Vanochtend heb ik dit nummer van de eurythmics keihard op mijn oren gezet. Zo voelt het, here comes the rain again...

Heb me zojuist aangemeld op deze site. Een paar weken geleden heb ik een collega nog aangeraden om hier een blog te beginnen en nu arriveer ik zelf....

Vorig jaar september heb ik M. leren kennen via een datingapp. Wat een leuke man! Een paar goede dates gehad en na een week of 6 was het 'aan' en hoe! Gisteravond herinnerde M. mij daar nog aan toen hij het uitmaakte. Zijn woorden 'ongelofelijk, de vonken sprongen er vanaf', tja... en nu schrijf ik hier. Ik ben verlaten, het is over.

Al een week of zes ging de relatie niet zo goed. M. nam afstand (nooit een goed teken) en gaf aan niet goed bij zijn gevoel te kunnen komen. Dat intimiteit voor hem een issue is en over welke dingen hij zich bij mij niet goed voelt. In de de daaropvolgende weken hebben we meer lastige gesprekken gevoerd waarbij ik van boos naar blij en van verdrietig naar wanhopig ben gegaan. Ik heb voorstellen gedaan om samen leuke dingen te doen, afspraken gemaakt om even niet over moeilijke dingen te praten, geholpen om zijn zaken voor hem op een rijtje te krijgen. Ik heb zelfs aangeboden om mee te gaan naar een psycholoog of seksuoloog (dit noemde M. zelf opties). Ik geloof wel dat ik mijn uiterste best heb gedaan.

Steeds heb ik gedacht en M. bevestigde dit ook dat we als stel een relatiehobbel te nemen hadden. Afgelopen weekend besloten we een weekendje weg te gaan. We hebben samen nieuwe kleding voor hem gekocht en zijn zaterdag voor een nachtje in een hotel geweest. Er was weer contact en ook hebben we seks gehad. Ik voelde (of hoopte?) ruimte. Toen ik echter over de beloofde vakantie in september begon, voelde ik dat M. zich terugtrok en daar niets over wilde afspreken. Ik dacht nog, ja hij kan niet bij zijn gevoel komen, dus ook niet voor zijn gevoel voor mij. Zondagnacht wilde hij ook samen slapen omdat we de maandagochtend samen naar een huwelijk zouden gaan. Mijn lijf voelde wel dat het lijf van M. niet meer dichtbij me wilde zijn. De maandag voelde ik de spanning weer oplopen.

Gisteren kwam M. dan eindelijk het slechte nieuws brengen. Dat zijn gevoel voor mij echt weg is, in ieder geval onvoldoende aanwezig om onze relatie voort te zetten. Dat zijn gevoel afgelopen weekend ook al ontbrak en dat hij zich maandag op het huwelijksfeest niet meer met mij verbonden voelde. Hij noemde het zelfs ‘gevangen’. Dat doet heel zeer, het is heel moeilijk te begrijpen waarom we zo’n mooie, intense tijd hebben beleefd en dat het toch niet verder mag gaan.

Mijn reactie was dat ik het wel wist. Ik heb me open opgesteld, letterlijk ook mijn handen open gehouden, ben vanuit mijn buik blijven ademen en heb hem gezegd hoeveel zeer het doet. Dat ik wel van hem ben gaan houden en dat ik dat als een enorme winst voor mezelf ervaar. In het verleden was het moeilijk om goed te voelen. Ik heb hem ook gezegd dat het voor mij belangrijk is dat hij mijn pijn ziet en uitgelegd dat ik moeilijke weken tegemoet zou gaan en niet met vriendinnen wil gaan analyseren hoe dit allemaal zo gekomen is, maar van hem alle informatie nodig had voor de komende tijd. Dat ik niet met vragen wil blijven zitten. Dit is allemaal gelukt en uiteindelijk is M. vannacht om 03.00 uur vertrokken. Ik begrijp (hoewel met moeite) dat het voor hem ook moeilijk is. Ik denk dat hij wel van mij wíl houden, maar dat dat er niet in zit.

Ik vind het heel moeilijk om afscheid te nemen van M. en de hoop en de droom, maar realiseer me op verstandig niveau (met moeite) wel dat Marcel niet die dingen met mij kan delen die ik nodig heb. Het echt samen zijn en zorgen voor elkaar. Uiteindelijk weet ik wel dat de ambivalentie van M, (op alle gebieden in zijn leven zoals werk, relaties en wat op zijn boterham te smeren) mij veel schade (zal doen) doet.

Vandaag begint een moeilijke tijd. Nu laat ik een heel diepe zucht en hoop dat iemand wat wijsheid kan geven over hoe om te gaan met het paniekgevoel van verlies….