Auw dat doet zeer...mensen zeggen wel dat relatieduur niets zegt, maar ik ben het daar niet helemaal mee eens. 10 jaar is lang!! Ik wil je niet nog meer deprimeren, maar bereid je maar voor op een heftige periode. Het liefst zou je willen dat dit geen seconde langer duurt deze pijn, maar helaas.

Je zult er doorheen moeten en dat gaat je ook lukken! schrijf dingen op, praat erover dat helpt. Ook al zie je niet gelijk de directe effecen, maar later wel! Heel veel sterkte..deze site is iig een fijn steuntje in de rug voor je.

Veel sterkte, ken het gevoel van op de bank.... Weinig eten, weinig slaap, werken gaan, thuis komen, en leeg zijn, niks willen of kunnen doen.

Probeer je erdoor te slaan, ben er ook vol op mee bezig met vallen en opstaan.

Sterkte!

Hoi appleby,

Ik ken het helemaal. Ik voel me precies zo. Behalve dan, dat ik alles volplan om niet na te hoeven denken. Als ik wel alleen op de bank zit, dan stort ik in. Het rare is dat je gewoon blijft doorademen.
Dat iedereen doorleeft. En zich druk maakt om wat ze nu weer 's avonds moeten eten of andere onbenullige dingen. Terwijl jouw leven stil lijkt te staan. Het is een levende nachtmerrie. Volgens mij heeft relatieduur er wel mee te maken. Je mist gewoon ook je maatje, die 's avonds tegen je praat. Of die je ergens mee helpt. Je staat er gewoon weer alleen voor. Ik kan na 2,5 maanden ook nog steeds niet normaal slapen en ik heb ook nog steeds paniekgevoelens en soms denk ik ook nog wel: is het echt gebeurd? Ik kan het niet geloven. Hoe moet je de draad weer oppakken?
Ik wens je veel sterkte. Ik weet dat het veel pijn doet. Maar na regen komt zonneschijn, dat moet gewoon. Daar ben ik zelf wel van overtuigd, ook al gaat het op dit moment nog niet goed.

Liefs, Evie

Hai lieve Appleby,

Weet precies hoe je je nu voelt, ik doorga nu het zelfde gevoel.
Ik voel me afgestompt, en leeg.
Ik weet gewoon niet wat ik met me zelf aan moet.
Ik weet dat verstandelijk gezien de juiste beslissing is gemaakt, maar qua gevoel.....ik hou nog steeds zoveel van hem, dat is met geen pen te beschrijven.
Hij is hier weggegaan, zo'n 2 maanden terug, en zei, dat ie voorlopig alleen verder wilde.
Nou ik heb het gemerkt, sinds kort is er dus een andere vrouw in zijn leven. Ik voel me zo bekocht, en verraden.
Hij is afgelopen dagen een midweekje weggeweest, en "zij"is dus de laatste 2 dagen over gekomen.
Dan lig je s'ochtends in bed, alleen, wetende, dat hij, en zij.......nou ja.ik kan het beeld niet van me afschudden, een vreemde vrouw met haar handen aan mijn man, want dat is ie nog steeds, zij het dan op papier.

Maar ik herken je donkere gevoel, jij hebt er 10 jaar opzitten, wij zouden dit jaar 11 jaar getrouwd zijn, en 13 jaar samen. Hij heeft op de avond na zijn verjaardag, de bom gedropt, ik was als verdoofd.
kon ook niet huilen op dat moment, maar heb, en haal die schade nog steeds in. ik kan het gewoon niet helpen, ik jank op de meest stomme momenten, om de meest stomme dingen.
Maar ik moet door, we hebben ook nog een dochtertje, en ik moet er voor haar zijn, ook al is dat niet even makkelijk, ook zij heeft een knauw gekregen, en leeft dat dus op mij uit, want bij papa durft ze dat niet, dus dat komt er ook nog eens bovenop.
Heb nu een boek geleend bij de bieb, en ben begonnen te lezen, alles is zo herkenbaar, maar dat maakt de pijn die ik nu voel er niet minder om. En licht aan het eind..........voorlopig is er nog niks in zicht.
Maar ik vecht door, en probeer de dag te nemen zoals ie komt, met tranen en al.
Jij ook heel veel sterkte, ik weet dat je het kan gebruiken, want zelf heb ik het ook brood nodig.
Amber