Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Echt einde?
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en zit vreselijk met de ontstane situatie. Hoop dat jullie me advies kunnen geven.
Twee jaar geleden heb ik T. ontmoet. De eerste maanden verliepen fijn, tot mijn onzekerheid roet in het eten ging gooien en ik overal problemen om maakte en meerdere keren dreigde om de relatie te beeindigen. Op een bepaald moment trok hij het niet meer en ging het uit.
Daarna zijn we echter contact blijven houden. Dagelijks belden we en bijna elk weekend zagen we elkaar en sliepen we ook samen. Helaas kwam er steeds weer een moment waarop het mis ging; ik verwachtte te veel van hem, hij voelde zich geclaimd, etc.. Een jaar geleden waren de ruzies onhoudbaar en hebben we een paar weken geen contact gehad. Hij zei toen ook een meisje ontmoet te hebben en daarmee te willen afspreken. Ik was kapot en heb ook geen contact meer gezocht. Een paar weken later ontmoetten we elkaar weer en barstte alles weer als vanouds los. Toch zat er bij mij veel zeer en toen ik na een paar weken een andere jongen ontmoette, ben ik met hem wat begonnen. Ondanks dat T. op dat moment heel lief voor me was. Ik heb T. in het begin verteld iemand ontmoet te hebben en toen raakte hij geemotioneerd. Op mijn vraag waarom dat zo was zei hij: omdat ik zo blij voor je ben als je gelukkig bent...
Met deze jongen ben ik vier maanden samen geweest, maar het bleek dat dit het niet was. In de tussentijd had ik nog steeds veel contact met T. en we zagen elkaar ook, hoewel minder. Tot het met deze jongen eindigde en ik bij T. mocht komen uithuilen. Toen werd hem ook duidelijk dat ik echt iets met deze jongen gehad had en ook met hem geslapen had. T. heeft hier nooit iets over gezegd en ik heb ook nooit gemerkt dat dit hem geraakt had.
Daarna gingen wij weer op de oude voet verder, zonder naar elkaar uit te spreken waar we mee bezig waren of waar we naartoe gingen. Ik raakte onzeker en heb hem meerdere keren anoniem gebeld. Hij vermoedde dat ik het was waarop ik dit eerst ontkende, maar uiteindelijk toegegeven heb. Hij was woest en dit leidde tot de tweede periode van geen contact. Na anderhalve maand hebben we elkaar toch weer gezien en ging het weer op dezelfde manier verder.
Tot we een paar weken geleden weer geregeld ruzie hadden. Ik wil zo graag weten waar ik aan toe ben en kan verwachten, terwijl hij zich niet wil uitspreken en mij niet vertrouwt. Ik ging ineens weer denken aan het meisje waar hij een jaar geleden toen mee uitgegaan was en heb op slinkse manier uitgevist wie dit was en bij anderen geinformeerd naar haar. Vervolgens heb ik T. de hele tijd steken onder water zitten geven over deze persoon tot hij wilde weten waar ik toch mee bezig was. Ik heb toegegeven gegraven te hebben en informatie over deze persoon te hebben gezocht. Hij heeft me toen verteld slechts een keer met haar te hebben afgesproken en het werkelijk abnormaal te vinden op welke manier ik inbreuk maak op zijn privacy en die van anderen alsmede mijn gelieg.
Dit is nu een maand geleden. In de tussentijd hebben we nog een paar keer gebeld waarin hij steeds zei geen contact meer te willen omdat dit niet goed is voor ons beiden. Hij ging in deze telefoongesprekken van ontzettend grof naar heel lief door te zeggen veel om me te geven en me een goed persoon te vinden, maar dat we gewoon niet samen blijken te kunnen zijn.
De aanvankelijk geplande afspraak om met elkaar te spreken belde hij af. Daardoor ging er bij mij een lichtje branden. Op mijn vraag gaf hij toe iemand ontmoet te hebben en dit een kans te willen geven. Dit meisje kende hij al, maar hij had geen contact met haar. Blijkbaar direct nadat ik toegaf gespeurd te hebben in zijn verleden is dit meisje op de proppen gekomen. Uiteindelijk hebben we vorige week toch afgesproken. Hij zei dat hij het met dit meisje niet wist omdat zij hem al te veel als haar vriend zag. Hij wilde dit temperen en als dat niet zou lukken "dan moet het maar voorbij gaan". Ook vertelde hij mij dat hij me zo ontzettend aantrekkelijk vindt en toen ik probeerde hem te knuffelen zei hij dat ik dit echt niet mocht doen omdat hij zichzelf dan niet in de hand zou kunnen houden. Ondanks mijn pogingen heeft hij niets gedaan. Hij zei dit naar het nieuwe meisje niet te kunnen maken..
Twee dagen erna heb ik hem gebeld en toen was hij heel boos. Hij zei nu echt met rust te willen worden gelaten en het met het nieuwe meisje een kans te willen geven. Contact met mij hoort daar niet bij. Toen ik vroeg waarom hij dan op toch wel negatieve manier over zijn nieuwe meisje gesproken had zei hij het voor mij gefaseerd te willen brengen, maar enthousiast over haar te zijn. Toen ik heel erg verdrietig was en heel hard moest huilen zei hij er zelf ook erg geemotioneerd van te zijn en mij nooit te vergeten. Hij moest ook huilen. Sindsdien hebben we geen contact meer gehad.
Ik weet niet wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik de ellende van de afgelopen twee jaar niet meer, aan de andere kant hebben we nooit uitgesproken wat we hier nou mee willen. De hoop dat dit sterke gevoel tot een goede relatie kan leiden, heb ik nog. Ik weet dat ik hem keer op keer vreselijk teleurgesteld heb. Daarom weet ik ook niet waaarom hij nu meteen iemand anders heeft. Vindt hij dit de enige manier om van mij los te komen of is het juist andersom: wilde hij mij achter de hand houden tot er een ander leuk iemand voorbij kwam? Wat moet ik doen om ervoor te zorgen dat we weer met elkaar in gesprek komen?
Als jullie vinden dat ik mezelf voor de gek houd, zeg het me dan alsjeblieft..
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
jee
Als ik jeetje. Lastig verhaal om volledig te bevatten na één keer lezen. Op zich is hij (helaas) voor jou wel duidelijk, namelijk geen contact. Dat er gevoel en aantrekkingskracht speelt, dat schijnt normaal te zijn als je al zo lang knippert. Mijn eerste vibe is dat een relatie tussen jullie misschien niet gaat werken. Zoals jij schrijft is er erg veel gebeurt, dat nu lettelijk tussen jullie in staat. Dat jij langere tijd intiem was met een ander helpt zijn vertrouwen natuurlijk ook lekker de grond in. Ik vind dat hij zich groots heeft gedragen door je te zeggen dat hij je gelukkig wil zien. Hij meent er waarschijnlijk aar de helft van als je mazzel hebt, maar hij zegt het wel! En jij gaat achter zijn rug om te werk op een niet zo goede manier. Ik wil niet lullig doen, maar je gooit zo wel je eigen glazen in.
Maar hoewel dit het laatste zal zijn dat je wilt horen, ik denk dat als je iemand echt heel lief hebt en vica versa, dan speelt er geen onzekerheid, en heb je niet steeds bevestiging nodig. Dit is mijn ervaring van meerdere lange relaties en dat dit ábsoluut niet speelde in de laatste. Echt nul (behalve de eerste week of zo).
En zeg nu zelf, wil je een relatie met iemand als je zo vaak ruzie hebt? Hij dus niet. Maar misschien heb ik het verkeerd en moeten jullie nu even alleen zijn en dus HELEMAAL geen contact. Als na een paar maanden of zo jullie merken dat er wel drang naar contact is, dan is het wellicht handig om eens écht goed te praten en echt álles eruit te gooien. Anders krijg je nooit een frisse start.
En als dit je allemaal niets lijkt, dan misschien eens een week in jezelf te raden gaan, aantekeningen maken en een brief schrijven. Eerst in klad, nalezen en dan versturen. Hou het daarin echt bij jouw aandeel en jouw fouten, stel je kwetsbaar op en wees open. verwijten schiet niemand iets mee op.
Sorry als je nergens wat aan hebt.
Het beste voor 2009, anyway en ik wens je een hoop échte liefde!
reactie
Hoi!
Ik heb er zeker wat aan! Ik weet namelijk in mijn hart dat je gelijk hebt. We hebben beiden met anderen afgesproken, andere mensen een rol laten spelen. Bij mij vond dat echter vorm in een langdurigere en serieuzere relatie dan hij tot die tijd met een ander had gehad. Zeker in de zin van het bed met iemand delen. Helaas heeft hij nooit laten merken dat dit iets was waar hij mee zat. Sterker nog: hij deed of hij het goed vond dat ik open stond voor andere mannen. Als hij me gezegd had dat het hem gekwetst had, was dat misschien eindelijk wel eens het begin van een gesprek over ons geweest..
Achteraf denk ik dat hij (misschien sindsdien) steeds op zoek is geweest naar iemand anders om mij vervolgens aan de kant te kunnen zetten. Want dat is er wat er nu gebeurd is. Tuurlijk hebben we vreselijke ruzie gehad en was dat in eerste instantie de reden waarom we elkaar niet zagen. Echter, daarna kwam de aap uit de mouw en vertelde hij een ander meisje te hebben ontmoet. Hoe hij gevoeld heeft, weet ik nog steeds niet. Hier zal ik ook niet meer achter komen, want de kans dat we nog een dergelijke gesprek zullen hebben, acht ik nihil.
Nu is de tijd van het likken van wonden. Ik hoop dat ik het allemaal snel een plek zal kunnen geven..
Nogmaals bedankt, ik stel je reactie op prijs. Een man laat zijn licht toch op een andere manier op het verhaal schijnen lijkt het wel.
Voor jou ook alle goeds voor het nieuwe jaar, dat je verlangens vervuld mogen worden!
Waarom
Hi,
Maar waarom zou je opgeven? Ik zal even eerlijk zijn over mezelf, misschien helpt dat. De vrouw waar ik van hou zal ong jouw leeftijd zijn, schat ik. Hoewel we elkaar nu, na een maand niet, weer zien, blijft ze bij haar besluit dat ze nu vrij wil zijn. De redenen daarvoor zijn divers, maar gebrek aan liefde voor mij is daar niet een van. Sterker, als we bij elkaar zijn, dan voelt het alsof we nog steeds geliefden zijn, zonder de sex. Maar (sorry,misschien te 'zweverig') omdat wij iets delen dat veel dieper gaat dan 'normale' liefde, namelijk zielsliefde, laat dat zich niet uitzetten of vervormen tot iets dat het niet is. Ik hou 'onvoorwaardelijk' van haar maar het offer dat ik moet brengen hierin is vaak meer dan ik dragen kan. Namelijk wachten, aan de zijlijn staan en zien wat er gebeurt, iets dat zo indruist tegen wat ik wil, wat ik voel en alle liefde voor haar die een uitweg zoekt. Ik denk soms dat ik doodga van de leegte in mij. Evenwel zien we elkaar weer nu, want van geen contact werd ik letterlijk steeds zieker, hoe ik het ook probeerde.
Nu is het niet gezegd dat in haar vrij willen zijn andere relaties ook een rol zouden moeten gaan spelen (nogmaals we houden zoveel van elkaar, dan lijkt me daar geen ruimte voor), maar het is een mogelijkheid. En ik kan je vertellen dat ik het op rationeel niveau wel zou snappen, maar ik denk niet dat ik het aan zou kunnen. Zelfs niet hoewel ik weet dat we dit niet bij een ander zullen voelen. Je hebt tenslotte maar één tweelingziel (of soulmate, zo je wilt).
Kortom, ik snap wel dat hij waarschijnlijk ontzéttend veel pijn voelt, dat jij met anderen bent geweest, zelfs als hij je dat misschien oprecht gunt. Ook als je wat ouder bent, dan kijk je daar toch anders tegenaan. En het bewijst wél hoeveel hij van je houdt. Waarschijnlijk voelt hij dat dit voor altijd tussen jullie in zal staan en durft hij jou niet te vertrouwen (bang voor herhaling?), noch erop dat hij het achter zich kan laten. Daar zou jij wél iets aan kunnen doen, door misschien uit te spreken dat je begrijpt hoe je hem hebt pijn gedaan, maar nu wél weet dat niemand (of dat nu waar is of niet) het haalt bij hem (beetje egoboost kan wonderen doen). Ga het gesprek niet uit de weg en laat jezelf zien. Zou ik doen. Wat heb je te verliezen? Het zou zo stom zijn als hij het eigenlijk ook weer zou willen proberen, maar dat jullie allebei niet durven. Toch?
Wijsheid!
tnx
Hoi HugoBos,
Als ik zou weten dat hij van me houdt en er nog een kleine kans zou zijn, zou ik zeker niet opgeven. Ik weet alleen echt niet of dat wel zo is. Waarom heeft hij dan nooit gezegd dat het hem gekwetst had dat ik met een ander ben geweest? Hij heeft hier nooit iets van laten blijken en deed gewoon zo als altijd. De laatste tijd ging het best goed tussen ons, totdat bleek dat ik dus had zitten graven naar degene met wie hij een jaar geleden een keer gedate heeft. Hij heeft me verteld dat dat voor hem de druppel was. En nu heeft hij al direct daarna een ander en wil helemaal geen contact meer met mij.. Ik heb zelf het gevoel dat dit betekent dat hij echt helemaal klaar met me is. Deze nieuwe vrouw zal hij -hoewel ik dat niet wil geloven- toch wel echt leuk vinden. Als je ex nog op de achtergrond aanwezig is, is dat natuurlijk lastig, dus weg ermee. Ik was gister jarig en hij heeft helemaal niks van zich laten horen.. Als hij nog ergens een beetje respect of gevoel had gehad, had hij dan niet een kort mailtje of smsje gestuurd? Ik vraag me af hoe jij dat zou doen.
Ik heb jouw verhalen vorige week trouwens ook al gelezen. Een moeilijk verhaal. Het is heel begrijpelijk dat je gek wordt van het geen contact hebben. De keerzijde van het contact hebben is natuurlijk wel dat de hoop dat het weer goed komt, blijft bestaan. Stel dat ze onverhoopt toch met iemand anders iets begint..?
Jij ook wijsheid
!
he again
Beiden spreken we uit dat we hopen dat het weer goed komt tussen ons, want we zijn diep verbonden met elkaar. Dat maakt het dus extra moeilijk en verwarrend dat zij toch vrij wil zijn. Maar zich vooral vrij wil vóelen, denk ik. Ik heb haar zeer vrij gelaten tijdens onze relatie dus dit zijn haar eigen kronkels, waar ze zelf uit moet komen. Wat jij zegt is natuurlijk goed mogelijk, maar iets in me zegt dat dit niet haar insteek hoeft te zijn. Vrij willen zijn, kun je om allerlei redenen willen en dat hoeft niet met anderen te maken te hebben. Als het wel gebeurt weet ik niet of ik het zou kunnen handelen. Waarschijnlijk ga ik liever dood, want zo zal het wel voelen. Zelfs al weet ik dat geen ander zo van haar kan houden als ik dat kan. En omgekeerd. Simpelweg, omdat wij twee kanten van dezelfde ziel hebben. Dat overstijgt elke aardse liefde, zeker op langere termijn. Wij zijn elkaars thuis. En nu heeft ze behoefte aan op eigen benen staan, haar eigen huis in te richten en bij zichzelf thuis te komen, ipv bij mij. In denk dat dit laatste meer de drijfveren zijn, dan wat anders. En ik heb net als toen we elkaar net ontmoeten (was zij 16) erg het gevoel dat ik haar 'dichtbij' me moet houden. Op haar manier heeft ze dat ook , anders zouden we nu geen contact hebben.
Maar ik ben zonder twijfels en ben klaar voor dit. Aan de andere kant kunnen we nu misschien een nieuwe en andere weg inslaan. Kan ik leren van mijn steken die ik heb laten vallen tijdens de relatie, want dat heb ik helaas gedaan, hoewel ik nooit meer van haar had kunnen houden.
Ik schrijf je dit verhaal, om je mij een beetje te laten kennen en misschien kun je er iets uit halen t.a.v. jouw situatie.
Om toch nog even inhoudelijk te reageren op wat je me schrijft, ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken, maar ik kan me zo voorstellen dat hij echt vréselijk teleurgesteld is in jouw gedrag en erg boos is. In de psychologie noemen ze dat teleurboos (dekt de lading wel, vond ik altijd). Uiteraard is dit zíjn probleem. Maar zoals ik al aangeef, ik zou het echt NIET kunnen handelen, mijn meisje met een ander. En dan delen wij nog een liefde op zielsniveau, wat voor mij inhoudt dat ze dat nooit met een ander zal vinden (van tweelingzielen zijn er immers maar twee). En intiemer dan dat kan geen ander dus met haar zijn. Zelfs onze sex (hoewel prachtig) was bij wijze van spreken niet intiemer dan elkaars hand vasthouden.
Kun je zijn boosheid voorstellen? Ik bedoel, het is jouw leven Annemarijn en als het jou gelukkig maakt om met anderen te zijn en te slapen, dan heeft niemand daar wat over te zeggen. Maar ik kan me goed voorstellen dat hij zich zo gedraagt. Het hoeft niet te betekenen dat hij niets meer voelt. Feit dat hij niet reageert op jouw verjaardag zegt al genoeg. Liefde en boosheid liggen soms dichterbij elkaar dan je denkt. Ik denk niet dat hij jou durft te vertrouwen. Ik zei tegen mij lief nadat ze op onze 27mndn samen met een andere jongen had gezoend in een dronken bui, dat ze mijn vertrouwen altijd 150% heeft gehad (wat ik nog nooit toegelaten had), het enige dat ze kon was dat vertrouwen verliezen.
Jij zult een hele hoop moeite moeten doen om zijn vertrouwen weer te winnen, als dat al lukt. En de enige manier om dat te doen lijkt me om jezelf echt hélemaal open te stellen en dus kwetsbaar. Laat hem vóelen dat je spijt hebt en dat je alles ervoor over hebt (nou ja, alles) om zijn vertrouwen te herwinnen. Ik zou zeggen, begin een brief te schrijven met echt álles dat je te binnen schiet dat je hem zou willen zeggen en hou het bij jezelf, geen verwijten naar hem toe over vriendinnen nu, want kwijt ben je hem al, maar het kan nog erger. Zeg hoe stom je bent geweest dat je hebt zitten graven naar die vriendin toen, hoewel je gewoon nieuwsgierig was en het helemaal verkeerd hebt aangepakt. Schrijf 100 kantjes vol en laat het even liggen. Schrijf dat van al die dingen een duidelijke brief, recht vanuit je hart, zonder overemotioneel gedoe. Die zou ik dan toesturen, zodat de bal bij hem ligt. Wil je dat niet dan kun je het hem voorlezen, maar het gevaar bestaat dat de helft langs hem heengaat. En je hebt het non-verbale aspect. Dus zoiets kan helemaal fout lopen. Voor jou ook beter zo'n brief, want hij kan niet direkt reageren en zal dus eerder geneigd zijn hem nog eens te lezen.
Kortom, ik vind dat je ervoor moet gaan, al levert het je niets op qua liefde. Dan toch het gevoel dat jij er alles aan hebt gedaan en hoef je je ook niet langer 'schuldig' te voelen. Nou ja, ik wil maar zeggen, ga ervoor , meid;-)
Suc6!
Zielsverwanten, farce?
Beste HugoBos (en beste Annemarijn),
Heb net jullie verhalen gelezen en wat mij verbaast is dat over zielsverwantschap wordt gesproken terwijl jullie ex-wederhelft daar blijkbaar anders over denkt (hoe hard dat nu misschien ook klinkt). Het woord "zielsverwant" betekent -letterlijk- dat er verwantschap tussen zielen bestaat. Ik vraag mij ten sterkste af of er verwantschap bestaat als een van beiden een andere kant op wil. Het kan best bestaan hebben, daarover kan ik niet oordelen, maar vraag jezelf eens af: is het geen wishfull thinking, willen jullie niet heel graag zielsverwanten van jullie ex zijn maar is dat het in feite niet? Houden jullie niet van het beeld dat je van je ex hebt, maar dat een farce blijkt te zijn? Ik kan dit niet voor jullie beantwoorden, daarvoor ken ik jullie siuaties niet goed genoeg. Niettemin komt het maar al te vaak voor dat een relatie eenrichtingsverkeer is, of dat jullie exen jullie het e.e.a. op de mouw hebben gespeld waardoor je een bepaald (onjuist) beeld van hem/haar hebt gekregen.
Wat ik eigenlijk bedoel is dit: hoe diep je gevoel ook voor iemand is, als diegene om wat voor reden heeft besloten niet met je verder te gaan, heeft trekken op dit moment ook geen zin. Zo iemand ziet je dan toch niet staan. Hoe je iemand dan toch terug krijgt bij jou: loslaten (en hoe je loslaat heeft Unremedied vannacht zo mooi beschreven op deze site). Zodra je iemand loslaat, heeft diegene tijd om echt over zijn gevoelens na te denken, in alle rust en indien zijn/haar gevoel richting jullie wijst, komt hij/zij vanzelf wel were bij jullie terug....Tot die tijd: neem je eigen leven weer in de hand. Dat zal met vallen en opstaan zijn, maar probeer het tenminste, het zal juliie rust brengen en daardoor de mogelijkheid om na te denken of jullie ex wel echt de persoon, de zielsverwant is die jullie dachten dat ze waren.
Ach, bovenstaand is maar mijn mening en ik ben zeker geen heilige, slechts "ervaringsdeskundige".
Heel veel sterkte,
groetjes, Liezzie
reactie Liezzie
Of iemand gelooft in zielsverwantschap, ligt denk ik aan de persoon en aan de relatie die geweest is. In mijn eigen situatie zou ik dit woord niet snel in de mond nemen. Bij mij was er wel sprake van een diep respect voor mijn ex. Hij was er op belangrijke momenten altijd voor me en kon me dingen laten zien op een manier die voor mij niet natuurlijk is. Echter, of hij voor me klaarstond uit liefde of uit een ander gevoel, weet ik niet. Ook vraag ik me af of ik hem nu niet idealiseer. Ik mis hem enorm, maar de tijden die achter ons liggen, zijn behoorlijk woelig geweest. Eigenlijk was er altijd wel weer iets waar we ruzie over kregen. Waarschijnlijk begrepen we elkaar gewoon niet. Ik wilde gevoelens uitspreken, waar hij daar volgens mij hard voor wilde wegrennen. Als iemand niet echt voor je wil gaan en alleen de lusten, maar niet de lasten van een relatie wil, zou ik het dan wel nog moeten willen? Bij mij zit de pijn dat hij het NIET wilde. Het roept vraagtekens op over hoe speciaal ik ben. Tegen iemand anders met deze opmerking zou ik zeggen: misschien vond hij jou niet speciaal, maar een ander zal dat wel vinden. Hoe dan ook, ik vind ook dat ik verder moet.
HugoBos, ik hoop dat je je draai gaat vinden. Ik denk wel dat Liezzie gelijk heeft: als de ander hetzelfde voelt, komt hij/zij terug. Het is denk ik wel zaak om daar niet op te gaan wachten, want misschien maakt die ander wel een keuze niet voor ons.. Dat hoeft niet per definitie te betekenen dat jouw ex niet alles ook zo voelt als jij beschrijft. Maar geen relatie meer willen, is geen relatie meer willen.. Ik wens je veel sterkte met de ontwikkelingen!
Lekker lomp
Tja, dat is mijn eerste reactie, 'ervaringsdeskundige'. Laat jij mensen even lekker in hun waarde hier, alsjeblieft. Of heb jíj toevallig óok je tweelingziel ontmoet en weet je dus hoe het voelt. Ik ga hier niet voor Annemarijn spreken, maar tenzij je mij kent én kan voelen wat ik voel en meemaak, wat (op één uitzondering na) zelfs mijn beste vrienden niet kunnen, hoe haal je het dan in je hoofd om wat ík vanuit mijn ziel voel, in twijfel te trekken. Als je geen normale reactie kunt geven, laat hem dan maar helemaal achterwege. Plus, je reageert op een blog van Annemarijn, dus waarom in vredesnaam haal je mijn situatie erbij. Hallo, ik weet met bijna 40 jaar wel een beetje het kaf van het koren te scheiden hoor. En ik zal ook niet zomaar met dat soort termen gaan lopen gooien, mits ik zeker weet dat het is zoals het is. Ongetwijfeld heb je ook niet mijn blogs gelezen, zodat je wat meer weet over mij en mijn liefde.
Alleen als je zelf zoiets hebt meegemaakt, weet je hoe het voelt, anders kan ik je er een boek over schrijven en snap je het nog niet.
Mijn lief heeft haar redenen om zich vrij te willen voelen. Onze liefde is daar niet een van, haar levensfase wél. Daarbij beaamt zij (vorige week nog) wat ik erover denk en gebruikt ook zij de term zielsliefde, dus om iemand die ik niet ken dat ongevraagd in twijfel te horen trekken,tja, sorry hoor, maar daar zit ik dus niet op te wachten. Alsof ik niet al genoeg aan mijn hoofd heb..
O ja, en ik denk dat ik de afgelopen 2,5 jaar meer over zielsliefde en verwantschappen én tweelingzielen heb gelezen, en gehoord dan jij en er dus meer vanaf weet, van dit specifieke gebied.
Ach, verder heb ik geen zin om er nog een woord aan vuil te maken.
Beeld
Hi Hugo,
Zie mijn persoonlijk reactie in je inbox.
Verder, als mijn woorden voor meerdere uitleggen vatbaar zijn, dan sorry daarvoor. Ik wil helemaal geen verwarring scheppen en al helemaal niet iemand persoonlijk beledigen hier.
Het enige wat ik wilde zeggen is dat men zovaak vasthoudt aan iets van de ex wat er niet is en dat kan zoveel verdriet opleveren. Soms is het goed om na te denken over het beeld dat je (men) hebt van de ander en soms kan dat wel eens heel anders zijn dan je altijd dacht. Soms niet, in dat geval is dat heel prettig en denk ik dat de kans veel groter is om weer bij elkaar te komen bijvoorbeeld. C'est tout.
Ok
OK, heb geprobeerd om mijn reactie weg te halen, maar dat gaat niet (?). Het was een pittige , maar de strekking daar sta ik achter. Maar je hebt mijn boodschap gehoord en dat was alles dat ik wilde. Het is ook niet mijn bedoeling om jou te kwetsen, al wist ik dat ik dat wel zou doen met mijn reactie. Dus daarvoor míjn excuses. Uiteindelijk leveren we allemaal dezelfde strijd, zij het op totaal verschillende manieren.
Niet zo bedoeld
Ik begrijp de aanleiding van je reactie Hugo.., maar ik denk niet dat Liezzie dat zo bedoeld heeft. Je kunt dr woorden op meerdere manieren lezen...
hallo hugoboss
Dus iedereen heeft 1 tweelingziel en die 2 horen samen ok heel mooi! maar wat als die ander nie klaar is voor spiritualiteit en ronddwaalt in het aardse en dat die nog een heel lange weg te gaan heeft, dan ga jij waarschijnlijk heel je leven lang zitten wachten!