Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
het staartje
Tien minuten heb ik na zitten denken hoe ik in hemelsnaam dit nu weer op moest schrijven.. Jullie zien me aankomen.. maar moet het kwijt.
Eind oktober was ik jarig. Hij appte me om me te feliciteren, vervolgens belde hij me twee keer om te vragen of we niet iets leuks konden doen. Ik wees het af, want de laatste keer dat ik hem sprak heb ik hem verteld dat ik dit niet meer kan. S' avonds belde hij weer met het verhaal dat hij me toch wel even persoonlijk wilde feliciteren.
De volgende dag appte hij weer, dit resulteerde in een behoorlijk serieus gesprek in een restaurantje.. wij samen..
Ik heb alles eruit gegooid, alles verteld hoe ik ermee zit. Ik heb hem alles gevraagd. Ik vroeg hem waarom hij denkt dat wij jaren om elkaar heen blijven draaien, of ik het allemaal zo mooi maak in mijn hoofd, hoe hij mij ziet etc. Er volgde een liefdesverklaring die ik niet eerder had gehoord nog uit zijn mond. Hij zei dat ik nog steeds nummer 1 ben en dat waarschijnlijk ook zal blijven. Hij wil niet dat er later een andere vrouw op mijn plek komt en hij kan oprecht zeggen dat hij van me houdt. Hij ziet me als potentieel anders zaten we daar niet volgens hem.
Hij zei tegen me dat het verleden volledig een plek moet krijgen en dat wanneer hij een relatie met iemand aangaat de intentie dan is voor altijd, wat een te grote stap voor hem is aangezien wat er allemaal is gebeurd. Het heeft heel veel tijd nodig. Ik moet volgens hem niet zo bang zijn, want de tijd heeft uitgewezen dat we nu ondanks alles nu ook hier zitten.
Dit was een goed gesprek, mijn hart is toen helemaal gesmolten. Nog meer dan het eerst al was. Er is nu echt helemaal niks meer van over.
We deelden de nacht, nog nooit was het zo hartstochtelijk, hij bleef zeggen dat hij van me hield. Tijdens ons gesprek in het restaurant heb ik hem uitgebreid uitgelegd wat het met me deed dat hij niet wilde dat iemand van ons wist. Hij begreep het en zei dat ik dat ook niet verdiende. Maar toch wilde hij wel dat ik hem afzette bij het station ( hij woont tijdelijk bij z;n ouders omdat hij nog niet in het huis kan dat hij gekocht heeft), ik dacht naja geef het even, hij weet het nu.
De week erna vertrekt hij naar het buitenland naar zijn familie. Hij belde, deelde, liet me alles weten. De dag dat hij terug kwam belde hij meteen dat hij me moest zien. Hij wilde alles vertellen.
Toen hij m'n auto instapte kreeg hij tranen in z'n ogen, hij zei dat hij zo blij was me te zien. We gingen weer naar hetzelfde restaurantje. We deelden de nacht weer, my god, weer zoveel gepraat over alles, op zo'n diep niveau. Alsof we elkaar echt aanvoelden. Hoe hartstochtelijk wil je het hebben.
Totdat ik hem wéér afzette bij het station. Ik was het zat, ik zei tegen hem dat dit echt moest stoppen. Ik zei dat dit geen kwestie van even tijd geven was maar van jááren. Ik ben heel duidelijk geweest, dit kan gewoon niet meer we zijn volwassen. Hij zei eerst dat hij vond dat ik overdreef, later zei hij dat hij het wel begreep. Hij zei dat hij geen zin had in discussies met mensen. Ik vroeg of het dan wel oke was mij hiermee te kwetsen? Of het het dan niet waard was wat wij hebben die discussie aan te gaan? En dat niemand hier oke mee zou zijn je helemaal wegbrengen, maar wel weg van huis.. voordat iemand je ziet. ( nu snap ik zijn punt wel hoor, elke keer tegen iedereen zeggen, wel met haar niet met haar)
We hadden die nacht maar een uurtje geslapen en hij die nacht daarvoor amper omdat hij terugvloog naar Nederland. Hij lachte en zei dat hij het snapte, maar niet meer helder na kon denken en echt moest gaan nu. We gaven elkaar een kus..
En dat was het! Het is nu een week later en hij is er niet meer op terug gekomen en ik heb ook niets meer gehoord.
Het voelt alsof mijn hart uit elkaar gerukt is, verscheurd gewoon. Wat nou als hij het gewoon zo laat. Ik vecht er tegen om contact met hem te zoeken, omdat ik vind dat hij ook moet weten dat ik hierover serieus ben. Maar ik heb het zo moeilijk. Ik huil, heb stress, spierpijn alles.
Ik ben zo bang dat dit het is. Ik ben veel banger dan voorheen omdat het zo intens is geweest de afgelopen keren. Die hele liefdesverklaring en nu dit??!! Hoe moet ik dit in hemelsnaam ooit verwerken?
Ik kan niet geloven dat hij het gewoon laat gaan omdat hij niet wil dat mensen van me weten.. wat ben ik dan voor hem? En al die dingen die hij tegen me zei?En wat we voelen, want ik weet dat hij het ook zo intens ervaart als ik. Ik weet het zeker. Wat nou als hij het gewoon zo laat?
Ik ben in de war. In paniek.
Dit keer lijkt het zo veel lastiger omdat ik weet dat als hij me zo achterlaat, hij niet bereid is om iets te veranderen en hij wellicht toch niet genoeg van me houdt ( wat ik bijna niet kan geloven door alles) Want anders laat je die gene toch niet gewoon gaan, of zie ik dat nu verkeerd?
In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik een last minute geboekt tijdens kerst, een weekje spanje. Ik wilde gewoon weg, weg van alles. Maar het voelt niet eens goed om naar het buitenland te gaan zonder hem dat te laten weten, maar hij zoekt geen contact. Ik ben echt zo in de war.
Ik ben zo bang dat dit het is.. ik geloof niet dat ik ooit met een ander zoiets hartstochtelijks, magie, kan hebben.
- 8ball's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
ik denk echt dat jij jouw
ik denk echt dat jij jouw eigen grens moet trekken. Jij wilt met hem een volwaardige relatie, en terecht. Hij weigert keer op keer die te geven, jij moet geheim blijven blijkbaar. Hier ga jij aan kapot. Ook al houdt hij misschien zo erg van jou, je kan niet afdwingen dat het in de realiteit echt gaat werken. En het werkt niet, hij verandert niks, hij blijft maar steeds hetzelfde zeggen heb geduld, accepteer het zoals hij het wil. Maar jij kan dat niet, en nogal logisch, ik zou het zelf ook niet kunnen en ik denk velen met mij niet, op een gegeven moment wil je gewoon meer, je kunt niet eindeloos in een soort van semi-relatie zitten, eindeloos in de wachtstand. Nou ja dan moet je op een gegeven moment echt zelf de knoop doorhakken. Sorry maar hij kan zoveel zeggen, misschien meent hij het echt wel maar het gaat wel om de realiteit. Ik vind hem ook niet helemaal zuiver, als hij jou niets te bieden heeft, als hij jou niet kan / wil bieden wat jij aangeeft nodig te hebben, dan zou hij zelf weg moeten blijven, maar hij vindt het blijkbaar wel best. Jij bent er toch wel altijd dus hij zal ook geen knopen doorhakken. Hij ziet jou in de ellende, ziet hoe jij eronder lijdt, dan zou hij ook zelf kunnen zeggen: laat het gaan want dit werkt niet. Het is niet even, dat hij even tijd nodig heeft, nee zoals je zelf aangeeft, dit speelt al zo lang. Keer het eens om, zou jij hem zo behandelen? Zou jij hem zien lijden, elke keer weer teruggaan en contact zoeken, wetende dat hij lijdt? Je wilt toch ook het beste voor die ander. Ik vind hem hierin egoïstisch, heb het gevoel dat hij jou probeert vast te houden met hoop, weer die hoop. Maar jij bent het die het toestaat. Als hij contact opzoekt, geef je zelf toe, je gaat weer met hem naar bed, laat hem weer je hart in... toch weer die hoop he... dan denk ik meisje meisje bescherm jezelf...
Ik lees jouw blog en ik lees maanden van ellende, twijfel. Hoeveel is dit jou op een gegeven moment nog waard?
Ik heb bij verschillende exen het gevoel gehad zoiets magisch beleef ik nooit meer, maar er kwam altijd weer een ander. Niet dat ik jouw pijn en verdriet niet serieus neem, tuurlijk ben je nu in paniek, de gedachte dat je afscheid moet nemen is keihard, en al helemaal als jij zelf een knoop moet doorhakken die je helemaal niet wilt doorhakken. En als het echt het einde is, zal er een moeilijke tijd volgen. Maar je maakt ook wel de weg vrij voor nieuwe kansen, voor mensen in jouw leven die jou wel kunnen geven wat jij echt nodig hebt, wat je ook waard bent. Nu ben je voor je gevoel helemaal afhankelijk van hem, het voelt alsof je niet verder kunt, maar er is altijd een verder. Kom weer in je eigen kracht!
Hoi 8ball,
Ik dacht van de week nog aan je. Ze is vast weer met hem.
Nu ben je hier en goed dat je het van je afschrijft juist!
Je hebt al jaren stress door diezelfde gedachten.
Zou het niet veel beter voelen om dat niet meer te hebben? Weg met die stress uit je hoofd?
Dat je het zelf gaan inzien wat het beste voor jou is? Dit is toch geen doen?
Hij wil het al jaren niet...
Jij wil het wel en daar zit het hem.
Het is mooi als een stel voor de ander dingen overheeft, is dat er niet??? dan is het dan juist mooi toch dat jij het voor jezelf over hebt om zelf de stress weg te nemen?
Omdat jij ook van jezelf houdt.
Daar heb je de ander niet bij nodig.
Je gaat de ander overtuigen om er ook voor uit te komen bij anderen.
Hij staat er niet achter. Dat is wel zijn zaak, daar heeft niemand controle over, alleen hijzelf. Jij hebt jouw zaak in het leven. Om volwaardig te zijn. Je vrij te voelen van pijnlijke gedachten. Ga je ermee akkoord of niet.
In bed gaat het goed en hij houdt van jou en jij van hem.
En dan komt de gedachte weer. Hij wil DAT ENE niet.
Weer bij het station ver weg van huis, jij hebt weer een stress door die gedachten, hij wil mij niet laten zien.
Laat jezelf zien aan jezelf dan. Actie!?
Haal die stress weg en zet hem daar niet meer af misschien?
Zet je hem daar wel af dan komt de stress weer.
Haal het uit je innerlijke zelf. Stress door dit soort gedachten hoor je niet te hebben. Het is onnodig lijden. Haal dat lijden weg. Kan jij alleen doen. Hij niet.
Stressvolle gedachten maakt pijn aan. Heb je geen stressvolle gedachten, heb je geen pijn. Dan heb je rust.
Of je wel of niet nog bij een ander die gevoelens zou kunnen krijgen?
Zou best kunnen of niet. Dat is toch het spannende van het leven, daar heb je ook geen controle over. Laat dat los en kijk naar de realiteit.
Dan hopelijk wel zonder stress en dat jij jezelf ziet.
Ik ben 8ball en voel me goed in mijn velletje.
Ik kan je radeloosheid bijna voelen en heel erg voor je maar er is echt een andere manier van denken en doen zodat je pijn weggaat.
Sterkte en liefs!
@ Petals en hetlevenismooi
Bedankt voor jullie zinvolle reacties. Petals ik ben het met je eens dat ik mijn eigen grenzen moet trekken. Dat is ook wat ik deed, als ik heel eerlijk ben had ik niet gedacht dat hij het zo liet afweten. Ik ben heel straight to the point tegen hem geweest, ik denk dat hij ook doorhad dat het menens was.
Het zou kunnen dat hij zich even geen houding weet te geven, naja het zou van alles kunnen zijn.. Maar het feit dat ik gewoon niets meer hoor, is echt pijnlijk.
Nee, als ik zou weten dat hij eronder zou lijden. Zou ik dit niet door laten gaan.
Het is zo'n rare situatie geweest, we hadden het juist ALTIJD gezellig en leuk. Hij moet wel gezien hebben dat ik hier zo'n moeite mee heb en hij weet zeker wel dat ik meer wil.
En ja Leven, ik geloof dat ook dat hiernaar gekeken kan worden met een andere benadering. Ik hoop zo dat me dat zal lukken. Ik weet het allemaal wel hoor..
Maar de gedachte zonder hem is voor mij op dit moment nog veel te pijnlijk.
Hey 8ball, veels te lieve 8ball
Het voelt alsof mijn hart uit elkaar gerukt is, verscheurd gewoon.
Als je heel eerlijk bent tegen jezelf, ben je dan gelukkig met hoe het loopt? Je hoeft ons niet te antwoorden, maar probeer tegen jezelf wel eerlijk te zijn...... En als je niet gelukkig bent met hoe het loopt, lukt het je dan om iets er aan te veranderen? En lukt je dat niet, waarom blijf je dan bij hem? Waar wacht je dan op?
Ik denk dat Petals gelijk heeft, dat jij grenzen moet gaan stellen. Tot hier en niet verder. Want ik vrees eigenlijk dat er steeds over jouw grenzen heengewalst wordt. Dat jij je laat inpakken door zijn lieve woorden. Maar eerlijk gezegd, ik geloof dat zijn daden nergens op lijken. Hij houdt namelijk geen rekening met jou, denk ik. Hoe jij het ervaart, het lijkt of dat hem niet zoveel interesseert. En dat vind ik toch gek, eerlijk gezegd.
Lieve 8ball, heb jij een beetje goed contact met je vader? Kan je met hem hierover een beetje praten? Of een andere volwassen man die je kunt vertrouwen? Dat zou wel eens heel verhelderende inzichten kunnen opleveren.
Heel veel sterkte!!!!!! Heel veel liefs
Waterman
waterboyke....
Lieve 8ball, heb jij een beetje goed contact met je vader? Kan je met hem hierover een beetje praten? Of een andere volwassen man die je kunt vertrouwen? Dat zou wel eens heel verhelderende inzichten kunnen opleveren.
mag t ook een vrouw zijn ???waterboy...of werp je je eigen weer op als de man waar een ander zn ei bij kwijt kan? wat ben jij een vermoeiend kereltje zeg...bah bah,mensen die verdriet hebben aan je proberen te binden, dag in dag uit....pffff.....
p.s. maak gelijk ff gebruik van je din vanity... haaaaai vanity...ga je weer inloggen om je frustratie te uiten? zoek een leven ipv midden in t nachie een account aan te maken, en je geroepen voelen om te reageren op zaken die je niet aangaan met al je verdriet.....je hoort in dromenland te liggen om 4 uur in de nacht...of kunnen we spreken van een oude bekende die t niet aan kan zien wat de waarheid is....zielig hoorrrrr....veel plezier....
excuus 8ball kon t niet laten dat zieke gedrag hier...mensen die kwetsbaar zijn voor zich willen winnen, is iets waar ik niet mee handelen kan....
pall
Wat is dat toch dat er elke
Wat is dat toch dat er elke keer ruzies ontstaan op mijn blog, ik ben dat zat. Ik irriteer me ook soms, maar gebruik daar niet een blog van iemand voor die hulp nodig heeft. Bij deze een vriendelijk verzoek hier mee op te houden.
Hoi 8ball
Zelfrealisatie.
Probeer het patroontje te herkennen dat de gedachten het zijn die jou pijn doen. De verwarring in jouw hoofd die tegen de werkelijkheid vecht.
De werkelijkheid, realiteit. De verwarring, radeloosheid, kracht...waardoor jij een vakantie hebt geboekt.
Hij wil me niet laten zien, hij wil me wel laten zien...hij moet me laten zien, ik wil hem niet zien, hij wil mij niet zien whatever...!
de verwarrende, zelfgemaakte gedachtes...denk daaraan en kom in een rustig vaarwater. Het gaat om jou! Zoek het rustpunt. Ik kan nu als ik weer stress voel het wegnemen omdat ik weet dat het de negatieve gedachten zijn die mij stress geven. Zelfgemaakte scenario's.
Ikzelf zou dat nooit meer zeggen dat het tijd wordt om mij te laten zien... Na 1 keer weet hij dat wel. En ik zou niet afhankelijk willen zijn van zijn doen en laten. Omdat zijn niet doen mij niet ziek MAG maken meer. Ik kan zelf doen en laten wat ik wil. Niet smeken, ik ga niet smeken laat mij zien...nee. Ik zou het er nooit meer over hebben.
Jijzelf maakt die pijn aan, alleen jij kunt die pijn weghalen, dat onnodig lijden.
Jouw worsteling, vechten tegen de realiteit. Die verlies je.
Ik heb dit ook nog maar pas door.
Je hebt geen relatie, hij wil jou niet laten zien... jij vecht tegen de realiteit door die gedachten in je hoofd.
Dus worstel niet meer. Die switch.
Wat ben ik zonder al die pijnlijke gedachtes?
Ga diep naar binnen toe en beantwoord het voor jezelf!
ik zie dat jij nog steeds
ik zie dat jij nog steeds maar probeert om excuses voor hem te bedenken. Het zou kunnen dat hij zich even geen houding weet te geven. Nou... hij weet zich al heel lang een heel duidelijke houding te geven, en dat is dat hij jou buitensluit van zijn werkelijke leven. Hij laat het al heel lang heel hard afweten. Jij bent geen onderdeel van zijn leven. Hij maakt jou geen onderdeel van zijn leven. Het is hard om te zeggen. Jij klampt je vast aan die momenten dat hij lief is en tuurlijk is het dan weer fijn samen, maar je ziet nu keihard: daarna ben jij weer weg en hij doet geen enkele, maar dan ook geen enkele moeite om dingen te veranderen. Nu laat hij je weer hangen, je hoort niks. En je vertelt jezelf weer: ach, misschien denkt hij zus, denkt hij zo... maar het zijn zijn acties die tellen. En het zijn jouw acties die tellen, want je zegt wel tegen hem: zo wil ik het niet meer, maar je laat het naar hem niet zien. Want zodra hij nu weer belt, ga jij toch weer. Hard hoe ik het zeg maar ik herken het zo goed, je wilt zo graag dat het werkt en je bent op een gegeven moment gewoon in een soort van paniek, want je kunt niet zonder hem voor je gevoel. Daar wil je gewoon niet aan, een leven zonder hem. Dus hoop je weer. En ga je weer.
Er gaat pas echt verandering komen als JIJ zegt nu doe ik hier gewoon niet meer aan mee, ik ga vanaf nu met alles in mijn gedrag laten zien dat ik dit niet pik. Dus als hij je niet voorstelt aan zijn familie, dan niet meer met hem afspreken. En vanbinnen ook echt voelen dat jij zoveel meer waard bent, het is het gewoon echt niet waard om zoveel pijn te hebben. Ik had zoveel pijn van mijn ex, je wilt niet weten door welke hel ik ben gegaan, en ik bleef me ondanks alles maar vastklampen. En nu twee jaar later, ach spijt heb ik niet, ik heb er veel van geleerd, heel veel. Maar ben nu bijna 35 en soms denk ik: had ik maar niet zoveel tijd verspeeld met mensen die mij niet gaven wat ik nodig had. Het is zo zonde van jouw toekomst, van jouw leven. Er komt altijd wel weer een nieuwe kans met mensen die jou wel kunnen geven wat jij graag wil.
Re:
Hoe lang gaat het duren voordat je doorkrijgt dat je een fuckbuddy voor hem bent?
Hier heb ik niks aan
Mr. Pither, ik neem het je echt kwalijk dat je dit zegt. Hoe durf je?
Deze man betekent heel veel voor mij en dat hij mij niet kan geven wat ik wil, betekent niet dat hij mij gebruikt. bah.
Re:
Sorry, ik was even vergeten dat jij de "vrouw van zijn dromen" bent en je met bijbehorend respect behandeld en je met trots met zijn familie en vrienden deelt.......
'T is een sprookje toch? En hoe lang al?
punt
8ball, zonder je te willen bruskeren maar ik moet me een beetje bij mrpither aansluiten.
Uit jouw blogs (reeds een hele poos, niet?) komt vaak hetzelfde naar boven. De vraag is hoe lang je dit nog zal volhouden?
Door het lezen van je eigen blogs hou je je een eigen spiegel voor. En soms is dat confronterend.
Is dat slecht? Nee. Zolang je er maar iets uit leert.
Zo is dat ook met welgemeende adviezen of comments van ldvd'ers.
Ze kunnen je een spiegel voorhouden, of je dat nu leuk vind of niet, maar je moet er wel even durven in kijken.
Hebben de ldvd-leden alle waarheid in pacht? Wat denk je? Laat ons aannemen dat 'de waarheid' (je begrijpt wel wat ik bedoel) ergens tussenin ligt? Maar dat betekent wel dat jij -in mijn ogen- even diep in die spiegel moet durven kijken en je afvragen waar je mee bezig bent.
Je bent nu tussen 25 en 30 jaar. Jouw aan-uit-relatie gaat toch ook al een ganse tijd door?
Waar zie jij je staan binnen 1, 5 of pakweg 10 jaar?
Persoonlijk zou ik het heel spijtig vinden mocht je binnen enkele jaren nog eens een gelijkaardige blog opstarten met dezelfde zorgen over dezelfde personen.
Uiteindelijk ligt de keuze in jouw handen. Het is tenslotte jouw (jullie? zijn?) leven.
En aangezien je het in een blog durft schrijven, betekent het dat je bereid bent om adviezen te krijgen van mensen op deze site, of zie ik het verkeerd?
@8ball
als ik je verhaal zo lees denk ik damn je verdiend beter. Het is altijd makkelijk om iemand anders verhaal te lezen en te denken: dat meen je toch niet? ik zou het niet pikken. En om eerlijk te zijn den ik dat ook. Maar bij mijzelf Ho maar. zoals mrpither zegt ( vind het wel bot gezegd), maar hij vind het wel best zo, weet dat jij altijd wel hem terugneemt dus ja daar profiteert het van. Probeer hem toch los te laten. Kies aub voor je zelf, want als hij echt van je zou houden, was hij echt wel met je en liet hij anderen weten dat hij met je is. Als iemand echt voor je gaat dan zal diegene er alles aan doen om je niet kwijt te raken. Wat hij nu aan het doen is is jou gewoon laten zien dat het hem niet zo heel veel uitmaakt. Sorry als het hard overkomt, maar je doet jezelf zo'n pijn. Probeer afstand te nemen is mijn advies.
Heel veel sterkte.
Gr. Moi