Toevallig ben ik een man. Misschien ben ik van nature al wat strenger ingesteld. Maar weet je wat het is... Toen mijn relatie net uitging, ben ik veel gaan googlen over liefdesverdriet. Ik heb veel forums gelezen, heb met veel mensen gesproken en ben de gekste dingen tegen gekomen. Soms blijven mensen jaren vasthouden aan een ex, om wat voor reden dan ook. Ik heb toen bij mezelf de beslissing genomen dit onder geen enkele voorwaarde toe te staan.

Kijk... ik snap perfect wat jullie bedoelen met "open einde". Ik snap perfect wat er in jullie omgaat en hoe jullie je voelen. Het lijkt alsof de grond onder je voeten is weg getrokken en dat je in een bodemloze put aan het vallen bent. Je probeert vast te klampen aan dat kleine beetje hoop dat hier en daar uitsteekt om niet verder af te zakken. Ik heb precies hetzelfde! Mijn ex wil de deur ook op een kier open laten staan. Maar op zo'n moment moet je jezelf serieuze vragen gaan stellen. Vragen zoals:
- Waarom doet mijn ex dit?
- Wat heb ik hieraan?
- Als mijn ex echt bij me wil zijn, waarom gaat ze dan?
- Als mijn ex echt bij me wil zijn, waarom komt ze niet terug?

En als ik de vragen eerlijk beantwoord dan kom ik op het volgende uit:
- Omdat ze zich schuldig voelt of omdat ze mij aan het lijntje wil houden. Ze doet dit voor zichzelf, niet voor mij!
- Niks...
- Omdat ze niet graag genoeg bij me wil zijn.
- Omdat ze gewoon niet terug wil komen.

Ik vertik het om me te laten "gijzelen" door mijn ex en probeer ook alles te doen om er zo snel mogelijk overheen te komen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds niet over haar heen hoor. Maar ik wil niet toestaan dat zij mij op deze wijze manipuleert. Uiteindelijk is zij niet degene die de deur probeert open te houden, maar ik... Besef wel dat als zij net zo naar de oude situatie zou verlangen als ik, dan was ze al lang terug geweest. Dit moet iedereen zich op dit forum realiseren, want zoveel verschillen wij allemaal niet van elkaar. Je ex is niet bij je, omdat hij/zij dat niet wil! That's it! Dat is geen open einde, dat is een gesloten deur.

Ik merk gewoon dat er te lief wordt gedaan door sommige mensen, terwijl de realiteit kei en kei hard is. We zijn gedumpt! Onze ex'en zijn verder gegaan met hun leven! De meesten zijn zelfs al met een nieuwe partner. Zij zitten zich 's nachts, terwijl ze bij een ander in bed liggen, echt niet af te vragen hoe het met ons gaat! Ze hebben geen eigen website waar ze met z'n allen advies gaan halen, omdat ze het zo moeilijk hebben! Zij hebben niet dagen lang onafgebroken moeten huilen, omdat ze volkomen radeloos zijn! Zij zijn niet in een depressie beland! Zij hebben geen moeite met eten, concentreren en andere normale, dagelijkse bezigheden!

Ik kan niet toestaan dat zoveel mensen op dit forum blijven zwelgen in zelfmedelijden. Ik heb werkelijk waar het beste met iedereen hier voor. Ik ken de pijn, ik ken het verdriet, ik ken de angsten. Maar komop mensen... we moeten niet zo met ons laten sollen! We moeten elkaar steunen en adviseren, maar we moeten wel de juiste richting in. We moeten allemaal herstellen! Hiervoor moeten we allemaal kei hard gaan werken en we moeten allemaal de kar gaan trekken. En denk maar niet dat ik van plan ben om iemand die mijn hulp nodig heeft in de steek te laten! Als we samen de kar trekken, zullen we er samen sterker en sneller uit komen. Maar wel allemaal met de neuzen vooruit en niet constant naar achteren kijken. Het is niet voor niks een ex. Exit!