Dit is zo surreëel. Een drietal jaar geleden verliet mijn ex mij voor een ander. Deze week gaat hij ermee trouwen. Het doet raar want ik heb de hele breuk een plaats gegeven, we hebben alles uitgepraat en ik gun hem het nieuwe geluk. Toch heb ik zin om mijn ogen uit te huilen, die dag onder een steen te kruipen en daar enkele weken blijven. Het maakt er niet makkelijker op dat ik zelf nog steeds single ben en mijn 'liefdesleven' (voor zover je dat zo kunt noemen) een grote grap is omdat er enkel gestoorde of getrouwde mannen op mij afkomen (die ik uiteraard direct wegjaag). Ik moet die dag zelf naar een begrafenis, aan tafel gaan zelfs, én ook naar een trouwfeest. Aan de ene kant goed dat ik ook een gevulde dag heb, maar aan de andere kant zal ik continu met alle huwelijksrituelen geconfronteerd worden, wetende dat het bij hem ook zo verloopt... Het doet ook geen goed dat meer dan de helft van de aanwezigen op zijn huwelijk ook mensen zijn die ik ken. Het gaat zodanig ver dat ik mijn sociale media tijdelijk moet deactiveren, gezien ik niet geconfronteerd wil worden met foto's, felicitaties, enz.... Stom hé, ik wil die man nooit meer terug en toch doet het zo'n pijn. Met mij wou hij nog niet eens samenwonen. Ook al draagde ik zo goed zorg voor hem. Als ik ze samen zie op café zit zij constant op haar smartphone bezig, praat ze tegen niemand en laat hij haar zelfs alleen achter om te staan praten met iemand anders. Kan me niet voorstellen dat dit ooit bij ons zo was, hij werd zelfs boos als ik eens op een slechte dag niet veel zei tegen de mensen. Maar daar moet ik mij niet op focussen natuurlijk. Ik ben het verleden, zij is de toekomst. Dit moest even van mijn hart.