Allereerst goed initiatief om hier een forum op te zetten waar je jouw eigen verhaal kwijt kan. Dank daarvoor!

Zoals zo velen, denk ik, ben ook ik hier via Google gekomen. En ja, ook mijn verhaal is anders en laat me niet los.

Mijn situatie is als volgt. Samenwonend met een kind van 6. Mijn relatie is liefdeloos en de enige reden dat wij nog bij elkaar zijn is ons dochtertje. Sinds 10 jaar hebben wij een relatie. Mijn partner is van buitenlandse afkomst. En zoals altijd, leek het perfect. Maar zij kan niet omgaan met allerlei gebeurtenissen die de laatste 5 jaar hebben plaatsgevonden in ons leven. Met andere woorden: het leven is niet zoals zij zich had voorgesteld. En hoewel we daar al meerdere malen over hebben gesproken en ik iemand ben die niet opgeeft en altijd naar voren kijk, is het mij niet gelukt om haar ook zo te laten denken. Ze blijft zitten in een situatie. En ik ben dan een makkelijk slachtoffer om de frustraties te botvieren. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat zij aan borderline syndrome lijdt. Ik ben daar achtergekomen doordat ik zelf de fouten bij mij ben gaan zoeken, en door middel van psycholoog hulp ben gaan zoeken. Die bracht me op dat spoor. En ik ben ervan overtuigd dat het klopt, de wisselende stemmingen, altijd het probleem bij een ander etc. Het probleem is, dat ik van haar of haar omgeving niet hoef te verwachten dat iemand daarvoor open staat om zelfs maar dit te overwegen. Bovendien ligt alles altijd aan anderen en daardoor is er praktisch niemand in mijn omgeving die nog goed met haar omgaat.

Ik ben soms een tikje naïef en had niet door dat zij al meerdere jaren haar ex ziet en daarmee vreemd gaat. Onder de noemer van "een vriendin bezoeken en daar overnachten". Toen ik daar ruim een jaar geleden achter kwam, was voor mij de maat vol. Ik kon niet meer, ik miste de arm om me heen, intimiteit en warmte, de vernederingen waren er teveel. Maar ik wil mijn dochter niet verliezen, want die verhuisd meteen naar het buitenland, dat zou de consequentie zijn als ik de relatie definitief opzeg. Dus besloot ik voor mezelf te kiezen door iemand te zoeken die mij het gevoel kon geven dat ik iemand ben. Via een website, kwam ik bij haar terecht. Een prachtige vrouw, gescheiden met kinderen. We hadden meteen een klik, en ze gaf mij het gevoel dat ik het waard ben om mee om te gaan. Ik had niet gedacht dat zij zo belangrijk voor mij zou worden. Bovendien was mijn partner met dochter gedurende de gehele zomervakantie bij mijn schoonfamilie, zodat ik tijd had om na te denken. Om het weekend zagen we elkaar. We genoten van elkaar en de aandacht die we voor elkaar hadden. Ik dacht dat ze mij volledig vertrouwde door foto's van familie en vrienden te delen. Er was geen item wat offlimit was. Ze vertelde dat ik een mooi mens was, dat ze zich veilig en geborgen bij mij voelde. En dat ze zich eenzaam voelde ondanks haar kinderen en een vriendje zocht. Ze was mijn partner meer dan mijn echter partner was. Tot vorig weekend.

Inmiddels was de school weer begonnen, ik moest oppas zoeken voor mijn dochter omdat mijn partner in het buitenland zat. Ik wilde graag naar mijn nieuwe vriendin toe. Het was een enorme puzzel om dat voor elkaar te krijgen en ik voelde mij er absoluut niet comfortabel onder. Dat gelieg om iemand te zien. Ik wilde haar beter leren kennen maar zeker niet met een koffer op de stoep staan. Ik wilde zeker zijn dat ik voor haar echt speciaal was en niet een nummertje, als zij ook dat gevoel had, zou ik het hier thuis opbiechten. Want zo ging het niet langer. Zij had die zaterdag ook haar issues om haar jongste onder te brengen. Maar we kregen het voor elkaar. Haar jongste mocht mij absoluut niet zien. Het leek allemaal te passen, totdat we bij haar huis kwamen en haar dochter toch thuis bleek te zijn. Ze verstarde. Toen de dochter weg was, besloot ik om open te zijn. Wat betekende ik voor haar? Ik vroeg haar mij te vertrouwen (want ze had nare ervaring met mannen inclusief haar ex) en dat er niets zou veranderen. Wie weet komen we erachter dat er echt iets tussen ons mogelijk is, want dat we elkaar speciaal vonden leek mij wel duidelijk. Het pakte dus niet zo uit, huilen, nare ervaring van ex-en, angst. En binnen een uur na aankomst in haar woning was ik al weg. Ik wilde haar tijd geven en besloot me niet op te dringen. Denk maar na zei ik. Ik drong nergens op aan, en begrijp haar problemen en situatie.

Twee dagen later kreeg ik een email waarin ze mij opgeeft. Het was een emotionele dag, ze voelt niets voor me, en zal dat niet doen. En gaat nu op zoek naar een echte vriend en wenst me het beste. Het was alsof de grond onder mij wegviel. Uiteraard besloot ik te reageren om het uit te leggen. Maar ik was te emotioneel dramatisch ("je bent speciaal", "ik wilde eerlijk zijn", "en samen dingen uitzoeken maar je kent me blijkbaar toch niet") en dat had ik niet moeten doen. Boos en verdrietig. Ze betekent meer voor me dan ik dacht en mis haar ieder moment. Ik heb beloofd haar niet lastig te vallen en wenste haar het beste. Maar ik betrap me erop hoe vaak ik aan haar denk en haar wil contacteren.

Ik heb geen idee of wij echt gelukkig hadden kunnen worden, maar het gevoel was er en dat had ik graag onderzocht. Vroeg of laat raak ik mijn dochter toch kwijt, ik kan die stukken niet meer lijmen. Maar ik hoopte op de toekomst en dat zij mij sterker kon maken en wie weet meer dan dat. Tot op dit moment heb ik geen contact gezocht, hoe moeilijk ook. Ik voel me niet goed begrepen, afgerekend door ellende die anderen over haar uitgegooid hebben. Ik respecteer haar maar mis haar enorm. Ergens van binnen voel ik dat zij hierop misschien terugkomt. Maar ik kan het proces niet beïnvloeden of sturen, althans zo voelt het. Het enige dat ik kan doen, is hopen en naar de volgende dag uitkijken want wie weet klopt ze weer aan. Ik ben gekker op haar dan ik dacht en als iemand hier een medicijn of strategie tegen heeft, dan sta ik voor alles open om haar weer in mijn armen te hebben