down

afbeelding van novalee

Voel me eenzaam en gedemotiveerd. Had ik de afgelopen maanden nog een reden om me beter te willen voelen, de hoop dat het op de een of andere manier nog een vervolg zou krijgen, door een ontmoeting, een gesprek, een uitleg, interesse van hem in mij, een zoen, nu besef ik dat dat zich alleen maar in mijn hoofd heeft afgespeeld. Ik baal van mijn werk en het leven dat ik hiervoor leidde wil ik niet zomaar weer oppakken. Ik wil bericht waaruit blijkt dat ik er enigszins toe gedaan heb. Dat ik besta. Maar dat gaat niet komen, dat weet ik nu. Ik baal van mijn eigen onvermogen om te veranderen kwa werk. Om open te staan voor anderen. Om niet steeds te dromen van dingen in plaats van ze te doen. Ik baal ervan dat het niks geworden is. Dat ik het contact zelf verbroken heb, uit angst om nog meer gekwetst te worden. Ik baal van het weer en de oppervlakkige contacten met vrienden, die in niets lijken op het korte intieme contact dat ik met hem gehad heb. Het delen van mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn liefde. Bah…excuses voor dit deprimerende bericht, maar ik moet het even kwijt...