijnt de beste en grappigste clown te zijn van het land."
"Die zal je ongetwijfeld wel kunnen doen lachen, en als dat zo is, dan zal je je ineens een stuk lichter en beter voelen."
"Ik hoef je geen dure medicijnen voor te schrijven, je hebt ontspanning nodig en dàt zal je vinden in het circus, en al zeker bij die clown!"

"Maar meneer", zei de man... "ik ben Pepito..."