eerste relatie

afbeelding van zon

Ik ben nieuw hier, en moet even mijn verhaal kwijt...
Sinds twee maanden is mijn relatie na 10 jaar afgelopen. We waren allebei 16 jaar toen onze relatie begon. Een hele mooie relatie, we waren stapelgek op elkaar. Weinig ruzie, nooit vreemd geweest, veel leuke dingen samen gedaan. 3 jaar hebben we samengewoond. Afgelopen zomer hadden we het erover om misschien een huis te gaan kopen. Sinds dat moment is hij afstandelijk naar mij toe. Veel zijn eigen dingen willen doen en intimiteit uit de weg gaan. Totdat de maat voor mij vol was en hem vertelde of je gaat 100 % voor mij, of niet. Na veel gepraat zijn we uit elkaar gegaan. Hij twijfelde over onze relatie. Ik heb nog steeds hoop dat het weer goed komt tussen ons, dat dit nodig is voor hem om te beseffen wat hij eigenlijk had. Hij vertelde ook 'jij bent het eigenlijk voor mij, maar toch lukt een relatie niet.' Hebben meer mensen ervaring met een lange eerste relatie?

afbeelding van Daphje

Lieve Zon, Ik kan je niet

Lieve Zon,

Ik kan je niet helpen, heb er geen ervaring mee met zo'n lange relatie. Ik heb wel een vriendin die zo jong samen was met haar vriend (van 17). Vorig jaar (op haar 24ste) heeft zij ook een crisis gehad. Zij zag het niet meer zitten, stelde zich vragen, en had zelfs heel even een ander. Na enkele maanden is het weer goed gekomen en ze zijn nog steeds samen. Nu gaan ze bouwen. Volgens de levenslooptheori?ɬ´en is rond 25 jaar een crisisfase. Mensen die nog geen relatie hebben, omdat ze studie of carri?ɬ®re voor lieten gaan, stellen zich de vraag of ze hiermee wel goed gedaan hebben. Anderen, die wel al zwaar investeerden in een relatie, zijn bang dat ze misschien veel gemist hebben en vragen zich af of ze wel de juiste keuze gemaakt hebben. Verder is het ook zo dat wanneer mensen een grote beslissing nemen, als een huis kopen, trouwen of samenwonen, dat dit vaak triggers zijn van dit soort vragen en twijfels; Het zijn beslissingen die je dwingen bij je leven en keuzes stil te staan. Zijn crisis, die nu ook de jouwe is, is dus heel menselijk. Maar dat maakt het daarom niet minder moeilijk. Ik hoop echt dat jullie eruit komen! Veel sterkte!!

Daph

afbeelding van Hoop

Lieve zon

Hoi,
Wat is dit pijnlijk herkenbaar allemaal. Sinds 10 dagen is mijn relatie van 7 jaar ook uit. Ik ben 24 en mijn exvriend is 26. We woonden al 5 jaar samen en we hadden het sinds kort ook over een koopwoning e.d. Hij heeft het zo onverwachts uitgemaakt want we hadden nog gewoon intimiteit, lachten veel en deden onze leuke dingen. Niemand van onze familie en vrienden hebben het zien aankomen. Blijkbaar heeft hij dus nooit over zijn ware gevoelens gepraat omdat ik niets gemerkt heb. Het lijkt wel alsof er iets geknapt is in zijn hoofd. We gingen allebei door een moeilijk periode wat betreft werk en gezondheid van famillieleden dus misschien zijn we een beetje langs elkaar heen gaan leven. We hebben allebei een druk leven. Maar ik dacht dat het wel goed zat met ons. En net als jij, Zon, hoop ik ook nog dat het goedkomt. Ik sprak een bevriende psychologe en ze zei dat dit vaak voorkomt op deze leeftijd nadat je al van jongs af aan een lange en 1e serieuze relatie hebt. Ze zegt dat ik hem de ruimte moet geven. Ik ga het proberen alhoewel het verschrikkelijk moeilijk is. Hij doet opeens zo gevoelloos alsof hij zelf geen verdriet heeft. Jullie moeten weten dat mijn vriend een enorm trouw persoon is, in de liefde, familie, vrienden en werk dus voor mij kwam het zo ontzettend onverwacht. Ik heb echt het gevoel alsof er iets geknapt is maar ik weet niet hoe ik het kan maken. Ik ga me eens op mezelf focussen en hoop dat hij tot inkeer komt.

afbeelding van Unremedied

Whoeha

Wat vreselijk. Ik krijg kippevel bij het lezen van deze stukjes. Een poos geleden is ook mijn relatie van vijf jaar beeindigd, welke ook mijn eerste relatie was. En wij zitten ook rond de leeftijden die hierboven genoemd worden. Ik was degene die het heeft uitgemaakt en inderdaad zou datgene wat hierboven geschreven is mede een verklaring kunnen zijn waarom ik mij genoodzaakt voelde het uit te maken. We zijn nu een poosje verder en het gevoel wel weer met haar verder te willen is erg sterk nu, nu ik wat tot bezinning ben gekomen. Helaas werkt zij nu niet echt meer mee, het is haar ook nogal overvallen en ik denk dat ze bang is dat als we weer bij elkaar zouden komen, dingen weer zo zouden worden als ze waren. Ik zie het inderdaad meer als een crisis overwinnen. We hebben er ook allebei van geleerd wat er allemaal gebeurd is en je kunt alles veel beter op z'n waarde schatten. De goeie dingen, de slechte dingen, het hoeft allemaal niet meer zo gefilterd te worden; nu kijk ik naar het 'totaalpakket' en denk ik bij mezelf: met haar kan ik gelukkig worden. Maar nu wil zij niet meer. Ik begrijp wel waarom, maar ik geloof haar er niet helemaal in.

afbeelding van zon

Jeetje, het geeft me wel een

Jeetje, het geeft me wel een goed gevoel om jullie verhalen te lezen. Ook om te horen dat de vrienden van Daphje weer bij elkaar zijn. En Hoop, ik geef hem nu ook de ruimte, hoe moeilijk dat ook is. Want eigenlijk wil ik alles weten wat hij doet en hoe het met hem gaat. Dan stuurde ik hem weer een e-mail dat er wat post van hem bij mij nog lag, zodat ik weer een e-mailtje terug kon verwachten. Maar nu heb ik mezelf voorgenomen om zo min mogelijk van me te laten horen (msnen afkappen dat je weg moet enzo). En als we contact hebben, laat ik weten dat het heel goed met me gaat en dat ik allemaal leuke dingen aan het doen ben. En unremedied, ikzelf denk er ook af en toe over na, als het weer goed komt, straks krijgt hij weer dezelfde twijfels... en daar heb ik geen zin in natuurlijk. Dus iets houd me wel een beetje tegen. Ik denk ook dat hij heel erg zijn best moet doen om mij terug te krijgen (maar ja, dat zeg ik nu...als hij straks bij mij op de stoep staat...Glimlach) Probeer iets bijzonders te doen om echt te laten blijken dat je 100% voor haar wilt gaan.
Veel sterkte allemaal!

afbeelding van Hoop

moeilijk om geen contact te zoeken

Hoi Zon,

Ik vind het ook erg moeilijk om geen contact met hem te zoeken. Ik was zo gewend dat we elkaar elke ochtend en avond spraken en tijdens het werk ook nog via ICQ. Ik moet me steeds voorhouden dat die afstand nu even beter is maar het is moeilijk. Ik ben ook zo benieuwd naar wat hij doet, hoe hij zich voelt, hoe zijn werk gaat, etc. Als mijn vriend toch bij me terug wil dan zal er natuurlijk veel moeten veranderen van beide kanten. Allereerst moeten we leren over onze echte gevoelens te praten.

afbeelding van Red_princess

Wat een herkenning

Ongelooflijk, wat een herkenning allemaal zeg. Mijn vriend en ik zijn ruim een maand geleden uit elkaar gegaan. Ik wilde 't eerst niet, maar ik kon ook niet meer samenleven met een man die zei dat hij niet meer 'genoeg' voor me voelde. Wel geeft ie aan dat onze relatie bijna perfect is, maar toch heeft ie twijfels. Omdat ik gek werd van dat getwijfel heb ik zelf maar de knoop doorgehakt. We zijn 11 jaar bij elkaar geweest, hij is nu 29 en ik 25...eerste liefde dus.
Omdat ik niet meteen een ander huis had ben ik daar nog blijven wonen en zouden we elkaar de ruimte geven. Dat werkt dus niet. Bij moeilijke momenten zochten we elkaar meteen op.
Nu zit ik sinds 2 weken in een eigen appartement en is het contact even minimaal van mijn kant. Ik heb 'm verteld dat als ie contact met me wil, dat hij 't initiatief moet nemen, want ik kan er geen maat in houden.
Hij belt me bijna iedere dag en heeft ook al 3 keer op de stoep gestaan. Gisteravond kwam 't hoge woord eruit: Hij mist me vreselijk. Toch moeten we deze afstand doorzetten. We hebben al eerder op dit kruispunt gestaan en hebben toen veel te snel gekozen om weer bij elkaar te zijn. Nu staan we 4 jaar later weer op dat kruispunt. Nu moet ik zo sterk zijn om er niet aan toe te geven totdat ik bij hem geen twijfels meer zie..... maar dat is heel moeilijk.
Ons contact gistere eindigde dus in een mega lekkere vrijpartij....die passie had ik in maanden niet meer van 'm gezien. Ik probeer er niet teveel van vannacht te maken, maar ook dat is moeilijk... ik probeer me deze week stil te houden om ervoor te zorgen dat we elkaar nog steeds missen. Mocht 't goed komen, dan wil ik de relatie langzaam opbouwen en voorlopiug nog lekker apart wonen.
Ik denk dat 't moeilijk is om elkaar te vertellen wat te doen en ik wilde er eerst niet aan om 't contact te verminderen, omdat ik dan niet meer weet wat hij doet, maar nu ik 't probeer vol te houden, merk ik dat hij 't ineens er moeilijker mee heeft dan mij. En dat gevoel alleen al....dan hou ik 't allemaal net wat beter vol!

afbeelding van zon

Jeetje

Hoi Red_princess! Wat een herkenning ja. Vier jaar geleden hadden wij ook dezelfde crisis gehad, voordat we gingen samenwonen. Hijmaakte het toen uit, omdat hij twijfelde. Twee dagen later stond hij huilend op de stoep en zijn we samen verder gegaan. En dus nu weer hetzelfde, maar nu heeft ie nog niet op de stoep gestaan of gezegd dat ie me mist.... En als ik dan jouw verhaal lees, volgens mij geeft het je een goed gevoel om te weten dat hij je mist.
Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven dat het uit is, dat hij niet meer met mij wilt. We hadden het altijd heel leuk samen en we passen ook echt bij elkaar. En iedereen om mij heen vindt het moeilijk te geloven.
Ik neem weinig contact met hem op. Ook heb ik het hardlopen weer opgepakt. Ik wil lekker 'in shape' blijven en ik hoop dan hem te zien met uitgaan ofzo. We hebben nog veel gezamelijke vrienden, dus de kans is groot. Ook heb ik vorige week een heel mooi leren jasje gekocht. Ik wilde deze al heel lang en ik weet dat mijn ex-vriend (raar om dat nu te zeggen hoor) het ook mooi vindt staan. Dus ik hoop dat ik hem met koninginndag zie en ben dan benieuwd wat zijn reactie is naar mij toe....
En wel raar zeker om weer met hem te vrijen, ik denk daar ook over na of ik dat wel zou doen wil het zover komen. Deed het je juist niet nog meer pijn? Nou in ieder geval veel sterkte maar!