Getrouwd, kindjes maar toch verliefd

afbeelding van Laatje

Ben een vrouw van begin 30 en heb al ruim
10 jaar relatie met men man. Hebben samen twee kindjes, huisje tuintje…
Nu werkt er al ruime tijd;3 jaren, een man waar het goed mee klikt van in den beginne. Collega’s maken geregeld opmerkingen als; blijven jullie nog maar wat napraten…

Ik dacht datet wel zou overwaaien want hij had tot een jaar terug ook een lange relatie.
Uit onze contacten voel ik dat een grote spanning is als we samenwerken.
Dat gevoel is natuurlijk bijzonder tlaatste dubbel. Waarom zou ik immers mijn gezin op de helling zetten? Dat wil ik gewoon niet.
Heb al gedacht om mijn gevoelens op te biechten aan hem en te zeggen dat ik dat bij hem ook voel, maar dat het niet kan. Buiten de contacten op het werk zien of horen we elkaar trouwens niet.
Maar als we op hetzelfde moment werken; aaahhh dubbel gevoel.

afbeelding van hortensia

@Laatje

Is een van de meest voortkomende zaken collega's die iets voor elkaar (gaan) voelen. Denk ook omdat je elke dag op elkaar bent aangewezen en in feite je collega s nog meer ziet dan je familie , voelt dus ook als vertrouwd en maakt bijna het grootste deel uit van je dagelijkse leven.

Je neemt een heel groot risico als je het je collega gaat vertellen, alles weten maakt niet gelukkig denk ik dan.
Ben je gelukkig in je huidige relatie ? en weet je man hiervan ? soms is het zo dat je onbewust heel veel over iemand gaat praten als je verliefd bent en heb je zijn naam thuis al vaak laten vallen.

Stel dat het hierdoor mis gaat en je huidige relatie voorbij is , je zult toch enorm veel verdriet hebben , wat je ook meeneemt naar het werk , de andere collega s zal het opvallen en weten wat er aan de hand is en ik denk dat je niet op die manier in het middelpunt van de belangstelling wil staan.
Je kunt nog zo verliefd zijn op iemand maar een relatie in stand houden terwijl je ook nog collega s bent is echt niet ideaal.
Als er een kink in de kabel komt dan zit je behalve prive ook nog op je werk met de confrontatie . Op zo'n moment zou je echt wensen dat je een andere baan hebt want dat is echt niet te doen,
We hebben hier vaker mensen gehad op de site die een relatie waren begonnen met een collega , uiteraard kwamen ze hier terecht omdat het uit was gegaan , maar de dagen dat ze met hun ex moesten doorbrengen op de werkvloer waren een regelrechte hel , qua werksfeer , verwerking , confrontaties, bemoeienissen etc.. . Vijf dagen werken en kapot zitten te gaan op het werk en dan twee dagen weekend om heel even in te mogen storten.

Het is fijn natuurlijk om iemand te hebben op je werk die speciaal is , het maakt dat je met plezier naar je werk gaat en hij daar je dag kleurt . Toch zou ik als ik jou was het hierbij laten, hem bekijken alleen maar als de ene fijne en heel speciale collega en na het werk weer lekker naar huis .

afbeelding van InDeMaling

stokende collega's

Laatje schreef:

Ben een vrouw van begin 30 en heb al ruim
10 jaar relatie met men man. Hebben samen twee kindjes, huisje tuintje…
Nu werkt er al ruime tijd;3 jaren, een man waar het goed mee klikt van in den beginne. Collega’s maken geregeld opmerkingen als; blijven jullie nog maar wat napraten…

Leuke collega's heb je dan als ze weten dat je getrouwd bent met kinderen.Stokers in een huwelijk zijn het wel hoor.

afbeelding van polska67

Hoi Laatje, Goed dat je je

Hoi Laatje,

Goed dat je je hart lucht.

Ik sluit me aan bij de vorige reactie: ga NIET verder dan collegiaal contact met deze man! Inderdaad, de ellende als het misloopt... hoeveel relaties zijn niet gestrand, gezinnen uit elkaar... Is dat wat je wilt?

Hoe meer contact je zult hebben met je collega, hoe sterker je gevoelens gaan worden, dus ik zou zeggen: blijf niet meer napraten, hou het contact vriendelijk, maar zakelijk en hou afstand!!! Probeer niet meer alleen met hem in een ruimte te zijn. Je kunt nu nog zeggen: STOP! Als je verder gaat met die collega, zal dat steeds moeilijker worden, vanwege het gezeur dat het met zich meebrengt. Je zult het moeten verbergen voor je collega's en je man, laat staan je kinderen, en anderen.

En NEE, niet je gevoelens aan je collega opbiechten! Dan moedig je hem misschien juist aan. Of, als het niet wederzijds is, loop je het risico, dat het contact dan minder prettig zal zijn, of hij het weer doorvertelt, en je andere collega's het te weten komen?

Kun je dat niet, afstand houden, dan moet je misschien toch een andere baan zoeken. Je collega NIET meer zien, zou het beste zijn. Zolang je hem blijft zien, zal je verliefdheid aangewakkerd worden. Dat is het moeilijke met verliefdheid.

Hoe moeilijk het misschien ook is, of hoe het je ook tegen staat, probeer nieuwe energie in je man en gezin te steken. Ga wat leuks doen samen als gezin. Ga een avondje uit met je man. Maar ga vooral eens na wat je mist in je huidige relatie. Je collega trekt je aan, dat is niet voor niets. Wat maakt hij in je los, welke snaar raakt hij? Is het de aandacht die je mist van je eigen man? Zomaar wat gedachten.

En dat zeg ik, die ook verliefd ben op een ander dan mijn man. Zolang ik mijn vlam zie, ben ik ook niet meer in staat tot helder nadenken. Bij mij is de oplossing: hem NOOIT meer zien, hoe moeilijk het ook is. En dat is het, hoor!!!

Ik ben door mijn verliefdheid op die ander gaan nadenken over wat ik mis in mijn huidige relatie. En daar moet ik mee aan de slag. Ik heb ervan geleerd, dat ik moet blijven werken aan mijn huwelijk, dat het niet vanzelf gaat, het is gewoon hard werken. De liefde komt niet vanzelf, helaas. Verliefdheid wel Knipoog maar dat is niet blijvend.

Heel veel sterkte!!!!

Polska

afbeelding van Laatje

Het ligt voor de hand dat hem

Het ligt voor de hand dat hem niet meer zien de gevoelens zou doen wegvloeien. Maar dat is niet echt het plan dat ik zou kunnen uitvoeren; ik doe men job graag en ik denk dat ik wel sterk genoeg ben om deze te blijven onderdrukken, al voelt het aartsmoeiliuk op momenten waarop we plots met z'n twee zijn; soms in een gezellige setting dan nog.

Wat hem zo speciaal maakt is dat de situatie en de manier van omgaan met elkaar zeer vergelijkbaar aanvoelt als toen ik mijn huidige man leerde kennen. Ik hoef niet uit te leggen hoe plezant het is als je gevoelens voelt en je merkt dat de andere hierop 'antwoordt'. Alleen hou ik men voet nu voortdurend op de rem.
Ik verwijt hem wel dat hij weet over mijn privé; getrouwd ed, hij blijft bloemetjes strooien. Al weet ik niet of dat bewust gebeurt aangezien ik ook niet weet welke gevoelens en gedachten hij heeft.
Heb al enkele keren gedacht er goed aan te doen hem toch wat te bevragen, maar inderdaad misschien maar goed dat ik het nog niet deed.

Zoals ik ook al schreef, weet ik goed genoeg dat ik mijn gezin niet op het spel wil zetten. Mist er dan iets in mijn huidige relatie?
Goh ja, na jaren samenzijn is het natuurlijk allemaal niet zo spannend meer. We jennen elkaar door en door, het leven is qua drukte enkel toegenomen; door bv kinderen. Ook qua intimiteit heeft hij veel meer behoefte dan ik; waardoor hij zich mss wel wat in de kou zal voelen staan.
Ik heb dus gewoon terug hetzelfde gevoel met hem als toen ik met men huidige man had vòòr we intiemer werden. En dat was natuurlijk een reuzenfijne tijd. Alleen 'moet' ik mijn gevoelens en gedachten nu dus wegdrukken en rationeel handelen. En tja zoals ik zei, is dat ....-moeilijk.
Mijn man weet hier natuurlijk niets van. Dat hou ik waarschijnlijk beter voor mezelf. Al is ook dat niet evident, want hij kent me door en door.
Dus de onschuldige berichten dien men collega soms stuurt, zullen hem zeker niet ontgaan. Ik verberg deze dus niet. Dat hoeft ook niet; zolang het blijft bij wat hij nu schrijft.

Ik twijfel er niet aan dat zoiets geregeld gebeurt, maar had me er zelf gewoon niet aan verwacht.

afbeelding van InDeMaling

als als als

Als je nu met die collega een jarenlange relatie EN kids had gehad, was je waarschijnlijk verliefd geworden op je man als dat je collega was geweest.

Niet doen dus.

afbeelding van Laatje

Ja dat zou best kunnen; zou

Ja dat zou best kunnen; zou kunnen. Ik zou het een kans geven; zeker, maar nu niet! Waarschijnlijk denken sommigen die dit lezen; 'ja als je 'het' weet, wat kom je dan op dit forum zoeken?'

Wel ik zit er echt mee in mijn maag en ik kan/mag het nergens kwijt. Ik sta er dus letterlijk en figuurlijk alleen mee. Alleen de tijd en het verstand kunnen dit oplossen; maar das dus veel makkelijker dan dat je de oplossing(en) hier zo leest.

Daarom merci voor jullie reacties.

Niet dat het anders weinig gebeurt; maar heb vanavond mijn man een stevig vastgepakt en geknuffeld. Het vuur is er nog steeds!

afbeelding van hortensia

@Laatje

Ik snap heel goed dat je met die gevoelens zit , wij wel reacties geven , maar daarmee gaan jou gevoelens voor die man niet weg , die kun je ook niet weg redeneren . Het is ook enorm lastig zo, elke dag zie je hem weer en blijft die "spanning"tussen jullie in de lucht hangen . Alsof je twee levens hebt ,je leven thuis met je man , je leven op je werk met je "vriendje en beide maken ze je blij. Beide voelen speciaal. Maar dat loopt natuurlijk ooit ergens naartoe ..het kan een hele poos zo blijven voort sudderen , toch komt er een dag dat er iets voorvalt en je dan beseft op welk glad ijs je je bevind .
Zoals ik het begrepen heb , hebben jullie niets naar elkaar uitgesproken nog is het slechts een gevoel nog tussen beide , als ik jou was zou ik er wel over na gaan denken , hoe je dit nu wilt gaan aanpakken door het uit te spreken naar je collega toe , of dat je het zo maar op zijn beloop laat en hoopt dat het misschien vanzelf wel doodbloed, dat kan ook natuurlijk, door echt afstand te houden.
Vind het ook een risico omdat het je collega is om het met hem erover te gaan hebben , want ik heb geen idee dat hij dit gaat delen met de rest van je collega's ...jij kent hem het beste .

afbeelding van Laatje

Pfieuw.Het blijft

Pfieuw.Het blijft reuzemoeilijk.Ik begrijp niet dat mensen zo 'gebouwd zijn dat ze nog verliefd kunnen worden terwijl ze er eigenlijk niets meer mee mogen of kunne doen.Ook al besef ik dat gras op een ander ni groener hoeft te zijn en ik ook verstandelijk weet dat ik dit niet kan maken, blijft dat gevoel zo dubbel.Ik voel me smoorverliefd en voel aan alles dat het wederzijds is.Ook aan collega's merk ik dat ze voelen dat er meer dan de gewone gevoelens zijn.Ipv dat je er iets moois of plezant van kan maken voel ik me gewoon gevangen.Stuur ik hem nog ff slaapwel of goeiemorgen...? Ah nee tuurlijk niet, want dat doe je niet met vrienden; laat staan collega's.Terwijl we elkaar leuk vinden zouden we dat moeten stoppen...Dat blijf ik zo stom vinden maar tegelijk ook logisch. Pfff hopelijk valt het antwoord uit de lucht op men kop.Bam weg verliefdheid en gevoelens.

afbeelding van waterman

Hoi Laatje

OK, de zaak maar weer eens helemaal plat relativeren....... (Sorry Knipoog ). Weet dat verliefdheden altijd weer over gaan. Dat ze van beperkte duur zijn. Heftig, maar zeer vluchtig. Dat je toch weer met beide voetjes in de modder terechtkomt. Dat het fundament van je bestaan die voetjes in de modder is, en niet die suikerzoete hemel van verliefdheden. En als je weer met beide voetjes in de modder staat, dan denk je weer: het is ook eigenlijk beter zo!

Waterman

afbeelding van Laatje

Opgelucht maar ook heel verdrietig

Wat een dag...

We werkten terug samen zoals steeds; ik voelde weer de wederzijds spanning in de lucht. Maar zoals steeds werd er niet over gesproken. Het was wel weer een superleuke en en zeer productieve dag.
Maar toen we naar het einde toe alleen waren, heb ik hem toch aangesproken. Ik vroeg hem naar zijn gevoelens ed voor mij. Hij wis eerst ni goed wat zeggen; maar hij bevestigde kort. Ik liet hem niet veel zeggen.
Ik zei dat ik hem ook heel graag had en het heel plezant vind om met hem te werken en samen te zijn. Maar dat we door onze prive we nu verder geen toekomst hebben. Ook dat ik onze vriendschap wil behouden als dat lukt. Want vriendschap of liefdesrelatie; dat ik hem wel gewoon graag heb en zie.
We kregen de tranen in de ogen. Hij zei dat we best gewoon naar huis gingen nu. Ik zei dat ik hem begreep.
Ik voel me opgelucht maar anderzijds ook wel verdrietig. Wat een dag!

afbeelding van waterman

Hoi Laatje

Laat het allemaal even rusten, he....... Even weer van alle emoties bekomen. Eventjes helemaal niks, alleen maar Laatje. Laatje alleen met zichzelf. En de antwoorden? Die komen wel. Heus wel. Als je het maar even laat pruttelen........

Ik ben zelf grote fan van van deze spreuk. Ik deel hem dan ook graag hier. En vaak Knipoog Oude Chinezen zeggen soms wijze dingen.

Sterkte! Je komt er doorheen! Zorg dat je je eigen koppie boven water houdt!
Waterman

afbeelding van polska67

Wat moedig van je!

Hoi Laatje,

Tja, wat een dag moet dat geweest zijn. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Hoe gaat het nu met je, nu het een paar dagen verder is?

Wat moedig van jou om te kiezen voor je man. En o, wat moedig van jou om je collega aan te spreken. En wat zal dat gesprek hartverscheurend zijn geweest. Om de tranen in de ogen van de ander te zien. En wat moet het zwaar zijn, en zal het voorlopig blijven, om na zo'n gesprek beiden "gewoon naar huis te gaan"...

Enerzijds een goed teken, dat je opgelucht bent, maar anderzijds, dat verdriet, dat moet heel zwaar zijn...

Laatje, ik wens je heel veel sterkte!!! Het is voorlopig: doorbijten, door de ongelooflijk zure appel heen bijten. Ik heb geen advies voor je, maar ik zit in hetzelfde schuitje...

Groetjes,
Polska

afbeelding van Laatje

Ja Polska gevoelsmatig is dat

Ja Polska gevoelsmatig is dat verschrikkelijk.

Je wordt 'gedwongen' tot deze keuze want de andere keuze zal niet warm onthaald worden. En daarenboven wil ik ergens ook niet mijn jarenlange relatie verbreken want ik hou van mijn gezin; ook van hem.
De keuze om hem aan te spreken voelde dus eerder als een gedwongen keuze.

Het contact is nu gelukkig even zeldzaam. Het is een rustige periode op het werk namelijk. Al heeft hij me wel een knuffel gegeven toen we elkaar toch even kruisten. Verder niets; maar zijn blik daar hoeft geen uitleg bij. Persoonlijk voelde die knuffel voor mij heel goed; stiekem hoopte ik dat hij dat zou doen. En daar voelde ik me nadien erg rot door.

Dus als je me vraagt hoe het gaat; eigenlijk weet ik het niet. Opgelucht want ik koos voor mijn relatie. Bedrukt want ik ga tegen een gevoel in dat eigenlijk momenteel sterker aanvoelt dan die van mijn relatie.

En ook een beetje radeloos omdat ik voel dat die knuffel me eigenlijk heel goed deed voelen.
Het is dus echt geen tijd die ik iemand wens.

afbeelding van polska67

Nee, dit gun je niemand...

Ja, ik kan me heel goed voorstellen hoe dubbel het voor je is, deze 'gedwongen' keuze te maken. Maar die nu geforceerde keuze zal je uiteindelijk écht moeten maken, om verder te kunnen. Als je niet echt vanuit je hart kiest, dan is dat uiteindelijk geen echte keuze. Het is alles of niets met de keuzes die we maken. Een huwelijk staat of valt met de keuze voor de ander, lijkt mij... En dat kiezen zal het ene moment heel gemakkelijk zijn, en het volgende moment heel moeilijk, is mijn ervaring. In deze situatie is dat absoluut niet constant, dat maakt het zo ingewikkeld.

En ja, de opluchting is er, maar ook bedrukking. Het is zo dubbel, ik ken het! Je wordt verscheurend, in tweeën gedeeld, lijkt het wel.

Ook kan ik me indenken, dat die knuffel je zo goed deed. Maar zo'n knuffel, hoe prettig ook, brengt je niet verder, lijkt mij, alleen maar weer terug naar het verlangen, waar je nu zo'n pijn van hebt, ja, dat je je echt rot voelt, zoals je schrijft.

Maar... in elk geval voor nu even goed, dat jullie elkaar nu minder zien. Het staat of valt echt bij afstand. En die afstand is echt nodig...

Geef jezelf vanaf nu de tijd om te rouwen. Om daardoor echt afscheid te nemen van wat niet kan zijn. Dat gaat met vallen en opstaan. Dat gaat met wanhoop en verdriet. Maar gun jezelf die tijd. Geef jouw gewonde hart alle ruimte. Wees daarom lief voor jezelf. Zorg goed voor jezelf. Een gewond hart verdient zachtheid. Geef jezelf die zachtheid.

En als de ergste pijn misschien wat minder wordt, probeer dan heel voorzichtig eens aan de toekomst te denken met je man. En je kinderen. En wat daar voor nodig is. Wat jullie samen nodig hebben om verder te kunnen. Ook daarmee zal het genezingsproces kunnen beginnen. Jouw hart is gekwetst door het liefhebben, maar sluit het niet, maar durf weer opnieuw lief te hebben: de mensen om je heen, je man en kinderen.

Nogmaals: heel veel sterkte!!!

Groetjes, Polska

P.S. Ik zit in hetzelfde proces als jij, dus bedoel dit absoluut niet belerend, alsof ik het zo goed weet, want ik weet het regelmatig juist helemaal niet meer... Ik probeer je iets aan te reiken wat mij iets verder heeft gebracht.

afbeelding van Laatje

Goh ik heb wel voor mijn

Goh ik heb wel voor mijn gezin gekozen en we zagen elkaar enkele weken niet... Toen ik hem terug zag voelde ik die verkeerde gevoelens weer te krijgen... Ik wou hem kussen en knuffelen maar (natuurlijk en gelukkig) deed ik dat niet en hij ook niet. Stiekem hoop ik mijn gevoel toch te kunnen uiten.
Het klinkt allemaal wel wat pubers en belachelijk maar ja wat kan ik meer doen dan nu zonder men hele leven overhoop te leggen?

afbeelding van Laatje

De situatie is nog niet veel

De situatie is nog niet veel veranderd; het blijft gevoelsmatig en verstandelijk een onmogelijke situatie. Buiten wat ik schreef probeer ik nu te lezen hoe anderen zich hier op een deftige manier uitgewerkt hebben.
Onderstaande link vond ik interessant.
https://www.psychologiemagazine.nl/advies/getrouwd-maar-al-jaren-verliefd-op-collega/

Ik overweeg om ook open kaart te spelen en te zeggen dat ik gevoelens heb gekregen voor een collega maar dat ik resoluut voor mijn gezin wil gaan en dus ook voor hem.
Ik zoek alleen hoe-wat-wanneer ik dat kan doen en vooral hoe ik het beter niet zeg....

afbeelding van Lovertje85

@laatje

Het is lastig omdat je collega's bent en je elkaar dus hoe dan ook blijft zien.
Sowieso zou ik nooit een relatie op de werkvloer beginnen.
Daar komt alleen maar ellende van en als je uit elkaar gaat kom je elkaar nog dagelijks tegen.
Lijkt me voor zowel werk als prive sfeer niet best.

Als ik jou was zou ik me af gaan vragen hoe het komt dat je ondanks een huwelijk toch gevoelens ontwikkeld voor iemand anders.
Mis je iets in je huidige relatie?
Is het een sleur?
Is het een dip?
Praat erover met je partner en kijk wat je eraan kan veranderen.
Gevoelens voor een ander krijgen kan iedereen overkomen, maar wat je ermee doet is aan jouzelf.
Leuk even zo'n fling en goed voor je zelfvertrouwen, maar gebruik het als een positieve trigger om eens in je eigen relatie te kijken wat je tekort komt hierin, en probeer dit te hervinden door daar de tijd en energie in te steken, die je normaal aan bijvoorbeeld naborrelen met je collega steekt.
Ik denk dat je dit je partner en kinderen meer dan verschuldigt bent.

Het hoeft dus geen negatief iets te worden dat dit gebeurd.
Het kan ook een wake-up call zijn in je huidige relatie dat daarin eea in moet veranderen.