Geen stap verder, geen licht te zien einde vd tunnel

afbeelding van Trustinangels

Het is nu toch al wat maanden geleden dat ... het uitmaakte, voor de tweede keer overigens en op een ontzettend rotte manier.
Terwijl ik nog Heel erg verliefd was en ben. En nog steeds mijn leven wil delen mer hem. En daarom kom ik ook niet verder, elke nacht huil ik nog om hem, elke dag de hele dag denk ik nog aan hem en het enige wat ik wil is hem terug.
Ik probeer te daten, ik ga uit en heb plezier, ben druk en altijd bezig. Maar vanbinnen ga ik er nog echt kapot aan. Ik wil hem gewoon terug, zonder hem zal ik nooit meer 100 procent mezelf zijn en gelukkig zijn.
Ze zeggen dat tijd heelt maar dat heeft het nog helemaal niets, wat moet ik nu toch. Laatste contact was enkele dagen geleden waarbij ik vroeg of hij foto's van ons kon doorsturen omdat ik alles per ongeluk kwijt ben geraakt. Hier kreeg ik op dat hij alles van ons verwijderd had maar hij zijn best zou doen nog iets te zoeken. Heb hem dankjewel gestuurd en dat ik hem nog steeds heel erg mis en dat was het dan wel weer. Verder ook nooit antwoord op gekregen.
Doet me pijn dat hij er schijnbaar zo koel over is dat Hii ook gewoon alles heeft verwijderd van ons enz.
Ik weet echt niet wat ik moet doen. Het enige wat ik wil en wat me weeet gelukkig zou maken is hij

afbeelding van Max1974

Jezelf

Hallo Trustinangels,

Ik heb je berichtjes van de afgelopen tijd teruggelezen en ik lees heel veel over 'kwetsen', 'verdriet' en 'angst'. Dat terwijl jullie relatie vol zou moeten zitten met euforie, genegenheid, respect, waardering, affectie, gemoedsrust, vertrouwen en berusting. Je moet niet bang zijn om alleen te zijn of alleen te worden gelaten. Wat maakt het uit? Je kunt toch prima voor jezelf zorgen als samenzijn echt niet werkt? Daar ben je voor gebouwd namelijk. Je bent geen onderdeel van je relatie maar een onderdeel van je omgeving. Een relatie kán een onderdeel zijn van je omgeving... Maar je hebt nog veel meer relaties. Denk aan familie en vrienden. Dat moet allemaal in balans zijn.

25... Toen ik 25 was, was mijn leven net een wervelstorm. Ik krijg nog rillingen al ik eraan denk, brrr... Ook een breuk en hevig verliefd op mijn 'soulmate'. Het was bijna niets geworden, we moesten ons vreselijk verbijten om elkaar niet te verliezen. Maar die opoffering was het achteraf wel waard. Nu zijn we 16 jaar bij elkaar maar de afgelopen 2 jaar waren ook niet om over naar huis te schrijven. Het was een gevecht en we moesten elkaar opnieuw ontdekken. Loslaten bleek de oplossing. Daardoor kregen we de controle over onszelf terug en konden we welgemeend voor elkaar kiezen. Ook in een lange relatie is het niet altijd koek en ei, het is altijd werken geblazen. Maar krampachtig iets in stand proberen te houden, claimen, elkaar benauwen, laat staan elkaar bewust kwetsen...... dat werkt alleen maar averechts!

Jij moet nu ook in controle zien te geraken. Niet over hem (duh!) maar over jezelf! Vind rust in jezelf, ga mediteren of praat met anderen. Ik las iets over therapie? Goed zo! Praat niet alleen met XX chromosomen, maar ook met XY Knipoog Leer wat meer over ons mannen, we zijn simpel en complex tegelijk. Denk niet te makkelijk maar ook niet te moeilijk over ons. Wees eerlijk naar jezelf, stel je kwetsbaar op in plaats van kwetsend. Nu gaan daten zal je alleen maar een rebound relatie gaan opleveren. Je kunt er toch niet voor gaan en er gaan weer slachtoffers vallen. Keer terug naar jezelf en werk aan jezelf, dat is het beste advies wat ik aan je kan geven. Daarna zul je zien, gaat de zon weer schijnen. Kun je jezelf geven, overgeven aan een ander. In vertrouwen. Je systeem zal je kenbaar maken dat 'alles goed is'. Dat is ware liefde!

afbeelding van Lovertje85

@trustinangels

Zoals ik vandaag al eerder bij iemand hier op de site aangaf: je over idealiseert hem.
Als een relatie over gaat, en dan vooral als jij niet de "dumpende" party bent, dan is er altijd 1 die meer verdriet heeft dan de ander.
Je vergeet de negatieve dingen en herinnert je steeds meer de positieve dingen.
Hij lijkt ineens alleen maar leuk en al het negatieve lijkt nooit bestaan te hebben.
Er zit geen tijdbestek aan ldvd.
Dat is situatie en persoons afhankelijk.
Accepteer dat dat verdriet er nog is en spiegel niet naar hem.
Met hem heb je nu niks meer te maken, en hoe kut dat ook is, dat is een gegeven waar je mee zal moeten dealen.
Dus richt je op jezelf en probeer een manier te vinden om met dat verdriet om te gaan.
Tijd heelt ja, maar niet meteen wanneer jij dat wilt.
Je zal zien dat je er over een jaar al heel anders tegenover staat dan nu.
Voor nu: het is zoals het is... Forceer jezelf niet en dwing jezelf niet om over je ldvd heen te komen.
Die tijd komt vanzelf....

afbeelding van Satif

@Trustinangels

Beste Trustinangels,

Ik heb even twee zinnen uit je bericht geplukt omdat dat nu eenmaal de twee zinnen zijn die het meest worden uitgesproken na een breuk. ´´zonder hem zal ik nooit meer 100 procent mezelf zijn en gelukkig zijn.´´ en ´´Het enige wat ik wil en wat me weeet gelukkig zou maken is hij´´

Met deze twee zinnen en de gedachten aan deze haal je jezelf omlaag. Kijk, het is namelijk niet waar dat je zonder hem nooit meer voor 100% jezelf en gelukkig zult zijn.

Natuurlijk zul je weer net zo gelukkig worden als toen. Of zelfs gelukkiger. En het is logisch dat je zo denkt, maar probeer er niet te veel aandacht aan te besteden. Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Ook ik heb het meegemaakt. Maar het is beter om niet te blijven hangen bij de gedachte dat je niet meer gelukkig zult zijn of niet meer 100% jezelf.

Je moet hier doorheen dat is nu eenmaal zo. Maar probeer jezelf bezig te houden, ga met vrienden/vriendinnen iets leuks doen. Kortom zoek afleiding en ik weet zeker dat je weer gelukkig(er) zult zijn.