Eigen schuld, dikke bult?

afbeelding van Pauline_B

Een reünie van de lagere school. Ik was vroeger een buitenbeentje en nu wilde ik weleens laten zien dat ik een vrouw van de wereld was geworden. Ik was oprecht nieuwsgierig naar de anderen. Van tevoren hadden we foto's ingestuurd en vragen beantwoord over onze favoriete sport, hobby's. De profielen werden getoond in een aparte ruimte, kon je van iedereen zien wat er van ze geworden was. Opvallend was mijn overeenkomst met W, met wie ik in die tijd nooit was omgegaan en die van jazz en yoga bleek te houden, net als ik. In de gang kwamen we elkaar tegen, hij bleek weinig veranderd, beetje dikker. We spraken over onze hobby's, werk, kinderen, huwelijken en zongen een stukje samen. Hij bleek in het buitenland te wonen. Leuk, apart. Hij vroeg of ik het leuk vond om eens samen wat muziek te maken. Ja, tuurlijk. We wisselden geen adres uit. Toch, een half jaar later, kreeg ik een mail van hem met hetzelfde verzoek, hij moest toch regelmatig in Nederland zijn voor zaken if familie. We maakten een afspraak en studeerden drie nummers in. Hij kwam met zijn zoon, die tijdens het repeteren een boek las. Het was spannend maar ging lekker. Naderhand gingen ze direct weg. Dat vond ik best vreemd. Hij bleek een stuk vreemder dan gedacht.

We gingen mailen. Eerst eens per week, steeds vaker. En steeds openhartiger, indringender, vertrouwelijker... Ik keek er naar uit! Een nieuwe afspraak werd gemaakt voor een paar maanden later, na de zomervakantie. Intussen kreeg ik de indruk dat hij me meer dan leuk vond. De tweede afspraak met diner spraken we over ons bijzondere contact, een goede vriendin had hem verteld dat hij misschien verliefd was? Hij ontkende, nee, ik was zijn muze... Jaja. De dag erna zagen we elkaar weer voor een repetitie en ik voelde me zo raar... Toen hij weer terugvloog stuurde ik hem een sms en ik kreeg meteen een hele enthousiaste terug. Naast mailen sms'ten we elkaar daarna voortdurend en het hek was van de dam. We konden niet wachten op de volgende afspraak, weer twee maanden later. Bij die afspraak hebben we gezoend als verliefde pubers, ik was nog nooit zo innig gekust. Ik ben al 20 jaar met mijn man...

Maar ja, na een tweede afspraak met nog meer kussen een paar dagen later moest hij toch weer terug. Het werd kerst, oud- en nieuw. Hij mailde als eerste dat hij van me hield. Met kerst ontving ik een lied, op mij geschreven en met nieuwjaar een mail dat hij nog nooit zo naar een nieuw jaar had uitgekeken. We maakten een afspraak elkaar eind januari te ontmoeten in een hotel. Ik voelde me schuldig en nerveus en...werd ziek. Op de beloofde dag lag ik met koorts in bed. En toen was hij helemaal niet toeschietelijk, dat viel me tegen. Vreemd, zoals ik al zei. Een eerste teken aan de wand? Een paar dagen later kon ik toch nog naar zijn hotel komen en zoenden we weer een beetje, de tijd was te kort voor meer.

In de maanden erna werden zijn mails korter en minder frequent. Ik voelde me er ongemakkelijk bij, maar omdat we al een afspraak hadden staan voor maart besloot ik er niet teveel van te zeggen. Wel toen hij een sms niet beantwoordde: dat kon echt niet (gezien de inhoud ervan)! Hij reageerde met veel excuses. In maart zocht ik hem op, hij haalde me op op het vliegveld. We praatten veel, verder niet. We aten met zijn vrouw en dochter en daarna liet hij me zijn werkruimte zien, waar we de komende dagen zouden repeteren voor een concert dat we samen zouden geven voor tweehonderd man. Ik moest daar ook slapen. Die avond hebben we er gevreeën en de twee dagen erna ook, terwijl zijn vrouw in het huis ernaast was... Niet netjes maar het was geweldig! Het concert wat minder helaas. Ik huilde toen ik terug naar huis moest.

Weer zes weken lang volgden van verlangende mails en sms-jes. Ik begon te dromen van een nieuw leven met deze bijzondere man. Hij mailde uit verschillende uithoeken van de wereld en eind april zagen we elkaar weer, gingen met elkaar naar bed in een hotel, spraken erover dat we toch onze huwelijken in stand moesten houden voor de kinderen. Tenminste, dat was zijn kant van de zaak, wat ik ook weer best vreemd vond na alle voorafgaande. Ik wilde alles voor hem opgeven. Direct. Toch had ik het thuis nog niet verteld, mijn huwelijk was en is niet slecht, alleen saai.

En toen kwam de ommekeer. Een stuk minder mails, want hij had het druk. Sms al helemaal niet meer. Nee, we moesten maar bellen. Dat gebeurde vaak als ik niet alleen thuis was, dus dat was erg ongemakkelijk. Ik ging naar een lunchroom of bankje in het park om te bellen. We hadden een afspraak om te repeteren. Dat ging heel slecht want ik durfde niet te vragen naar zijn gevoelens en hij sprak er niet over. We kusten nog wel. Maar als ik mailde, kreeg ik een heel kort antwoord, zonder lieve woordjes. Toen ik er mijn beklag over deed vond hij dat ik niet te snel conclusies moest trekken. Het kwam wel weer. Nog één keer spraken we af, ik wilde een stevig gesprek met hem voeren maar toen we elkaar zagen smolt ik weer: het maakte toch eigenlijk niet uit hoe we contact hadden? Als we elkaar zagen was het goed. Weer bedreven we de liefde in zijn hotel. Het was fijn, maar hij keek me niet aan. Hij vertelde hoe hij door 'een vriendin' was uitgenodigd voor het eten, hij kende haar vaag. En ze had hem gevraagd of hij op haar verjaardagsfeest wilde spelen. Ik voelde nattigheid.

Weer een periode van koele berichtjes, op een gegeven moment een wat warmere... Wat moest ik ervan denken? Weken, maanden piekerde ik me suf, voelde me rot en zenuwachtig. Wat betekende dit vreemde gedrag? Zou ik nog een mail krijgen? Zou hij bellen? Hoe zat het met die vriendin? Heel af en toe sms'te hij of belde, praatten we over de muziek, over koetjes en kalfjes, maar ook wel over een nieuwe afspraak. Die niet makkelijk te regelen viel. We zagen elkaar nog een keer met onze familie erbij. Mijn gut feeling vertelde mij dat het over was. Ik wilde het zelf niet beëindigen... En nu belde hij me eergisteren met die boodschap. Hij was verliefd geworden op die vriendin. En bovendien: hij was bij zijn vrouw weg, terwijl hij dat met mij nooit wilde. Het spijt hem en hij wil wel vrienden blijven. Ik heb aangegeven hem voorlopig niet meer te willen zien. Nooit meer, denk ik nu. Sindsdien voel ik me, terwijl ik dit eigenlijk al wist, overreden door een truck. Ijswater stroomt in mijn aderen, mijn hart en solar plexus doen pijn. Mijn rug doet pijn, ik kan alleen maar huilen, dus ik verstop me op de slaapkamer. Waarom?? Na al die mails met zoveel beloftes als: 'we hebben de rest van ons leven nog'... Na elkaar bemind te hebben met zoveel passie. Nog nooit heeft een man mij zo het hof gemaakt. En nu heb ik zo'n liefdesverdriet. Ik, die altijd de controle wilde houden. Die een warme maar niet passionele relatie heeft met haar man. Ik heb nog nooit zoveel liefdesverdriet gehad. Wist niet dat het fysiek zo'n pijn kon doen. Maar dat hoeft hij niet te weten. Als het nu gewoon was uitgegaan, omdat we elkaar te weinig zagen. Maar nee, meneer ruilt me doodleuk in. Mijn man weet het gelukkig ook niet, ontzettend vals van mij. Maar mijn gevoel voor W was sterker. Zo kan het dus gaan. Een onverwachte levensles. Ik heb er werkelijk niet bij stilgestaan dat het ook fout kon lopen, naïef waarschijnlijk. Op mijn leeftijd! Ik heb gegokt en verloren. Nooit meer ga ik naar een reünie...

afbeelding van waterman

Hoi Pauline_B

Ik geloof dat alle signalen zijn dat hij gewoon geen zin meer had in een relatie met jou. Dat hij eventjes geïnteresseerd was, maar zijn interesse verloor en iemand anders heeft genomen/gezocht. Hoe zeggen ze dat: He just was not that much into you.........

Dat is wel klote, maar dat gebeurt aan de lopende band. Soms klikt het, maar heel vaak klikt het gewoon niet goed genoeg. Of dat nou eigen schuld, dikke bult is, dat vind ik niet zo relevant. Het is meer in de trant van: je hebt gegokt en verloren. Zet je hier overheen en ga door met jouw leven. Op hem hoef je daarbij niet meer te rekenen.

Sterkte
Waterman

afbeelding van Pauline_B

Dank je Waterman

Wat je zegt klopt, ik zal ermee moeten dealen. Ik heb jouw blog ook even gelezen. Dat was een stuk onschuldiger maar heeft je aan het denken gezet. Het is inderdaad zo dat je het niet helemaal voor het kiezen hebt of je verliefd wordt, je kunt wél kiezen of je er iets mee doet of niet. Ik heb me er helaas door laten meeslepen. Of ik daar spijt van moet hebben? Ja en nee. Ik heb er in elk geval veel van geleerd, bijvoorbeeld ook dat ik eens goed naar mijn huwelijk moet kijken. Hoe kijk jij er inmiddels tegenaan?

afbeelding van waterman

Hoi Pauline

Hoi Pauline,

Citaat:

Of ik daar spijt van moet hebben? Ja en nee. Ik heb er in elk geval veel van geleerd, bijvoorbeeld ook dat ik eens goed naar mijn huwelijk moet kijken.

Ik denk dat ik in de afgelopen twee jaar flink puin geruimd heb. Vriendinnetje al tijden niet meer gezien. Het zij zo. Maar mijn ldvd is weg, mijn schuldgevoelens zijn weg. Ik heb voor mezelf veel meer ruimte gezocht, praat met veel mensen, en heb een groepje mensen (ook vrouwen) op wie ik zeer gesteld ben. En waarmee ik veel praat. Gevaarlijk? Nou soms best wel een beetje. Maar eigenlijk denk ik van niet. We zien wel. Tijd zal het leren. Ik ben weer stevig in staat om op eigen benen te staan. Denk ik Knipoog

Wat heb ik geleerd van deze tijd? Ldvd gaat zelden alleen over die ander. Een groot deel is ook dat je met jezelf in de knoop bent gekomen. En dat aan die ander gaat wijten, die ander daarvoor verantwoordelijk stellen. Als die ander nou maar….., of als die ander nou eens niet….. Je kent het wel. Terwijl de kernvraag eigenlijk is: waarom lukt het me niet mezelf op de been te houden? Als die ander er is, mooi dan, is die ander er niet, ook prima. De claims die ik op anderen leg, die zijn veel minder (hoop ik). De claims die ik op mezelf laat leggen ook. We zien wel, ik doe mijn best, die ander waarschijnlijk ook wel.

Relaties zijn moeilijke dingen. Veel, heel veel verwachtingen, die die ander misschien niet helemaal waar gaat maken. Een patroontje wat zich in de loop der jaren ontwikkelt, terwijl je als mens je ook ontwikkelt. Waarmee ben ik mijn relatie ingegaan, hoe staat het er nu voor? Na 20, 25 jaar? Ben ik nog dezelfde, is die ander nog dezelfde, en wie zijn er allemaal langsgekomen in die tijd dat je relatie had? Vroeger was ik bang voor deze vragen, voelde ik me schuldig, en het voelde als verraad. Tegenwoordig denk ik dat dingen soms zo lopen. Hele volksstammen krijgen met dit soort vragen te maken. Is het erg dat het zo loopt? Weet ik niet. Moet ik voorkomen dat het zo loopt? Weet ik niet. Kan ik overeind blijven terwijl het zo loopt? Ja absoluut. Dus eigenlijk prima. Terwijl de grote concepten naar de achtergrond verdwijnen (blijven wij ons hele leven bij elkaar? Is er naast jou niemand anders? Dat soort vragen), wordt de hanteerbaarheid groter. Wordt het pragmatisme groter, en wordt het relativeren groter.

Ik heb ze vaker genoemd hier, mijn 3 regeltjes:
Blijf op zoek naar jezelf. Zoek hoe jij zelf in je leven staat. Laat je geen normen, regeltjes of patroontjes door anderen aanpraten, maar zoek je eigen weg hierin.
Houdt respect voor de mensen waar je mee omgaat. Kwets hen niet. Niet onnodig. Maar soms gaat regeltje 1 voor.
Blijf trots op jezelf. De zoektocht naar jezelf betekent dat je niet te veel spijtgevoelens of schuldgevoelens moet hebben. Sommige dingen moeten gebeuren, en zolang je regeltje 2 in de gaten houdt hoef je je niet schuldig te voelen.

Aantal boekjes wat mij enorm geholpen heeft om zaken te relativeren:
Monogamie voor beginners van Yvonne Kroonenberg
Huwelijk 2.0 van Pamela Haag
Liefde lust en ellende van Roos Vonk
De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets
Wat rijmt er op huwelijk ook van Yvonne Kroonenberg

Nou ja, zoiets.
Waterman

afbeelding van Pauline_B

Hé Waterman,

Goed antwoord, dwz goed geformuleerd, niet in de zin van 'goed of fout'. Daar komen wel wat issues in naar voren waar ik me de laatste tijd ook mee bezig houd: (citaat uit jouw bericht: 'Terwijl de grote concepten naar de achtergrond verdwijnen (blijven wij ons hele leven bij elkaar? Is er naast jou niemand anders? Dat soort vragen)'. Dat is precies waar ik het met mijn inmiddels ex ook over gehad heb: kun je wel je hele leven van dezelfde persoon houden? Ja natuurlijk, ik houd ook enorm van mijn man. Toch blijft de vraag of ik dit boek inmiddels niet uit heb. We hebben het goed, nooit ruzie, doen af en toe wat leuks samen, maar het is saai, herhaling van zetten. Ik leer niets meer over mezelf, ik denk dat dat vooral het onbevredigende is. Blijft dat zo? Wat moet je doen om wél weer dat gevoel te hebben? Daarnaast zijn er meer mensen die uiteindelijk interessant zouden kunnen zijn voor een relatie. Hoe ga je daarmee om? Moet je dan maar je huwelijk beëindigen en kijken wat er nog meer kan? Bij de ander weggaan om een nieuwe relatie is ook erg pijnlijk.

Jij geeft aan de behoefte aan contact met meerdere mensen invulling door spannende gesprekken te hebben en je minder de bovenstaande vragen te stellen. Ik denk dat ik daar ook behoefte aan heb. Dat is niet gebruikelijk in mijn huwelijk. Mijn man had voordat we getrouwd waren ook veel vriendinnen. Waar hij 'een beetje' verliefd op was. Ook ik heb vrienden gehad waar uiteindelijk toch een man-vrouw component meespeelde. Vriendschap man en vrouw is moeilijk. Waarschijnlijk heb je met jezelf afgesproken dat je er 'niets mee doet'? Knap wel, denk ik. Nu is het de eerste keer in mijn huwelijk dat me dit overkomt en het is direct heel erg heftig. En met slechte afloop... Ik weet niet of ik me daar nog eens aan waag. Deze man wil 'vrienden blijven', dat kan alleen als ik geen gevoelens meer voor hem heb. Maar dan weet je ook zeker dat dat man-vrouw ding niet meer meespeelt. Ja, vrienden zijn met je ex kan wel. Ik heb nog een ex van twintig jaar geleden met wie ik nog bevriend ben, maar dat is meer van we spreken elkaar eens in de twee jaar.

Grappig dat sommige mensen zo lang op dit forum zitten, ik zie goede gesprekken ontstaan. Leuk! Wat mij vooralsnog vies tegen valt is dat het ldvd fysiek zo'n kwelling is. Terwijl ik altijd iemand was die de controle wilde houden, heb ik me nu enorm laten raken. Ik ga niet zitten treuren, het is nog maar een week geleden maar die pijn in mijn hart en algehele malaise is nog niet over.

afbeelding van waterman

Hoi Pauline

Poeh, moeilijke vraagjes, he..... Ik weet de antwoorden niet. Je zult de antwoorden zelf moeten zoeken. Hoe sta jij hierin? En dat is een moeilijke zoektocht.

Blijf praten met andere mensen. Soms hebben andere mensen interessante ideeën. Vrienden, vriendinnen, familie. Meer mensen maken dit mee, meer mensen worstelen hiermee. Het is allemaal niet zo absoluut als het soms lijkt.

Citaat:

Terwijl ik altijd iemand was die de controle wilde houden, heb ik me nu enorm laten raken.

Tsja, he.... soms willen we zoooooo graag dat de wereld zo is, he, dat we controle hebben. De werkelijkheid is helaas iets chaotischer. Daar zal je ook mee moeten leren dealen. Controle loslaten en dealen met de zooi. Meer kunnen wij stervelingen er niet van maken, de rest is aan de goden, of zoiets Knipoog

afbeelding van mrpither

Re:

Tja.... Wie wil er nou een relatie met een vrouw die liegt en haar partner bedriegt?