Ik heb vaak op deze site mijn verhaal gezet,Zoals jullie je misschien herinneren, mijn relatie is voorbij, met de man die ik dacht de man van mijn dromen te zijn. We woonden ongeveer 11 maanden samen toen het mis ging. Mijn ex had besloten vreemd te gaan, al een maand lang, zonder dat ik er ook maar iets van wist. Ik dacht dat wij het samen zo ontzettend mooi hadden. We woonden samen, deden alles samen, waren 2 handen op 1 buik zoals ze weleens zeiden. De liefde spatte ervan af. Althans van mijn kant achteraf. We spraken over trouwen, over kindjes, over de mooie toekomst die voor ons lag. Het enige waar hij af en toe mee zat was dat hij vond dat ik hem claimde. Ik heb hem toen wat meer losgelaten,En ben wat meer dingetjes voor mezelf gaan doen. Het claimen van mij was achteraf gezien een mooi excuus voor hem, om zo de schuld van zijn vreemdgaan in MIJN schoenen te stoppen. Het was kerst, we hadden het prachtig samen, de ene dag bij mijn ouders en de andere dag bij de zijne. niks aan de hand, nog steeds had ik geen idee. Na kerst hadden we besloten dat ik met de pil zou stoppen omdat we erg graag kindjes samen wilden, en we hadden in de maanden juli tot december ook al vaak bezichtigingen in andere grotere huisjes gehad, we wilden graag een groter huisje samen kopen omdat we samen een enorm grote kinderwens hadden.
Met oudejaarsavond was ik daadwerkelijk met de pil gestopt. Ik was dol enthousiast,nu zou onze wens eindelijk in vervulling gaan!!
En ja, hij had in de maand december weleens smsjes van een meisje van zijn werk(19)gehad maar had er nooit wat echter gezocht, ik ging er van uit dat het vriendschappelijke smsjes waren,ik heb op een gegeven moment wel gevraagd, wie is die meid toch?? Hij zei toen: een heel leuk meisje van mijn werk. Heb toen ook nog gevraagd.. je hebt toch geen gevoelens voor haar?? hij zei: nee heb alleen vriendschappelijke gevoelens. heb daar nooit wat achter gezocht.
Maar toen, 2 januari, kwam de klap als een bom aan! Nieuwjaarsdag deed mijn ex ineens heel raar,we zouden naar mijn moeder gaan en hij had ineens geen zin, en begon weer over het claimen van mij. Ik dacht wat nu weer?? wat doe ik nu weer fout?? We kregen enorme ruzie erom,en hij zei toen dat hij gek van het geclaim werd, etc etc. Ik heb nooit aan hem gemerkt dat hij het een probleem vond dat ik hem eens belde of smste terwijl hij op het werk was,en ook hij smste mij zelfs,soms sochtends vroeg al, of belde hij even als ik pauze had. Alleen maar leuk toch als je een relatie hebt? de 2e januari kreeg ik sterk het gevoel dat er wat anders aan de hand was. Het kon niet anders, dat voel je op dat moment.
Op 3 januari moest mijn ex sochtends vroeg beginnen, terwijl hij stond te douchen heb ik in zijn telefoon zitten kijken, ik was zo ontzettend bang, maar ik deed het gewoon. Ik was zo bang voor wat ik tegen zou komen. Eigenlijk wil je die smsjes liever niet zien, maar je doet het gewoon.. en ja.. ik vond ze. Die lieve mooie smsjes van dat andere meisje van zijn werk.. ik zakte zowat inelkaar van de pijn die ik voelde op dat moment. ik kon het niet begrijpen! Hoe kon die?? we waren net gestopt met de pil. Ik ben naar de badkamer gegaan en confronteerde hem ermee, nog gaf hij niks toe, ik heb een half uur daarvoor door moeten vragen voordag het hoge woord " ik ben vreemdgegaan" eruit was. Ik kon en kan het tot op de dag van vandaag niet geloven.. wij, wij die zo mooi bijelkaar pasten, die zoveel zin in de toekomst hadden, het wij was weg binnen een paar seconden!! ik kon alleen maar denken waarom?? Uit paniek heb ik mezelf zelfs bijna van het leven beroofd,ongelooflijk dom maar stond op het punt om het te doen ik was zo radeloos.
Hij ging een paar dagen naar zijn ouders, ik een paar dagen naar mijn moeder.met het motto van mijn kant: nadenken. Wat hij dacht weet ik niet.
Toen ik eenmaal bij mijn ma was, brak de paniek opnieuw uit, ik raak hem toch niet kwijt he? hoe moet het dan met mij? ik hield zoveel van hem, en ook van het toekomstbeeld wat ik voor me had. Ik begreep er helemaal niks van. Ik zocht contact in die 4 dagen, wilde praten, hij niet, hij zei me keihard: laat me met rust mens! Ik schrok enorm van zijn reactie maar wist eigenlijk toen genoeg, alleen drong het niet tot me door. Weer wilde ik niet verder leven. Ik kon niet zonder hem!
ik kreeg een telefoontje in een van die vier dagen, dat ik maandag avond mijn spullen op moest halen, anders zou alles weg zijn! huh!! hoe kon dit? waarom? weer snapte ik er helemaal niks van. Hoe kan een mens binnen een paar dagen van mening en gevoel veranderen!! perplex was ik, lam geslagen van binnen.
Ik ben die avond mijn spullen op gaan halen met mijn vader, dit liep gigantisch uit de hand, zijn moeder verweet me van alles, en ach het was maar een paar keer vreemdgaan geweest waar maakte ik me toch druk om?? waren haar woorden, Het was dan mijn eigen schuld geweest!! En ze hadden me nooit leuk gevonden etc etc.. Ik was niet goeg genoeg voor haar zoontje(28)en ik moest volgens haar naar een instelling omdat ik haar zoontje zo geclaimd had etc..een hele preek van vuile en rottige woorden, die me enorm kwetste!! ik ben letterlijk ingestort van verdriet daar. ook hadden ze al mijn spullen in zakken GEDUMPT,glas ertussen gedrukt in de kleding, mijn kleding stuk. Het zag er allemaal niet meer uit. mijn bankpapieren hadden ze ingekeken, en mijn bank gebeld etc.. waar bemoeiden ze zich mee?? Dit ging zo ver! Ze gedroegen zich als duivels, zo voelde het! EN ik liet over me heen lopen, met alles. ik hield me klein, en verdrietig dat ik was, kon ik nergens tegenin gaan.
Ik kreeg van zijn ouders nog net de kans om een eventjes boven met hem alleen te zijn afscheid te nemen, Het enige wat hij eigenlijk zei was: hij had gevoelens voor dat meisje gekregen en wilde nu met haar verder. verder zei hij nog dat hij me heel erg zou missen,en ook onze intimiteit, hij keek me aan en voordat ik het in de gaten had zoende hij me, en zoende ik liefdevol terug. Ook wilde hij me nog een keer vasthouden. Achteraf denk ik hoe heb ik nou zo stom kunnen doen?? en hoe heeft hij zo stom kunnen doen?? Hij zoende me, terwijl hij niks meer voor me voelde, het kwam er alleen op neer dus dat hij mijn lichaam miste!?
Na deze maandag dat ik mijn spullen opgehaald had,zijn er nog meerder mailtjes en smsjes over en weer gegaan. Vanuit mijn kant, lieve mailtjes dat ik nog zoveel van hem hield, en hem niet kon missen. steeds kwamen er kille reacties terug. Ik wilde op zijn minst nog vrienden blijven, maar nee ook dat wilde hij niet, ook vanwege zijn ouders en zijn nieuwe vriendin.
Wat ik ook probeerde, en hoe ik mezelf er ook tot kleineerde, om toch nog een beetje respons van hem te krijgen, niks hielp!! tot vorige week vrijdag de telefoon ging, het was mijn ex, ik vertelde hem direct dat ik m zo ontzettend miste, en hij zei me daarom Lieverd ik mis jou ook enorm! Ik denk nog elke dag aan jou!.. een paar seconden later sloegen zijn woorden weer om, en zei hij me niet weer te willen zien want hij had een ander. Weer bleef ik met vragen achter. Gister barste de bom: Hij belde weer. Hij vertelde me dat hij slecht nieuws had voor mij, zijn huis was verkocht en hij ging terug bij zijn ouders in in overijssel. Ik schrok, was verdrietig, weer was ik dat kleine zielige muisje.. dat over der heen liet lopen.. mijn ex heeft gister verschrikkelijke dingen gezegd.. ik zal er een aantal opnoemen.. dat zijn vriendin zo heerlijk was in bed, en veel volwassener dan mij was, dat hij me alles af zal nemen wat me lief is, inclusief mijn perzische katje, dat hij me op mijn werk zwart zal gaan maken, dat ik een klein huilend kind bent,hij stak me letterlijk de gek aan met :huilebalk! toen ik dus echt uiteindelijke in snikken uitbarste, deed hij me over de telefoon na met snikkende geluiden die hij maakte, gewoon puur om mij te kwetsen. Ook zei hij nu elke dag bij zijn vriendin savonds te zijn, en in het weekend en ze zulke overheerlijke sex hadden.
Het voelde alsof er een mes recht door mijn hart was gestoken! Mijn hart bloede. Ik kon niet meer, weer ingestort van verdriet. Al mijn energie weg, trillerig, machteloos, niet snappend van het waarom. waarom moet je iemand die al zoveel verdriet heeft nog een stukje verder de grond in trappen! waarom?? Ik kan het me niet begrijpen, zijn harde woorden klinken de hele tijd door mijn gedachten.
Ik ben huilend op mijn bed gaan liggen en uiteindelijk in slaap gevallen gister, Vanochtend werd ik misselijk van de zenuwen wakker, ben toch naar mijn werk gegaan. Met wat parcetemol ,ging de dag vandaag verder overigens goed.
Heb lekker gewerkt, en veel nagedacht onder mijn werk en met collegas erover gepraat.
Ik heb vandaag in mijn pauze een mooi dagboek gekocht, en ga er vanaf vandaag al mijn gevoelens in schrijven, mijn woede, mijn verdriet. Alles! Mijn dagboek mag alles weten! Als mijn ex dan niks meer met me te maken wil hebben, en ik overigens nu ook niet met hem, dan vertrouw ik wel al mijn gevoelens aan mijn dagboek toe. Want ik weet na gister, dat een gesprek met mijn ex er NOOIT meer van zal komen, zelfs niet over een aantal jaar. Ik weet zelfs dat ik hem nooit meer zal zien of horen, mijn leven lang niet. Die harde woorden sprak hij gister uit, en na mijn gedachten vandaag weet ik, als ik hem zal zien of horen het alleen maar slechter met mij zal gaan, hij zal me steeds meer en meer de grond in boren met woorden! Ik zal een depressief wrak worden als ik contact zou blijven houden.
Het waarom?? dat weet ik nog steeds niet, maar zal er nooit een antwoord op krijgen
Ik heb nu wel veel angst gevoelens, bang om altijd alleen te blijven, nooit meer iemand te kunnen vertrouwen, en kinderloos te zijn, en ik ben nog maar 24! Dus ik weet met mijn verstand,je bent nog jong! maar mijn gevoel overheerst steeds mijn verstand.
Ik ben blij en dankbaar voor deze site!
Want zonder deze site, weet ik niet of ik het zou kunnen redden.
Bedankt voor alle lieve reacties die ik van mensen op deze site gehad heb!
Mijn pijn en verdriet zal ik nu een plek moeten geven, ik heb me daar eerst zelf een jaar de tijd voor gegeven. Een jaar, alleen aan mezelf denken, en kijken wat het beste voor mij is. Vrienden maken. Want die heb ik niet tot mijn spijt, toen ik ben verhuist en ben gaan samenwonen, was de afstand te ver, en is alles verwaterd. Stom van me, ik had het contact met vriendinnnen beter moeten onderhouden, maar helaas ik ging helemaal op in de liefde.
Nu moet ik opnieuw vriendinnen proberen te maken, wat ik ook best moeilijk vind. Want wie wil mij nou als een vriendin? het enige wat ik meemaak is liefdesverdriet, en daar zitten vriendinnen denk ik niet op te wachten. Maar komt tijd komt raad. Het leven stopt niet en ik moet verder. Ook al wil ik dat soms gewoon niet! ik moet!
Lieve mensen bedankt! bedankt voor alle steun!
Liefs en knuffel missy!