En toen...was het doek gevallen..

afbeelding van Racer

Als man zijnde is het toch lastig om over zulke dingen te praten maar hierbij;

Ik heb haar leren kennen 1,5 jaar geleden. Ik heb een druk leven en zij ook. meteen vanaf het begin sloeg de vonk over en na een gezellig avondje begon het. Iedereen zei dat we goed bij elkaar paste en doordat we alle twee een druk leven hadden was dit ook geen probleem, we zagen elkaar niet vaak, maar als we elkaar zagen sloegen de vonken er vanaf. Na 2 maanden konden we op vakantie en dat hebben we dan ook gedaan, naar Egypte, een geweldige tijd gehad en we waren gelukkiger dan ooit. Toen in het voorjaar, zij ging verder weg werken en daardoor ook daar wonen (intern). Het was 45 minuten rijden vanaf Amsterdam maar toch, vanaf dat moment ging het langzaam minder. Aangezien ik het weekend werk en zij was alleen zondags vrij hadden we ook niet echt dagen dat we samen waren, vaak bleef het beperkt tot avonden, nachten. Vanaf dat moment ging het minder, ik ging elke week naar haar heen maar omdat ze daar op een klein kamertje zat met andere meiden was er ook niet echt de mogelijkheid om veel met elkaar te praten, dus gingen we al snel naar restaurantjes in de buurt. op zich ook heel gezellig.

Steeds ging het wat minder, totdat we in november op vakantie gingen naar een warm land. Daar zei ze dat ze zich op een gegeven moment zo irriteerde en dat ik toch niet het type was waar ze eigenlijk altijd op valt. Maar dat mijn innerlijk een groot pluspunt is. Ze baalde ervan dat onze goede gesprekken die we soms tot midden in de nacht voerde niet meer deden en ze was bang dat haar gevoel wegging/gaat. Ze had wat irritatie punten opgenoemd waar ze zich aan irriteerde aan mij en ik zei dat ik daar hard aan ging werken. Het lijkt misschien of ik dat deed om haar te plezieren maar ze had en heeft gelijk. Na de vakantie zag ze de veranderingen en ging het weer helemaal super. Na 3 weken werd het steeds weer minder en met oud en nieuw sloeg de bom in. Na een heftige ruzie hebben we de volgende morgen gepraat en is het uit.
Ik besloot niet met de pakken neer te zitten en me leven te veranderen de dingen/gewoontes waar ze zich aan irriteerde had ze gelijk in. Ik ben dan ook veel meer gaan sporten (kickboxen, squashen etc), kleding kopen en goed voor mezelf gaan zorgen. Ook heb ik weer een oude passie uit het verleden opgepakt.

Toen het uit was heb ik met een vriendin van haar gepraat, over het hoe en waarom. Ik zag het simpel weg gewoon nog niet dat waaraan zij zich irriteerde ze gewoon gelijk had. Ik weet het, dit had ik niet moeten doen.

Nadat het uit was heb ik geen contact meer met haar gehad, tot afgelopen weekend waar ik haar tegen kwam op een verjaardag, we hebben even gepraat en ze toonde iets van interesse. Nadat het gesprek beëindigd was heb ik haar niet meer gesproken (alleen bij het afscheid).

Nu vraag ik me af of het tijd is voor een volgende stap, ik wil haar graag uitnodigen om hier wat te komen eten en dat we het er ook even rustig over kunnen hebben waar het mis gegaan is. Maar ook vooral om een leuke avond te hebben

Ik weet ook waar het misgegaan is, ik was te veel bereikbaar voor haar en te makkelijk, ook deed ik misschien wel teveel voor haar waardoor ik niet echt een uitdaging was.. Ik wachte het liefst de hele avond op haar..
Tegen vriendinnen en vrienden (die ook mijn vrienden zijn) zegt ze dat het echt niet aan mij ligt maar aan haar omdat haar gevoel weggegaan is. Al haar vriendinnen zeggen dat ze nooit beter dan mij kan krijgen en dat ze er nog spijt van krijgt (al is zij koppig genoeg om dat toe te geven). Ook zij hebben met haar gepraat maar is helaas geen spelt tussen te krijgen