Afgelopen twee weken waren best kut. Ik voelde me leeg en eenzaam. Ik beweerde tegenover iedereen dat het kwam doordat ik zo druk was, maar heel diep van binnen wist ik wel dat het door hem kwam... Sinds gisteren voelde ik me weer goed! Ik heb met andere mannen geflirt en J was uit mn kop. Vandaag met zn allen van het mooie weer genoten en daar was hij ook bij.... Niks tegen elkaar gezegd, maar ik voelde de hele tijd zijn blik. Hij kwam ook telkens in de buurt staan en keek de hele tijd naar me. Er is gewoon zo'n spanning tussen ons: dat heb ik met niemand meegemaakt. Enerzijds doet het me goed dat hij me toch wel leuk vindt; dat merk ik gewoon. Anderzijds wil ik me gewoon niet meer bezig houden met hem! Ik moet gewoon verder met mn leven. Maar hij laat me niet koud. Nog steeds niet..
I know geen contact meer, maar dat is zo lastig want we hebben dezelfde vriendengroep. Dan zou ik dus mn hele sociale leven moeten gaan mijden... Dat gaat gewoon niet! Ik hoop dat ik m nu weer even niet hoef te zien. En dat als ik hem zie hij mij ook niet de hele tijd "begluurt" zodat ik er niet over na hoef te denken hoe of wat.
Want ik zeg ook steeds tegen mezelf isa, hij wil je niet! Maar waarom voelt het dan toch zo van wel?
Liefde ik snap er niks van!! Echt helemaal niks. Hoe kan je iemand loslaten als het gevoel zo anders is? Ik voel de spanning tussen ons, ik voel dat ik hem in de gaten hou en hij mij. En het vervelende is dat ik nergens mee kom... Dus stop met erover nadenken. Fuck hem! Blabla we gaan weer dezelfde molen in. Ik wacht op de dag dat ik hem zie en denk: hee het doet me niets meer! Ik hoop er zo op...