Wat een herkenbare blog! Haha! Mooi verwoord. Het is inderdaad ontzettend raar dat de hele wereld tegen je kan schreeuwen dat het beter zal gaan, dat er écht een einde aan komt....maar zelf geloof je er helemaal niks van! Althans, ik hoor het meerdere malen per dag, en toch sta ik iedere ochtend weer op met het welbekende rotgevoel en allerlei vragen die maar niet uit mijn hoofd lijken te verdwijnen.
Je weet het allemaal wel, het helpt je niet die nare gedachtes en dat zelfmedelijden, maar op een of andere manier kun je die knop gewoon niet omzetten. Ik stond vanmorgen op met een enorm rotgevoel en zit nu op mijn werk te vechten tegen mijn tranen

Nouja, toch maar weer denken: het komt goed, het gaat over, ik zal me ooit beter voelen. Gewoon maar weer accepteren dat deze dag een rotdag is, morgen weer een nieuwe poging. De tijd tikt gewoon door! Lief dat je ons allemaal een hart onder de riem steekt, dat kunnen we echt gebruiken! Andersom wens ik jou ook heel veel sterkte in deze tijd.

Ik ben ook echt blij dat ik niet de enige ben! In mijn directe omgeving krijg ik steeds te horen "zit je er nou nog steeds mee?" ja! Ik zit er nog steeds mee.. ik kan toch niet zomaar mijn gevoel uitschakelen en doorgaan, hoe graag ik dit ook zou willen. Gelukkig zijn het maar moment opnames dat ik mij zo verschrikkelijk leeg voel, de andere dagen voel ik me gewoon wat minder maar afgelopen weekend was het even extreem. Ik heb natuurlijk ook goede dagen, maar die vallen in het niet tegenover de slechte dagen.

Ik weet ook dat het wel goed komt, dat er licht is aan het einde van deze verschrikkelijke tunnel van verschillende emoties. Maar of ik dat nu snel zie gebeuren? Geen idee!? Misschien voel ik mij volgende week weer een stuk beter? Nu voel ik mij wel redelijk goed, maar er hoeft maar iets gezegd te worden of iets te gebeuren en het kan zo weer omslaan.

Het meest vervelende vind ik het onbegrip van de mensen die het meest dichtbij mij staan, het continu in je oor roepen dat HIJ mijn tranen niet waard zijn. Terwijl mijn tranen echt niet alleen om hem gaan, maar ze vragen niet door.. nooit even de vraag hoe het nou echt gaat met mij? Denken ze nou werkelijk wanneer ik zeg dat het goed met mij gaat? Dat het dan ook echt goed met mij gaat!? Er is niemand die daadwerkelijk doorvraagt, want als ze mij ECHT kennen en mij GOED in de ogen aankijken.. dan kunnen ze zien dat het niet goed gaat.

Ik kan goed een masker opzetten, dit heb ik van huis uit mee gekregen.. wij huilden nooit, praatte niet over emoties en al helemaal niet over onze issues. Maar dan nog neem ik aan, dat de vriendschappen die ik 20 jaar geleden heb gesloten dat zij mij redelijk moeten kennen en ook MOETEN herkennen wanneer het slecht gaat. Ik zelf die bij ieder die wilt een luisterend oor biedt, helpt waar ik kan en mijn goedbedoelde adviezen geeft.. maar als het om mij gaat, ik hier weinig van terug krijg.

Ik vind het jammer, maar uit eindelijk moet ik het zelf doen. Ik word hier alleen maar sterker door... het komt wel goed met mij!

Ja inderdaad, de ex zit dan in je hoofd de heeeeele dag, voelbaar in je lichaam als je iets ziet of hoort, alles lijkt met ex te maken te hebben. Het is ook natuurlijk zo, het was ook zo intens.
En dat is waar je doorheen moet. Je hebt een knauw gehad doordat je liefdesverdriet kreeg, wat een andere wereld van beleving is dat liefdesverdriet.

Zelfmedelijden is ook een aanwijzing van het lichaam, dat er iets niet goed zit.
Zo van hallo (lichaam) ik heb pijn, doe er iets aan! Kijk naar jezelf, spiegel jezelf eens en kijk naar jezelf alsof jij je vriendin bent. Help jezelf door te zeggen, ik heb dit op mijn bordje gekregen en ik geef compassie aan mezelf... haha lieve Roos, ik probeer je er uit te praten, hoe kan ik dat het beste doen? Aaah schat, ik weet hoe rot dit voelt, ik heb het haast niet meer...zoek compassie met jezelf. Wees lief voor jezelf, je bent het waard, je bent lief! Mijn ervaring is toch afleiding zoeken en die wond moet helen met tijd en praten en niet te veel voeden en het uitvergroten. Ondertussen dat jij dat allemaal aan het doen bent is die wond aan het dichten. Doorbreek de gedachten als het te lang duurt en ga je op iets anders focussen. Ik weet dat je het ook doet hoor, telkens weer doen.

Zelfcompassie, de kracht van...de moed hebben om...je loopt tegen je eigen grenzen aan en lees daar eens over op het internet, staan interessante artikelen over.
Als je jezelf maar sterker gaat maken, deed ik ook, en je doel om er uit te komen en jezelf weer terug kunt vinden, dat is al een doel op zich in het leven met liefdesverdriet.
Je kracht komt echt terug, ook bij mij is dat zo gegaan, nou... hoop dat je er iets aan hebt en lieve schat, jij bent zo een ontzettend sterke vrouw, met soms zelfmedelijden. Hebben we allemaal zo nu en dan. Laat het niet overheersen, trek jezelf omhoog met je eigen kracht. NIET de diepte in steeds, nee vanuit de diepte omhoog klimmen. We hebben maar 1 lichaam en daar moeten we het mee doen.

Dikke kus, ik denk aan jou!