Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Eenzaam in een klein geworden wereld
We lagen naast elkaar, zoals we dat ook deden toen we nog op mijn studentenkamer bivakkeerden: zij in mijn armen, dicht tegen mij aan. Knus en warm. In een groot huis, op een soort zolder. Op een gegeven moment werd ik wakker en merkte ik dat zij niet meer in bed lag. Ik stapte er ook uit en trof haar even verderop aan, achter het bureau achter de computer. Ze was daar dingetjes aan het doen. Dingen als jetlag en 'veel te doen in deze situatie' verklaarden waarom ze daar op dat moment zo zat. Ik was blij dat ze er was en ging bij haar zitten. Sigaretje aan, raampje open. Het was fijn en opmerkelijk dat het feit dat zij in de tussentijd getrouwd was geweest met een ander en een poos in het buitenland had gewoond, evenals het feit dat ik in de tussentijd nog (korte) relaties had gehad, eigenlijk allemaal niet uit leek te maken.
En dan, poef. Einde droom. Terug in het hier en nu. Anderhalf uur later dan mijn bedoeling was geweest, in welke anderhalf uur zich in mijn droom voornoemd scenario ontspon.
Vervolgens met een kater en een kop koffie achter de computer. De koffie zoals altijd, de kater niet fysiek, maar geestelijk, vanwege de droom en het terugkeren in de realiteit. De realiteit waarin het al een poos eigenlijk helemaal niet goed gaat, waarbij ik me ervan bewust ben dat ik mij meer en meer ben gaan overgeven aan vormen van escapisme.
De reden waarom het al een poos niet goed gaat, is in essentie dat ik mij al een poos eenzaam voel. In dat kader heb ik - wellicht taalkundig niet geheel correct - wel gesproken over de devolutieve werking van het leven, waarbij devolutie dus het tegenovergestelde is van evolutie. Daarmee doel ik op de realisatie dat je leven in eerste instantie ontwikkelt, evolueert. Van minder naar meer. En in dit geval is vooral het sociale vlak van belang. Je wordt (doorgaans) geboren binnen een familie, krijgt vrienden, kennissen, op een zeker moment flirts, relaties. Daarin komt op een gegeven moment een soort hoogtepunt, waarna het precies de andere kant opwerkt: er is alleen nog maar verlies. Familie valt weg (door overlijden, maar soms ook door ruzies), vriendschappen verwateren, kennissen verminderen, relaties gaan uit. De wereld wordt daardoor een stuk kleiner.
Die devolutieve werking is denk ik vrij universeel; de wereld van een bejaarde in een bejaardentehuis zal denk ik doorgaans veel kleiner zijn dan die van een student. De wijze waarop en snelheid waarmee dat gebeurt, kan verschillen.
In ieder geval had ik nooit gedacht dat het mogelijk was, in ieder geval voor mij, dat dat hoogtepunt al zo vroeg zou kunnen komen, zo op mijn 24e. Dat is namelijk een beetje de conclusie die ik getrokken heb. Tot die tijd opbouwend, daarna gestaag afbraak, mij in het hier en nu - op mijn 34e - realiserend dat mijn wereld veel kleiner geworden is dan ik voor mogelijk had gehouden, resulterend in een latent gevoel van eenzaamheid, hetgeen op zichzelf weer resulteert in een leven met een (negatieve) sleur die niet doorbroken lijkt te kunnen worden. Doordeweeks werken en dezelfde mensen tegenkomen, 's weekends werken of hangen of af en toe eens met iemand afspreken.
Vandaar ook het escapisme. Naar de definitie van het woord zou je mij tegenwoordig alcoholist kunnen noemen; ik drink namelijk doorgaans 's avonds drie (flinke) whisky's, waarna ik het gevoel heb meer/beter te kunnen voelen, meer open te staan, minder afgevlakt te zijn. Een 'ik' te zijn die de nuchtere ik niet is, en die ik misschien zelf als prettiger ervaar. Op zichzelf is dit niet iets waar ik (of mijn omgeving) mij zorgen over maak, want dit drankgebruik is al jaren steady, wordt niet meer, is alleen 's avonds, ik doe geen rare dingen, word van drank ook geen vervelende persoonlijkheid en ik heb er de volgende dag doorgaans geen last van. Wel ben ik me ervan bewust dat ik in een 'andere realiteit' deze neiging niet zo zou hebben.
Dat 'openstaan' als ik meer whisky gehad heb, uit zich er bijvoorbeeld in dat verhalen, muziek en film mij eerder lijken te raken. Ook komt het dan wel voor dat ik - vanwege alles - af en toe wat tranen kan laten, wat dan weer als een soort uitlaatklep lijkt te voelen, omdat het zo dag en door allemaal vlak is. Die tranen die doorgaans worden getriggerd door herinneringen uit het verleden; de tijd dat de wereld nog niet zo klein was als die nu is. En dan natuurlijk vooral de tijd met M., waarin zich het hoogtepunt bevond.
Een andere vorm van escapisme is het spelen van games, en dan met name die waarin ik word meegenomen in een fantasiewereld waarin je op kunt gaan. Het doelloze hier en nu achterlaten en een wereld betreden waarin alles wat je doet een zekere zin heeft, waar sociale interactie vanzelf gaat en je de meest excentrieke en interessante mensen leert kennen met wie je bevriend raakt of met wie je zelfs een relatie begint.
Het voorgaande beeld van mij op dit moment is niet bepaald een beeld waar ik trots op ben. Het lijkt - afgezien van de whisky dan - een beetje op hoe ik in mijn tienerjaren was, toen alles verre van fantastisch ging, al was die variant in die zin beter, dat ik in mijn escapistische neigingen ook in de echte wereld de nodige kennissen en vrienden opdeed. In ieder geval was ik op zeker moment blij dat ik dat leven achter me had kunnen laten.
Eenzaamheid, dat is de kern. En ik plaats dat niet bij mezelf, en ik denk haast anderen ook niet. Ik denk dat er weinigen zijn die mij niet heel goed kennen, die niet zouden kunnen beginnen te vermoeden dat ik hiermee kamp, ook omdat ik er bepaald niet mee te koop loop en er - denk ik - geen uiterlijke kenmerken van heb (ik ben niet teruggetrokken, ben sociaal, succesvol qua werk, dat soort dingen). Misschien dat dat de eenzaamheid ergens doet toenemen. Ik merk dat ik af en toe de neiging voel om een grote vlag uit te hangen, bijvoorbeeld op Facebook (ja, ook meer dan driehonderd vriendjes op Facebook maken niet dat je je minder eenzaam voelt, eerder integendeel), met een soort noodkreet. Iets dat ik in werkelijkheid overigens nooit zou doen, op zo'n manier aandacht trekken.
Het hebben van een relatie voelt voor mij als een sleutel om uit die eenzaamheid te komen. Immers, als je een goede relatie hebt, hoef je voor verbondenheid en sociale interactie al snel wat minder terug te vallen op 'de rest van je wereld', althans, zo was dat ooit. Dan is het helemaal niet erg om weekenden of avonden thuis te zitten, want het was met z'n tweeën ook fijn (wat ik om me heen ook zie gebeuren, trouwens, bij 'gesettlede' vrienden, wat bijdraagt aan het 'devolutieve karakter'). Maar het hebben van een relatie forceer je niet. En als je in het kleine wereldje in een sleur zit, komt dat ook niet zo snel zomaar op je pad, zoals dat vroeger ging en dit probleem eigenlijk niet zo speelde.
Datingsites werken voor mij niet, daar ben ik wel achter. In het verleden wel dates gehad maar eigenlijk nooit met een klik van mij uit. Dat kun je kennelijk toch niet goed invoelen via profieltjes en berichtjes. Laatst heb ik het toch nog maar eens weer geprobeerd, met het bedroevende resultaat dat ik nu veelal geen antwoord krijg op mijn berichtjes en zelf amper berichtjes ontvang - en als ik wat ontvang, is dat van oudere vrouwen, waar ik het toch echt niet bij zoek. Alsof mijn 'gloom' zich, zonder dat ik het doorheb, zelfs in zo'n profieltje weet te manifesteren. Want ja, ik ben me er ter dege van bewust dat aantrekkingskracht toeneemt naarmate je beter in je vel zit.
En als ik dan sporadisch eens iemand ontmoet bie wie ik wel denk 'hee, leuk!', dan gaat mijn hoofd overuren maken. Duizenden apen en beren op de weg, waardoor ik mezelf als het ware 'verlies'. Weg spontaniteit, en met dat onspontane en terughoudende figuur dat in de plaats komt, kan ik het vaak wel vergeten. Het schijnt een trekje te kunnen zijn van hoogbegaafdheid (hetgeen ook hand in hand lijkt te gaan met hooggevoeligheid), iets wat ik volgens wat onofficiele tests en volgens mensen in mijn omgeving schijn te zijn. Alles doodanalyseren en dooddenken. Levert niets op, maar schakel het maar eens uit.
In de tijd met M. was alles anders. Het liefdesverdriet dat ik na M. gehad heb, was allesoverheersend. Jarenlang heeft het mijn leven beheerst. Dat doet het nu niet meer, maar het blijft een baken, vooral in tijden waarin alles koud en liefdeloos aanvoelt. In die tijden grijp ik terug op vroeger, de tijd met M., herinneringen om me aan op te warmen. Terwijl de meest realistische vorm van herinneringen aan M., namelijk de dromen over haar waarin het gevoel van samenzijn weer perfect opgeroepen wordt (terwijl dat in wakkere staat echt niet meer lukt), doorgaans juist zorgen voor een verslechtering. Een kater die onderstreept hoezeer dingen op dit moment 'fucked up' zijn en ik, na van alles en nogwat geprobeerd te hebben om juist niet in deze situatie te belanden of om er juist uit te komen, als balans moet opmaken dat ik het op dit moment ook even niet meer weet. Resteert de whisky en de fantasiewerelden uit de games, terwijl mijn geest merkbaar en voelbaar op zoek blijft naar ontsnappingsmogelijkheden uit deze situatie, maar telkens slechts nog op dode muren stuit.
- Unremedied's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Unremedied
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hier herken ik me echt
Hier herken ik me echt volledig in. Net alsof ik een stukje aant lezen dat ik zelf heb geschreven. Het ontroerd me.
Ook ik kamp met soortgelijke problemen en ik probeer een weg te vinden uit deze "duistere" periode. Ma was het allemaal maar zo makkelijk
@ unremedied
Eenzaamheid, dat is de kern van je verhaal.
Het langzame verpieteren, het verwelken van je levenslust.
Het is niet dat je op wilt geven, maar een uitweg zie je ook niet.
Je loopt op de automatische piloot, sleurt jezelf van huis naar werk en weer teug, en thuis drink je, game je, en doe je wat…
Je leeft niet meer, maar je bestaat, (ik noem het technisch functioneren) meer niet.
Naast alle adviezen die ik onder je blog zie staan, ben ik meer geneigd naar binnen te gaan bij jou, en eens te kijken wat de trigger is uit jou verleden, is het echt alleen de relatie me M. die je mist, of het gevoel ervan?
De eenzaamheid komt denk ik juist uit jezelf, want wie maakt dat jij je eenzaam voelt, is dat de bakker, de loodgieter, of de presentator van een praatprogramma op tv?
Primair kun (moet) je in je eigen persoon gaan zoeken naar je eenzaamheid, waar komt die trigger vandaan, dat je het ervaart alsof alleen een ander het op kan lossen?
De enige die wat aan jouw eenzaamheid kan doen ben jezelf, en dat is door ernaar te gaan kijken, (misschien een reading /healing therapeute raadplegen) jezelf confronteren met dat gevoel, en daar iets mee te doen…
Buiten jezelf zoeken naar een oplossing van je eenzaamheid zal resulteren in een korte termijn oplossing, omdat geluk met je zelf, in jezelf, vanuit jezelf komt…
Proberen in 16 talen en manieren uit te leggen dat je zelf verantwoordelijk bent voor (al) je gevoelens omtrent alle verstandelijke en emotionele beleving heeft denk ik niet zoveel zin, probeer gewoon eens in je zelf te gaan zitten, en naar je pijn te kijken, objectief, zonder te oordelen, zonder te denken, alleen maar kijken naar je pijn punten, misschien dat je patroon ontdekt in dit proces, zodat je dit gevoel vanuit eigen vermogen kunt ombuigen.
Sterkte!
Jester.
@Jester
is het echt alleen de relatie me M. die je mist, of het gevoel ervan?
Het is een belangrijke trigger geweest. Er is een duidelijke scheidslijn tussen voor en na de breuk wat mijn gevoel van geluk betreft. Het is niet de oorzaak van de eenzaamheid nu; het is wel een autoritaire bron van hoe het leven ook kan zijn en hoezeer ik daar nu niet bij in de buurt zit.
De eenzaamheid komt denk ik juist uit jezelf, want wie maakt dat jij je eenzaam voelt, is dat de bakker, de loodgieter, of de presentator van een praatprogramma op tv?
Dat is de realisatie van de klein geworden wereld en het gebrek aan een werkelijke (geestelijke) verbondenheid. Plus misschien de maatschappij, die een relatie praktisch veronderstelt, op een wijze van 'een relatie heeft iedereen', daar ook bijvoorbeeld fiscaal bepaalde voordelen aan koppelt, waardoor het niet hebben niet voelt als iets 'normaals'.
Primair kun (moet) je in je eigen persoon gaan zoeken naar je eenzaamheid, waar komt die trigger vandaan, dat je het ervaart alsof alleen een ander het op kan lossen?
Dat laatste heb ik niet geschreven, dat alleen een ander het op kan lossen. Wel is het zo dat ik denk dat naar de aard van het gevoel, eenzaamheid niet iets is waar je nou zo gemakkelijk in je uppie uitkomt. De oorzaak heb ik eigenlijk in mijn blog al omschreven, dus ik denk ook niet dat ik erg veel verder kom door daarnaar te zoeken. Het is meer: wat kan ik doen om de situatie waarin ik zit in positieve richting te verlaten?
Dat ikzelf de enige ben die me eruit kan trekken, ben ik me van bewust. Ik fantaseer af en toe graag over magische gebeurtenissen, berustend op toeval of wat dan ook, waardoor iemand ineens met een toverstafje de boel voor me kan verfraaien, maar heb ervaringsgewijs inmiddels wel geleerd dat dit doorgaans niet gebeurt. Het gebeurt in films, en daarom zijn films leuk om naar te kijken. En in games, en daarom bieden die een mooie vorm van escapisme.
Je hebt dan ook niet in mijn blog kunnen lezen dat ik buiten mezelf zoek naar een oplossing. Dat is ook niet zo; dat zou niet opschieten. De oplossing binnen mijzelf heb ik echter ook nog niet gevonden.
ik lees je blog en herken
ik lees je blog en herken heel goed wat je beschrijft. Dezelfde neiging tot overanalyseren en daardoor vastlopen, herken ik ook. Je beschrijft wat je zelf herkent als devolutie, een proces waarvan je nooit verwacht had dat het nu al in je leven zijn intrede zou doen. Ik denk dat de enige die dit proces kan doorbreken, jij zelf bent. Ik geloof namelijk pertinent niet dat het leven zich in een rechte lijn opwaarts voltrekt, tot een hoogtepunt, en dan neerwaarts. Ok, dat mensen op hun 99e andere perspectieven hebben, bijvoorbeeld niet meer aan een gezin gaan beginnen... uiteraard. En vriendschappen verwateren, relaties gaan uit. Maar daarvoor kunnen ook weer nieuwe in de plaats komen. Ik zie het leven als veel meer cyclisch, en een reis die pas ophoudt als je doodgaat. Er zijn altijd nieuwe mogelijkheden, en ik probeer wat ik uit de teleurstellingen leer juist te gebruiken in mijn eigen voordeel, realistischer te zijn maar de moed niet op te geven.
De enige manier om die sleur te doorbreken, is denk ik door je weer voller in het leven te storten, nieuwe mogelijkheden aan te boren, en het risico voor lief te nemen regelmatig in situaties te komen die het dan net niet helemaal zijn, weer te gaan 'dansen', vallen en opstaan, nieuwe mensen ontmoeten waarvan er een heleboel niet zullen blijven, en sommigen wel. Proberen het wat meer los te laten, bij het moment te leven, niet te ver vooruit te denken. Mijn strategie in dit soort situaties is mijn hele leven lang al geweest: mezelf terugtrekken, op mezelf zijn, meer gaan lezen / studeren / analyseren. Vooruit te gaan denken, beren op de weg te zien, en het daarom maar niet eens meer te proberen of er bij voorbaat maar al niks meer van te verwachten. Het is een soort verkramping waar ik heel goed in ben.
Maar nu ik mezelf wat beter ken, en weet dat dit mijn valkuilen zijn, probeer ik me juist te storten in dingen waarvan ik eerst dacht dat ze niks voor mij waren, als een nieuw perspectief. En uiteindelijk leer ik dan dat het niks voor mij is, of juist wel. Dat is het dansen zeg maar, ontdekken, proberen. Studeren en lezen en analyseren doe ik nog steeds graag, maar ik maak bewust tijd vrij om die andere kant van mezelf te ontdekken. En vooral ook om er op uit te blijven gaan, al heb ik geen zin, naar buiten, de wereld in. Weg met de sleur, en daardoor geniet ik ook weer meer van de momenten dat ik alleen thuis ben, zijn die negatieve gedachten, die constante gloom er ook minder.
Datingsites kunnen werken, maar af en toe ook knap frustrerend zijn. Ik ben een vrouw van 32 en believe me, een leuke
. Maar krijg ook veel vreemde reacties, veel mensen die niet meer terugmailen. Ik ga niet zitten wachten, mail zelf ook, ze klikken dan mijn profiel aan als zijnde leuk, ik vind hun profiel ook leuk dus waag er eens een mailtje aan. 0 respons. De sporadische contacten die ik had, zijn ineens weer verdwenen of worden ongeduldig als je zelf niet a la minute reageert. Eentje gaf te kennen dat hij met iemand anders aan het daten was en met haar was het wel wat aan het worden. Tja. Ik focus er niet meer op. Maar er zijn nog zoveel andere manieren om je horizon te verbreden.
Wat maakt jou zelf werkelijk enthousiast? Waar ligt je eigen passie? Ga daar iets mee doen, ga reizen, sporten, uit je creativiteit, zoek nieuwe clubs op, ga naar borrels en drink daar die whisky in plaats van alleen thuis voor je beeldscherm. Doe dingen die je totaal niet van jezelf had verwacht. Ga naar een game-fair, dan ontmoet je in real life die interessante mensen die al een gedeelde interesse hebben. Er zijn zoveel plaatsen waar je interessante mensen kunt ontmoeten. Die gloom die je zelf zo treffend benoemt, moet eerst weg, en dat doe je door weer te leven, weer passie te voelen, weer echt warm te kunnen lopen voor iets. Als ik je blog lees, dan voel ik dat totaal niet bij jou... denk dat daar de sleutel ligt. Als je weer gaat bruisen, is er ook minder ruimte over voor het eindeloze analyseren. Tenminste, zo werkt het bij mij wel.
'Dansen'
'Dansen'; het feit dat je het zo noemt, wekt de indruk dat dit iets is waar jij je weg mee gevonden lijkt te hebben. Ik begrijp wat je bedoelt en ik denk ook dat je gelijk hebt dat dit kan werken. Waar ik alleen tegenaan loop als ik denk te zullen gaan 'dansen', is dat ik concreet en praktisch weinig tot geen mogelijkheden zie.
door je weer voller in het leven te storten, nieuwe mogelijkheden aan te boren, en het risico voor lief te nemen regelmatig in situaties te komen die het dan net niet helemaal zijn, weer te gaan 'dansen', vallen en opstaan, nieuwe mensen ontmoeten waarvan er een heleboel niet zullen blijven, en sommigen wel
Dat is namelijk niet zo heel concreet. Stel je mij voor, zittend in mijn stoel zeg op een gemiddelde zondag, en we denken de 'gloom' even weg. Hoe stort je je concreet weer voller in het leven? Wat ga je doen? Hoe boor je concreet nieuwe mogelijkheden aan? Wat ga je doen? Hoe ontmoet je nieuwe mensen? Wat ga je doen?
Nieuwe mensen ontmoeten, daarvoor wordt vaak de tip gegeven bij een vereniging te gaan of zoiets. Maar ik denk dan toch dat je ook passie moet hebben voor het 'onderwerp' van die vereniging, anders is het een wel erg geforceerde manier om mensen te leren kennen. En daarin ben ik denk ik geen gemakkelijke. Het begint er al mee dat ik moeite heb mij voor een hobby één of meerdere avonden in de week 'vast te leggen', maar daarover zouden er nog compromissen te sluiten zijn. Moeilijker is: wat voor vereniging zoek je op? Veel van die 'standaardhobby's' als sport, koken, knutselen, verzamelen... Daar heb ik allemaal niet zoveel mee. Mijn interesses zijn veel solistischer van aard. Mijn moeder opperde vanavond nog dat ik maar eens moest gaan leren bridgen, misschien dat dat wat was (ze houdt zelf erg van bridgen). Tja, wie weet.
Vervelend dat je een vergelijkbare ervaring hebt als ik met die datingsites. Ja, ik ben óók 'leuk', veel meer dan dat zelfs. Potverdorie. En, no offence naar wie dan ook, het feit dat dan vrouwen van veertig of ouder wél berichtjes sturen, werkt eerder deprimerend dan opbeurend. Dat zul jij wellicht ook hebben met je rare reacties. Op een datingsite zet je een virtueel profiel neer. Maar dat bén je niet. Plus dat ik altijd het gevoel heb dat het oppervlakkigheid galore is op die dingen, een gebied waarin ik me nu juist iets minder goed kan bewegen. Ik wilde wel eens dat ik wat meer 'standaard' was op bepaalde fronten.
Hoe dan ook, dank je voor je reactie. Het is extra stof voor mijn geest in zijn zoektocht naar een uitweg. Het moet vooral geconcretiseerd worden: wat en hoe. En ik moet over de drempel heen misschien om dingen alleen te gaan doen; ik ben iemand die altijd liever dingen samen met anderen ondernam. Maar inderdaad, als dat niet meer zo gemakkelijk gaat, dan moet je wat...
tja, wat dat voor jou is, dat
tja, wat dat voor jou is, dat is puur persoonlijk. Met dansen bedoel ik uiteraard niet per se letterlijk dansen. Maar het weer op gang brengen van die stroom, dat er iets gaat bewegen. Dat je niet meer vastzit. Al ben ik persoonlijk inderdaad WEL letterlijk gaan dansen, en wel salsa! Ook al zag ik mezelf helemaal niet als danser, en dat heeft mijn kijk op mezelf totaal veranderd en mijn wereld vergroot. Soms moet je even uit die oude wereld breken. Het is nog steeds niet mijn favoriete hobby, maar het is weer een aanzet geweest tot andere dingen. Met een vriendin die ik daar heb ontmoet ben ik gister wezen lunchen, die zie ik minstens 1 keer per maand.
Je hoeft je niet eens een of meerdere avonden vast te leggen he. Ik ben bijvoorbeeld bij een eetclubje gegaan. Ik hou toevallig wel van koken, maar je kunt ook een uit-eten clubje starten, met mensen die qua karakter bij je passen. Ik ben ervan overtuigd dat best wel veel mensen kampen met dezelfde eenzaamheid. Doe eens gek, hang een briefje op bij de supermarkt of virtueel, er zijn vast mensen in de buurt die ook alleen eten en die het heel leuk vinden om dat af en toe samen te doen.
Ik zit ook bij een leesclubje, ik hou erg van lezen maar ook dat is een erg allenige bezigheid tot je ervoor kiest om de boeken ook te gaan bespreken. Als jij van gamen houdt, waarom doe je daar dan niet iets mee? Of bridgen inderdaad. De zoektocht naar wat je zelf leuk vindt, en hoe je daar creatief iets mee kan doen, is op zich al een leuke en zorgt voor leven in de brouwerij. Ben daarnaast gaan couchsurfen, dat is naast locals ontmoeten ook een netwerk van mensen die leuke dingen ondernemen. Je kan bijvoorbeeld als je zaterdag niks te doen hebt, een berichtje plaatsen: wie gaat er mee wat drinken? En dan krijg je meestal wel reacties. Of je kan een concert waar je graag heen wilt plaatsen.
En ok, als je dan naar die activiteiten gaat, dan ga je de eerste keer alleen, maar na 1 keer ken je al mensen, en daar spreek je dan de volgende keer mee af om samen te gaan. Dat kan vrij snel gaan, als je die eerste drempel maar over bent. Ik herken wat je schrijft hoor: alleen is ook gewoon veel moeilijker, hoeveel fijner is het dan om 'gewoon' die relatie of vaste vrienden te hebben met wie je dingen kunt doen. Uit je comfort-zone dan maar even, maar het is voor een goed doel!
En over die datingsite, ik heb precies hetzelfde. De meeste profielen reppen van: ik hou van een wijntje op de bank maar ook van een filmpje pakken... heel veel standaard zinnen. Het is al lastig om je echt goed te presenteren. En ja ik word zelf ook helemaal gek van die vreemde reacties, ik word er soms wanhopig door. Wil er af en toe ook gewoon mee kappen. Gisteren iemand van 69!!! Ik ben 32!!! Dan denk ik: wat doe ik fout, waarom ziet niemand hoe leuk ik ben, wat ik te bieden heb? Moet ik dan maar meer standaard zijn? Maar dat werkt ook niet, je bent wie je bent, al denk ik wel dat je bepaalde dingen van jezelf ook vanuit een ander perspectief kunt bekijken, je grenzen verleggen, soms klopt het beeld dat je van jezelf hebt ook niet of kun je wel degelijk jezelf een beetje een zetje in een andere richting geven.
Je bedoelt niet per se
Je bedoelt niet per se letterlijk dansen, maar stiekem is - zoals torn ook schrijft - letterlijk dansen eigenlijk wel een goed idee! Ik heb met een kennis een keer aan een proefles meegedaan en in tegenstelling tot wat ik altijd gedacht had, vond ik het best leuk! En ik ben ook eens met haar naar een uitvoering van haar eigen danskunsten geweest en dat was ook best mooi om te zien. Dus dat is wel iets wat denk ik de moeite van het proberen waard is! (Ook een beetje @torn dit). Maar wat je ermee bedoelde, was me duidelijk hoor
.
De zoektocht naar wat je zelf leuk vindt, en hoe je daar creatief iets mee kan doen, is op zich al een leuke en zorgt voor leven in de brouwerij.
Mmm, dat is een zoektocht waarmee ik veel beziggeweest ben, maar ik heb hem nog niet echt als leuk ervaren. Er zijn genoeg dingen die ik boeiend of interessant vind, maar zoals ik al schreef: dat zijn veelal solistische dingen. En bovendien dingen die niet écht een passie vormen, geen dingen waar ik écht voor kan gaan. Ik heb me dat vaak afgevraagd, waar ligt nou echt mijn passie, wat vind ik nou écht leuk, maar ik heb er niet echt een antwoord voor gevonden. Romantische scenario's, tuurlijk, daar heb ik passie voor. Of in een hangmat op een parelwit strand een cocktail drinken. Maar weet je, niet zo van die alledaagse dingen ofzo. Maar dat daarin een beperking ligt die ik misschien moet overwinnen, snap ik ook. Dus, dansen bijvoorbeeld.
Wat ik ook al schreef: soms zou ik willen dat ik wat meer standaard was, volgens mij zou dat een hoop dingen een stuk gemakkelijker maken.
Devolutie
Devolutie. Prachtig!
Ga schrijven en creëer jouw eigen wereld (met whisky, maakt niet uit als je het binnen die perken weet te houden). Je kan goed formuleren. M. en jij zijn de hoofdpersonen (beetje weinig voor 'n roman). Je vraagt niet om raad, want die is ook niet te geven.
Je bent nog jong, echt...! Misschien wel heel vervelend, maar stel je wordt 80 nog 46 lange jaren te gaan... Je kan hier niet nog 46 jaar in blijven, whisky, fantasiewereld en dromen over M. Hier moet je dus uit. Tenzij het een verslaving is en wil blijven hangen. Het is jouw leven.
Als je alleen bent is het aller aller belangrijkste werken aan contacten. Echte vriendschap is misschien wel belangrijker dan een relatie. Heb je nog contact met M.??, het mooiste zou zijn als je daar een vriendschap van zou kunnen maken.
Blijf niet hangen in herinneringen. Het maakt je alleen maar ongelukkiger en eenzamer. Maar ga werken, hard werken aan een goede vriendenkring. Dat kan nog op deze leeftijd.
Niemand wil in eenzaamheid sterven.
Nou ja, zomaar wat losse flodder gedachten van iemand die gegrepen werd door jouw verhaal. Zo jammer dat je je zo eenzaam voelt en de buitenwereld dat niet ziet omdat (let wel!) jij dat zelf zo in stand houdt.
Seetje
Dank je voor je berichtje!
Dank je voor je berichtje! Schrijven, dat deed ik ooit als hobby, maar heb ik lang geleden een beetje opgegeven bij gebrek aan inspiratie. Tegenwoordig laat ik hier eens wat achter, en dat is het dan. Maar dank je voor je compliment.
Raad vraag ik inderdaad niet om; het is van me afschrijven. Input is natuurlijk altijd welkom, maar juist met dat hoofd van mij dat altijd overuren maakt, komt het zelden voor dat iemand iets inbrengt dat ik niet zelf ook al bedacht had. Directe support werkt bij mij het beste; iemand die me 'meeneemt', de regie even overneemt. Maar die bestel je niet he.
Dat ik er niet in kan blijven hangen, ben ik helemaal met je eens. Vandaar ook dat ik naar een uitweg zoek. Ik heb wel eens gezegd: als ik op m'n veertigste nog in deze situatie zit, verhuis ik voor in ieder geval een jaar naar Frans-Polynesië ofzo. Gewoon een compleet andere wereld. Net zoals dat ik vanavond met een vriend aan de telefoon het erover had dat hij en ik maar een strandtent moesten beginnen op Aruba. Helaas vind je niet zo snel gelijkgestemden voor zoiets, laat staan dat ik over mijn eigen drempels heen kan stappen.
Met M. heb ik geen contact meer. Nadat we uit elkaar gingen, is zij er duidelijk in geweest dat ze dat niet wilde. We hebben elkaar in de jaren erna nog wel eens gezien en gesproken, wat op zichzelf voor mij telkens een happening was, maar dat was het dan ook. En nu, nu hoeft het van mij ook niet meer. Ze is getrouwd, woont in het buitenland. Contact houden zou me denk ik meer pijn dan goed doen. De update dat ze zwanger is ofzo, nou, daarvoor mag ze me best overslaan. Dat zou nog steeds pijn doen en ik neem aan dat dat toch wel iets is wat nogal hard in de lucht hangt.
Werken aan een goede vriendenkring, ja eens. Nou alleen nog voor mij geschikte manieren vinden waarop ik dat kan doen....
Re:
Zorgelijk verhaal, je zit in een negatieve spiraal.... destructief...
Koester de dingen die er wel zijn, misschien moet je je op je werk wat meer openstellen voor anderen... contact met anderen zorgt er misschien voor dat "eenzaam" in "alleen" veranderd en dat is dragelijker.... omarm de wereld om je heen, staar je niet blind om wat er verloren is gegaan "Wat verloren is komt nooit meer terug, het enige wat ons rest is de toekomst"
Je bagatelliseert je eigen drankgebruik, doen verslaafden ook... "het valt wel mee".. gevaarlijk..
Sterkte
Negatieve spiraal, dat klopt.
Negatieve spiraal, dat klopt. En ik denk dat ik zo langzamerhand onderaan die spiraal ben, want ik zit er al een poos in; het is langzaamaan een beetje van kwaad tot erger geworden.
Op mijn werk mij openstellen is niet zo'n probleem, maar op mijn werkplek werken niet zo heel veel mensen. Ik kan het met de meesten goed vinden, dat wel. Maar er zijn maar heel weinig die in een met mij vergelijkbare levensfase zitten (en een met mij vergelijkbaar leven hebben). Dat maakt dingen toch wat lastiger.
Dat blindstaren op het verleden niks oplevert, weet ik. Ik geef me er ook alleen aan over op ellendige momenten, en dan alleen als ik het mezelf toesta. Want ik weet dat het niet alleen niets oplevert, maar ook dat het olie is op het vuurtje van de 'gloom'. En het begin is juist denk ik enthousiasme voor dingen te hervinden, vreugde te hebben in dingen.
Wat het drankgebruik betreft, ja, ik begrijp dat die gedachte bij je opkomt. Verslaafden bagatelliseren dat inderdaad. Het gevaar dat daarin zit, ken ik ook (iemand die ik ken was problematisch alcoholiste). Ik heb er bewust wat meer over geschreven in een poging aan te geven dat dat voor mij niet iets problematisch is, maar realistisch te zijn over het feit dat het meer dan gemiddeld is. Bewijzen dat mijn drankgebruik niet problematisch is, zal ik niet proberen, want het blijven woorden op een scherm. Ik volsta ermee te zeggen dat mijn drankgebruik inhoudt dat ik gedurende twee à drie uurtjes op het einde van de dag whisky drink, en dat doorgaans alleen als ik niet in gezelschap ben (want in gezelschap drink ik doorgaans geen sterke drank). En ik heb voldoende discipline om ervoor te zorgen dat dat niet toeneemt (het neemt ook al jaren niet toe).
unremedied
Ik schrik van wat je schrijft, in het gezelschap geen drank drinken en thuis wel dat vind ik wel problematisch hoor!
En je schrijft het niet voor niets op het blog
Je voelt je eenzaam schrijf je.
En je hebt de antwoorden ook schrijf je.
Maar je doet niets toch?
Weet je misschien raar wat ik schrijf maar je verlangen naar een relatie drupt er aan alle kanten vanaf.
En als je te graag wil dan voelt de ander dat.
Onbewust gaat dat. Ik haak ook af als mannen honger hebben om het zo maar te zeggen.
Ga voor je verlangen,en probeer het gewoon nog een keer.
Paiq vind ik persoonlijk een leuke datingsite omdat je werkelijk kontakt hebt met iemand niet van die profieltjes waar je op moet reageren.
Groetjes Mariah
Groetjes Mariah
Citaat: Weet je misschien
Weet je misschien raar wat ik schrijf maar je verlangen naar een relatie drupt er aan alle kanten vanaf.
En als je te graag wil dan voelt de ander dat.
Onbewust gaat dat. Ik haak ook af als mannen honger hebben om het zo maar te zeggen.
Helemaal eens, zo werkt dat (helaas) inderdaad. Daar ben ik me van bewust en dat is niet handig als je in de positie zit waarin ik nu zit. Maar het is niet zozeer dat ik verlangen heb naar 'een' relatie, het is meer dat ik verlang naar het gevoel van verbondenheid dat ik ooit meegemaakt heb, of iets wat daaraan verwant is.
Als ik om me heenkijk, denk ik dat mensen soms wel vrij gemakkelijk relaties aangaan. Als ik 'een' relatie zou willen, zou dat ook wel lukken. Maar als dat gevoelsmatig niet helemaal is zoals het zou moeten zijn, is het niet goed voor haar en niet goed voor mij, en dan moet je er, denk ik, niet aan beginnen.
@Unremedied: Dansen!!!
Mijn moeder opperde vanavond nog dat ik maar eens moest gaan leren bridgen, misschien dat dat wat was (ze houdt zelf erg van bridgen). Tja, wie weet.
Bridgen ?? (kuch) Really ? Wordt dat nog gedaan ? Daar ben je toch nog veel te jong voor.
Laat ik voor deze keer even op een lijn zitten met Petals. Dansen. De ideale manier om nieuwe mensen te leren kennen, in beweging te zijn en even dat denken stil te zetten. heb je verder ook niemand bij nodig om te gaan doen. Ball-room of Latin dansen. Niet twijfelen en over na gaan denken, hup gewoon gaan ervaren. Shake that booty. Je zoekt een leuke dansschool en schrijft je in voor een beginnerscursus. Iedereen die meedoet weet ook nog niet hoe het moet, dus als je niet kan dansen val je totaal niet op. Je wisselt regelmatig van danspartner dus leert op die manier ook diverse vrouwen kennen. Wel even diverse dansscholen afgaan om even te "voelen" welke het beste bij je past. Kan je ook meteen uit die slangenkuilen van datingsites stappen, dansen is de manier om een diversiteit van vrouwen te ontmoeten.
Zelf geen ervaring mee, heb ik mij laten vertellen.
Just do it !
Ik volsta ermee te zeggen dat mijn drankgebruik inhoudt dat ik gedurende twee à drie uurtjes op het einde van de dag whisky drink, en dat doorgaans alleen als ik niet in gezelschap ben (want in gezelschap drink ik doorgaans geen sterke drank).
Niet belerend bedoeld, maar ben het wel met mrpither eens om daar waakzaam in te blijven naar jezelf. Zeker als het een gewoonte is. Op zich niet mis mee, hoeft ook niet problematisch te zijn. Maar kan je het ook nog voor elkaar krijgen om, indien nodig, deze gewoonte 1 of 2 weken achterwege te laten ?
Dat blindstaren op het verleden niks oplevert, weet ik. Ik geef me er ook alleen aan over op ellendige momenten, en dan alleen als ik het mezelf toesta.
Dit is wel een patroon wat ik zelf ook herken. Na mijn actieve LDVD waren er wel momenten dat ik met andere dingen te dealen had, zoals met mijn ooooh zo werkt mijn hoofddiagnose waar ik een minder/down gevoel van kreeg. Automatisch kickte dan mijn gedachtes dan terug naar mijn ex, en de fijne herinneringen. Alsof ik veel makkelijker met het gemis of verdriet daarvan kon dealen dan met de issues waarmee ik op dat moment daadwerkelijk iets moest maar nog niets mee kon of direct invloed op had. Soort van vlucht voor mezelf. Ik noemde het voor mijzelf op gegeven moment het ex-ervoor-schuiven-doosje. Vraag mij af of dat bij jou ook zo is. Met mijn lekenoog meen ik bij leden die in verdriet vast blijven zitten hetzelfde te zien gebeuren.
Vandaar ook dat ik naar een uitweg zoek. Ik heb wel eens gezegd: als ik op m'n veertigste nog in deze situatie zit, verhuis ik voor in ieder geval een jaar naar Frans-Polynesië ofzo.
Wat houdt je tegen om het gewoon te doen als je al tijden eigenlijk niet zo happy bent,even overdreven.
Of gewoon een sabbatical nemen en een tijd (enkele maanden) rond te gaan reizen. Zijn zat mensen die dat doen en dan herboren terugkomen met een frisse en andere kijk op alles. Een tijd uit je vaste patronen of omgeving stappen kan verhelderend werken. Dat zie je bij mensen die uit een ongezonde relatie weten te breken of een burn-out hebben gehad. Een tijd van vertraging en niet steeds in je vaste verplichtingen blijven zitten kan wonderbaarlijke effecten geven, sprak mijn peute ooit eens wijs. En ze had gelijk.
Gewoon eens niet overal over nadenken en door analyseren, doe gewoon eens iets waar je jezelf van verrast.
Unremedied
Afstompende patronen , om maar even bij torn aan te haken ...
misschien iets om te leren om luchtiger over zaken te gaan nadenken .. met humor dingen te kunnen benaderen en om jezelf te kunnen lachen ook.
Ik zie niet meteen een alcoholist in je hoor, drie glaasjes op een avond lijkt mij nog niet de kenmerken vertonen van een alcoholist alleen het is een beetje verdacht als je gaat drinken om maar te kunnen "voelen" je daarom niet afhankelijk gemaakt wordt van ...De gedachte in je hersens zich vast gaat pinnen dat het alleen maar met alcohol kan lukken om gevoelens te krijgen/te voelen.
Het blijven denken is ook een killer en dan maar de virtuele wereld in van de games....flinke afstand van de werkelijkheid terwijl het toch heel echt lijkt.
Datingsites... ik heb er geen slechte ervaring mee gehad...maar ik denk wel dat je heel kritisch moet blijven ook naar jezelf toe. Bekijk het een beetje als online shoppen ... beetje rondkijken en zie daar ook het leuke van in zonder het "moeten" aspect erin te verweven. Eenzaamheid wil al heel graag je pushen om het maar snel te willen en te hebben... en daarom mss ook de "lading" eraan geeft dat je snel iets verwacht en het niet gaat zoals je wilt..geen reactie terug krijgt . Jij als denker....
Wat hierboven is aangedragen als alternatief bijv het dansen of een eetclubje ... ben ik het wel mee eens dat je iets moet gaan doen ... maar ik zie veel meer in iets geheel anders voor jou
Een training zoals de corps mariniers ...een survival waar je giga tegen jezelf aanloopt , geestelijk en fysiek afgemat worden , dingen te moeten doen die je normaal niet zou durven.. afmattende lichamelijke prestaties onder barre omstandigheden met andere mensen, kapot gaan en weer herboren worden... stevig met je poten terug op aarde en geleerd hebbende wie je bent , wat je wil en welke kant je nu op gaat .. zelfvertrouwen op en top , conditie tot en met en wie weet een sixpack toe
Unremedied
Velen geven hier allerlei adviezen wat je zou moeten doen.
Je moeder noemt bridge
De een roept dansen en ik zeg daten en de ander wat ik ook een hele leuke vind is training bij de corps mariniers.
Iedereen praat vanuit zijn eigen referentiekader en het is allemaal goed bedoeld.
En feitelijk heb je daar eigenlijk niet zoveel aan.
Je kan jezelf een vraag stellen
Waar word ik blij van en wat maakt mij gelukkig en dat gaan doen.
Want jij doet het op je eigen manier.
Gewoon Doen... meer niet...
Mariah
@unrem
Ik heb niet zo veel toe te voegen aan bovenstaande reacties...
alleen een klein gedichtje..
als het kon
hield ik
je last
even voor je vast
als ik dat
zou kunnen
loste ik
het getob
voor even voor je op
legde ik
je zorgen naast je neer
droeg ik voor even jouw juk
en bracht ik je
een bosje geluk
(Lowieke)
@blauwezon
Dank je voor je ongelofelijk lieve reactie! Echt fijn, dank je wel! Dit is nou typisch een soort reactie dat ik zou willen scharen onder 'toevallige magie', waar ik hierboven (of hieronder, die stomme site zet de reacties geloof ik niet helemaal neer waar ze horen) over schreef. Iemand van buitenaf die spontaan iets positiefs inbrengt.
Het is allemaal niet fijn, maar hier heb je in ieder geval een grote glimlach mee op mijn gezicht getoverd
.
@Mariah: goed bedoelde adviezen. :p
Velen geven hier allerlei adviezen wat je zou moeten doen.
Hmmmm, ik bekijk even mijn reactie en zie nergens terug dat Unremedied iets zou moeten van mij. Just brainstorming. Niemand wordt minder van andere invalshoeken waar je misschien zelf overheen kijkt toch ?
Wat is er mis als je zelf iemand kent met overeenkomsten in het zitten in denken zoals Unremedied het bij zichzelf beschrijft, en die persoon vond een geweldige uitlaatklep in dansen, en ik draag dat aan als mogelijkheid ? Niets mis mee toch ? Richt ik toch geen psychische schade mee aan bij een ander ?
En de persoon in kwestie zijn blogs te hebben gelezen en zijn activiteiten hier volgend laat hij zich niet snel iets aan of om praten.
Waar word ik blij van en wat maakt mij gelukkig en dat gaan doen.
Lag daar niet de bron of aanleiding voor dit blog bij Unremedied ?
Gewoon Doen... meer niet...
Dat zeg ik. om met Michael Jordan te spreken Just do It.
Jaja @Mariah
"Gewoon doen... Meer niet..."
Als het allemaal zo makkelijk was!
Adviezen zijn fijn. Wie de schoen past trekt 'm aan.
Citaat: Je kan jezelf een
Je kan jezelf een vraag stellen
Waar word ik blij van en wat maakt mij gelukkig en dat gaan doen.
Wijs advies, en ook precies waar ik al lange tijd mee bezig ben. Het antwoord heb ik helaas nog niet gevonden.
@Hortensia
De gedachte in je hersens zich vast gaat pinnen dat het alleen maar met alcohol kan lukken om gevoelens te krijgen/te voelen.
Zover gaat het gelukkig absoluut niet. Het is vooral dat wanneer ik in m'n uppie thuis ben, dingen als kunst, muziek en film harder over lijken te komen als ik wat gedronken heb. Het is niet zo dat ik niets voel als ik nuchter ben, integendeel.
Bekijk het een beetje als online shoppen ... beetje rondkijken en zie daar ook het leuke van in zonder het "moeten" aspect erin te verweven. Eenzaamheid wil al heel graag je pushen om het maar snel te willen en te hebben... en daarom mss ook de "lading" eraan geeft dat je snel iets verwacht en het niet gaat zoals je wilt..geen reactie terug krijgt .
Dat is hoe het zou moeten he, gewoon ontspannen wat rondbladeren, dingen proberen. Maar als je op het eenzame eilandje zit waarop ik zit, dan wordt het inderdaad al snel wat beladener dan eigenlijk goed is. Maar hou dat maar eens tegen.
Een training zoals de corps mariniers ...een survival waar je giga tegen jezelf aanloopt , geestelijk en fysiek afgemat worden , dingen te moeten doen die je normaal niet zou durven.. afmattende lichamelijke prestaties onder barre omstandigheden met andere mensen, kapot gaan en weer herboren worden... stevig met je poten terug op aarde en geleerd hebbende wie je bent , wat je wil en welke kant je nu op gaat .. zelfvertrouwen op en top , conditie tot en met en wie weet een sixpack toe
Ghehehe, ik ben gevleid dat je op basis van mijn blogs denkt dat ik geschikt zou kunnen zijn voor een dergelijke training, maar nee, op dat vlak ben ik vrees ik wel echt een watje. Fysieke inspanning is niet zo mijn ding, ik zou van zo'n training doodongelukkig worden. Niettemin begrijp ik wel wat je bedoelt te zeggen; "compleet iets anders waarbij je jezelf tegenkomt". In dat kader denk ik dat verhuizen naar het buitenland en daar opnieuw beginnen misschien voor mij eerder in de rede ligt.
Citaat: Bridgen ?? (kuch)
Bridgen ?? (kuch) Really ? Wordt dat nog gedaan ? Daar ben je toch nog veel te jong voor.
Ja, dat zei ik ook tegen mijn moeder, dat ik het toch wel leuk zou vinden geen vijftigplussers tegen te komen, of mensen die jonger zijn maar stiekem aan het profiel van een vijftigplusser voldoen
.
Over het dansen, daarop ben ik in de reactie op petals al ingegaan. Ja, goed idee.
Niet belerend bedoeld, maar ben het wel met mrpither eens om daar waakzaam in te blijven naar jezelf. Zeker als het een gewoonte is. Op zich niet mis mee, hoeft ook niet problematisch te zijn. Maar kan je het ook nog voor elkaar krijgen om, indien nodig, deze gewoonte 1 of 2 weken achterwege te laten ?
Die waakzaamheid die zit er wel. Bewust kies ik ervoor om het drankgebruik niet een al te grote issue van deze blog uit te laten maken, juist omdat het geen oorzaak van de problematiek is, eerder een gevolg. En dat het zorgen met zich kan brengen, snap ik. Het nadeel is alleen dat van iedereen, ikzelf degene ben die het slechtst kan aangeven dat de alcohol het probleem niet is, juist vanwege het stigma dat echte alcoholisten hun probleem ontkennen. Daarom kies ik ervoor om er verder niet meer zo op in te gaan. Zou ik het achterwege kunnen laten? Ja, dat zou ik kunnen. Zou ik het zomaar doen om mezelf dat te bewijzen? Nee, want er is geen noodzaak toe en ik voel me er goed bij. *ziet de fronsende wenkbrauwen alweer voor zich verschijnen*.
Alsof ik veel makkelijker met het gemis of verdriet daarvan kon dealen dan met de issues waarmee ik op dat moment daadwerkelijk iets moest maar nog niets mee kon of direct invloed op had. Soort van vlucht voor mezelf. Ik noemde het voor mijzelf op gegeven moment het ex-ervoor-schuiven-doosje. Vraag mij af of dat bij jou ook zo is.
Ja. Als de realiteit kut met peren is, dan is de neiging om aan M. te denken groter, om me aan de herinneringen op te warmen. Te realiseren dat kut met peren niet universeel is, dat ik uit eigen ervaring weet hoe het ook kan zijn. Zo dienen misschien de herinneringen aan het verleden inderdaad ook wel als soort van escapisme.
Al is het wel zo dat gedachten aan M. me soms ook nog verdomd veel pijn kunnen doen. De realisatie van hoe alles gelopen is. Best vaak bedenk ik me op bepaalde tijdstippen wat zij nu misschien aan het doen is. Ze woont nu ver weg, in het buitenland, met een flink tijdsverschil. Ik realiseer me dan op momenten dat zij op dat moment met haar man knus in bed zal liggen. Dat ze, als ze er niet al mee bezig zijn, op korte termijn toch wel eens bezig willen gaan met kinderen. Met dat soort gedachten doe ik mezelf pijn, dus zodra ik mezelf erop betrap, probeer ik met die gedachtenspinsels te nokken.
Wat houdt je tegen om het gewoon te doen als je al tijden eigenlijk niet zo happy bent,even overdreven.
Die drempels, van een 'compleet nieuw avontuur aangaan', zijn voor mij hoog. Niettemin opperde mijn moeder niet alleen het bridgen; ze heeft ook wel eens geopperd dat ik naar de Antillen (voor zover die als zodanig nog bestaan) zou kunnen verhuizen. Ik zou daar hetzelfde werk kunnen doen als ik nu doe, maar in een compleet andere omgeving. Onlangs realiseerde ik me dat ik hier in Nederland inderdaad niet heel veel te verliezen of achter te laten heb. En af en toe droom ik ook over het land waar M. nu woont, waar ikzelf ook lange tijd gewoond heb, dat ik daar weer voor een poos zit. Het zijn mogelijke oplossingen voor de shit waar ik nu mee kamp, maar de drempel blijft hoog, al is het misschien zo dat het enige wat ik nu te verliezen heb, de prettige werksfeer is waar ik nu in werk. En ook dat is wel eens anders geweest.
@Unremedied
Nou, wat kunnen die herinneringen soms toch pijn doen. Voor mij na zo een tijd ook nog steeds, komen die herinneringen keihard binnen.
Mag ik vragen, wanneer was de eerste dag in het liefdesverdriet dat jij niet aan ex dacht? Het verloop verschilt natuurlijk wel per Ldvder, ben benieuwd bij jou. Ik hoop die dag heel snel tegemoet te komen.
doen is de beste manier van denken Unrem
Dit filmpje gaat wel over werken maar ik vond het heel erg passen in de context van deze discussie.
Ik vond hem erg inspirerend en wil het graag delen.
Ik denk dat je dit kunt doortrekken naar het gegeven dat vele mensen niet meer weten wat ze leuk vinden.
En je schreef iets over hoogbegaafdheid, het lijkt me waarschijnlijk dat je je als hoogebegaafde nog meer moet aanpassen als het niet erkend is toen je kind was.
Mariah
@unremedied
Je eenzaam voelen, alleen voelen is een van de ergste dingen die er is. Althans, zo ervaar ik dat. Ik ben niet alleen, maar voel me de laatste tijd in stijgende mate wel zo. Ik zal je t hoe en waarom besparen. Wat ik wel voel is dat je die eenzaamheid bijna zichtbaar met je meezeult. Andere mensen reageren op die energie en de meesten willen er ver van blijven. Dat lijkt de catch-22 te zijn van het geheel, want hoe maak je dat je jezelf minder eenzaam voelt, zodat je minder mensen daardoor afstoot?
Ik heb daar erg onder geleden in het eerste jaar na mijn breuk. Proberen contact te maken. Te hard proberen met als resultaat dat mensen wegrennen (vrouwen in dit geval). Beetje wat Mariah zegt, hoe harder je probeert, hoe minder resultaat.
Toch ben ik er stellig van overtuigd dat als je de juiste (en ik heb het niet over de Ware) persoon tegenkomt, zaken als 'teveel', 'te snel', 'te weinig'niet meer er toe doen. Ook dat is mijn ervaring, zowel bij mij ex als bij mijn huidige lover. Bij die persoon kan je gewoon jezelf zijn, met al je eenzaamheid. Want geloof me, die eenzaamheid gaat niet zomaar weg bij het aangaan van een nieuwe relatie. Niet als het iets is dan deel van jou is geworden. Of door wat je hebt verloren, wat je hebt meegemaakt of hoe je in elkaar zit.
Het weg(willen) vluchten uit de realiteit ken ik ook erg goed. Gelukkig (voor mij) gaan daar geen stimulerende verslavingen mee gepaard, zoals dat was bij andere leden van mijn familie. Maar ik vlucht ook liefst weg en dat terwijl ik een relatie heb met iemand waar ik wel veel van ben gaan houden.
Afleiding zoeken helpt zeker, maar neemt het gevoel niet weg en vult het gat niet op. Een relatie ook niet. Dat gezegd hebbende was mijn inherente gevoel van alleen in deze wereld zijn werkelijk compleet weg toen ik met mijn ex was. Was een vreemde maar heerlijke ervaring. Na de breuk kwam het dubbel zo hard terug en dat was echt heel erg zwaar.
En ik weet inmiddels ook hoe eenzaamheid desastreuze gevolgen kan hebben, dus stel het je tot taak om het niet zover te laten komen!
Ik ben zoveel mogelijk gaan doen buiten de deur. Vrijwilligerswerk heeft mij enorm geholpen destijds. En vrienden. Ik denk niet dat ik het gevoelsmatig had getrokken als het niet voor deze twee factoren was geweest. Plus, je komt weer mensen tegen als je de deur uitgaat. En misschien wel iemand die weet wat het is om je eenzaam te voelen en vanuit dat begrip jouw eenzaamheid omarmt in plaats van dat het haar afstoot. Zo iemand heb ik ontmoet.
) dat elke stap er 1 is in de goede richting. In elk geval 1 weg van waar je nu staat.
Maar stilstand=devolutie denk ik. Dus beweeg, maakt niet uit in welke richting (zeker niet als je je verloren voelt). Ik ben ervan overtuigd (veelal voor anderen
Take care.
@eenzaam
Hi!
Wat een ontzettend klote gevoel is het, en volgens mij rukt het op in onze individuele prestatie maatschappij. Ik vind het heel dapper dat je het hier zo neer durft te leggen, dat jij er ook mee kampt. En volgens mij ben je dáár niet alleen in. Ik heb er in elk geval al mijn hele leven regelmatig last van, en wil daarom mijn bevindingen delen.
Lange tijd heb ik ook gehoopt op wonderbaarlijke gebeurtenissen die mijn leven zouden veranderen, als bij toverslag. En het escapisme ken ik ook. Inmiddels zie ik dat er eigenlijk een aantal dingen bij mij erg van belang zijn.
- De 'huidhonger'. Als ik lange tijd niet fijn kan knuffelen met iemand, fijn kan 'zijn', dan ga ik me op den duur rot voelen. Het voelt soms bijna als een fysiek gemis. Als het erg lang duurt, wordt ik somber en ontstaat er een soort van harnas. Ook wordt ik prikkelbaar. Ik heb er al meerdere malen over gedacht om een knuffelclub op te richten of id. Onlangs heb ik ontdekt dat het niet eens persé om het knuffelen gaat, maar dat er iemand bij me is, die niks van me wil, maar dat we gewoon samen kunnen zijn. En genieten van het moment zelf. Daarin rusten, klinkt weer zweverig, maar heb even geen andere woorden voor. Meestal gaat dit het beste met een soort 'vriendje', bij wie ik me op mijn gemak voel, om zo intiem te zijn.
- Mijn vermogen tot verbinding. Behalve bovenstaande, wat daar eigenlijk een uitingsvorm van lijkt te zijn, blijkt vooral mijn vermogen tot verbinden het grootste struikelpunt. Onvermogen dus. En dan zowel met wat er in mij gebeurt, als met de mensen om mij heen. Ik heb het dan niet om alledaagse lulpraatjes, al kan dat ook verbindend zijn. Maar om een werkelijke verbinding, met gevoel en zo
Ik kom normaliter zelfverzekerd over, heb een goed stel hersenen, maar dat is ook mijn valkuil. Dingen als me kwetsbaar op durven stellen, mijn werkelijke gevoel laten zien en dergelijke had ik niet geleerd. En deze blijken essentieel in het niet eenzaam voelen.
- Hoofd vs lichaam. Ik zie je heeeeel helder uiteenzetten wat en hoe. Een bekende valkuil, want als je aan het nadenken bent hoef je ook niet te voelen. Toen iemand me liet zien dat analyseren ook een vorm van escapisme is, en geenszins bijdraagt, kon er pas wat gaan verschuiven. Eigenlijk is dit nog het belangrijkste, en ben ik nu bezig door middel van somatic experience te leren écht te voelen en dat te integreren. Een 'racend' hoofd, geeft me vooral aan dat er wat te ervaren valt in dat lijf. En dat ik door mijn opvoeding eigenlijk maar een vrij kleine capaciteit had om werkelijk te voelen. Ik bedoel dan de sensaties in mijn lichaam. Emoties waren er altijd (meer dan) genoeg.
Sterkte,
Teigetje