Hij heeft me vanacht gebeld

afbeelding van Mirtee

Hallo allemaal,

Een maand geleden heeft mijn (ex) vriend het uitgemaakt. Voor mij totaal onverwacht en heb dus ook heel veel verdriet hiervan. Het is en blijft gewoon de leukste persoon die ik ooit in mijn leven heb ontmoet en heb heel veel moeite om het los te laten. Het enige wat me er van weerhouden heeft om contact met hem op te nemen is de gedachte dat hij gewoon wel verder gaat met zijn leven.
Het liefdesverdriet heeft bij mij meer losgemaakt dan alleen het verdriet om hem alleen. Er zijn weer heel veel oude gevoelens bovengekomen en dat heeft me doen besluiten om met iemand te gaan praten. Ik heb aankomende dinsdag een eerste gesprek met een psycholoog en ik ben best trots op mezelf dat ik die stap heb durven nemen. Want verder gaan hoe ik me altijd gevoeld heb en nu weer voel wil ik gewoon niet.

Maar nu 1 maand verder..
Vanacht om half 3 werd ik gebeld. Door hem. En hij vertelde me dat hij er ook echt heel erg mee zit, dat hij van me houdt en dat hij niets liever wil dan bij mij zijn.
Maar aan de andere kant zegt hij ook dat hij op dat moment het de beste beslissing vond en dat hij niet weet wat hij precies wil. Hij belde om te vragen hoe het met mij was. Dat weet hij nu.
Hij bleef zichzelf tegen spreken door te zeggen dat hij bij mij wil zijn en dat hij van me houdt, maar aan de andere kant niet weet wat hij er nu precies mee wil.
Dit heeft in principe bij mij niks veranderd. Ik voel me nog steeds ontzettend rot en verdrietig. Maar ik weet nu ook niet wat ik er mee moet doen. Ik wil hem wel terug. Dat weet ik zeker en ik heb nu ook vertelt wat ik hem afgelopen maand (zeker afgelopen week) ook heb willen vertellen.
Maar wat moet ik nu doen? Moet ik over een week contact met hem zoeken? Of moet ik nu gaan afwachten tot hij weer contact zoekt? Ik kan mezelf nu niet meer voor houden dat hij verder aan het gaan is, want dat is hij blijkbaar dus niet. Dit is heel verwarrend. Want in principe veranderd er niks aan de situatie, maar ik weet nu wel hoe hij zich voelt. En eerlijk gezegd vond ik het best fijn om te horen dat hij het er ook moeilijk mee heeft. Dat bevestigd mijn gevoel dat hij wel echt van me houdt. En ik gun het hem om door te gaan en om gelukkig te worden, daarom vind ik het ook weer niet fijn om te horen dat hij nu niet gelukkig is. Echt heeeel erg lastig dit. Ik weet gewoon echt niet wat ik er nu mee moet doen..

afbeelding van chelle

@Mirtee: liefdesverdriet aka levensverdriet?

mirtee schreef:

“Het liefdesverdriet heeft bij mij meer losgemaakt dan alleen het verdriet om hem alleen. Er zijn weer heel veel oude gevoelens bovengekomen en dat heeft me doen besluiten om met iemand te gaan praten.”

Bijzonder reflectief wat je hier schrijft. I totally relate. Niet iedereen is in staat om de intensiteit en overweldiging van liefdesverdriet ook verder door te kunnen trekken naar een nog veel dieper gebied in je wezen, daar waar bijvoorbeeld al dan niet on/verwerkte trauma’s en emotionele gevoeligheden/kwetsbaarheden opgeslagen liggen. Liefdesverdriet kan hier een enorme trigger (katalysator) in zijn. Vooral omdat het ineens alle zekerheden en veiligheden, die er (ogenschijnlijk?) bestonden, wegslaat. Dan bevind je je ineens op emotioneel braakliggend terrein, waar nu ineens het mogelijke gif of aangetaste stukken grond, dat voorheen diep in de bodem verankerd zat, zichtbaar aan de oppervlakte komt te liggen.

Forumlid Torn heeft ‘liefdesverdriet’ weleens breder omschreven als ‘levensverdriet’. Diep(er) geworteld verdriet dat vanuit eventuele specifieke periodes in je leven ineens ook weer heel actief gaat worden. Vond ik zelf erg scherp omschreven.

mirtee schreef:

“Hij bleef zichzelf tegen spreken door te zeggen dat hij bij mij wil zijn en dat hij van me houdt, maar aan de andere kant niet weet wat hij er nu precies mee wil.”

Ik begrijp dat dit verwarrend is. ‘Bij jou willen zijn en zeggen van je te houden’ –versus- ‘Niet weten wat hij daar precies mee wil en verklaren dat hij het op dat moment de beste beslissing vond’, dat lijken ook twee conflicterende belevingen.
Want: ‘als je van me houdt en dus bij me wil zijn, hoe kun je dan toch achter het besluit staan om juist dát dan uit te sluiten?’ En: ‘als je van me houdt en bij me wil zijn, waarom weet je dan niet wat je er nu precies mee wil?’

Toch, voor mij als buitenstaander, kan ik deze twee toch ergens ook wel weer verenigen.

Je kunt jezelf bevinden in de realisatie dat je een goed besluit hebt genomen, namelijk een relatie verbreken (en dat besluit geeft een mate van geruststelling, die dus emotioneel bevredigend is – bv. even speculerend, de conflicten of de aanleidingen voor conflicten zijn geminimaliseerd, de stress is verminderd, sommige zorgen zijn hiermee weggenomen, etc ) terwijl je tevens nog steeds heel veel van iemand houdt en het verlangen blijft koesteren om bij diegene te willen zijn. Het ‘niet weten wat hij er nu precies mee wil’, manoeuvreert zich daar wellicht ergens tussen.

Je schrijft niet op welke gronden jouw ex-vriend uiteindelijk het besluit heeft gebaseerd om jullie relatie te beëindigen. Of waar hij zelf tegen aan liep, waar het zijn eigen gevoeligheden en kwetsbaarheden betreft, losstaand van jullie relatie. Kan zijn, maar ook dit is speculatie van mijn kant, dat zijn ‘niet weten wat hij er nu mee wil’, gevoed wordt door juist die specifieke kwesties die zijn besluit hebben gevormd ‘dat en dat niet meer te willen’.

Hij houdt van je en wil nog steeds bij je zijn, maar wellicht als hij weer bij je gaat zijn, worden daarmee ook automatisch juist de kwesties weer aangewakkerd of actief, die hem doen hebben besluiten de relatie te verbreken. Lastig gebiedje: je houdt van iemand, en dat en dat en dat wil je nog wel, maar dat en dat en dat wil je gewoon niet meer. Waar buigt het dan door? Wat wordt belangrijker?*Bovenstaande is uiteraard, van mijn kant, hardop speculeren en betekenis geven aan mogelijke drijfveren, die uiteraard voor jouw ex-vriend heel anders kunnen liggen.

mirtee schreef:

“Maar wat moet ik nu doen? Moet ik over een week contact met hem zoeken? Of moet ik nu gaan afwachten tot hij weer contact zoekt? Ik kan mezelf nu niet meer voor houden dat hij verder aan het gaan is, want dat is hij blijkbaar dus niet.”

Mag ik vragen waarom je je afvraagt of je richting hem ‘iets behoort te ondernemen’? Behoren jullie nu iets te ondernemen? Behoort er nu, en of dit van jou of van hem komt even terzijde, een vervolg-contact geïnitieerd te worden? Misschien hebben jullie momenteel beiden deze ‘fase’ nodig, om zonder elkaar het één en ander voor jezelf op te ruimen of mee in het reine te komen. Misschien werkt het helend om elkaar af en toe te spreken, zonder dat daar meteen betekenissen, afspraken of toekomst aan worden verbonden?

Je schrijft ook ‘dat je jezelf niet meer voor kan houden dat hij verder aan het gaan is, want dat is hij blijkbaar dus niet’. Waarop baseer je dat precies? Of wat maakt dat je dat zo voelt?

Zou het kunnen, dat een ‘verder gaan’ niet altijd in grote, zichtbare en fysieke stappen gebeurd, maar misschien soms ook gewoon doordat je in staat bent eerlijk uit te spreken ‘dat er nog liefde wordt gevoeld’, ‘er nog steeds het verlangen bestaat om fysiek bij die ander te kunnen zijn’, terwijl je je tegelijkertijd bevindt in een ‘niet weten wat je daar nu mee moet’?

‘Verder gaan’ hoeft niet per definitie ‘van-iemand-af’ te betekenen, geloof ik. Het kan ook zijn, ‘verder gaan waar het ’t achter je laten van mogelijke kwesties of individuele gevoeligheden betreft, die er juist voor hebben gezorgd dat twee partners uit elkaar zijn gedreven’.

Het lijkt mij op zich al een heel mooi gesprek, wanneer iemand verklaard nog steeds liefde voor je te voelen en het verlangen koestert bij je te zijn. Dat er vervolgens een ‘niet weten wat je daar verder mee moet doen’ bestaat, verdient wel de ruimte voor een eigen koers, zonder dat er dan aan getrokken gaat worden om ‘het wel te moeten gaan weten’. Ook al wens je hem zo graag terug.

Daarbij krijg ik ook de indruk dat de breuk jou in ieder geval de motivatie heeft gebracht, om aandacht te gaan geven aan ‘de oude gevoelens die zijn boven gekomen’. Wellicht heeft, of vraagt dat nu de eerste prioriteit. En hebben zowel jij als jouw ex-vriend momenteel, door de breuk, ieder zo je eigen prioriteiten scherper gekregen om eerst daarmee aan de slag te gaan…

Sterkte!

afbeelding van waterman

hoi Mirtee

Hoi mirtee,

Ik zou even geen contact met hem opnemen! Hij heeft ernstige twijfels over hoe nu verder, en dat is iets wat hij alleen kan uitzoeken. Hij lijkt langzamerhand te gaan beseffen wat het betekent om bij jou weg te zijn, en dat hem dat ook wat pijn doet. Eigenlijk is dat stukje dus goed. Geef hem maar even de tijd verder te gaan beseffen wat dit betekent, geef hem maar even de tijd verder aan zijn twijfels te werken. Neem afstand van hem, en misschien komt hij dan wel naar jou toe. Dat lijkt mij de enige zinnige strategie!

Wat goed van je dat je ziet dat je zelf ook met wat zaakes rondloopt. Ik wens je heel veel sterkte daarmee! Als je een goede psycholoog treft kun je ook daar stapjes maken.

Heel veel sterkte!
Waterman

afbeelding van chelle

#levend stratego?

waterman schreef:

“Ik zou even geen contact met hem opnemen!”

waterman schreef:

“Neem afstand van hem, en misschien komt hij dan wel naar jou toe. Dat lijkt mij de enige zinnige strategie!

Ik probeer zelf altijd te bewaken om in adviezen uit te gaan van de keuzes die ik zelf zou maken. Wat ik ‘vind’ of zelf zou doen is namelijk helemaal niet relevant, noch belangrijk, in de situatie van iemand anders.

Stellen dat, voor jou dan, jouw advies ‘de enige zinnige strategie’ zou zijn, komt op mij over als een vorm van sturende beïnvloeding. Die vermoedelijk terug te voeren is naar de wijze hoe waterman (met alle respect) in zijn leven, juist op strategische wijze sommige situaties wenst te benaderen om mogelijk het risico van bijvoorbeeld afwijzing, onrust, pijn en teleurstelling te voorkomen. Daar wil ik niet aankomen, want zo werkt het dus voor jou. Is prima.

Toch, om die manier (behoefte?) dan vervolgens mee te laten gaan spelen in hoe je een ‘keuze maken’ van iemand anders benaderd (‘stuurt’?), daar mis ik zelf dan toch objectiviteit.

Daarbij, en ik besef dat dit een fundamenteel verschil in benadering tussen jou en mij betreft (wat mij betreft ok is), heb ik moeite met het woord ‘strategie’, wanneer het gaat over twee mensen die (als mijn indruk van Mirtee’s verhaal correct is) beiden nog heel veel van elkaar houden en ook nog het verlangen hebben om bij elkaar te zijn – maar waar het momenteel, door welke redenen dan ook, niet mogelijk is of vruchtbaar lijkt om een samenzijn (in ieder geval zoals dit voorheen was) voort te zetten.

Strategie lijkt iets kunstmatigs te hebben, iets dat ‘met voorbedachte rade’ gebeurt. Een tactiek die je aanwendt om iets te bereiken en/of een doelstelling te realiseren. Toch, wanneer je het hebt over relationele en emotionele processen, spreekt iets mij enorm tegen om dat te benaderen vanuit ‘strategie & tactiek’.

Er lijkt een grote mate van pragmatisme in deze benadering te zitten. In plaats van aangaan ‘wat er ook moge komen’ en jezelf dus openstellen voor groei & ontwikkeling (zowel individueel als ook wellicht samen), lijkt de focus nu vooral te liggen op de eventuele (praktische) consequenties van een besluit die meteen ook de enige toetssteen lijkt te vormen. En dus wordt er geprobeerd om van te voren al eventuele vervelende consequenties er ‘uit te calculeren’. Mijn inziens doe je jezelf, inclusief degene die erbij betrokken is, dan toch echt tekort. Maar dat is hoe ik het ervaar, vanuit eigen ervaringen.

Overigens, met deze reactie doel ik er absoluut niet op dat Mirtee juist behoort te doen wat jij haar adviseert niet te doen. Ik vind van mijzelf dat ik daar geen vastomlijnd advies in kan en ‘mag’ geven, dus in dat gebied ga ik mij ook niet begeven.

afbeelding van Mirtee

Dank jullie wel

Hallo,

Hij geeft mij aan dat hij het uit heeft gemaakt om te voorkomen dat onze liefde zou 'doodbloeden' en dat hij eigenlijk hoopt dat als we elkaar weer zien dat we weer meteen die klik hebben die we in het begin voelde en die eigenlijk ook nooit weg is gegaan. Hij heeft de beslissing snel genomen, hij zag een mogelijkheid om het te doen en heeft besloten om het het doen.
Hij geeft inderdaad ook aan dat we inderdaad bij ons zelf moeten hebben moeten gaan wat er nu precies mis is gegaan en dat we echt naar onszelf moeten kijken.
Maar dat doen we. We hebben allebei goed verwoord naar elkaar dat we weten wat onze eigen rol is geweest wat uiteindelijk heeft geleid tot breuk. Daarom vind ik het zo verwarrend. We voelen de liefde heel sterk, we weten allebei wat we anders moeten/kunnen doen om het goed te laten gaan. Bovendien ging het pas 3 weken niet zo heel goed. Daarvoor was er niet veel aan de hand. Hij geeft ook aan dat hij goed vind dat ik inderdaad die hulp heb gezocht en dat hij als het nodig is ook wel mee wil om daar dan samen te praten.
Maar ik heb ook het gevoel van: die liefde is er nu! die voelen we allebei heel sterk en ik denk dat we met eventueel wat afspraken en door het rustig aan te doen weer kunnen proberen. Wel eerst met een goed gesprek vooraf natuurlijk. En ik denk dat we elkaar in dit proces ook kunnen steunen. We waren ook gewoon beste vrienden, waar af alleen de laatste weken de communicatie niet helemaal goed verliep.

Hij heeft ook gezegd dat als hij me nu zou zien dat hij me niet meer zou laten gaan. Daarom loop ik ook met de gedachte: ga er dan heen! Dan laat hij je niet meer gaan en dan kun je in ieder geval nog een keer met praten. Mijn verstand houdt dit gelukkig tegen. Aan de andere kant.. wat heb ik te verliezen?

Ik heb mezelf al voorgenomen om sowieso nu niks te doen. Om aankomende dinsdag naar mijn eerste gesprek te gaan met een psycholoog en het daar ook voor te leggen en kijken wat die persoon zegt.

In ieder geval bedankt voor jullie reacties. Dat zet me inderdaad weer meer aan het nadenken. En ik beloof dat ik zeker tot dinsdag geen actie zal ondernemen!

afbeelding van chelle

@mirtee: beloftes

mirtee schreef:

“En ik beloof dat ik zeker tot dinsdag geen actie zal ondernemen!”

Ik zou hierover willen zeggen dat je op dit forum aan niemand of wie dan ook in het bijzonder, een belofte, of het nakomen ervan, schuldig bent. Al helemaal niet wanneer het gaat over keuzes in jouw persoonlijke leven die je wel of niet zou moeten of behoort te maken Knipoog

afbeelding van Mirtee

Belofte aan mezelf

Klopt! Hahaha, maar die belofte is ook meer naar mezelf toe bedoelt en door hem hier neer te zetten, moet ik mezelf er aan houden. Voor mezelf. Ik weet zeker dat het wel goed komt met mij. Met hem of zonder hem.
Wat ik nu wel weet is dat ik echt aan mezelf aan het werken ben en hier ook hulp bij heb gezocht.
En toch zit ik hier weer nu.. Vanacht bijna niet geslapen, dus ben doodmoe, maar niet in slaap kunnen komen. Denkend, verward en onzeker of wat er komen gaat. Ik moet het nog even volhouden, maar het komt met mij zeker wel goed!

afbeelding van waterman

Hoi Mirtee

ik denk dat je er verstandig aan doet te blijven bedenken dat de onrust veroorzaakt wordt door zijn onzekerheid en door zijn twijfel. Dat geeft hij zelf ook aan, denk ik. En dat betekent dat je dat ook maar bij hem moet laten liggen, alleen hij kan dat oplossen. En de beslissing of hij door wil of niet ligt eigenlijk ook alleen bij hem. Gek genoeg, frustrerend genoeg heb jij daar eigenlijk heel weinig invloed op. En zolang hij dat niet doet kun jij beter wat afstand houden en jezelf een beetje afschermen voor al te grote emotionele rollercoasters. En ik denk dat je dat goed doet!

Heel veel sterkte! Vertrouw op jezelf. Je kunt dit gewoon aan, hoor, uiteindelijk! Heel veel sterkte!
Waterman

afbeelding van 2BME

door douwer

excuses mirte….want ik heb op jou blog verder niks te zeggen….dr worden al best goeie vragen gestelt…..als je t mij vraagt....n uitgestorven ding hier op de site….iemand vragen stellen……iemand zelf laten na denken…..ipv alleen maar zeggen en stellen wat je moet doen…..en wat volgens n ander t beste voor jou is…..
dus ik zit t hier ff mee te lezen…..en ik erger me echt gewoon kapot…..
waterman,kerel…..tis je al vaak genoeg gezegt….tis je al vaak genoeg gevraagd…..waarom moet moet moet moet moet je dr toch altijd nog n x overheen….dr boven op….dr dwars door heen…..met wat jij t beste vind ???? altijd je eigen ding dr door heen douwen….altijd maar weer dat door douwen…..ik denk dat je dr verstandig aan doet zeg je…..wat als jou verstandg zijn gewoon je eigen angst is….?
mirte dr ex geeft aan dat ie zelfs mee wil met haar op therapie….om samen te praten over dingen…..als dat nodig is……volgens mij zijn t mensen die met elkaar kunnen praten…..en dan blijf jij dr maar op hameren dat dr afstand moet zijn….en dat ze zich maar n beetje moet afschermen…..tegen die roller coaster v emoties….het lekker bij hem moet laten…..en als ze t zo doet…..krijgt ze complimenten…..waterman vind dat je t goed doet !
wat nou….als de oplossing voor hun 2….juist ligt….om die emoties te gaan hebben en te voelen…..en er dan dus samen over te blijven praten…..wat ze tegen komen….tegen aan lopen…..wat ze niet meer willen…..hoe ze t graag wel zouden willen……de beslissing om door te gaan of niet….ligt bij hun alle 2…..jij legt t bij hem…..en zet mirte dus in af wachting……als hij wil komt ie wel,hoor…..en zo lang dat niet gebeurd…..moet je maar bij m weg blijven……en wat in tussen tijd dan…?
dat je t gewoon niet door hebt…..dat je aan mensen….loopt te trekken….loopt te duwen in de keuzes v anderen…..naar de kant…hoe het voor jou werkt…..hoe jij t zou doen….en heb gedaan…..en wss weer zou doen…..
we zijn niet allemaal zo als jij….niet iedereen is bang voor n rollercoaster v emoties…..mensen kunnen meer hebben als jij denkt…..wat nou als daar hele belangrijke antwoorden zitten te wachten ??
zit jij mensen maar v weg te duwen.....omdat je t zelf niet aan durft of zo. ????
en natuurlijk....mn opmerking....kan dr weer voor zorgen.....dat dr ff nog n pbje naar mirte word gestuurd.....om nog maals je eigen ding te gaan door douwen....2bme is n eikel....heeft t niet goed met mensen voor....leer mij de maniertjes hier kennen....