Dag luitjes,ik las net mijn berichten terug vanaf 2010.Er is een lange tijd overheen gegaan voordat ik weer kon zeggen het gaat goed met mij.Heb naar drie jaar een nieuwe vriendin leren kennen die van een totaal andere orde is dan wat ik eerst had.Ik was 50 jaar toen mijn huwelijk op de klippen liep en ik op dezelfde dag mijn baan verloor door de crisis,reorganisatie:-(.Heb voor die tijd 12 jaar voor haar kinderen gezorgd,de hypotheek betaald,boodschappen gedaan(zij ook een beetje) en meebetaald aan haar kinderen hun opleiding,haar ex betaalde de helft mee.Mijn ex toendertijd bijstandsmoeder meegeholpen aan haar studie omdat ze het bijltje er bij wou neer leggen.Dus al met al heb ik voor haar en haar kinderen mijn steentje meer dan bij gedragen.Twee jaar voor we plannen hadden om te trouwen(we woonden toen 10 jaar samen met haar en de kinderen in mijn koopwoning) vroeg ze me om het een en ander op papier te zetten in het belang van haar en de kinderen in geval van overlijden.Ik stelde voor een huwelijk,omdat we elkaar al lang kenden en ik er vertrouwen in had dat dit een solide basis was om dit te gaan doen,maar dan wel een huwelijk op huwelijkse voorwaarden,waarop ze antwoorden;hoezo vertrouw je me niet dan.Ik gaf toen toe en zijn in gemeenschap van goederen getrouwd.2 jaar daarna had ze een ander en ik zat met de spreekwoordelijke gebakken peren
Je kunt je wel voorstellen dat ik toen in een diep dal viel.Ben een jaar bijna niet van de bank af gekomen en kon geen eten verdragen,totale paniek!Wist me echt geen raad meer omdat ik mijzelf totaal verloren had.
Na ander halfjaar ben ik weer voorzichtig de deur uit gegaan(lees uitgaan) en kwam hartelijke mensen tegen die wisten van mijn situatie en mij opnamen in hun vrienden club.Heb daar heel veel steun aan gehad.Maar naar twee jaar had ik ineens weer zin in een leuke relatie zoiets kun je natuurlijk niet afdwingen!
Tot ik ineens gebeld werd door een vriendin die vroeg of ik een potje wou komen darten(het was rond 4 uur s`middags) was net klaar met de voorbereidingen van het avond eten(ja dat kon ik toen gelukkig alweer,na 10 kilo van de zorgen kwijt geraakt te zijn) dus dacht ik,nou ik ga een uurtje darten en daarna naar huis en mijn diner verder af maken en lekker een beetje TV koekeloeren.Van heel dit plan is nooit iets terecht gekomen,wel naar de kroeg gegaan om te darten maar blijven hangen en rond een uur of elf kwam er een dame binnen met een kerel in een rol stoel.Het was een mooie dame! Ik dacht namelijk dat dames op mijn leeftijd altijd duffe huis vrouwtjes waren die omringt waren met spruitjes lucht en bloemkool.Maar dus ik zat daar in de kroeg en zag haar binnen komen waaien met die gast in die rolstoel,ze stormde de dansvloer op en begon te dansen met die gast in die rolstoel,ofcourse met rolstoel en al.Ik moest daar wel om lachen,wat haar opviel,en ze wees naar mij om mee te doen,ik had genoeg op dus dacht ach kan mij het wat schelen. het einde van het verhaal is dat ik nog steeds bij haar ben en in en in gelukkig,zij is een zacht persoon en heeft haar zaakjes goed op orde,en kan ook goed luisteren naar anderen en een ongelooflijk mooie inborst.Dit had ik nooit kunnen vermoeden toen!
Helaas nog steeds geen baan,maar dat hoeft volgens haar ook niet.Ik vind van wel omdat ik eigen inkomsten wil generen.Maar zo zie je maar soms ligt geluk in een maf en klein hoekje,helaas ook ongeluk.Maar wat ik er mee wil zeggen er is hoop luitjes,hou jezelf daar aan vast,en blijf niet hangen aan dingen die over zijn!
Sterkte aan iedereen die zichzelf weer opnieuw moet gaan vinden!
Want dat was ik verloren!
XXX