Het is nog niet uit maar ik voel me zo verdrietig

afbeelding van Anoniemejongen

Hoi allemaal,

Ik post hier om wat van me af te schrijven. Ik ben een 24 jarige jongen, doe een leuke studie en heb een parttime baan en woon al 1 jaar samen met mijn vriendin waar ik nu bijna 4 jaar mee ben. We hadden altijd wel wat probleempjes over het huishouden e.d. maar iedereen kent dat wel. Het is ook bijna 2 keer uit geweest omdat we er niet uit kwamen wat betreft het huishouden, ik was weer eens te lui of had iets niet gedaan en zij ergerde zich daaraan, terwijl ik echt probeer alles goed te doen voor haar en ons. Daar gingen onze kibbelingen vooral over.

Ondanks alles hebben we het echt heel leuk gehad, vakanties en andere gebeurtenissen waren top, ondanks die ruzies enzo zijn we altijd voor elkaar gegaan en voelde ik me goed bij haar en zij bij mij, en wist ik zeker dat we veel van elkaar hielden en bij elkaar wilden blijven. Ze was altijd zeker van haar zaak en ik ook, en ben dat nog steeds.

Sinds kort smst ze met een jongen van het werk, echt bijna dag en nacht. Zelfs snachts om 3 uur wordt ze even wakker om met hem te chatten. Als we op de bank zitten om een film te kijken of te eten zit ze ook met haar telefoon. Het lijkt gewoon alsof ze het leuker vindt met andere mensen dan met mij en ze alleen met vrienden bezig is.

En sinds kort is het toevallig ook zo dat ze het allemaal niet meer zo goed weet, wel dat ze van me houd maar niet het gevoel nog terugkomt. Ik heb sterk het idee dat die gesprekken met die kerel van het werk haar beinvloeden, maar ze zegt van niet en dat ze niks van hem wil, en hem alleen als vriend ziet. Dat geloof ik ook nog wel, want zij is echt wel te vertrouwen. Maar toch zit het me niet lekker, vooral omdat ze nu dus opeens vindt dat onze relatie nu wel klaar kan zijn, terwijl ze dat nooit eerder echt wilde voordat ze zo chatte.

Ik ben erg verdrietig en het voelt alsof ik haar al kwijt ben. Ik loop hele dag met een lamlendig gevoel rond en ben bang om haar echt te verliezen. Ik hou van haar met heel mijn hart maar ik heb het gevoel dat ik echt niks meer kan doen om het te redden, dit gevoel heb ik nooit eerder gehad. Het helpt ook niet mee dat mijn vorige relatie van 3 jaar op soortgelijke manier eindigde, alleen deed mn ex het achter mn rug om. Ik heb echt het gevoel dat ik geen relatie kan onderhouden en dat vrouwen uiteindelijk na 3-4 jaar toch weer hun eigen weg gaan omdat ik ze schijnbaar niet genoeg spanning kan bieden of iets dergelijks, terwijl ik echt probeer zo veel mogelijk variatie en leuke dingen te doen, vakanties e.d. en veel tijd door te brengen samen.

Daarnaast komt bij dat ik geen familie heb, alleen mijn moeder. Ik heb een drukke studie en ben daar veel mee bezig en werk ook daarnaast dus ik zie weinig vrienden, en ik heb eigenlijk maar 2 goede vrienden die ik alles zou toevertrouwen. Ik ben echt zo bang om in isolement te raken en alles wat ik heb te verliezen en mn leven als kluizenaar te slijten. En dat is niet de reden dat ik mn vriendin wil houden, maar ik hou van haar en wil gewoon weer zo als het wordt, het was zo onbezorgd en leuk en ik zit nu al dagen vol spanning en met het gevoel dat ik grip aan het verliezen ben.

Wie kent dit en wat moet ik doen om mij beter te voelen, ik wil haar echt niet kwijt maar ik weet gewoon niet meer hoe ik haar moet boeien, dat ze weer naar me kijkt als haar vriend waarvan ze houdt. Ik ga echt kapot aan deze situatie, dat geen grip hebben en de onzekerheid, en alles verliezen en weer opnieuw beginnen beangstigd me zo erg, vooral dus omdat ik geen steunpilaren heb...

afbeelding van Moerbei

Oeiii....het klinkt inderdaad

Oeiii....het klinkt inderdaad niet goed. Als ik nu terugdenk aan de situatie tussen mij en mijn ex is er één ding wat ik anders had gedaan.
Door in de passieve, afwachtende slachtofferrol te blijven zitten bleef ik alle macht uit handen geven en bleef ik het 'lijdend' voorwerp.
Had ik de tijd terug kunnen draaien dat had ik op het moment dat hij aangegeven had te twijfelen, het niet meer te zien, bladiebla, niet een ruime maand met mijn ziel onder de arm gelopen hebben, wachtend op het nekschot.
Dan had ik gezegd...ja doeii...dit flik je me niet. Zoek het dan maar eerst lekker zelf uit en als je eruit bent wat je wil neem dan nog maar eens contact op. Om vervolgens met opgeheven hoofd te vertrekken!

Helaas doen we het bijna nooit zo. Je bent gewoon te overstuur, te zeer in shock, te bang om ook maar iets uit te lokken. Zelfs 'het gesprek aangaan' wordt te eng omdat je weet waar het op af kan stevenen.

Blijf niet te lang in de afwachtende rol zitten. Het doet je zelfvertrouwen geen goed.

Sterkte!!!

afbeelding van vlindertje59

@moerbei

Wat jij schrijft dat had ik ook precies hetzelfde moeten doen ipv te vechten voor onze relatie. Op het moment dat hij zijn twijfels ging uitspreken had ik ook moeten zeggen, ja doeiiii, ga er maar over nadenken en mocht je niet meer twijfelen dan hoor ik het wel.
Daar heb ik nu zo ontzettende spijt van dat ik dat niet gedaan heb, want nu kreeg ik ook na een aantal maanden toch de genadeklap. Maar goed, ik hoop dat het nooit meer zal gebeuren maar mocht het wel zo zijn dan weet ik ieder geval dat ik dat heeel anders zou aanpakken.
Ik zal me echt nooit meer zo laten behandelen, daar ben ik toch echt te goed voor en dat mag ik best over mezelf zeggen en ik denk jij ook.

afbeelding van brokenhart30

herkenbaar heel herkenbaar...

Helaas ik ken het. Smsen met een ander. Mijn relatie van 14 jaar is er door naar de klote gegaan., ze snappen niet wat ze je ermee aandoen.
Ik heb ervoor gekozen om er over te blijven *zeuren* en daardoor nu in deze positie te zitten.
Je kan het ook accepteren maar dat is o zo moeilijk. Maar dan weet je ook niet hoe het afloopt.
Moeilijk heel moeilijk.

Sterkte jongen weet precies hoe je je voelt!!