Het doet pijn om niets van hem te horen

afbeelding van Steff

ik had hem gevraagd of dit de houding was die hij ging aannemen.. Niets laten horen en mij overal blokkeren.Hij stuurde terug dat dit niet blijft maar hij rust nodig heeft om dingetjes op een rijtje te zetten. Allerlei gedachtes gingen door me heen wat hij allemaal op een rijtje moet zetten dan? Hij heeft het immers uitgemaakt.

Loslaten is moeilijk, maar dat het zoveel pijn doet had ik niet verwacht. Sochtends wordt ik wakker met hem en Savonds ga ik er weer mee naar bed. Eigenlijk ben ik boos, teleurgesteld, verdrietig en angstig tergelijkertijd. Drie jaar elke dag contact, elke dag een sms'je en nu opeens niets. Als kers op de slagroomtaart wordt ik overal geblokkeerd. Ik wil hem eigenlijk niet met rust laten, omdat ik het idee heb dat als ik hem met rust laat het nooit meer goed komt! ( ik weet het klinkt aardig egoïstisch!)Het lijkt wel een soort drugs waar ik van af moet. Maar wat ik ook doe en onderneem, hij blijft maar in mijn gedachte rond hangen. Had ik maar dit? Had ik maar zo? Waarom dit? Waarom dat? Ik wordt er echt gek van, letterlijk en figuurlijk. Eigenlijk wil ik het er ook niet meer over hebben, maar hij blijft mij bezig houden! Zo irritant...en het maakt me zo verdrietig! Vooral de gedachte dat ik voor hem er niet meer toe doe..Verdrietig

afbeelding van Christiaan

Hoi Steff, Heel herkenbaar

Hoi Steff,
Heel herkenbaar jou verhaal. Bij mij gaat het om een "haar".
Ik heb zelf de relatie verbroken omdat het duidelijk was dat ze niet voor 10% voor ons/mij wilde gaan dus dan is er geen andere keuze. Ik heb haar na 3 maanden gezegd dat ik haar ook van fb, WhatsApp afhaal en blokkeer. Beter voor mij dat wel maar vindt het ook nog steeds heel moeilijk te accepteren dat iemand totaal geen interesse meer toont, je bent inmers toch ruim 3 jaar met elkaar geweest.
Ik word s'ochtends wakker met haar in mijn hoofd en ga met die gedachte ook weer naar bed. Loslaten is zo moeilijk zeker als je weet dat het op langer termijn toch niet zou lukken.
Was er maar een medicijn voor maar zoals velen hier is het echt heel moeilijk.
succes, ahrend

afbeelding van kroegtijger

@steff

Hoi Steff,

Ik snap je verwarring die je hebt. Hij maakt het uit, en vervolgens moet hij dingen op een rijtje zetten en sluit jou daarom uit z’n leven. Dat klinkt heel raar natuurlijk, maar probeer het eens vanuit zijn kant te bekijken. Ook zijn relatie is na zo’n tijd voorbij, en ook zijn leven staat ondersteboven wat dat betreft. Dat hij dan even een beetje tijd nodig heeft om dat op een rijtje te krijgen, dat is dan toch ook niet zo heel raar lijkt me? Daarbij is het natuurlijk ook niet echt jouw zaak. Dat klinkt misschien wat bot, maar in welke hoedanigheid zou het namelijk wel jouw zaak zijn? De relatie is immers voorbij, en in dat opzicht is hij dan ook vrij om te handelen naar hoe hij denkt dat goed is. Dat het misschien niet is hoe jij het wil, of dat het niet is hoe jij het zou doen, verandert daar niets aan. Het is zijn keuze, en daar heb je het helaas dus ook maar mee te doen. En dat is zeker niet leuk om te moeten realiseren, maar het is wel hoe de zaak ervoor ligt natuurlijk.

Je schrijft dat je het idee hebt dat als je hem los laat, dat het nooit meer goed komt. Dat zou heel goed kunnen inderdaad dat het nooit meer goed komt. Maar wat is het alternatief? Hem niet los laten? Laten we voor het gemak eens van die situatie uitgaan en kijken wat er dan gaat gebeuren… Je blijft dan vrij structureel contact met hem houden, tegen zijn wens in, gaat daarmee dus over zijn grenzen heen, hij raakt geirriteerd en reageert nog veel meer afwijzend op je, jij raakt gekwetst et cetera et cetera. Goed, je ziet denk ik al wel waar dat plaatje dan naartoe gaat; dat wordt een nog veel minder groot succes en de kans dat het dan ooit nog goed gaat komen wordt alleen maar kleiner. Oftewel, juist door hem los te laten blijft er nog wat mogelijk daarin. Ook hier weer, draai het eens om. Stel nu dat jij degene was die het had uitgemaakt, en dat hij weigert jou los te laten, steeds maar weer probeert om contact met je te zoeken etc etc. Dan zou je na verloop van tijd toch ook er gek van worden en je steeds verder van hem gaan afkeren? Terwijl als hij dan juist je vraag om ruimte en rust respecteert je daar een veel prettiger gevoel bij hebt, en je dan ook veel meer open kan gaan staan later om weer contact met elkaar te hebben. Je hebt dan namelijk een veel prettiger beeld van hem. Het is dan iemand die je grens en jou respecteert, en niet iemand die continue alleen maar over je grens heen gaat, geen enkel respect voor jou toont. Waarom zou dat dan andersom anders zijn? Juist het nemen van afstand, het geven van ruimte is daarmee dus een heel liefdevolle manier geworden.

Dat hij nu nog continue in je gedachten blijft, dat is ook niet zo raar ook. Na zo’n lange tijd is het een automatisme, en plots is alles anders en dat heeft tijd nodig om aan te wennen. Het zou raarder zijn als je dat gevoel niet had toch? En hoe vervelend het ook is, het is wel jou probleem en niet zijn probleem en dus zal jij dat ook moeten oplossen, en niet hij. Ook de vragen waar je mee zit zijn voor denk ik bijna iedereen wel heel herkenbaar. Waarom dit en dat, had ik maar… het is bij iedereen wat dat betreft zo, en die vragen worden vrijwel nooit echt beantwoord. Het is meer het vinden van acceptatie in de situatie dan het echt beantwoord krijgen van die vragen. Want met welk antwoord ben je nu tevreden? Wat is nu écht een antwoord waarbij je denkt “oh, ok… dan is het goed…? “ Over het algemeen zijn dat de antwoorden die jij wilt horen. Niet de antwoorden die zijn zoals ze zijn, maar zoals jij wil dat het zou moeten zijn, en die antwoorden komen simpelweg niet. Dat is dus accepteren.

Maar dan de vraag, hoe kom je er vanaf? Tja, dat is een moeilijke en voor iedereen weer anders. Valt dus heel weinig zinvols over te zeggen, behalve wat algemeenheden die voor de meeste mensen wel soort van lijken te werken. Denk dan aan bijvoorbeeld wandelen, schrijven, sporten etc. en vooral ook maar jezelf bezig houden, je gedachten bij wat anders brengen en positief proberen te denken. Dat laatste, positief denken, dat zal nu nog wel heel moeilijk zijn vermoedt ik. Toch kan je dat heel ver brengen. Hoe negatief een situatie ook is, er is altijd een positief randje in te vinden en daar kan je je aan vasthouden en aan optrekken. Ook hier, ook al zal je die waarschijnlijk nu nog niet (willen) zien, uiteindelijk komt dat vanzelf wel.

Heel veel sterkte in ieder geval de komende tijd.

afbeelding van Steff

@ kroegtijger

Dankjewel voor je lieve uitgebreide reactie! JE hebt al vaker op mijn blogs gereageerd en elke keer zetten jou woorden mij aan het denken Glimlach, dankjewel voor deze nieuwe inzichten. Heb jij je ex ook een tijdlang met rust moeten laten? Hoe ben jij met de "rust" omgegaan? Zoals je hierboven beschrijft of is het je soms niet gelukt?

Bij mij is het inmiddels een paar dagen geleden en ik kon het niet laten om een sms'je te sturen. Hij reageerde kortaf.. Dus de schade viel mee Knipoog! Ik heb het gevoel dat ik toch niet veel goede kan doen behalve het een rustmomentje te geven. Stom is dat hè.. Dat je jezelf al schuldig kan voelen om iets van jezelf te laten horen.

afbeelding van kroegtijger

@steff

Hoi Steff,

Sorry voor de late reactie; afgelopen weekend was vrij druk, dus vandaar Knipoog Fijn om te horen dat je iets aan m’n reacties hebt. Wat m’n ex en ik betreft is onze verstandhouding op z’n zachtst gezegd bijzonder af en toe Knipoog M’n ex had in het begin met name nogal wat behoefte aan rust. Dan kan ik natuurlijk ervoor kiezen om dat niet aan haar te geven, maar wat schiet ik daarmee op? En wat schiet zij daarmee op? Volgens mij helemaal niets. Ik schiet er niets mee op, omdat zij zich dan toch met hand ten tand zal gaan verzetten ertegen, zij schiet er niets mee op omdat ze dan nog steeds geen rust krijgt. Dan is het dus niet nuttig om die rust niet te geven. Daarnaast (en dat is misschien nog wel belangrijker) respecteer je op die manier ook de wens van de ander, en daarmee laat je zien dat je de ander ook belangrijk vindt. Niet alleen maar je eigen belang, maar ook dat van degene waar je zo van hebt gehouden (of nog steeds van houdt). De wil om de ander gelukkig te maken is in feite de kern van “houden van” naar mijn mening. Niet de ander gelukkig maken omdat het moet, maar omdat je het zelf wil.

Zelf merk je nu ook al dat je toch niets goed kan doen bij hem op het moment, behalve hem zijn rust te geven. Dat geeft al wel redelijk aan hoe machteloos je in dat opzicht bent. En net zoals in zoveel situaties goed werkt, draai het eens om… Stel nu dat jij degene bent die rust wil hebben, en hij stuurt steeds berichtjes, belt steeds etc etc. Dan denk je na een tijdje toch ook wel “zak in de stront, ik ben toch duidelijk geweest? “ lijkt mij? Waarom zou dat voor hem dan anders zijn? Een berichtje is tot daar aan toe, maar keer op keer weer net als je denkt een beetje rust in je leven te krijgen weer worden geconfronteerd met zo’n berichtje, dat voelt alsof je niet serieus wordt genomen en zet kwaad bloed. En elke keer als je dan toch weer een berichtje stuurt, hoopt dat een beetje op van binnen totdat het uitbarst in een partij moddergooien waar je niet vrolijk van wordt.

Als je dan eenmaal die duidelijkheid voor jezelf hebt, dat je iets wil (in dit geval dus de ander rust gunnen), dan is het een kwestie van doen. Moeilijk is het eigenlijk niet, want wat is er nu moeilijk aan niets doen? Nog nooit heeft iemand applaus gekregen omdat hij/zij niets heeft gedaan. Op school kreeg ik altijd al op m’n lazer omdat ik niets had gedaan, m’n baas ziet ook de humor er niet van in als ik niets doe, dus niets doen is niet moeilijk. Iets (zinvols) doen is veel moeilijker. Wat daarom voor mij werkte was de focus verleggen. Niet gefocust zijn op haar als persoon, maar op mezelf. Ik kan namelijk aan haar niets veranderen. Dat kan ze zelf als ze dat zou willen, maar dat kan ik niet. Me er druk om maken is dan dus ook zinloos, want dat verandert niets. En dus ben ik toen op zoek gegaan naar dingen van mezelf die mij niet bevallen en ben dat gaan veranderen. Dus niet meer ervoor zorgen dat zij maar gelukkig was, maar dat ikzelf weer gelukkig ging worden. En als zij dan later eventueel een uitbreiding daarop wil vormen, dan is ze daar meer dan welkom in. Zo niet, dan kom ik vast wel weer iemand anders tegen die dat wel wil zijn en zelfs als dat niet het geval is, dan nog is de basis van gelukkig zijn in mezelf, en dus kan ik ook prima gelukkig zijn zonder haar of wie dan ook. Doordat m’n focus daar naartoe is verschoven was het ook makkelijk(er) om haar die rust te geven die ze wilde. Goed, daar ging zij dan weer niet zo heel goed mee om door steeds weer contact met mij op te nemen, maar dat is haar eigen verantwoordelijkheid natuurlijk en niet die van mij. Inmiddels liggen de zaken omgedraaid, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Wat betreft je schuldgevoel snap ik heel goed wat je bedoelt. Want je wil de ander helemaal niet kwetsen, maar de ander z’n grenzen conflicteren ook wel weer heel hard met je eigen gevoel. Dus als je dan contact opneemt, dan weet je dat je toch een beetje over de ander z’n grens heen gaat en verbruik je als het ware iets van je krediet. Een schuldgevoel is dus heel logisch, en misschien ook wel een beetje terecht eerlijk gezegd. Het is heel begrijpelijk allemaal omdat je je eigen gevoel nog niet heel lekker kan controleren, maar dat maakt het niet goed natuurlijk. Vergelijk het met te hard rijden als je haast hebt. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk dan op de plaats van bestemming komen, maar dat rechtvaardigt nog niet dat je daarom met 180km/h over de snelweg mag scheuren. Dat blijft een overtreding, al is je motivatie ervoor nog zo goed. De motivatie beïnvloed hooguit de mate van boete die erop staat, maar verandert niets aan het feit van overtreding van de regels. Dit is in wezen niet anders. Je respecteert de ander z’n grens niet (en dat weet je, want schuldgevoel) en de ander kan je dat tot op zekere hoogte vergeven omdat hij er begrip voor heeft, maar je gaat wel over het lijntje heen. En dan is het afhankelijk van hoe lang de ander dat toe zal staan voordat het een keer een conflict wordt. De ander gaat dan z’n grens verdedigen omdat het dan niet meer een incident of een ongelukje is, maar omdat het doelbewust gaat worden. Voorkom dus dat je dat punt bereikt, respecteer zijn grenzen en richt je op de dingen die je wel kan veranderen in plaats van op waar je geen invloed op hebt.

afbeelding van Anoniem1984

ook voor mij erg herkenbaar

Erg herkenbaar allemaal. Ook bij mij wilde ze rust, vond ik ook moeilijk. Hoe kan je iemand nou met rust laten waar je om geeft elke dag sprak, en het liefst weer terug in de armen neemt?. Jaag je iemand weg door geen rust te geven? Ga je diegeen zijn of haar grenzen over? Misschien wel, maar ik snap je paniek. Wat als ik hem met rust laat? Misschien komt hij dan helemaal niet meer terug, of vergeet hij me? Zal hij niet meer om me geven?. Weet je, het is moeilijk, en je gevoel schreeuwt het uit... maar je kan niets anders.. dan of hopen en afwachten.. of het zelf het beste van proberen te maken.. jezelf af te leiden. Want wat voor nut heeft het, blijven contacten? Als hij het op een rij heeft, komt hij hopelijk vanzelf. Het wachten is killing, en het niet weten waar je aan toe bent... daarom probeer jezelf op een rij te krijgen. Maar ik snap je, en uit eigen ervaring weet ik dat het killing is. Mijn ex zei geef me rust, gaf ik niet... dacht ik vecht, laat zien dat ik van haar houd. Maar stootte haar enkel ermee tegen het verkeerde been, ze vond me irritant, ze wilde rust, nadenken. Enkel in haar"rust" ging ze met een ander zoenen. Nou, dan snap je wel hoe ik over rust denk Knipoog. Maar niet iedereen is hetzelfde.

Rust geven is moeilijk, maar blijven contacten , het is waar niet enkel heb je de ander er mee maar ook jezelf! Probeer het, en misschien pakt het uit, misschien niet... dat weet je nooit... dat maakt het juist zo lastig. Maar er zijn meer succesverhalen bij rust geven, respect tonen etc dan in bedelen, stalking of onrust! Knipoog

De gedachte dat je er niet meer toe doet, ook herkenbaar. Maar blokkeren, rust vragen.. doet hij voor een reden. Als je er niet toe deed, werd je zonder pardon genegeerd, word er niet gereageerd.....en gaat hij verder zonder om te kijken. Hij vraagt rust en zegt wil dingen op een rij zetten...... hij denkt er over na, hoe verder..... in mijn ogen, geeft hij dan nog wel om je. Geef het tijd, neem afstand... en tegen die tijd dat hij komt... ben je dan hopelijk ook zelf stabiel en rustiger... want dat wil je je tenslot ook voor jezelf!

Wellicht kan je hem vragen om duidelijkheid, wat hij met rust bedoelt, wat hij op een rij wil zetten.. zit er dan een kans in dat het goed komt, of wil,hij zichzelf op een rij zetten en blijft het daarbij ... afgesloten zaak. Geeft je wellicht duidelijkheid, en weet je waar je aan toe bent. Maar misschien weet hij daar nu ook geen andwoord op, dat kan natuurlijk ook. Nogmaals blijft lastig. Zit maar 1 ding op... jezelf op een rij krijgen, daar op focussen.

afbeelding van kroegtijger

@steff, @anoniem1984

Helemaal met bovenstaande verhaal eens inderdaad Glimlach
Wel zou ik er nog aan willen toevoegen dat je beter niet kan gaan zitten wachten, maar ook met jou leven verder gaan, weer plezier in je leven krijgen en daarna zie je wel wat er van komt. Dat wil dus niet zeggen dat je meteen bovenop elke jongen die voorbij komt moet springen of zo, maar dat je weer op zoek gaat naar het plezier in het leven. Nu kijk je waarschijnlijk nog tegen elke nieuwe dag op, in plaats van dat je er naar uit kijkt.

Ook de manier waarop je dan in het leven staat verandert en maakt een wereld van verschil. Hoe aantrekkelijk ben jij voor een ander (en dus ook voor je ex) als je wanhopig probeert weer samen te zijn, continue contact zoekt, steeds maar weer gaat smeken om alsjeblieft het nog eens te proberen etc? Waarschijnlijk helemaal niet. Ook hier weer, draai het eens om... Zou jij hem aantrekkelijk vinden als hij dat elke keer bij jou doet, terwijl je dat niet wil? Ik gok van niet... Voor hem is dat niet anders natuurlijk. Hij zal ook niet staan te trappelen om met iemand samen te zijn die niet zelf plezier heeft in het leven. Een relatie is, ten minste naar mijn mening, het aanvullen van elkaars geluk. Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van de ander, maar voor je eigen geluk. En dat je een aanvulling daarin vindt bij de ander is geweldig, maar je eigen geluk is waar je zelf voor zorgt. Dat is de basis.

afbeelding van Steff

@ anoniem1984

Dankjeqel voor je reactie! Ik herken me helemaal in wat me schrijft. Als ik tegen mij ex zeg dat ik het moeilijk vind om met rust te laten zegt hij dat aardig egoïstisch te vinden. Volgens hem denk ik op dat moment alleen aan mezelf en mijn eigen behoeftes. Wellicht is dat misschien ook een beetje zo.. Maar wat je schrijft, hoe kun je iemand met rust laten als je zoveel van diegene houdt?! Snapt hij het dan niet of ben ik dan achterlijk Tong?

Je schrijft dat je ex een ander ging zoen in haar "rust" fase. Wat heb je daarna gedaan? Hoe ben je daar mee omgegaan? Keek je daarna anders naar haar?

afbeelding van Pba1211

Steff , het is killing en t

Steff , het is killing en t voelt niet goed, onzeker van het wachten, geblokkeerd bah...

Ik snap helemaal wat er door je heen gaat, maar zoals al gezegd...( je hebt er gevoelsmatig wat minder aan nu..Glimlach )
Er is niets mis om voor je gevoel te gaan, maar om angstvallig vast te houden...hoogstwaarschijnlijk wordt de kloof dan groter en ga je nog harder werken om het vast te houden.

Ik spreek inmiddels ( helaas) uit eigen ervaring, je bent niet helderziend ( denk ik Glimlach ) dus weet je alleen op badis van je gevoel wat er gaat gebeuren, maar jammer genoeg is dat gevoel tijdelijk de draad ook kwijt...

Probeer om lekker aan jezelf te werken, gun hem zijn rust, geef hem de kans en ijd om je te missen. Waarschijnlijk zou je het zelf uiteindelijk ook niet prettig vinden als hij zich enorm afhankelijk opstelde. In t begin is dat ff leuk , maar het moeilijkste komt daarna.

Neem je tijd , heel veel sterkte.

afbeelding van Steff

@pba1211

Het is inderdaad killing! Het is me niet gelukt om niets te laten horen..Verdrietig! Ik snap oom niet dat iemand dat kan verwachten..bats boem geen contact. Jou houdt immers van die persoon.

Dankjewel voor de tips.. Ik ga er zeker iets mee doen:)

Groetjes Stef

afbeelding van Hetlevenismooi

Hoi Steff,

En heeft het iets opgeleverd, het contact?

Sterkte!

afbeelding van Steff

@ hetlevenismooi

Nee helaas niet. Ik stuur hem geregeld nog sms'jes, maar van zijn kant wordt er alleen bot, kortaf of juist niet gereageerd. Hij is er ecjt klaar mee. Klote om dat te moeten merken zeg. Juist zijn botte afwijzende reactie vind ik aardig overdreven, maar wellicht hoort dat bij zijn"ik wil gvd rust moment"! Ik moet wel bekennen dat hoe langer hij zo reageert dat ik er bijna helemaal genoeg van heb:)! Das wel weer fijn..! Hij denkt waarschijnlijk dat ik zijn keuzes niet accepteer.. Ja dat is
Misschien inderdaad ook zo. Maar ik merk dat mijn hoofd het heel goed weet, maar mijn hart hem nog niet los kan laten. Ik doe echt mijn best om hem niet lastig te vallen.. Maar valt me verdomd moeilijk. Ik hoop dat hij gauw uit mijn hart gaat en ik niet elke dag en moet missen.

afbeelding van Hetlevenismooi

Hoi Steff,

Het is ook heel moeilijk, als je 3 jaar elke dag contact had naar niks. Ik had dat ook en op een gegeven moment voor zelfbescherming door het negeren hield ik op met contact zoeken, voor mezelf. Dan krijg je er genoeg van, net wat jij aangeeft. Je hoofd weet het ook wel goed maar het gevoel drijft je er toe. Tot je gevoel zegt, stop ermee!
Voor je eigenwaarde ook.

Sterkte nog!