Ellendig

afbeelding van Glittergirl

Ik zat vandaag op een terras, alleen. Vond het heerlijk. Tot dat ik dat stel in de verte zag, zoenend, kroelend, knus. Het leek of ik ons zag. Jouw donkere krullen en mijn blonde haren. Intens verliefd. Intens verdrietig opeens. Blehhhhhhh. Stommerd!

Het liefst zou ik je opbellen. Schreeuwen, smeken. Laten we verder gaan waar we gebleven waren, het ging best goed. Waarom wilde je niet voor ons vechten? We konden er wel uit komen...

Pffff waarom waarom waarom. Dipje. Het gemis. Foto's kijken. Niet goed....

Stop Glitter, met foto's kijken uit die goede tijd...

Ik wilde ons zo graag weer even samen zien... Happy together.... Voor elkaar gemaakt leek het wel. Vertrouwd. Intens.

Als je me nu zou contacten, zou ik zo zwak zijn. Zwakker dan zwak terug kruipen. Ik wil weer in je wereld zijn. Kan me nu even niet schelen dat het jouw wereld is.

Was het zo benauwd dat je er weer voor moest weg lopen?

Maar ik ga je niet contacten, daarvoor heb ik nog een klein beetje trots. Ook al is die nu even ver te zoeken.

Weg positieve mood, weg zelfvertrouwen... Stom verliefd stel op het terras. Wat zit het diep. Stomme diepe put....

Morgen is alles beter?

afbeelding van brabbelbrabbel

@ glitter

Aaah!! Ho!! Stop!!
Ik zou het zo geschreven kunnen hebben..

Wat schrijf je dit pijnlijk.
Herkenbaar
Pijnlijk
Van binnen verpletterend

Sterk van je dat je geen contact gezocht hebt!
Puur en alleen uit zelf bescherming.
Want contacten mag altijd.
Geen contact dient geen hoger doel.
Wel goed voor jezelf zorgen.
En dat heb je gedaan.

Trots op jou.
Ondanks de pijnlijke afloop van het heerlijke terrasje.
Trots op je kracht.
Trots op je relativeringsvermogen!

Morgen misschien niet beter Glitter,
Maar wel rustiger!

Welterusten
Hopelijk donkere krullen vrije dromen.

afbeelding van Glittergirl

@brabbel

Ik ben geïnspireerd door jou. Fijn om zo te schrijven, drukte mijn gevoelens precies uit op dat moment!

afbeelding van Hetlevenismooi

@Glittergirl

Oeps ja stop, geen foto's kijken, pijnlijk... even wachten nog ermee tot je gevoel het aangeeft dat je er aan toe bent.Glimlach
Mij lukt dat steeds meer en meer. Dat gevoel van heftige emoties gaat echt wegtrekken, gaan na een tijd afzwakken, vervagen.
Ook het naar een stelletje kijken, ook dat zie je en voel je op een gegeven moment niet meer.
Duurt soms lang, maar komt wel. Denk maar zo bij jezelf, liefdesverdriet gaat (meestal) over...dat afschuwelijke liefdesverdriet!

Voor nu, laat het over je heen komen en dan, minder...minder....minder...nog minder en dan... weg liefdesverdriet!Knipoog

En dat je alleen op een terras zat, goed gedaan voor jezelf, lekker in het zonnetje. Gelijk heb je! Verwen jezelf maar.

Morgen zit ik ook op een terras met een date.

Sterkte met je verdriet, hoop dat het morgen weer wat beter is!

afbeelding van Glittergirl

@mooi leven

Vertel ons, hoe was je date?

afbeelding van Ricksterr

Ik snap je..110%...

Pffft.....ik heb dezelfde woorden...dezelfde gedachten....dezelfde alles.....net zoals jij...en ik ben een man.

Waarom is het zo moeilijk voor de ene en voor andere zo makkelijk...

Afijn ze zeggen dat alles slijt,.....hou vol..doe ik ook...we gaan het redden..echt wel...Alleen net zoals jij voelt het nu even niet zo...en dat mag hoor....geeft niks...ik geef er ook aan toe...over een uur lach ik weer... over 2 uur ben ik weer somber...nou en...straks duurt het een dag..en dan..2 dagen...

Sterkte meid...

afbeelding van chelle

@Glittergirl: Het Stelletje

glittergirl schreef:

“Als je me nu zou contacten, zou ik zo zwak zijn. Zwakker dan zwak terug kruipen. Ik wil weer in je wereld zijn. Kan me nu even niet schelen dat het jouw wereld is.”

Dit gevoel wat je hier omschrijft, kan best wel eens die fundamenteel ‘gevaarlijke’ modus zijn waarom (of waardoor) je je toch weer zou kunnen laten verleiden om je Ex-partner weer in je leven te laten toe treden. Hem weer binnen te laten, jezelf weer voor hem open te stellen. Ook al weet je rationeel dan nog zo goed ‘dat die keuze een slechte zou zijn’, ik vraag me dan af wat er precies aan deze ‘zwakte’ ten grondslag ligt, welke behoefte precies, die dus vele malen sterker is of zou kunnen zijn dan je rationele besef.

Ik wil hem insteken op ‘dat verliefde, kroelende, knus tegen elkaar aanzittende stelletje’, waardoor er kennelijk in jou iets werd aangeraakt. Als je hierop zou inzoomen, zou het interessant kunnen zijn, wat dat kroelende stelletje nou precies voor jou vertegenwoordigd.

Wat is het in jou dat door hen nu precies wordt getriggered?

Zo’n verliefd stelletje representeert dus mogelijk iets, voor jou. Een behoefte, die jou momenteel automatisch weer gevoelsmatig naar jouw Ex-partner terugvoert. Omdat hij de persoon was aan wie jij deze behoeftes hebt verbonden. Veiligheid? Saamhorigheid? Eenheid? Is het de geruststelling dat je, wanneer je ‘met iemand bent’, er een soort (schijn)‘veiligheid’ over je toekomst wordt uitgesproken? Je dingen niet alleen hoeft te doen, je op iemand kunt leunen? Is het de erkenning die een relatie je schenkt? Is het de identiteit die je mogelijk uit een relatie haalt? Is het de wetenschap dat er ‘altijd’ iemand is? Is het de plezierige afleiding die een relatie brengt? Is het de invulling van bepaalde leegtes in jou?

Het kan heilvol zijn, wanneer je de behoefte in jou die nu aangeraakt wordt door dat stelletje, zal kunnen gaan loskoppelen van je Ex-partner. Ik ben namelijk geneigd te denken dat, ook al val je dan rechtstreeks in de herinnering aan je Ex, het gemis, het verdriet en het verlangen, het op de diepere lagen voornamelijk gaat over jou en jouw behoeften. Wat jij nodig hebt, wat jij verlangt – en wat je lange tijd aan je Ex-partner hebt gekoppeld.

Zonder voorbij te willen gaan aan de liefde die je nog voor je Ex kan voelen en wat hij voor jou betekend heeft, zouden dit soort vragen mogelijk een ingang kunnen bieden om erachter te komen wat er zich momenteel in jou, los van jouw Ex, innerlijk aandient.

Zou wellicht een leerzaam inzicht over jezelf kunnen verschaffen.

Sterkte, Glittertje!

afbeelding van Glittergirl

@Chelle

Wow, zo had ik het nog niet bekeken. Ik vind de vragen die je stelt erg scherp.

Ik voelde me prima, tot ik dat stelletje zag. Dat maakte inderdaad een gevoel in me los. Zoiets als Gemis, Onrust, misschien een beetje Jaloezie. Het was op een afstand en van de achterkant dat ik het stel zag, ik kon hun gezichten niet zien en was bang dat het mijn Ex was met een ander. Dat gevoel maakte me Onrustig en Verdrietig. Het kostte me veel moeite om niet te denken dat hij misschien niet mijn Ex was.

Stel dat ik erachter kom waar deze gevoelens vandaan komen en dat inzicht krijg. Wat kan ik er dan mee? Of wat moet ik er dan mee? Heb ik die gevoelens dan niet meer, omdat ik weet dat het bijvoorbeeld een onvervulde behoefte? Schijnbaar heb ik die behoefte dan, en hoe kom ik er vanaf?

Ik bedoel:
Wat is dan de volgende stap in dit proces? Hoe ga ik hiermee om? Of gaat het vanzelf als ik inzicht heb in de onderliggende behoeften?

Bedankt voor deze waardevolle reactie.

afbeelding van chelle

@Glittergirl: Het Stelletje II

Even inhakend op waterman’s reactie: ‘dipjes’ zijn onvermijdelijk. Is ook wel inherent aan de emotionele bewegingen die door een breuk en het ‘Acceptatie & Loslaat’-proces innerlijk ontstaan.

Hoewel ik ook ‘dipjes’ ervaar, zonder dat dit nu specifiek gerelateerd is aan een breuk of emotionele gebeurtenissen. Ervaar ik bijvoorbeeld ‘ineens’ een rusteloosheid, of een ondefinieerbare onbestendigheid, of een verlangen naar ‘iets’ dat ik nog niet kan thuisbrengen, of word ik geplaagd door een disproportionele overgevoeligheid in mijn contacten met de buitenwereld; voel ik mij onverklaarbaar verdrietig of somber.

Het hoeft voor anderen absoluut niet zo te werken, maar voor mij geldt: dat een ‘dipje’ mij altijd iets vertelt. Er is ‘iets’ dat zich aan mij aandient en soms zelfs opdringt. Ik ben ergens ‘aangeraakt’, door geprikkeld. Mezelf toespreken met “het is maar een dipje, gaat vanzelf over”, werkt voor mij dan ook niet, omdat ik er last van blijf hebben. Het brengt mij uit balans, bezorgt mij een innerlijk ‘ongenoegen’– en dat maakt dat ik het wens te ontleden.

Ik spreek zeker niet tegen dat het zeker een lading kan verlichten, wanneer je op sommige momenten ‘een dip’ relativeert. Niet teveel verbanden te gaan leggen tussen de gebeurtenissen en dat, wat zich mogelijk aan je aandient wat kan prikkelen tot zelfonderzoek. Maar gewoon erin berusten met de wetenschap ‘dat het vanzelf wel weer overgaat’.

Maar dit moet ook wel in je karakter liggen.

Want, voor mij zou nog steeds gelden: wanneer een ‘dipje’ zich in die mate manifesteert dat het je ‘zelfvertrouwen wegneemt’, het invloed heeft op je ‘positieve mood’ – en, cruciaal: het je dus zo zwak maakt dat je bereid zou zijn om terug te kruipen naar ‘de wereld van je ex’ en het je niet meer kan schelen dat je daardoor je ‘eigen wereld’ zou verlaten -- dan is het nog maar de vraag of je jezelf zou kunnen of moeten sussen met ‘het is maar een dipje’ en ‘het gaat wel weer over’, wanneer het je zo extreem kwetsbaar en weerloos maakt.

Uiteraard kunnen vrienden en vriendinnen, de support van je omgeving, heel veel ‘opvangen’. Je warmte en aandacht geven, je gezelschap en afleiding bieden. Alleen, er bestaan nu eenmaal specifieke behoeften, die ook vrienden niet voor je kunnen vervullen. Waarbij je, ondanks hun aandacht, gezelschap en warmte, nog steeds een leegte in jezelf zou kunnen ervaren. Dat akelige gevoel dat je zelfs in gezelschap kan hebben: mensen om je heen, aandacht genoeg, maar je ondanks dat nog steeds eenzaam voelen, bijvoorbeeld. Of die momenten dat je vrienden wellicht door tijdsgebrek of andere bezigheden niet aan jouw behoeften (gezelschap, aandacht, afleiding) tegemoet kunnen komen.

Mooi zou het dan zijn, als je in staat bent om dit voor ‘jezelf dan op te vangen’, je in staat bent om zélf die behoefte te vervullen. Al is het maar om te voorkomen dat je niet weer in de valkuil zal gaan lopen, dat (het ‘gemis van’) je Ex ineens weer heel belangrijk wordt en dus die focus opeist.

Glittergirl schreef:

"Stel dat ik erachter kom waar deze gevoelens vandaan komen en dat inzicht krijg. Wat kan ik er dan mee? Of wat moet ik er dan mee? Heb ik die gevoelens dan niet meer, omdat ik weet dat het bijvoorbeeld een onvervulde behoefte? Schijnbaar heb ik die behoefte dan, en hoe kom ik er vanaf?

Ik bedoel:
Wat is dan de volgende stap in dit proces? Hoe ga ik hiermee om? Of gaat het vanzelf als ik inzicht heb in de onderliggende behoeften?"

Pittige vragen, die ik alleen maar kan beantwoorden vanuit de persoon die ik ben. Ik heb geen ‘methode’ of stappenplan. Het is een cocktail van hoe ik dingen benader, hoe ik ermee omga, wat ik belangrijk vind, wat mij drijft. Waarmee ik meteen onderstreep, dat dit voor jou niet zo hoeft te werken. Misschien herken je jezelf er niet eens in. Dat kan. Is geen ‘goed’ of ‘verkeerd’ aan.

Ik heb zelf enorme behoefte naar diepgang. Het ligt ook wel in mijn aard om op zoek te gaan naar essentie, om verbanden te ontdekken of betekenissen te zien in de gebeurtenissen in mijn leven, welk aandeel ik daarin (onbewust) heb gehad en dit vervolgens te reflecteren in het ‘nu’ en naar de ‘toekomst’ toe. Geeft mij zingeving.

De vraag ‘wat kan en moet je met deze inzichten?’ is voor mij inherent aan de nieuwsgierigheid naar mezelf, geprikkeld zijn om mezelf op diepere vlakken te ontdekken. Dat drijft mij, denk ik, naar die inzichten toe. Omdat nieuwsgierigheid je ‘open laat staan, voor…’. Iedereen heeft behoeften en het verschilt per individu op welke gebieden deze liggen. Ik denk ook niet zozeer dat jezelf inzichten verschaffen over je innerlijke behoeften, betekent dat je deze dus behoort te gaan uitschakelen, ‘niet meer mag hebben’ of dat je ‘er vanaf moet of gaat komen’. Of dat ze, wanneer je je er bewust(er) van wordt, gaan verdwijnen.

Inzichten krijgen, of ernaar op zoek gaan, voelt voor mij altijd als een soort van ontwaking in een dieper laagje van mijzelf. Een nieuwe ‘afdaling’. Wat ik daar dan ‘tegenkom’, integreert zich in mijn bewustzijn, waar het voorheen onbewust in mij aanwezig was.

Ik word, het maakt mij, zelfbewuster. Wat ik nodig heb en hoe ik dat, zonder afhankelijk te zijn van anderen die mij dit geven of in mijn verwachting ‘behoren’ aan te vullen, in mijzelf beschikbaar kan stellen. Als ik bijvoorbeeld een issue zou hebben met ‘niet alleen kunnen zijn’, is het interessant om op de momenten dat ik dit zo voel, mijzelf (interactieve) activiteiten en bezigheden te bieden. Mijzelf alleen leren te vermaken, plezier kunnen beleven aan alleen het gezelschap met mijzelf, waardoor dat ‘alleen zijn’ niet zo heersend en dominant over me heen valt. Waardoor je er misschien zelfs van kan genieten.

Laten we dat voorbeeld van dat stelletje er nog eens bijhalen. Ik herinner me uit mijn eigen ‘relatiebreuk’-periode de fysieke misselijkheid die opspeelde als ik geconfronteerd werd met de eenheid van een kroelend, verliefd stelletje. Dat tafereel sloeg me genadeloos bij mezelf weg en weer terug in herinnering met mijn ex-partner. Het sprak behoeftes in mij aan, waardoor ik, uit gewoonte eigenlijk, van mijzelf wegkeek en me bezighield met mijn ex-partner die ik nog steeds, automatisch, met deze behoeftes in verband bracht.

Totdat er een moment was, dat ik mezelf daar het één en ander over ging afvragen. Omdat ik er last van had. En door uit balans raakte. Het hielp ook wel, dat ik enkele mensen om me heen had die mij daar ook diepgaande vragen over gingen stellen. Begon ik dat ‘gevoel’ te ontleden, wat ik nu ‘voelde’ als ik naar twee innig verstrengelde geliefdes keek. Wat daar dan, voor mij, vanaf straalde. En wat het dan precies was, wat mij dan zo diep raakte dat ik er misselijk van werd.

Voor mij was het een openbaring, om te ontdekken dat alles dat zo’n stelletje dan voor mij vertegenwoordigde, juist iets was wat ik in de inmiddels verbroken relatie najoeg – maar nooit heb kunnen ‘grijpen’. Soms waren het zelfs dingen die ik in dat stelletje terug zag, die ik met die Ex-partner helemaal niet beleefd had, of gedeeld had. Maar wél had gewild. Of het waren inderdaad dingen die ik zag, die ik wel ervaren had. Dat eenheid-gevoel. En dan dat ellendige gevoel dat hij een ‘eenheid’ zou gaan vormen met iemand anders. Kreeg ik weer die klap van dat ‘afwijzing’-gevoel, wat linea-recta terugvoerde naar een chronische onzekerheid en mijzelf ‘niet goed genoeg voelen’.

Wat het ook was, in dat stelletje: het antwoord was veelal terug te voeren naar gebieden in mijzelf die werden aangesproken. Voor mij had het nauwelijks iets te maken met ‘de ex-partner’ of het verlies van de relatie. Het was voornamelijk ‘het onverdraaglijke verlies dat ik niet wist hoe ik de leegtes die nu aan de oppervlakte waren gekomen behoorde in te vullen, nu mijn partner deze niet meer ‘voedde’. En het aanschouwen van zo’n stelletje, confronteerde mij daarmee.

Ik had ‘iemand nodig’, omdat ik niet op mezelf durfde te vertrouwen. Ik had ‘iemand nodig’, omdat ik niet geloofde dat ik mijzelf emotioneel ‘alleen’ kon redden. Ik had ‘iemand nodig’, omdat ik zelf niet compleet was mijzelf niet compleet voelde. De aanwezigheid van een partner, gaf mij identiteit, zelfwaardering, zekerheid, veiligheid. Toen die partner wegviel, leken al deze aspecten met zijn vertrek ook te zijn weggenomen.

Dit confronteerde me enorm met mijzelf. Dat ik dit mijzelf kennelijk niet kon bieden. Dat ik dit in mijzelf niet wist aan te boren. En dit dus, automatisch en lange tijd onbewust, bij een partner zocht. Allemaal aspecten, die ook in jezelf aanwezig zijn – of behoren te zijn. In je eentje kun je compleet zijn, want dat bén je al.

Zo’n stelletje was in mijn geval niets meer dan een katalysator van behoeften in mijzelf, die iedere keer als een opwaaiende storm in mij werden aangewakkerd. Maar dit is hoe ik het ervaren heb.

Onvervulde behoeften, daar hoef je niet ‘vanaf’: het is eerder de vraag hoe je deze zelf kunt gaan vervullen, of op een andere wijze kunt gaan vormgeven, zodat je een ander niet onnodig ‘belast’ met dat wat van jou is en jouw aandacht nodig heeft. Zodat je jezelf niet afhankelijk maakt van anderen en hun (on)beschikbaarheid.

Of hun besluit om bij je weg te gaan...

afbeelding van waterman

Glittergirl: sterkte vandaag!

!!!! Eigenlijk ben je goed bezig hoor!!!! Afstand houden, terug naar jezelf... En dan komen er dipjes op je pad, he.... Gezellige paartjes, die het o-zo-leuk met elkaar hebben..... Maar het is maar een dipje, hoor.... De behoefte bij jou aan gewoon ook warmte en goed gezelschap. Gewoon normale menselijke behoefte.... En dat snakken daarnaar, dat gaat weer over... Want dan komen er weer vrienden, of vriendinnen, die die behoefte opvullen. Of je leert je eigen vrijheid weer te waarderen. Of er komt weer een smashing prins op het witte paard langs....

En dan begint het spelletje weer van voor af aan he... Het spelletje waar die gelukkige paartjes nu ook in zitten. Praat over 10 jaar maar weer met ze.... Zij krijgen ook hun deel van de koek, net zoals jij je deel van de koek krijgt. Relaties zijn lastig. Soms. Voor jou, voor mij, en voor anderen. Omdat ze de grens vervagen tussen 'Wie ben ik' en 'Wie ben jij'..... Dat maakt het moeilijk. Dat gaat met vallen en opstaan.

Moed houden, kop boven water houden! De storm gaat voorbij.
Waterman

afbeelding van brabbelbrabbel

Glitter/waterman

Mooi geschreven.
Hier heb ik wat aan.

Fijn die blogs van anderen en alle reacties.

Vies lelijk akelig gemis is dat glitter, wanneer de wond nog zo vers is.
Ik doe met je mee.
En we relativeren het mooi, maar voelen het nog niet.
Voor mij lang niet de eerste keer, wel de eerste keer dat het zo heftig is.
Voor jou vast ook niet de eerste keer luduvudu.

Ik weet nog dat ik twee jaar geleden tegen mijzelf riep, wat is deze put smerig pijnlijk.. Maar uiteindelijk keek ik er op terug: wauw.. Wat er ook gebeurd.. Ik ben en ik blijf brabbel, met uiteindelijk weer uitzicht.. De wolken voorbij gedreven.. Nu weet ik dat zelfs dit voorbij gaat!
Dat was zomer 2012. Uiteindelijk stond ik na een jaar in 2013 met mijn fantastische lief..prachtige hoogtepunten te beleven..

Toch hebben we daar niet alles gelijk mee genezen.
Met de ervaringen uit het verleden en het verstand.
Nog te pijnlijk.
Deze keer zo pijnlijk dat ik niet zonder ldvd.nl kan.
Destijds was het verdriet nu al over.

Maar gelukkig worden we hier weer zo super gesteund en geholpen.

Thnx waterman!

afbeelding van waterman

(Geen onderwerp)

Glimlach