2007 zou een mooi jaar moeten worden. Een jaar vol liefde, passie en geluk. Maar nu lijkt het erop dat het gewoon net als 2006 een Klote jaar gaat worden.
Waarom?
Ik ben gedumped!
Een jaar geleden leerde ik haar kennen.
Enkele weken geleden kwam ik haar weer tegn na een jaar , het klikte. We spraken mekaar dagen lang. Praten van 11:00-23:00.. lachen tot diep in de nacht. Mijn leven was perfect. Het ging goed. Maar ineens was daar het bericht, een nieuwe relatie kon ze nog niet aan.
Alle begrip, maar tot op heden heb ik nog geen kans gehad om mijn verhaal te vertellen. Ik kan der begrijpen! Zowel zij als ik hebben een lange relatie zij 11 ik 2 jaar achter de rug. Maar het was zo gezellig... waarom moet zoiets op deze manier eindigen en waarom kunnen we niet op mekaar bouwen. Waarom ineens van leuk , gezellig .. naar mekaar niet meer zien/spreken.
We kennen mekaar dan niet lang, maar vanaf dag1 leek het wel of we elkaar al jaren kende. Ben helemaal op, leeg... ik kan wel huilen maar heb geen tranen meer. Ben zo van slag dat de meest ergste dingen al door mijn hoofd zijn gegaan.
Wat te doen...wat heeft het nog allemaal voor zin...Ik maak er een eind aan, en heb dit zelfs geprobeert. (niet gelukt hellaas)
Een aantal dagen heb je het gevoel dat het ietsje beter gaat, dat het gemis, het verdriet en de pijn van het verlies minder worden.
En dan knapt er iets in je, en alle emoties die je even kwijt was exploderen in een golf van waanzin over je heen.
Niets helpt er dan ook meer, er is geen troost, geen uitzicht, geen gedachte, geen hulp die ook maar iets uit kan richten.
Alles word teveel, alles is extra bagage, en alles wat je doet, ziet en beleefd word een herinnering, de pijn van herkenning, ''hier was ik met haar, hier zoenden we, hier hebben we gewandeld, daar zijn we samen geweest, en er rest niets dan wachten, wachten tot het over is...